Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Ανακοίνωση του Τμήματος Παιδείας σχετικα με τις βάσεις για τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ



Το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΝ συγχαίρει τους νέους και τις νέες που κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν συνέχεια στη μορφωτική τους ανέλιξη με την είσοδό τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και εύχεται κάθε επιτυχία στις περαιτέρω σπουδές τους.

Πρέπει να επισημάνουμε ταυτόχρονα ότι με τη δημοσιοποίησή των βάσεων ολοκληρώνεται μια ψυχοφθόρα διαδικασία, που κάθε χρόνο ταλαιπωρεί τη μαθητική νεολαία και εξαντλεί οικονομικά την ελληνική οικογένεια. Και η κυβέρνηση δεν δείχνει καμιά διάθεση να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο αυτή τη διαδικασία.

Η ανακοίνωση των βάσεων για τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ γίνεται λίγες μόνο μέρες μετά την ψήφιση στη Βουλή, σε αγαστή συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, του νομοσχέδιου, με το οποίο αναθεσμοθετείται ένα κατ΄ επίφαση Πανεπιστήμιο, που δεν θα είναι πλέον ούτε δωρεάν, ούτε δημόσιο, αλλά ούτε και Πανεπιστήμιο.

Οι μελλοντικοί φοιτητές θα φοιτήσουν σε σχολές εντελώς διαφορετικές από αυτές που είχαν κατά νου όταν συμπλήρωναν το μηχανογραφικό τους, με άγνωστο πρόγραμμα μαθημάτων, με πολλαπλούς κύκλους σπουδών, με σπουδές κατακερματισμένες, χωρίς δωρεάν συγγράμματα και με δίδακτρα. Θα εγγραφούν σε πανεπιστήμια - Ανώνυμες Εταιρείες, που θα παράγουν ευέλικτους και αναλώσιμους εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, τεχνοκράτες μιας χρήσης και όχι επιστήμονες με ευρεία επιστημονική συγκρότηση και κριτική σκέψη. Σε πανεπιστήμια που θα αναπαράγουν με τη δομή και λειτουργία τους την κυρίαρχη ιδεολογία της ατομικής «επιτυχίας» και του ανταγωνισμού της αγοράς.

Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά τους είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Είναι αναγκαία η συνεχής και αποφασιστική πάλη για την ανατροπή της αντιδραστικής μεταρρύθμισης στην παιδεία, αλλά και συνολικά της κυβερνητικής πολιτικής της ανεργίας, της ημιμάθειας και της απαξίωσης της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.

Ο Συνασπισμός θα στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις αυτούς τους αγώνες για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Τμήμα Παιδείας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΠΕ ΤΟΥ ΣΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΥΡΚΟΥ



Ο Λεωνίδας Κύρκος στην πολυτάραχη διαδρομή του υπήρξε ένας πρωτοπόρος, ακαταμάχητος, διορατικός και ασυμβίβαστος ηγέτης της αριστεράς. Ο λόγος του κατόρθωνε να διευρύνει το ακροατήριο της αριστεράς και η συμβολή του στην υπόθεση της δημοκρατίας και στην ανύψωση του πολιτικού διαλόγου και της αντιπαράθεσης αναγνωρίζεται από όλο το πολιτικό φάσμα. Αφιέρωσε τη ζωή του στην υπόθεση της ανανεωτικής αριστεράς και της δημοκρατίας, στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων για ένα σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Δεν υπολόγιζε το πολιτικό κόστος και διατύπωνε πάντα τις απόψεις του με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Επίμονος σε όσα υποστήριζε, γλυκός στην ανθρώπινη επαφή, υπήρξε από τους ηγέτες που σου επέτρεπαν να τον αποκαλείς με το μικρό του όνομα γιατί έτσι αισθανόταν και ο ίδιος καλύτερα. Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν έμαθαν να συνδυάζουν την ανθρωπιά την ηθική, τη δικαιοσύνη και την ανιδιοτέλεια, με την μαχητικότητα και τη πολιτική αντιπαράθεση. Ο Λεωνίδας Κύρκος, μαζί με τον Χαρίλαο Φλωράκη, κατόρθωσαν να ανταποκριθούν στον αίτημα της εποχής τους για την ενότητα της αριστεράς συγκροτώντας τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Το μήνυμά τους αυτό παραμένει επίκαιρο πολύ περισσότερο στις μέρες μας, που ο τόπος μας δοκιμάζεται από την σκληρή πολιτική του μνημονίου.

Στους δυο γιούς του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια, ενώ όλοι εμείς υποκλινόμαστε μπροστά στον ηγέτη, τον σύντροφο, τον άνθρωπο, κρατώντας στο νου μας και την ψυχή μας την ανάμνησή του.

Ακολουθεί Βιογραφικό Σημείωμα του Λεωνίδα Κύρκου:

Ο Λεωνίδας Κύρκος γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1924. Γιός του – επίσης πολιτικού – Μιχάλη Κύρκου που καταγόταν από το Σαμάκοβο της Θράκης και της Ιωάννας Θαλασσινού που καταγόταν από το Ηράκλειο Κρήτης. Τρίτος γιος της οικογένειας, τελείωσε το Γυμνάσιο στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και το 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά λόγω των πολιτικών φρονημάτων και των διώξεων που υπέστη δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου συνελήφθη κατ’ επανάληψη ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από το έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Αποφυλακίστηκε το 1953.

Το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εφημερίδα Αυγή, την οποία υπηρέτησε αρχικά ως συντάκτης – από το 1953 - , για να οριστεί στην συνέχεια διευθυντής – την περίοδο 1959 – 1962 – και αργότερα να γίνει εκδότης της την περίοδο 1962 – 1967. Ηγετικό στέλεχος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), μέλος της Διοικούσας Επιτροπής (από το 1957) και αργότερα της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Γραμματείας της. Εξελέγη, πρώτη φορά βουλευτής Ηρακλείου το 1961 και βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1963 και του 1964. Στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Αύγουστος 1961) εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του.

Την περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη ξανά και έμεινε έγκλειστος ως τον Μάρτη του 1972. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ – στη 12η ολομέλεια 1968 – συντάχθηκε με την ανανεωτική πτέρυγα και έκτοτε υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕεσ. Μετά την αποφυλάκισή του δούλεψε στην παράνομη οργάνωση του ΚΚΕεσ.

Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης εξελέγη βουλευτής με την «Ενωμένη Αριστερά» το 1974, με την «Συμμαχία» το 1977, καθώς και στις βουλευτικές εκλογές του 1985 ενώ το 1981 και το 1984 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής – για να παραιτηθεί το 1985 υπέρ του Κώστα Φιλίνη. Διετέλεσε πρόεδρος του ΚΚΕεσ. και αργότερα της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ). Πρωτοστάτησε στην δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου το 1989 και διετέλεσε γραμματέας του ως το 1991. Στις εκλογές του Νοεμβρίου και του Ιουνίου του 1989 εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθηνών και στις εκλογές του Απριλίου του 1990 βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης. Το 1993 παραιτήθηκε από όλα τα κομματικά αξιώματα.

Ο Λεωνίδας Κύρκος συνέγραψε τα βιβλία: Ποια αριστερά; Μια συζήτηση με τους Πέτρο Καβάσαλη, Κώστα Σπυρόπουλο (Οδυσσέας 1987), Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού. Σκέψεις για το Μακεδονικό (Θεμέλιο 1993), Ανατρεπτικά. Απέναντι στο χθες και το αύριο (Προσκήνιο 1995), Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή (Εστία 2007), Στιγμές ΙΙ (Εστία 2008), Στιγμές ΙΙΙ (Εστία 2009), Εκ Βαθέων (Επίκεντρο 2009).

Στο πλαίσιο των κομματικών εκδόσεων του ΚΚΕεσ. έχουν κυκλοφορήσει τα εξής έντυπα του Λ.Κύρκου: Δημοκρατική Συμμαχία (συλλογικό), (Παπαζήσης 1976), Το ΚΚΕεσ. και το αύριο της Ελλάδας. Για να βγούμε από την κρίση, για την δημοκρατική αναγέννηση και τον σοσιαλισμό (ΚΟ.ΘΕ,Π., 1976), Το ΚΚΕεσ. και η Εθνική Αντίσταση. Αγόρευση στη Βουλή (ΚΚΕεσ. 1977), Λ.Κύρκος, Γρ. Γιάνναρος, Μ.Συριανού, Η ένταξή μας στην ΕΟΚ (Θεμέλιο 1978), Ποιος θέλει να δολοφονήσει το Πολυτεχνείο; Η ομιλία του Λεωνίδα Κύρκου στη Βουλή (22/11/1980) μετά την επίθεση των ΜΑΤ στην πορεία του Πολυτεχνείου (ΚΚΕεσ. 1980), ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, Πολυτεχνείο. Τρεις παραλλαγές σε ένα θέμα, (Μόρφωση 1981), Ο εκδημοκρατισμός της περιφερειακής μας πολιτικής στη διάσκεψη των περιφερειών της ΕΟΚ (Γραφείο Ευρωβουλής ΚΚΕεσ. 1983), κ.α.

Ο Λεωνίδας Κύρκος παντρεύτηκε την γιατρό Καλλισθένη Σμπαρούνη το 1952 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μιχάλη και τον Μίλτο.

To Γραφείο Τύπου

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ



Η από κοινού ψήφιση του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και Δημοκρατική Συμμαχία αποτελεί τη λογική κατάληξη της επί της ουσίας πολιτικής συμφωνίας μεταξύ των κομμάτων που στηρίζουν το νεοφιλελευθερισμό και τις αντιδραστικές αλλαγές εις βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας.

Η σημασία της εν λόγω μεταρρύθμισης εκτείνεται και πέρα από το χώρο των πανεπιστημίων, αφού εκτός του ότι προετοιμάζει τους νέους για να γίνουν ευέλικτοι και αναλώσιμοι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, δίνει και ένα ηχηρό μήνυμα κατεδάφισης όλων των συλλογικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων που πέτυχε με αγώνες η νεολαία τη Μεταπολίτευση. Η μετατροπή του πανεπιστημίου από ένα χώρο δημοκρατίας και παιδείας, σε ένα εργαστήρι παραγωγής ημιμαθών και επισφαλών εργαζόμενων, η υποταγή της εκπαίδευσης στους κανόνες της αγοράς, η μετάλλαξη της μόρφωσης από ένα δικαίωμα για όλους σε ένα προνόμιο για λίγους και η επί της ουσίας κατάργηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αποτελούν συστατικά στοιχεία της μετα-μνημονιακής δημοκρατίας, και ως τέτοια δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν την αμέριστη κοινή στήριξη από τις αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις του κοινοβουλίου.

Σε αυτό το πλαίσιο, η συμφωνία μεταξύ της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τα πανεπιστήμια συνιστά την ανασύνταξη των δυνάμεων του μνημονίου σε νέα βάση και αποτελεί προπομπό για τη διαμόρφωση μιας μελλοντικής φανερής ή μη συγκυβέρνησης μεταξύ των δύο κομμάτων, έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν πιο απρόσκοπτα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και να προχωρήσουν και οι υπόλοιπες αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να ενώσουν τις δυνάμεις τους για την ανατροπή της αντιδραστικής μεταρρύθμισης στην παιδεία, αλλά και συνολικά της πολιτικής της ανεργίας, της ημιμάθειας, της φτώχειας και της απαξίωσης της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.

Καλούμε τον ελληνικό λαό με την ενεργό συμμετοχή στους ενωτικούς αγώνες να ανατρέψουν εν τη γενέσει του αυτό το νέο συντηρητικό, νεοφιλελεύθερο μνημονιακό συνασπισμό εξουσίας, να υπερασπιστούν το Σύνταγμα και τη δημοκρατία, να ανοίξουν δρόμους για ένα νέο αντιμνημονιακό και αντινεοφιλελεύθερο συνασπισμό εξουσίας με πυρήνα τις δημοκρατικές, προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις του τόπου.

To Γραφείο Τύπου

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στην συζήτηση για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας «Δομή και λειτουργία, διασφάλιση της...



Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στην συζήτηση για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας «Δομή και λειτουργία, διασφάλιση της ποιότητας των σπουδών και διεθνοποίηση των Α.Ε.Ι».

• Εμμονή Παπανδρέου στο νομοσχέδιο που θέλει να πάρει εκδίκηση από την αποτυχία του να καταργήσει το άρθρο 16.

• Η τελευταία πράξη κοινωνικής κατεδάφισης ενός αποτυχημένου πρωθυπουργού μιας καταστροφικής κυβέρνησης.

