Δευτέρα 31 Μαΐου 2010


Δήλωση του Προεδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα για τη δολοφονική επίθεση του Ισραήλ σε πολίτες που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα


Η κυβέρνηση του Ισραήλ διέπραξε ένα διεθνές έγκλημα. Έκανε πειρατεία σε διεθνή ύδατα. Διέπραξε μελετημένες και προαποφασισμένες δολοφονίες ενάντια σε ανθρώπους που μετέφεραν ιατροφαρμακευτική βοήθεια, ενάντια στο στόλο της ελευθερίας, των αλληλέγγυων πολιτών.

Εκφράζουμε την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό και στον αγώνα του για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος

Η διεθνής κοινότητα όφειλε να είχε παρέμβει εγκαίρως για να διασφαλιστεί η ομαλή παράδοση της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Οφείλει τώρα να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για την παραδειγματική τιμωρία του Ισραήλ.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ πρέπει να κάτσει στο σκαμνί της διεθνούς δικαιοσύνης

Να τερματιστεί αμέσως ο αποκλεισμός της Γάζας ο οποίος καθημερινά κοστίζει ζωές αμάχων και μικρών παιδιών.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν δικαιούται να τηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους δολοφόνους και τους δολοφονημένους.

Της υπενθυμίζουμε ότι έγινε επίθεση σε πλοίο με ελληνική σημαία.

Η κυβέρνηση οφείλει να πάρει όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες.

• Να ζητήσει την έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ.

• Να ακυρώσει αμέσως τη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.

• Να καταγγείλει τη δολοφονική επίθεση της κυβέρνησης του Ισραήλ σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς

• Να αντιδράσει με αποφασιστικότητα. Όχι να περιορίζεται σε εκκλήσεις για ενημέρωση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρωπαϊκή Αριστερά θα συμβάλλει με όλους τους τρόπους στη μέγιστη δυνατή διεθνή κινητοποίηση και έμπρακτη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό

To Γραφείο Τύπου

Κυριακή 30 Μαΐου 2010


Να τους κάνουμε να πληρώσουν για την κρίση τους!

Μια άλλη Ευρώπη είναι αναγκαία-6ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, Κωνσταντινούπολη 1-4 Ιουλίου 2010


Όσο περνάει ο καιρός, η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού μετατρέπεται σε μια μεγάλη επίθεση εναντίον των ευρωπαϊκών κοινωνιών: φοβερές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, πρωτοφανείς απώλειες θέσεων εργασίας, ολική καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών. Αυτή είναι η χειρότερη περίοδος για τα εργατικά εισοδήματα και τα κοινωνικά δικαιώματα από τε τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Όλοι αυτοί που τα τελευταία είκοσι χρόνια επωφελήθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και δημιούργησαν την τρέχουσα κρίση (επιχειρηματίες , κερδοσκόποι των χρηματιστικών αγορών και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις) προσπαθούν τώρα να μεταφέρουν το λογαριασμό σε όσους δεν έχουν καμία ευθύνη: στους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες. Είναι πια καιρός να τους σταματήσουμε, αυτή είναι η στιγμή να τους κάνουμε να πληρώσουν την κρίση τους!

Η ΕΕ, το ΔΝΤ, οι κερδοσκόποι των χρηματιστικών αγορών και οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις όλης της Ευρώπης προσπαθούν να κάνουν την Ελλάδα εργαστήριο του νέου βάρβαρου αντικοινωνικού μοντέλου που θέλουν να επιβάλουν σε όλη την Ευρώπη. Η Ισλανδία, η Λετονία, η Λιθουανία, και η Ουγγαρία έχουν ήδη υποφέρει από αυστηρά προγράμματα λιτότητας . Τώρα είναι η σειρά του Ευρωπαϊκού Νότου. Και δεν θα σταματήσει εκεί...

Έχουμε εκφράσει την αλληλεγγύη μας στην αντίσταση του ελληνικού λαού και σε όλους τους λαούς που αντιστέκονται στα προγράμματα λιτότητας. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι επείγον να οικοδομήσουμε διεθνείς, και πιο ειδικά ευρωπαϊκές, αντιστάσεις κι εναλλακτικές λύσεις στις πολιτικές που επιβάλλουν οι G20 το ΔΝΤ, και η ΕΕ με τη συνεργασία των εθνικών κυβερνήσεων. Δεν μπορούν να υπάρξουν κατακερματισμένες εθνικές διέξοδοι από την κρίση. Επιπλέον, πρέπει να μπλοκάρουμε τις ρατσιστικές κι εθνικιστικές δυνάμεις που προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να κάνουμε το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ ένα γεγονός-κλειδί για την ανάληψη πρωτοβουλιών, το συντονισμό δράσεων, και την ανάπτυξη εναλλακτικών λύσεων. Στην Κωνσταντινούπολη από την 1η έως τη 4η Ιουλίου θα κάνουμε το 6ο ΕΚΦ ένα τεράστιο εργαστήριο για το διεθνή συντονισμό των αντιστάσεων και την προώθηση ενός καινούργιου κοινωνικού μοντέλου που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη. Είναι πια καιρός για να κινητοποιηθούμε και στο ευρωπαϊκό επίπεδο για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας, των μισθών και των συντάξεων, για ένα αποφασιστικό φραγμό στην χρηματιστική κερδοσκοπία, για ένα ευρωπαϊκό μορατόριουμ στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, για το δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Κάνουμε έκκληση για μαζική συμμετοχή στο 6ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ!

Επίσης, κάνουμε έκκληση για μαζική συμμετοχή στις ακόλουθες κινητοποιήσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης:

Ελλάδα
5 Ιούνη, διαδήλωση στην Αθήνα
15-20 Ιούνη, γενική απεργία (η ακριβής ημερομηνία θα καθοριστεί)

Ιταλία
5 Ιούνη, εθνική διαδήλωση στη Ρώμη
7-15 Ιούνη, απεργίες στην εκπαίδευση, τις μεταφορές και το δημόσιο τομέα

Γερμανία
12 Ιούνη, διαδηλώσεις στο Βερολίνο και τη Στουτγκάρδη

Ισπανία
8 Ιούνη, απεργία στο δημόσιο τομέα

Χώρα των Βάσκων
12 Ιούνη, εθνική διαδήλωση στο Μπιλμπάο

Πορτογαλία
29 Μάη, εθνική διαδήλωση στη Λισαβόνα

Μεγάλη Βρετανία
22 Ιούνη, διαδήλωση στο Λονδίνο

Η Ευρωπαϊκή Προπαρασκευαστική Συνέλευση του 6ου ΕΚΦ

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010


Ομιλία Θ.Λεβέντη στο σχέδιο νόμου «Νέα αρχιτεκτονική της αυτοδιοίκησης και αποκεντρωμένης διοίκησης - Πρόγραμμα Καλλικράτης

Ο κ. Θανάσης Λεβέντης, στην ομιλία του για τον Καλλικράτη τόνισε ότι ανέκαθεν η αριστερά ζητούσε την αποκέντρωση του Κράτους, με μια αυτοδιοίκηση με αυτοτελείς και επαρκείς πόρους και με στόχο την ισόρροπη ανάπτυξη, που προφανώς δεν τα προσφέρει το παρόν νομοσχέδιο.

Έκανε μνεία της αναφοράς του Πρωθυπουργού στο πολυδαίδαλο, άδικο και πελατειακό κράτος, για το οποίο μεγάλες είναι οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων και κυβερνητικών παραγόντων μη εξαιρουμένου και του ιδίου. Για αυτό είναι ανακόλουθο να κατηγορείται η Αυτοδιοίκηση και η Αντιπολίτευση ότι δεν στηρίζει τον Καλλικράτη τη στιγμή που η κυβέρνηση τον προωθεί αγνοώντας τις απόψεις και τις προτάσεις τόσο της Αυτοδιοίκησης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Χαρακτηριστικά τόνισε ότι ο ίδιος ουδέποτε συμμετείχε σε κάποια ανάλογη συζήτηση για την Αττική, ενώ πληροφορήθηκε ότι η μόνη συζήτηση που έγινε για την περιφέρεια εκλογής του ήταν με τους βουλευτές Αττικής του ΠΑΣΟΚ ,που και αυτών μάλιστα οι προτάσεις δεν έγιναν σεβαστές.

Η εσπευσμένη προώθηση του Καλλικράτη στοχεύει πρώτον, στον περιορισμό δαπανών, με τον περιορισμό των αυτοδιοικητικών αρχόντων όλων των βαθμίδων και προπαντός, στη μεγάλη μείωση του αυτοδιοικητικού προσωπικού. Το λιγότερο τριάντα πέντε χιλιάδες άτομα θα απολυθούν και έπεται και συνέχεια. Ένας δεύτερος στόχος, είναι το εκλογικό σύστημα και οι μονοεδρικές περιφέρειες οι οποίες προετοιμάζονται όπως τις έχει διακηρύξει η Κυβέρνηση.

Επιπλέον δήλωσε ότι δεν είναι σίγουρο ότι οι μεγαλύτεροι δήμοι θα λειτουργήσουν καλύτερα και έχει την εντύπωση ότι θα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα θυμίζοντας το παράδειγμα του κ. Αβραμόπουλου που συγκέντρωσε όλες τις φαρμακευτικές και δαπάνες υγείας στο Υπουργείο του και όχι μόνο δεν εξοικονομήθηκαν τα 500 εκ. ευρώ που υποσχόταν αλλά οι δαπάνες αυξήθηκαν.

Τέλος κλείνοντας την ομιλία του αναφέρθηκε ,παρουσιάζοντας μάλιστα τους αντίστοιχους χάρτες ,στους μη λειτουργικούς και ς τεράστιους σε έκταση δήμους που δημιουργούνται στην Αττική, το νέο δήμο Ωρωπού με έκταση κοντά στα 500χιλ. στρέμματα και το νέο δήμο Μάνδρας – Ειδυλλίας με 450χιλ. στρέμματα. Μάλιστα ο νέος δήμος Μάνδρας – Ειδυλλίας περιλαμβάνει και τους ορεινούς δήμους Βιλλίων , Ερυθρών και την κοινότητα Οινόης που θα μπορούσαν όπως και σε άλλα μέρη της Ελλάδας να είχαν μια διαφορετική αντιμετώπιση.