• Να σταματήσετε την έκρηξη μίσους για το ελληνικό πανεπιστήμιο.

• Το νομοσχέδιο εμπνευσμένο από ανθρώπους συμπλεγματικούς απέναντι στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, από αποτυχημένους υποψήφιους πανεπιστημιακούς που αφού δεν κατάφεραν να κριθούν επιτυχώς από την ακαδημαϊκή κοινότητα βάλθηκαν να την καταργήσουν.

• Τι σημασία έχει που διαφωνούν όλοι οι πρυτάνεις. Θα τους παύσετε.

• Τι σημασία έχει που διαφωνούν ο Τσόμσκι και ο Ζιζέ, αφού συμφωνεί το ΛΑΟΣ, η ΔΗΣΥ και οι αρθρογράφοι του ΔΟΛ.

• Δημιουργείτε μία ανεξέλεγκτη διοικητική ολιγαρχία που θα εκθρέψει περισσότερη διαπλοκή, διαφθορά και ιδιοτέλεια.

«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ομιλία του Πρωθυπουργού μου έλυσε πολλές απορίες που όλοι είχαμε όλο το τελευταίο διάστημα.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ομιλία του Πρωθυπουργού ήταν αποκαλυπτική. Και ήταν αποκαλυπτική διότι τουλάχιστον σε μένα έλυσε μία απορία. Το νομοσχέδιο που έχουμε μπροστά μας και είχαμε τη δυνατότητα εν μέσω θέρους να το εξετάσουμε σε πολλαπλές μορφές διότι άλλαζε κάθε τρεις μέρες, είναι ένα νομοσχέδιο Παπανδρέου στην ουσία. Είναι δημιούργημα Παπανδρέου και έχει να κάνει με την εμμονή του Πρωθυπουργού σε μία αποτυχημένη απόπειρα με αλλαγές του Συντάγματος πριν από λίγα χρόνια, η οποία καταδικάστηκε από τις κινητοποιήσεις της ίδιας της πανεπιστημιακής κοινότητας, της ίδιας της κοινωνίας και μεγάλου μέρους όχι μονάχα των ψηφοφόρων αλλά και των μελών του ΠΑΣΟΚ.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μία εμμονή χρόνων που προσπαθεί να υλοποιήσει σήμερα, τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται πραγματικά σε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης μέσα από ένα νομοσχέδιο που περνάει με ταχύτατες διαδικασίες και φυσικά μέσα στο κατακαλόκαιρο μη τυχόν και ξυπνήσει η ακαδημαϊκή κοινότητα από τον καλοκαιρινό λήθαργο και δημιουργήσει συνθήκες κινητοποιήσεων που θα καταστήσουν ακόμα δυσχερέστερη αυτή την επιλογή.

Κατά την άποψή μας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η επιμονή της Κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου να προχωρήσει σ’ αυτές τις σαρωτικές αλλαγές στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αναδεικνύει την βαθιά ιδεολογική μετάλλαξη ενός πολιτικού χώρου.

Μέχρι σήμερα μας λέγατε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Κυβέρνησης, ότι οι αλλαγές που προωθείτε, οι σαρωτικές και κοινωνικά καταστροφικές αλλαγές σας υπαγορεύονται από την τρόικα προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία. Μας λέγατε μάλιστα εκτός ορισμένων οι οποίοι δεν απέφευγαν τον πειρασμό να υπερθεματίζουν του μνημονίου και να πουν ότι πρόκειται για αλλαγές οι οποίες ούτως ή άλλως θα τις κάνατε ακόμα και αν δεν υπήρχε η τρόικα και ότι είναι ευλογία το μνημόνιο. Μέχρι τώρα μας λέγατε ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις που έχουν εξοντώσει και εξουθενώσει την ελληνική κοινωνία είναι μεταρρυθμίσεις οι οποίες σας επιβάλλονται και είναι έξω από την ιδεολογία σας.

Σήμερα αποδεικνύεται με τον τρόπο αυτό που φέρνετε ένα νόμο που απηχεί βεβαίως την μετανεωτερικότητα των απόψεών σας, τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις σας οι οποίες συμπίπτουν, δένουνε με τις πιο ακραίες, δεξιές και νεοφιλελεύθερες πεποιθήσεις, σήμερα, λοιπόν, αποδεικνύεται ότι δεν σας ορίζει κανένας αυτή την πολιτική. Είναι μία πολιτική η οποία ορίζεται από την ίδια την ιδεολογία σας. Αυτή είναι η ιδεολογία σας κύριοι συνάδελφοι της Κυβέρνησης. Η ιδεολογία της μετανεωτερικότητας, του νέου φιλελευθερισμού, μία ιδεολογία που συγκροτεί βεβαίως μέσα στην Αίθουσα μία κοινοβουλευτική μειοψηφία του κόμματος του Μνημονίου ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στο Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό και στη Δημοκρατική Συμμαχία, δεν συγκροτεί όμως και το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά καμία πλειοψηφία σε επίπεδο κοινωνίας. Δεν έχουμε μπροστά μας μία μεταρρύθμιση, έχουμε μία απόπειρα κατεδάφισης δημόσιου πανεπιστημίου. Και εγώ θα προσέθετα ότι είναι η τελευταία πράξη κοινωνικής κατεδάφισης ενός αποτυχημένου Πρωθυπουργού, μίας καταστροφικής κυβέρνησης.

Θα έλεγα, όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι είναι και ένας νόμος εμπνευσμένος από ανθρώπους που μισούν το δημόσιο πανεπιστήμιο, εμπνευσμένος από ανθρώπους –επιτρέψτε μου την έκφραση- συμπλεγματικούς απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Ενδεχομένως, εμπνευσμένος σε ό,τι αφορά τις λεπτομέρειές του από αποτυχημένους υποψήφιους πανεπιστημιακούς που, αφού δεν κατάφεραν να κριθούν επιτυχώς από την ακαδημαϊκή κοινότητα, τα βάζουν τώρα με την ίδια την κοινότητα την ακαδημαϊκή. Καταργούνται τα συλλογικά όργανα, φιμώνεται η φοιτητική συμμετοχή αποδυναμώνεται η δημοκρατική αντιπροσωπευτικότητα, κατακερματίζονται τα γνωστικά αντικείμενα, η γνώση εκφυλίζεται σε αγοραία κατάρτιση. Τι είναι αυτό που ενισχύεται; Οι εξαρτήσεις, οι σκληρές ιεραρχίες και η αδιαφάνεια.