Το προεκλογικό σύνθημα της κυβέρνησης κοντά στον πολίτη για τον πολίτη, σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010


Επίκαιρη ερώτηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στον Πρωθυπουργό για το ασφαλιστικό σύστημα και τις εργασιακές σχέσεις

Επαναλαμβάνεται με πιο δραματικό τρόπο το σενάριο που έχουμε διαβάσει και ακούσει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιέζουν για ακόμα σκληρότερα μέτρα, περισσότερες περικοπές στις συντάξεις και διαρθρωτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες η τρόικα προτείνει η πλήρης σύνταξη να χορηγείται ύστερα από 40 χρόνια εργασίας ενώ όσοι επιλέγουν να βγουν με 35 χρόνια, θα παίρνουν μειωμένη σύνταξη κατά 30%. Ταυτόχρονα απελευθερώνονται οι απολύσεις, ο κατώτατος μισθός νεοπροσλαμβανόμενου θα πάει στα 600 ευρώ μικτά και βρισκόμαστε μπροστά σε μία ολοκληρωτική επικράτηση του εργασιακού μεσαίωνα. Επίσης στα σχέδια της κυβέρνησης άμεσα είναι η εκποίηση του δημόσιου πλούτου της χώρας και η εκχώρησή του στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Επειδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τις προτάσεις της τρόικας, μιας και συνδιαμορφώνει μαζί της την πολιτική για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις,

Ερωτάται ο κ. Πρωθυπουργός

• Προτίθεται να κάνει δεκτές τις προτάσεις του υποτιθέμενου μηχανισμού στήριξης;

• Για ποιο λόγο η κυβέρνηση συζητά με την τρόικα θέματα που δεν είναι αρμοδιότητα κανενός άλλου πλην της ελληνικής κυβέρνησης;

• Έχει υπολογίσει η κυβέρνηση σε τι θα συνεισφέρουν αυτά τα μέτρα και η εκποίηση του δημόσιου πλούτου στην μείωση του χρέους; Έχει υπολογίσει το οικονομικό και κοινωνικό κόστος από την εφαρμογή της σκληρότερης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχει γνωρίσει ο τόπος;

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010


Τρεις κόκκοι άμμου στα γρανάζια του «μηχανισμού»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗ*


Πολλοί εξακολουθούν να συζητούν για την κρίση του χρέους ως να πρόκειται για ένα αυτόνομο από την ευρύτερη αναπτυξιακή και πολιτική διαδικασία πρόβλημα.
Η φάση όμως αυτή έχει παρέλθει. Οι πρόσφατες αποφάσεις της συνόδου κορυφής και ιδίως η απόφαση της ΕΚΤ να παρεμβαίνει στις αγορές ομολόγων και να απορροφά κατά βούληση κρατικό χρέος υποδηλώνουν πως υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης τα οποία όμως δεν αξιοποιήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση.

Το πρόβλημα πλέον δεν είναι το χρέος από μόνο του, αλλά ο συνδυασμός του με την ύφεση και την εντεινόμενη ανισοκατανομή των εισοδημάτων που προκαλούν τα μέτρα της κυβέρνησης και του μηχανισμού Ε.Ε. - ΔΝΤ. Μόνο με τη συνδυασμένη αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Διαφορετικά θα συμβεί ό,τι συνέβη σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του '80: η ελληνική κοινωνία θα μένει καθηλωμένη στην παγίδα ενός αυτοτροφοδοτούμενου χρέους. Οπως και η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ αναγνωρίζει, το δημόσιο χρέος, παρά τη βάρβαρη μεταφορά πόρων από την εργασία και τα λαϊκά στρώματα προς το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, δεν πρόκειται να μειωθεί αλλά θα προσεγγίσει το 150% το 2013 και, αν η ύφεση αποδειχτεί βαθύτερη, μπορεί να υπερβεί και το 160%. Οι ετήσιοι τόκοι θα υπερβούν το 8% του ΑΕΠ, όταν τα έσοδα από τον ΦΠΑ δεν υπερβαίνουν το 7,6% (στοιχεία 2008).

Ο «μηχανισμός» επομένως δεν απομακρύνει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, αλλά από θεωρητικός, που ήταν ώς πρόσφατα ο κίνδυνος αυτός, τον καθιστά πραγματικό. Τον εδραιώνει μάλιστα ως διαρκή πηγή τρόμου και εκφοβισμού της κοινωνίας και τον αξιοποιεί ως μοχλό εκβιασμού για την επιβολή νέων θυσιών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Τα προγράμματα του ΔΝΤ όμως, όπου εφαρμόστηκαν, δεν είχαν μόνο οικονομικές συνέπειες. Τα προγράμματα αυτά αποσυνθέτουν τις κοινωνίες, διαλύουν κάθε έννοια «κοινωνικού συμβολαίου», καταρρακώνουν το διεθνές κύρος και αποδυναμώνουν τη διαπραγματευτική θέση της στοχοποιημένης χώρας. Τέτοια «τραύματα» δεν μπορούν να αποκατασταθούν με μικρές επιδιορθώσεις. Χρειάζεται λοιπόν να σκεφτούμε τη διέξοδο με όρους μιας τομής, μιας νέας αρχής, στη βάση ενός μακρόπνοου προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, ριζικής αναδιανομής, μετασχηματισμού του κράτους, της διοίκησης, της οικονομίας, ανάκτηση εν τέλει της δυνατότητας αυτοπροσδιορισμού.