Ακούσαμε τον Πρωθυπουργό να περιγράφει ένα σύστημα Ανώτατης Εκπαίδευσης, λες και φύτρωσε ξαφνικά ή έπεσε από τον ουρανό, το οποίο το χαρακτήρισε ούτε λίγο ούτε πολύ σύστημα διαπλοκής ως σύστημα συνδιαλλαγής ανάμεσα στους φοιτητοπατέρες και στους ακαδημαϊκούς.

Και αναρωτιέται κανείς όλα αυτά τα χρόνια ποιος υπηρέτησε αυτό το μοντέλο, όχι ποιος το δημιούργησε, ποιος το υπηρέτησε. Δεν ήταν Υπουργός Παιδείας ο κ. Παπανδρέου όταν εφύτρωναν σχολές τιποτολογίας σχεδόν τους περισσότερους νομούς της χώρας, προκειμένου να ικανοποιήσουν πελατειακές σχέσεις;

Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν αυτό το σύστημα και προκειμένου να καταπολεμηθούν ορισμένες σοβαρές ανεπάρκειες πρέπει να οδηγηθούμε στη συνολική κατεδάφιση του δημόσιου χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης;

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στην πραγματικότητα, αυτό που η πλειοψηφία ετοιμάζεται να ψηφίσει σε σχέση με το θέμα της αυτοδιοίκησης του πανεπιστημίου, πρόκειται για ένα ολιγαρχικό, αδιαφανές και θεσμικά ανέλεγκτο σύστημα διοίκησης.

Και όλα αυτά βεβαίως στο όνομα της καταπολέμησης φαινομένων διαφθοράς και διαπλοκής.

Μετά την μεταρρυθμιστική τομή του 1982 που κατάργησε το απαράδεκτο καθεστώς της έδρας, το σύστημα διοίκησης των ΑΕΙ στη χώρα μας, προσαρμόστηκε επιτυχώς στην συνταγματική επιταγή του άρθρου 16 παρ. 5 για πλήρη αυτοδιοίκηση. Το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και η ακαδημαϊκή ελευθερία θα ήθελα να σας υπενθυμίσω παρά τις όποιες παθογένειες και τα όποια προβλήματα, συνέβαλαν ώστε από τη μεταπολίτευση και μετά να υπάρξει στη χώρα μας μια πολύ σημαντική άνθηση των επιστημών. Και πρέπει να σταματήσει αυτή η βάναυση επίθεση συλλήβδην απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο, γιατί είναι άδικη αυτή η επίθεση.

Και εγώ θα σας μιλήσω κυρία Υπουργέ, με στοιχεία γιατί είναι άδικη αυτή η επίθεση. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν προβλήματα δεν είναι όμως αυτή η εικόνα που θέλετε και ορισμένα ΜΜΕ προκειμένου να δημιουργήσουν πρόσφορο έδαφος στην κοινή γνώμη και να προωθηθεί η μεταρρύθμιση … διαφθοράς.

Το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης αποδεικνύει ότι οι ελληνικές δημοσιεύσει (το 80% των οποίων πραγματοποιήθηκαν με τη συμμετοχή των ελληνικών ΑΕΙ) ακολουθούν συνεχώς ανοδική πορεία, με αποτέλεσμα η Ελλάδα το 2007 να καταταγεί 17η μεταξύ των χωρών μελών του ΟΟΣΑ, ξεπερνώντας χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ιταλία, η Ισπανία.

Το ΕΜΠ κατέλαβε το 2007 την 17η θέση μεταξύ των ερευνητικών ιδρυμάτων στην ευρωπαϊκή κατάταξη έρευνας.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι πολύ καλύτερο απ’ αυτό που επιτρέπει η διεθνής θέση της χώρας και η οικονομική συμβολή του κράτους στην λειτουργία τους.

Γιατί ωραίες οι συγκρίσεις με το Χάρβαντ αλλά το Χάρβαντ είχε το 2009 προϋπολογισμό 3,8 δις δολάρια. Δηλαδή περισσότερο από όσα όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια μαζί.

Και θα ήθελα ειλικρινά, άκουσα από τον Πρωθυπουργό ότι η χώρα μας είχε πολύ υψηλές κατά κεφαλή δαπάνες ανά φοιτητή. Ή έχουμε πρόσβαση σε διαφορετικά στοιχεία, ή ζούμε σε άλλη χώρα. Διότι ακόμη και σε εποχές προ κρίσης οι κατά κεφαλή δαπάνες στη χώρα μας ήταν από τις χαμηλότερες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υψηλότερες μόνο από τις αντίστοιχες χωρών όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Λετονία, πολύ χαμηλές όμως σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο.

Ας σταματήσετε λοιπόν αυτή την έκρηξη μίσους απέναντι στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Βεβαίως υπήρχαν φαινόμενα τα οποία δεν τιμούν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Φαινόμενα ευνοιοκρατίας, κομματικοκρατίας. Αλλά αυτά τα φαινόμενα δεν ήταν μια γενικευμένη καθημερινή κατάσταση. Αλήθεια αντίστοιχα φαινόμενα δεν διαπιστώνουμε συνολικά στον πολιτικό βίο της χώρας; διανοήθηκε κανείς να προτείνει την κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, διότι υπάρχουν φαινόμενα ευνοιοκρατίας ή διαπλοκής;

Και τι έρχεστε να αντιπαραβάλλετε εν πάση περιπτώσει σε αυτό το μοντέλο. Έρχεστε να αντιπαραβάλλετε ένα εθνικά ανέλεγκτο και ολιγαρχικό μοντέλο διοίκησης. Και βεβαίως αυτό δεν έχει να κάνει μονάχα με τον μικρό αριθμό των τεσσάρων ή πέντε τώρα με την αλλαγή που κάνατε οι οποίοι εκλεγόμενοι από το σώμα των διδασκόντων θα έχουν τη δυνατότητα να ορίζουν τα πάντα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Κυρίως έχουν να κάνουν με το χρόνο της θητείας τους, 6ετής χρόνος θητείας και με την αδυναμία ελέγχου αυτής της ολιγαρχίας που θα διοικεί και εκεί είναι η ουσία του προβλήματος. Διότι αυτή η ολιγαρχία θα είναι παντελώς ανεξέλεγκτη να διοικεί, δεν θα ελέγχεται και δεν θα κρίνεται από κανένα αιρετό δημοκρατικό σώμα.

Και η ιστορική εμπειρία μας δείχνει ότι οι αυθαίρετες αυταρχικές δομές, τείνουν πάντοτε να εκτρέφουν περισσότερη διαπλοκή, διαφθορά, ιδιοτέλεια και παραβατικότητα από δομές που παρά τα προβλήματά τους τίθενται στον έλεγχο και στην κρίση αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών σωμάτων.

Κυρία Υπουργέ, όμως, καταφέρατε με αυτή σας την προσπάθεια κάτι που κανένας προκάτοχός σας δεν έχει καταφέρει. Συνενώσατε το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας εναντίον σας. Το σύνολο! Με μικρές εξαιρέσεις. Δεν είναι μονάχα τα κόμματα. Δεν υπάρχει πρύτανης που να μην αντιδρά. Πως το καταφέρατε;

Βέβαια, για σας μπορεί να έχει μικρή σημασία αν το σύνολο των πρυτάνεων διαφωνεί. Άλλωστε με το νόμο σας θα τους παύσετε. Κάτι αντίστοιχο δεν έχει συμβεί ποτέ στη χώρα μας. Αιρετές εκλεγμένες πρυτανικές αρχές να παυθούν ούτε επί δικτατορίας συνέβη αυτό. Και θα το κάνετε όχι αύριο βέβαια, σε ένα χρόνο από τώρα. Μάλλον έχει συμβεί μια φορά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1937 όταν επαύθη ο πρύτανης επειδή ανέγνωσε μπροστά στον Βασιλιά Γεώργιο, τον δικό του πανηγυρικό. Ρώτησε τον Βασιλέα, θέλετε τον δικό μου ή αυτόν που μου έχει υπαγορεύσει η ασφάλεια; Ο Βασιλέας είπε, τον δικό σας κύριε. Ανέγνωσε τον δικό του και την άλλη μέρα επαύθη. Δεν υπάρχει στην ιστορία του δημόσιου πανεπιστημίου από το 1837 έως σήμερα, παύση αιρετών εκλεγμένων πρυτανικών αρχών.

Τι σημασία όμως έχει για σας; Τι σημασία έχει αν μεγάλη μερίδα της διανόησης διαφωνεί. Ακόμη και πρώην εκσυγχρονιστές διανοούμενοι καταγράφουν την διαφωνία τους.

Τι σημασία έχει αν 902 πανεπιστημιακοί σε όλο τον κόσμο (από 43 διαφορετικές χώρες) μεταξύ των οποίων πρυτάνεις, κοσμήτορες διακεκριμένων πανεπιστημίων, που διδάσκουν σε γνωστά πανεπιστήμια, όπως του Βερολίνου, της Βιέννης, του Λονδίνου και του Παρισιού, ή όπως του Κέμπριτζ, της Κολούμπια, του Μπέρκλει, της Οξφόρδη, του Πρίνστον του Χάρβαρντ, εκφράζουν τη διαφωνία τους και ζητάνε να ξεκινήσει ένας πραγματικός διάλογος και μιλάνε για σεβασμό των ευρωπαϊκών ακαδημαϊκών παραδόσεων;

Τι σημασία έχει και ποιος νοιάζεται για τη γνώμη του Τσόμσκι και του Ζίζεκ, όταν εσείς έχετε την υποστήριξη των Βουλευτών του ΛΑΟΣ, της Δημοκρατικής Συμμαχίας και φυσικά όλων των διακεκριμένων αρθρογράφων του ΔΟΛ. Τι σημασία έχει ο Τσόμσκι μπροστά τους!

Ξέχασα βέβαια να πω κυρία Διαμαντοπούλου, ότι έχετε και την υποστήριξη στο δημιούργημά σας μιας μικρής μερίδας πανεπιστημιακών που έχουν άμεσο ή έμμεσο συμφέρον είτε προσδοκώντας να ξαναπροσπαθήσουν να κάνουν καριέρα εκεί που απέτυχαν, είτε επιδιώκοντας να έχουν και θεσμική κατοχύρωση στις εξωπανεπιστημιακές τους δραστηριότητες.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι αυτονόητο ότι θα καταψηφίσουμε. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν εμείς θα καταψηφίσουμε. Το ζήτημα είναι αν αυτό που γίνεται σήμερα και αύριο στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μπορεί να προχωρήσει τη χώρα μπροστά.

Άκουσα ότι η κυρία Υπουργός, έχει άγχος για το αν τηρούνται οι νόμοι και η τάξη σε αυτή τη χώρα εφ’ όσον το μεγαλύτερο και ιστορικότερο ίδρυμα της χώρας λέει ότι δεν θα εφαρμόσει το νόμο αν ψηφιστεί.

Μην έχετε τέτοιο άγχος, διότι δεν είναι ότι δεν θα το εφαρμόσουν οι άνθρωποι, δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη. Διότι είναι αντισυνταγματικό και παρά το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας για άλλη μια φορά από το Βήμα της Βουλής, μας είπε ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι δεν του κάνει το Σύνταγμα διότι είναι κρατικίστικη η δομή του. Αν δεν του κάνει το Σύνταγμα κύριοι της κυβέρνησης να φέρει εδώ συνταγματική αναθεώρηση, όχι να το γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.

Δεν θα εφαρμοστεί διότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί και για έναν ακόμη λόγο, διότι δεν θα είστε για πολύ ακόμη κυβέρνηση κυρία Διαμαντοπούλου, έχοντας καταστρέψει την ελληνική κοινωνία για να εφαρμόσετε ένα τέτοιο νόμο. Θα βρείτε απέναντί σας τους ίδιους τους ψηφοφόρους σας, θα βρείτε απέναντί σας τις δυνάμεις τις κοινωνικές που θα αγωνιστούν για μια άλλη προοπτική σε αυτή τη χώρα και εμείς έχουμε εμπιστοσύνη.

Έχουμε εμπιστοσύνη στους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας μας, έχουμε εμπιστοσύνη στις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας μας, έχουμε εμπιστοσύνη στους νέους ερευνητές οι οποίοι σήμερα φεύγουν εξ αιτίας της πολιτικής σας σωρηδόν από το ελληνικό πανεπιστήμιο και πάνε στο εξωτερικό όχι γιατί δεν τους κάνει το ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά γιατί δεν μπορούν να ζήσουν σε αυτή τη χώρα.