Πώς όμως μπορούν να διαβρωθούν ή να ακυρωθούν στην πράξη τα καταστροφικά αποτελέσματα του «μηχανισμού» μέχρις ότου ωριμάσουν οι κοινωνικο-πολιτικοί όροι για μια τέτοια «νέα αρχή» και για την πλήρη απαλλαγή μας απ' αυτόν; Ας δούμε μερικές ιδέες.

1 Ενας τρόπος είναι να αντισταθούμε στον αποπληθωρισμό των μισθών και να διεκδικήσουμε τον αποπληθωρισμό των τιμών, όπως εισηγείται ήδη ο κ. Η. Ιωακείμογλου του Δικτύου Αριστερών Οικονομολόγων. Αν ο στόχος ήταν πράγματι η ανταγωνιστικότητα της τιμής, τότε αυτός θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη μείωση των τιμών και όχι των μισθών. Μπορεί λοιπόν να διαμορφωθεί ένα ισχυρό κίνημα κατά της ακρίβειας, κατά των καρτέλ, των μονοπωλίων και των συναφών κυβερνητικών πολιτικών; Αυτό θα ήταν ένας κόκκος άμμου στα γρανάζια του «μηχανισμού», διότι αν οι μισθοί υποχωρήσουν περισσότερο από τις τιμές, η ύφεση θα βαθύνει, η ανεργία θα αυξηθεί και εξ αυτού οι μισθοί θα μειωθούν περισσότερο. Αν όμως οι τιμές μπορούσαν να υποχωρήσουν περισσότερο από τους μισθούς, τότε αυτός ο φαύλος κύκλος θα μπορούσε να ακυρωθεί στην πράξη.

2 Η ύφεση και η ανεργία, στη λογική των προγραμμάτων του ΔΝΤ, δεν είναι προβλήματα αλλά επιθυμητοί μηχανισμοί εκκαθάρισης και προσαρμογής του καπιταλισμού στις νέες συνθήκες. Μέσω της ύφεσης αναμένεται να πιεστούν οι μικρές αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις, έτσι ώστε να εξαγοραστούν από άλλες και να επιταχυνθεί επομένως η συγκέντρωση του κεφαλαίου. Και μέσω της ανεργίας επιδιώκεται η πίεση στους μισθούς. Επομένως ό,τι αντιστρατεύεται αυτή τη λογική, ό,τι μπορεί να επιφέρει αύξηση της απασχόλησης, αποτελεσματική προστασία των ανέργων ή ενίσχυση της συλλογικής δύναμης των εργαζομένων είναι μέτρα σε θετική κατεύθυνση, όχι μόνο για τους ανέργους αλλά και για την κοινωνία συνολικά. Ηρθε η ώρα λοιπόν να ανακαλύψουμε εκ νέου την αξία των κλαδικών πολιτικών, της υποκατάστασης εισαγωγών μέσω διαρθρωτικών πολιτικών, τη διεκδίκηση πολιτικών για την κοινωνική κατοικία, την αναβάθμιση του περιβάλλοντος, τον οικολογικό μετασχηματισμό, τον αναπτυξιακό ρόλο και τον κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών, αλλά και μορφές αυτοδιαχείρισης και συλλογικής ιδιοκτησίας που υπό όρους και προϋποθέσεις μπορούν να υπάρξουν και υπό συνθήκες καπιταλισμού.

3 Στη λογική του «μηχανισμού» κεντρική παραμένει η ιδέα μιας ανάπτυξης που γίνεται μέσω δανεισμού. Ομως το μοντέλο αυτό επιτείνει την υπερχρέωση, δημόσια και ιδιωτική. Πρέπει να αντισταθούμε λοιπόν σ' αυτή την αδιέξοδη λογική και να διεκδικήσουμε μια ανάπτυξη μέσω αναδιανομής και νέου τύπου διαρθρωτικών πολιτικών για μια κοινωνία της αλληλεγγύης και μια οικονομία των αναγκών. Είναι καιρός να σκεφτούμε πολιτικές ικανοποίησης των αναγκών μέσω της διεύρυνσης των συλλογικών αγαθών αντί της θεοποίησης του καταναλωτισμού, του ιδιωτικού και της κοινωνικής σπατάλης. Είναι η κατάλληλη στιγμή να ξανασκεφτούμε τις ανάγκες μας, συλλογικές και ατομικές, πώς δημιουργούνται, ποιοι και πώς μας τις επιβάλλουν ως «υποχρεωτικές» και να προχωρήσουμε σε μια νέα αξιολόγηση και ιεράρχηση των αναγκών και του τρόπου ικανοποίησής τους.