Έχουμε εμπιστοσύνη και με αυτές τις δυνάμεις θα δημιουργηθεί αργά ή γρήγορα ένας νέος συνασπισμός εξουσίας που αυτές τις μετανεωτερικές, νεοφιλελεύθερες και βαθιά συντηρητικές επιλογές, θα τις βάλει πραγματικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Απάντηση της Κομιισιόν σε ερώτηση του Νίκου Χουντή: Οι χαμηλοί μισθοί των εκπαιδευτικών, η κοινωνική ανισότητα και η κακή ποιότητα των εκπαιδευτικών..



Απάντηση της Κομιισιόν σε ερώτηση του Νίκου Χουντή: Οι χαμηλοί μισθοί των εκπαιδευτικών, η κοινωνική ανισότητα και η κακή ποιότητα των εκπαιδευτικών συστημάτων φουντώνουν την παραπαιδεία σε όλη την Ευρώπη

«Οι χαμηλοί μισθοί των εκπαιδευτικών», «η κοινωνική ανισότητα και ο κοινωνικός ανταγωνισμός», αλλά και «τα εκπαιδευτικά συστήματα που ευνοούν μια εκπαίδευση στηριζόμενη στις επιδόσεις», είναι οι βασικότερες αιτίες που φουντώνει την παραπαιδεία, όχι μόνο στην Ελλάδα (στην οποία είναι χρόνιο φαινόμενο) αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό απαντάει η Κομισιόν σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή.

Ο Νίκος Χουντής στην ερώτηση του ζητούσε να πληροφορηθεί τα αποτελέσματα της έρευνας του δικτύου NESSE που χρηματοδότησε η Κομισιόν για την παραπαιδεία στην Ευρώπη. Στην ερώτηση του ο Νίκος Χουντής τόνιζε ταυτόχρονα ότι «κάθε χρόνο τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά δαπανούν δισεκατομμύρια ευρώ για ιδιωτική φροντιστηριακή βοήθεια, που καλύπτει τις τρείς βαθμίδες της εκπαίδευσης. Το φαινόμενο βρίσκεται «σε φάση έκρηξης» και είναι σαφές ότι «η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης αυξάνεται» και την καλούσε την Κομισιόν να παραθέσει τα στοιχειά που διαθέτει για την ανάπτυξη της παραπαιδείας στις χώρες μέλη της Ε.Ε. και να λάβει μέτρα για τον περιορισμό της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης.

Στην απάντηση της η αρμόδια Επίτροπος για θέματα εκπαίδευσης και κατάρτισης κα Βασιλείου αφού σημειώνει ότι: «Η Επιτροπή ανέθεσε στο δίκτυο NESSE τη σύνταξη αυτής της ανεξάρτητης έκθεσης επειδή αναγνωρίζει την αυξανόμενη σοβαρότητα αυτού του φαινομένου και αντιλαμβάνεται την ανάγκη να ξεκινήσει, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, μια εντονότερη συζήτηση για τις επιπτώσεις του και για άλλα συναφή θέματα, όπως είναι η ισότιμη μεταχείριση και το έργο των σχολείων» τονίζει με έμφαση ότι: «Σύμφωνα με αυτή την ανεξάρτητη έκθεση, αρκετοί παράγοντες συμβάλλουν στην εξάπλωση της παραπαιδείας μέσα στην ΕΕ. Ανάμεσα σε αυτούς τους παράγοντες ξεχωρίζουν τρεις:

α. χαμηλοί μισθοί των εκπαιδευτικών

β. η ποιότητα του κανονικού εκπαιδευτικού συστήματος και η νοοτροπία που ευνοεί μια εκπαίδευση στηριζόμενη στις επιδόσεις

γ. ανισότητα και κοινωνικός ανταγωνισμός

και καταλήγει: «Η μελέτη δείχνει επίσης ότι η παραπαιδεία φαίνεται να είναι πολύ λιγότερο ανεπτυγμένη στα κράτη μέλη όπου υπάρχουν λιγότερες ανισότητες και όπου τα εκπαιδευτικά συστήματα ικανοποιούν σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες των οικογενειών.

Η Επιτροπή πιστεύει ότι η δημοσίευση αυτής της μελέτης θα προβάλει εντονότερα τη σοβαρότητα της παραπαιδείας και των συναφών ζητημάτων, προκαλώντας μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

To Γραφείο Τύπου

Οι ταξικές στρατηγικές έχουν γίνει φανερές. Ας το εκμεταλλευτούμε!




Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/08/2011 ΑΥΓΗ
TOY ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ



1. Το τέλος του «τέλους της πολιτικής» …

Ο νεοφιλελευθερισμός επαγγέλθηκε το «τέλος της πολιτικής» και (στο όνομα της «ελευθερίας», των «αυτορυθμιζόμενων αγορών», της «παγκοσμιοποίησης») το «τέλος του κράτους». Οι στρατηγικές επιλογές που προωθούσε υποτίθεται ότι απέρρεαν από τη λογική της (μόνης δυνατής) «ορθολογικής διαχείρισης». Η κρίση διέλυσε αυτό τον μύθο, καθώς έφερε στο προσκήνιο έναν άνευ προηγουμένου κρατικό παρεμβατισμό: Από την αγορά εργασίας και το συνταξιοδοτικό σύστημα, μέχρι τα προγράμματα στήριξης των τραπεζών και τους «μηχανισμούς στήριξης».

Σε μία ιστορική συγκυρία με πολλές ομοιότητες με τη σημερινή, ο Πολάνι (Karl Polanyi) επισήμανε ότι όταν το φιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης βρίσκεται σε κρίση, έχει την ανάγκη ενός είδους συντηρητικού (ή αυταρχικού) παρεμβατισμού ώστε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του.1 Σήμερα ζούμε ακριβώς σε μία τέτοια φάση. Τα κράτη και οι υπερεθνικοί μηχανισμοί δεν φαίνονται πια ως «αδύναμοι» παίκτες, όπως ισχυρίζονταν οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και ιδεολόγοι πριν από την κρίση. Παρεμβαίνουν δραστικά σε μεγάλη κλίμακα, ώστε να αναζωογονήσουν τη δυναμική των αγορών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οικοδομώντας μηχανισμούς και θεσμούς που συμπιέζουν ακόμα περισσότερο τα εργατικά εισοδήματα και τις δημόσιες παροχές και αναδομούν τους όρους εργασίας. Όπως θα παρατηρούσε και ο Πολάνι, πρόκειται για μία «πληγωμένη» ελεύθερη οικονομία υπό το καθεστώς ενός ισχυρά παρεμβατικού κράτους (σε συντηρητική κατεύθυνση). Παρεμβατικού με τέτοιο τρόπο ώστε η δεσπόζουσα παρουσία του να στηρίζει τις προϋποθέσεις του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος. Ο στόχος των σύγχρονων καπιταλιστικών στρατηγικών είναι να υποτάξουν τους όρους της εργασίας και της κοινωνικής αναπαραγωγής της στην απελευθερωμένη λειτουργία των αγορών και άρα στην κεφαλαιακή σχέση.