Ηρθε η ώρα λοιπόν για μια ριζική αναδιανομή, όχι μόνο με βάση το εισόδημα αλλά με βάση την περιουσία, ανεξαρτήτως μορφής. Αυτό απαιτεί πλήρη απογραφή του πλούτου και της περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής, μα και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, με τους νέους προσδιορισμούς που προσδίδουν σ' αυτές η οικολογική διάσταση και η κλιματική αλλαγή. Ας γίνει, λοιπόν, στη βάση αυτή, ένα πλήρες και καθολικό περιουσιολόγιο και ας συμπληρωθεί με ένα αξιόπιστο «πόθεν έσχες».

Και μόνο αυτό αν γινόταν, δεν θα είχαμε ανάγκη ούτε «προστάτες» ούτε τριτεγγυητές ούτε τοκογλύφους. Ομως για να μην έχει κι αυτό την τύχη που είχε το «Κτηματολόγιο» ή το «Δασολόγιο» ή το «Χωροταξικό», ό,τι δηλαδή υποβοηθά τη χάραξη μιας δίκαιης πολιτικής, πρέπει να διεκδικηθεί, εδώ και τώρα, με αποφασιστικότητα.

Ετσι θα βρει δικαίωση και το λαϊκό αίτημα «δεν πληρώνω». Αφού μόνο αν οι εγχώριοι έχοντες και κατέχοντες πιεστούν, μόνο τότε κάποια τμήματά τους θα αναγνωρίσουν την ανάγκη και για μια δίκαιη ρύθμιση του εξωτερικού δημόσιου χρέους.

Μπορεί να υπάρξει λοιπόν σήμερα μια εναλλακτική οικονομική πολιτική; Προσπάθησα να δείξω με κάποια παραδείγματα πως ναι, μόνο που αυτή η εναλλακτική πολιτική δεν θα έχει καμιά δύναμη ή επιρροή όσο μένει ως μια εκφώνηση αφ' υψηλού. Θα αποκτά δύναμη και υπόσταση μόνο ως απάντηση σε ώριμες κοινωνικές ανάγκες, ως έκφραση μιας κοινωνικής δυναμικής, ως μια μαχητική και διεκδικήσιμη πολιτική στόχευση. Από την άλλη πλευρά και η κοινωνική οργή που ξεχειλίζει και οι κοινωνικοί αγώνες που αναπτύσσονται μπορούν να αποκτήσουν διάρκεια και αντοχή, αν πάρουν τη μορφή ενός μεγάλου ενωτικού κοινωνικού κινήματος αντίστασης· μιας αντίστασης όμως που διεξάγεται με βάση συγκεκριμένους, θετικούς, οραματικούς, αλλά και άμεσους, διεκδικήσιμους στόχους.

* Πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 20/5)

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010


«Η ενότητα της Αριστεράς σκιάζει το κάδρο της συναίνεσης»

Του ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ*

Ακριβώς γιατί οι συνέπειες των μέτρων θα είναι πολύ οδυνηρές και μακροχρόνιες διεξάγεται ήδη ένας ανηλεής πόλεμος προπαγάνδας, με σκοπό να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση του κεφαλαίου.
Εχουν μπει στο στόχαστρο ενός μεγάλου τόξου αστικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων οι σημερινοί και οι μελλοντικοί κοινωνικοί αγώνες και συλλήβδην οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Προσπαθούν να περισώσουν την ουσία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που άσκησαν, ηθικολογούν για μια επιφανειακή χρεοκοπία του πολιτικού (τους) συστήματος με απουσία πολιτικής, έτσι ώστε ανώδυνα να ξεπεράσουν την κρίση τα συμφέροντα που υπηρετούν και να αναβαπτιστούν αυτές οι ίδιες δυνάμεις μέσα στο, ουσία, διχαστικό παραλήρημα για τον «νέο πατριωτισμό».

Οι διεθνείς και εγχώριοι υπηρέτες των αγορών διακατέχονται από αντικοινωνικά σύνδρομα και από αντιαριστερό μένος.

Χέρι χέρι μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, από αυτούς που αισθάνονται ως «ορφανά του εκσυγχρονισμού», μαζί με μεγάλη μερίδα των μίντια, που διακρίνεται για το ακροδεξιάς έμπνευσης φανατικό κρεσέντο υπέρ του δήθεν μονόδρομου των πολιτικών που ασκεί η κυβέρνηση εκ μέρους της τρόικα, συναντούν τα απλωμένα χέρια επίδοξων Μπερλουσκόνι ελληνικής κοπής και επώνυμων «χρυσών εφεδριών» του τρικομματικού, πλέον, συναινετικού πολιτικού συστήματος. Από κοινού, όλοι οι παραπάνω επιχειρούν να επιρρίψουν στην Αριστερά τη μομφή της συνευθύνης για ό,τι οδήγησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας και επίσης την κατηγορία της έλλειψης εναλλακτικών προτάσεων. Επίσης με μεγαλύτερο πάθος στρέφουν τα βέλη τους εναντίον των κατακτήσεων, ή μάλλον των κατάλοιπων από τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, θεωρώντας ότι έφταιξαν η πολλή δημοκρατία, τα ψήγματα κοινωνικής δικαιοσύνης και η κατ' εξαίρεση στην Ελλάδα τόσο συχνή και μαζική λαϊκή κινητοποίηση, με κορύφωση την έκρηξη του Δεκεμβρίου του 2008 και πρόσφατα τη γιγάντια εκδήλωση της 5ης Μαΐου. Η Αριστερά δεν είναι συνυπεύθυνη για τις πολιτικές και για το «κάδρο διακυβέρνησης» όσων κυβέρνησαν τόσα χρόνια και έχει, ιδιαίτερα η ριζοσπαστική Αριστερά, προβάλει συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις για την Ευρώπη και την Ελλάδα της κρίσης, απολύτως ρεαλιστικές, έξω βεβαίως από τη λογική του μονόδρομου της διεξόδου από την κρίση υπέρ των κερδών και υπέρ των νεοφιλελεύθερων ελίτ που κυριαρχούν σήμερα στην Ε.Ε.

Η πραγματική κρίση της Αριστεράς είναι κρίση αξιοπιστίας, τροφοδοτείται από τις εμφύλιες διχόνοιες και από τις ανθενωτικές λογικές, ενώ δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένα τμήμα της έδωσε την εντύπωση της ενσωμάτωσης στα ιδεολογήματα της Κεντροαριστεράς ή επίσης, ένα άλλο τμήμα της δίνει την εντύπωση της αναδίπλωσης μέσα σ' έναν ιδιότυπο πολιτικό αναχωρητισμό. Ακριβώς, λοιπόν, γιατί η κρίση αφορά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα διεθνώς και γιατί έχει καθολικό χαρακτήρα, που αναδεικνύει πλήθος αντιφάσεων και ισχυρών αντιθέσεων στη διαχρονική της εξέλιξη, απαιτείται ένα ευρύτατο μέτωπο αντίστασης και ανατροπής των προγραμμάτων-συμφώνων σταθερότητας, ένα μέτωπο κοινωνικών αγώνων που θα ενθαρρύνονται από όλο το πολιτικό φάσμα των δυνάμεων που οριοθετούνται από τη σοσιαλιστική Αριστερά έως τη ριζοσπαστική οικολογία. Η κοινή, η ενωτική, δράση της Αριστεράς μπορεί να εμπνεύσει αυτούς που θίγονται από τα μέτρα αλλά δεν συμμετέχουν ενεργά στους αγώνες, μπορεί να γονιμοποιήσει συλλογικότητες κοινωνικές αλληλεγγύης μέσα σ' ένα περιβάλλον που αποθεώνει τον ατομισμό και ευνουχίζει την αλληλεγγύη των γενεών, μπορεί να ανασυστήσει τον πολλαπλά διαρρηγμένο κοινωνικό ιστό, μέσα από μια αυτοπεποίθηση και μια νέα ελπίδα που προσδίδουν οι μικρές έστω νίκες μέσα από τη λαϊκή κινητοποίηση.

Αυτή η εξέλιξη της κοινωνικής αφύπνισης είναι η μόνη την οποία φοβούνται οι πολλές διεθνείς και εγχώριες τρόικες που διαχειρίζονται την κρίση του κεφαλαίου υπέρ των συμφερόντων τους. Υποχωρούν μόνον όταν τρομάζουν και φοβούνται, «πείθονται» μόνον από την ένταση των έτσι κι αλλιώς ουσιαστικών επιχειρημάτων της Αριστεράς. Οι αγώνες που έρχονται μπορούν να μπλοκάρουν την εφαρμογή της συμφωνίας με Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και σε διεθνές επίπεδο να εφαρμοστούν πολιτικές που δεν θα οδηγούν στο φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης με παράλληλη ριζική αναδιαπραγμάτευση των χρεών και των όρων αποπληρωμής.

Είναι προφανές ότι δεν εξυπηρετούν αυτό το νέο συμβόλαιο της Αριστεράς με την κοινωνία στη νέα εποχή που ήδη ζούμε σεχταρισμοί και λογικές δυσανεξίας, γιατί η ριζοσπαστικοποίηση της Αριστεράς μετριέται, στο έδαφος της κρίσης, με τη δυνατότητα ανοιχτών οριζόντων, με τη νέα πολιτική αξιοπιστία, με τον οικουμενικό προσανατολισμό της, με το νέο αγωνιστικό διεθνή και ευρωπαϊκό χαρακτήρα της, με την ανοχή και την καλλιέργεια του πολιτικού πολιτισμού, με τη δημόσια υπεράσπιση και αλληλεγγύη σε όσους θίγονται από την καταστολή, τον αυταρχισμό, την τρομοϋστερία. Ο ριζοσπαστισμός δεν εννοείται ως πασαρέλα και ως καλλιστεία αριστερίστικων και απομονωτικών προτάσεων ή ενεργειών που οδηγούν, στο όνομα της αντιμετώπισης υπαρκτών κινδύνων ενσωμάτωσης της Αριστεράς, σε αναδίπλωση το κίνημα και σε μια ιδιότυπη «ιταλοποίηση» της ελληνικής Αριστεράς. Η ενωτική πρόταση στην Αριστερά αποτελεί τη γείωση των δυνάμεών της στις κοινωνικές απαιτήσεις και ανάγκες της περιόδου, καθιστά ανενεργές, στα όρια του γραφικού, τις προχθεσινές αιτιάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ εναντίον των υπόλοιπων δυνάμεων της Αριστεράς ως «ναυάγια, αναχώματα, χωματερή», αιτιάσεις που παραπέμπουν στη γνωστή παθογένεια δυνάμεων της Αριστεράς όταν δεν έχουν συνείδηση της ευθύνης τους.

*Μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 19/5

Για τη σύγχρονη ανανεωτική Αριστερά


Του ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ*


Η παγκοσμιοποιημένη διάσταση των οικονομικών και πολιτικών διαδικασιών και η κρίση του κράτους - έθνους έχουν αλλάξει ριζικά τα δεδομένα. Η Αριστερά είναι μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις και σε μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες, υποχρεωμένη να επαναπροσδιορίσει βασικά στοιχεία της στρατηγικής και της φυσιογνωμίας της και να διασφαλίσει ένα σταθερό βηματισμό στη νέα εποχή.
Είναι λάθος να ερμηνεύει την εκρηκτικότητα των νέων κινημάτων με φθαρμένα αναλυτικά εργαλεία και να θεωρεί «αριστερή» την αυτοεκτόπισή της από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες, όπως είναι επίσης λάθος να θεωρεί ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στον στόχο της συμμετοχής της στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σε έναν άμετρο κυβερνητισμό.

Η Αριστερά πρέπει να είναι ριζοσπαστική και μεταρρυθμιστική.

Ο νέος αριστερός μεταρρυθμισμός έχει νόημα και γόνιμες προοπτικές όταν επιχειρείται σε κάθε βήμα με τη συμμετοχή, την πάλη και τον έλεγχο των εργαζομένων, όταν οι συγκεκριμένες λύσεις και πολιτικές που προωθεί εμπνέονται και χαρακτηρίζονται από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, όταν είναι δηλαδή κοινωνικά γενικεύσιμες και υπηρετούν την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.

Ο σοσιαλισμός δεν θα έλθει με τη συγκέντρωση δυνάμεων που κάποια στιγμή θα μπορέσουν να τον πραγματώσουν «απ' ευθείας». Η πορεία προς το σοσιαλισμό θα κριθεί στο έδαφος του δημοκρατικού ζητήματος με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική έννοια.

Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και ιδεολογικών προταγμάτων, πολλές δυνάμεις του ευρύτερου αριστερού χώρου αναζητούν νέα έμπνευση και ανανεωμένες στρατηγικές. Πυκνώνουν οι αναζητήσεις για τη νέα Αριστερά του 21ου αιώνα, πέραν της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, των κομμουνιστικών κομμάτων και του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Για τη σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά στρατηγικός στόχος είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία δεν αποτελεί ένα κλειστό «σύστημα», που αντιπαρατίθεται σε ένα άλλο κλειστό «σύστημα», αυτό του καπιταλισμού και που αναμένει την καταστροφή του ώστε να οικοδομηθεί στις στάχτες του.

Σήμερα Δημοκρατία και Σοσιαλισμός συνυφαίνονται σε δυναμική αλληλεξάρτηση, που προωθεί συνεχώς τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Ο σοσιαλισμός αποκτάει περιεχόμενο και σταθερό προσανατολισμό με τη διαρκή προώθηση της συνειδητής και κοινωνικά αλληλέγγυας ρύθμισης της ανάπτυξης και της οργάνωσης της κοινωνίας στο πλαίσιο των δημοκρατικών κανόνων.

Οι μορφές ρύθμισης καθορίζονται από τη δράση, τις συγκρούσεις και τα προγράμματα των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που διαμορφώνονται με βάση τις εκάστοτε καθοριζόμενες αντιθέσεις και προοπτικές. Αυτή η θεώρηση του σοσιαλισμού δίνει περιεχόμενο και κοινωνική κατεύθυνση στη συνεχή διεύρυνση της δημοκρατίας. Οι ιδέες του σοσιαλισμού, οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης προωθούν και πλουτίζουν τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας, την κοινωνική συνοχή.

Ο σοσιαλισμός ή ορθότερα, η δημοκρατική σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας συνιστά συνεχή κριτική και αγώνα ανατροπής της ανισότητας, της εκμετάλλευσης, των ταξικών προνομίων, των διακρίσεων, της αλλοτρίωσης που γεννά και αναπαράγει η καπιταλιστική διεύθυνση της οικονομίας και κοινωνίας σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Ο δημοκρατικός δρόμος δεν είναι μια στιγμιαία σύγκρουση, αλλά μια διαρκής και ενιαία γιγαντιαία μεταρρυθμιστική διαδικασία, που θα επιχειρεί διαρθρωτικές αλλαγές και που θα ολοκληρώνεται και σε επεμβάσεις στις σχέσεις παραγωγής και την οργάνωση εξουσίας.