Έτσι, καθώς η συντηρητική κρατική πολιτική έχει τα χαρακτηριστικά ενός παρεμβατισμού πρωτοφανούς έντασης, καθίσταται σαφές ότι η πολιτική παίζει πρωτεύοντα ρόλο και επομένως η επιδίωξη άλλων κατευθύνσεων για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων δεν είναι πλέον κάτι το αδύνατο.



2. … και η δυνατότητα μιας εναλλακτικής στρατηγικής

Έχει επανειλημμένα υποστηριχθεί με πειστικό τρόπο ότι καθοριστικός παράγοντας για τη συσσώρευση δημόσιου χρέους είναι η συνεχής υστέρηση των δημόσιων εσόδων σε σχέση με τις δαπάνες. Κατάσταση που δεν έχει να κάνει πρωτίστως με τη φοροδιαφυγή αλλά με τις φοροαπαλλαγές και με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, έμπρακτα ασκούμενη, ότι τα μεγάλα εισοδήματα και οι επιχειρήσεις πρέπει να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Αυτή η αντίληψη δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Αποτελεί δομικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής παγκοσμίως, η οποία όμως ασκήθηκε στην Ελλάδα με μεγαλύτερη ένταση από αλλού.

Εάν κανείς δει τη δυναμική του δημόσιου χρέους, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες χώρες βρίσκονται επίσης σε δυσμενή κατάσταση (αυτό ισχύει όχι μόνο για την ευρωζώνη αλλά συνολικά για τις περισσότερες χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού). Εντούτοις, το βασικό πρόβλημα της ευρωζώνης (και των άλλων χωρών του αναπτυγμένου καπιταλισμού) δεν είναι το χρέος καθαυτό, αλλά το γεγονός ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει «ολοκληρωθεί» σε τέτοιο βαθμό που είναι αδύνατο να υπάρξουν λύσεις χωρίς σημαντικό κόστος για τους εργαζόμενους όσο διατηρείται ο ρυθμιστικός-ελεγκτικός ρόλος των χρηματαγορών και κατ’ επέκταση η παρούσα αρχιτεκτονική της ΟΝΕ.

Με άλλα λόγια, με δεδομένο το πλαίσιο λειτουργίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η μία όψη του προβλήματος είναι το ανερχόμενο δημόσιο χρέος, ενώ η άλλη, εξίσου σημαντική, είναι το «πληγωμένο» τραπεζικό σύστημα. Η αντίφαση αυτή είναι πολύ δύσκολο να επιλυθεί όσο διάστημα οι κυβερνήσεις εμμένουν στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα που επιβάλλει την ύφεση και μεταφέρει το κόστος της όποιας διαχείρισης στις πλάτες των εργαζομένων.

Στην παρούσα συγκυρία, η κυρίαρχη στρατηγική (ιδιαίτερα στη περίπτωση της ευρωζώνης) έχει δύο διακριτούς άξονες: (1) Δημοσιονομική πειθαρχία ως μέσο για την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και τη διεύρυνση/συνέχιση της φορολογικής ασυλίας του κεφαλαίου και (2) επιβολή εισοδηματικής «υποτίμησης» όπου και όταν η εσωτερική ζήτηση γίνεται υψηλή, δηλαδή αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των κερδών για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Απέναντι σ’ αυτή την αμιγώς ταξική στρατηγική, μια εθνική ανταγωνιστική στρατηγική, όπως αυτή που επαγγέλλεται την έξοδο από το ευρώ δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια ακραία εκδοχή εντός του παραπάνω πλαισίου (και επομένως, ένα δεύτερο σενάριο για τους ίδιους τους αστικούς σχεδιασμούς, εάν υπάρξουν σημαντικά εμπόδια στην υλοποίηση της σημερινής στρατηγικής). Το πραγματικό δίλημμα για τις δυνάμεις της εργασίας και τα κοινωνικά κινήματα δεν είναι η επιλογή εθνικού νομίσματος (ευρώ ή «νέα δραχμή», «νέο εσκούδο», «νέα λιρέτα», κ.ο.κ., ή αντίστοιχα υποτίμηση του δολαρίου, υποτίμηση της στερλίνας κ.λπ.), αλλά η ανατροπή ενός πλαισίου διαχείρισης που με κάθε μέσο και αφορμή επιδιώκει να επιβάλλει τις πιο ακραίες και επιθετικές επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Η εναλλακτική στρατηγική διαμορφώνεται με τους αγώνες για αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των εργαζομένων, για κοινωνική προστασία και διασφάλιση ενός ικανοποιητικού ελάχιστου εισοδήματος και πρόσβασης στα κοινωνικά αγαθά (παιδεία, υγεία, ενέργεια, επικοινωνίες) για κάθε πολίτη ανεξαρτήτως εισοδήματος, για αναδιαπραγμάτευση του χρέους με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, για κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών με στόχο μια αναπτυξιακή στρατηγική με κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια, για διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, για ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο και δημόσιο τομέα με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών ανεξάρτητα από τον καταναγκασμό του κέρδους, για ουσιαστική δημοκρατία! Η στρατηγική αυτή αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές ανάγκες ως αυτοσκοπό και αμφισβητεί τη λογική της μεγιστοποίησης του κέρδους και της «ανταγωνιστικότητας». Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αμφισβήτηση και την ανατροπή του καπιταλισμού.

1 Κ. Polanyi (2001) The Great Transformation, Boston: Beacon Press (σσ. 231-24

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Δήλωση του εκπρόσωπου Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτη, για τις εξελίξεις στην Ε.Ε. και τη σημερινή συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί



Απέναντι στην συστημική κρίση της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης αντιπροτείνουμε μια καθολική δομική παρέμβαση, που θα ανατρέπει την πρωτοκαθεδρία των αγορών.

Η υιοθέτηση του ευρωομολόγου μπορεί πλέον να αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα μονάχα εάν εντάσσεται σε μια δέσμη μέτρων συνολικής αντιμετώπισης της κρίσης των δημοσίων χρεών. Η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους και η μεταφορά του υπόλοιπου στην ΕΚΤ. Ο απευθείας δανεισμός των χωρών μελών της Ε.Ε. και η δυνατότητα έκδοση χρήματος από την ΕΚΤ αποτελούν τα βασικά μέτρα μιας τέτοιας πολιτικής. Κυρίως, όμως, απαιτείται μια νέα αναπτυξιακή πολιτική με προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος. Που θα θέτει ως προτεραιότητα την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και θα προωθεί την αναδιανομή του πλούτου αλλά και θα προβλέπει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο του δημόσιου τομέα.

Οι Μέρκελ Σαρκοζί αποτελούν τους εκφραστές του χρεωκοπημένου νεοφιλελευθερισμού που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα. Αγκυλωμένοι στα νεοφιλελεύθερα δόγματα και με αρωγούς τους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες, μεταξύ των οποίων και ο κ. Παπανδρέου, αγωνιούν για το πώς θα συντηρήσουν την τραπεζοκρατία. Οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από αυτούς.

Ένας νέος συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων είναι αναγκαίος περισσότερο παρά ποτέ και για αυτήν την προοπτική αγωνίζεται η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά.

To Γραφείο Τύπου

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Θοδωρής Δρίτσας: Το καθεστώς που γεννά σκάνδαλα αναπαράγεται και ενισχύεται



Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Εξοπλιστικών Προγραμμάτων και Προμηθειών της Βουλής και της Ειδικής Επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης στην υπόθεση των υποβρυχίων, έκανε την ακόλουθη δήλωση για την απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου σχετικά με τη δίωξη που άσκησε η Βουλή κατά του πρώην υπουργού Άμυνας κ. Τσοχατζόπουλου:

«Με τη διαπίστωση του αρμόδιου Δικαστικού Συμβουλίου ότι ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Τσοχατζόπουλος δεν μπορεί να διωχθεί για το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας, επειδή αυτό έχει παραγραφεί, ολοκληρώθηκε η συγκάλυψη του σκανδάλου της αγοράς των υποβρυχίων τύπου 214 και της ιδιωτικοποίησης των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Ο κ. Τσοχατζόπουλος ίσως διωχθεί για τη νομιμοποίηση ενός σχετικά μικρού ποσού από τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που ζημιώθηκε το ελληνικό Δημόσιο. Όλοι οι άλλοι που διαχειρίστηκαν την υπόθεση και με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους ζημίωσαν το Δημόσιο μένουν στο απυρόβλητο.

Για να γίνει αυτό, αξιοποιήθηκε ο απαράδεκτος νόμος περί ευθύνης υπουργών, διαχωρίστηκαν οι ευθύνες του κ. Τσοχατζόπουλου από τις ευθύνες των άλλων κυβερνητικών στελεχών και η αμαρτωλή παραγγελία των υποβρυχίων από την εκχώρηση, ουσιαστικά, των ναυπηγείων στη γερμανική εταιρεία HDW. Η κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής με την ανοχή της Νέας Δημοκρατίας εμπόδισε την εξέταση των ευθυνών άλλων μελών του ΚΥΣΕΑ και άλλων πολιτικών προσώπων που συμμετείχαν στη λήψη και την εκτέλεση των αποφάσεων, και επέτρεψε μόνο μια περιορισμένη και σχετικά ανώδυνη διερεύνηση από την Ειδική Επιτροπή Εξοπλιστικών Προγραμμάτων. Η διερεύνηση αυτή, ασφυκτικά περιορισμένη χρονικά, περιορισμένη και κατατμημένη ως προς το αντικείμενο, έμεινε ημιτελής με μια απόδοση πολιτικών ευθυνών τόσο υποκριτικά διατυπωμένη, ώστε να αναδεικνύονται κυρίως οι ευθύνες των υπηρεσιακών παραγόντων και όχι των πολιτικών προσώπων.

Η πρόβλεψη του ΣΥΡΙΖΑ ότι η διακήρυξη για πλήρη διερεύνηση των σκανδάλων ήταν υποκριτική και ότι με συμπαιγνία ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ οι υποθέσεις αυτές θα συγκαλύπτονταν, επαληθεύτηκε και στην περίπτωση των υποβρυχίων.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι από την κατάληξη της διερεύνησης αυτών των υποθέσεων η ελληνική κοινωνία δεν παίρνει καμία εγγύηση ότι το καθεστώς που γεννά σκάνδαλα δεν θα αναπαραχθεί. Αντίθετα το νέο θεσμικό πλαίσιο που ετοιμάζεται για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας προδικάζει με βεβαιότητα την ενίσχυση αυτού του καθεστώτος».

To Γραφείο Τύπου

ΣΧΟΛΙΟ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ



Ο συνδυασμός λιτότητας, αλλεπάλληλων μνημονίων και ακριβών δανείων, που διασώζουν χρεωκοπημένους τραπεζίτες, έχει αποτύχει παταγωδώς για την Ελλάδα και αποτυγχάνει και για τις άλλες χώρες.

Η απόφαση της 21ης Ιουλίου έχει ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Όσο το νεοφιλελεύθερο δόγμα είναι οδηγός λειτουργίας της οικονομίας και της πολιτικής, όσο οι κυβερνήσεις παίζουν το ρόλο του «τροχονόμου» των συμφερόντων των χρηματαγορών και των κερδοσκόπων, οι κοινωνίες παντού θα βουλιάζουν στη φτώχεια και στην ανεργία.

Εναλλακτική λύση μπορεί να υπάρξει μέσα από την παράκαμψη των αγορών και την ανάληψη ενεργού ρόλου από την ΕΚΤ, η οποία θα δανείζει απευθείας τα κράτη, από τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, την έκδοση ευρωομολόγου, την αναδιανομή του εισοδήματος με τη φορολόγηση του πλούτου, την αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, καθώς και την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, που θα δημιουργήσουν όρους ανάπτυξης με κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια για την έξοδο της χώρας και της κοινωνίας από τα αδιέξοδα και τη χρεωκοπία.

To Γραφείο Τύπου