Υποκείμενο μιας τέτοιας επαναστατικής διαδικασίας, όπου η δημοκρατία έχει αναδειχθεί ως το βασικό πεδίο της ταξικής πάλης, δεν μπορεί να είναι μια φωτισμένη μειοψηφία, αλλά ένας νέος συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.

Η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να αγωνίζεται και να δίνει παράλληλα ζωντανές λύσεις προοπτικής, χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Αριστερά που στηρίζεται στην επιθετική σχέση ρήξης και μεταρρύθμισης και που διαμορφώνει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.

Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να εκφράσει τις επιδιώξεις των δυνάμεων της εργασίας να βελτιώνουν σταθερά τη θέση τους σε μια κοινωνία που θα αλλάζει. Από τη στατική αντίληψη της «υπεράσπισης των κεκτημένων» πρέπει να περάσει στη δυναμική θεώρηση του κόσμου, να διεκδικήσει δηλαδή νέες κατανομές της πολιτικής και της κοινωνικής ισχύος, νέες ισορροπίες συμφερόντων μέσα στις οποίες οι σημερινές ανισότητες σταθερά θα μειώνονται.

Η σύγχρονη Αριστερά δεν πρέπει να μένει αδιάφορη για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να μη θέλει να επηρεάζει, με τις προγραμματικές θέσεις και τις πολιτικές της πρωτοβουλίες, την κυβερνητική εξουσία. Κι αυτό δεν βρίσκεται σε αντίθεση με τη σταθερή πολιτική της επιλογή για τη συνεχή αγωνιστική παρουσία της στο δημοκρατικό κίνημα της κοινωνίας, στα πολλαπλά του επίπεδα.

Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης πρέπει να αποτελεί αναμφιβόλως το κεντρικό θέμα των παρεμβάσεών της.

Η νέα κατάσταση επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη Αριστερά, αλλά και για όλες τις δυνάμεις του εργατικού κοινωνικού κινήματος.

Η εξέλιξη της κρίσης δεν είναι γνωστή. Θα δυναμώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής ή θα συμπιεστούν περισσότερο για την αναστήλωση του νεοφιλελευθερισμού;

Τίποτα δεν έχει κριθεί. Η έκβαση εξαρτάται και από τις ενέργειες, τους αγώνες, τις πρωτοβουλίες της Αριστεράς, τους συσχετισμούς δυνάμεων. Γι' αυτό έχει καθοριστική σημασία ποιοι, ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα βάλουν τη σφραγίδα τους, θα διαχειριστούν την αντιμετώπιση της κρίσης.

Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από μια σύγχρονη, πολύμορφη, ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά που θα είναι πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων προοδευτικών συσπειρώσεων για την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου.

*Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18/5)

Σάββατο 15 Μαΐου 2010








Όλοι και Όλες στην Απεργία την Πέμπτη 20 Μαΐου για να αποσυρθεί το εκτρωματικό κυβερνητικό νομοσχέδιο



Ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Εργαζόμενοι/ες




Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ-πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις αξιώσεις του μηχανισμού στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ- ολοκληρώνει το έγκλημα της πλήρους αποδόμησης του Δημόσιου κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος.

Η μοναδική της επιδίωξη είναι ο περιορισμός της δαπάνης μέσω της απαλλαγής του κράτους από θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του και ο περιορισμός της δαπάνης αυτής στα σημερινά επίπεδα σε σχέση με το ΑΕΠ.

Το ασφαλιστικό για την κυβέρνηση δεν είναι ένα κοινωνικό ζήτημα αλλά ένα δημοσιονομικό πρόβλημα.

Η κυβέρνηση όπως και για άλλα ζητήματα επιχειρεί να μεταθέσει την ευθύνη της πολιτείας στους ίδιους τους ασφαλισμένους.

Προσπαθεί να αποσείσει την τεράστια ευθύνη των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και των εκπροσώπων του κεφαλαίου που λεηλάτησαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων (κρατική διαχείριση, χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα), που αποστέρησαν τεράστιους πόρους από το ασφαλιστικό σύστημα μέσα από την εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή, τις χαριστικές ρυθμίσεις προς τους εργοδότες, την άσκηση κοινωνικής πολιτικής μέσα από το ασφαλιστικό σύστημα, την μη καταβολή θεσμοθετημένων υποχρεώσεων του κράτους.

Οι υπαίτιοι της κακοδαιμονίας δεν μπορεί να εμφανίζονται ως εξυγιαντές του συστήματος. Αυτό αποτελεί απύθμενη υποκρισία την οποία εκπέμπει πρώτα απʼ όλους ο κ. Λοβέρδος.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης είναι απαράδεκτο και πρέπει να αποσυρθεί.

Με το νομοσχέδιο αυτό σφαγιάζονται τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Μειώνονται δραστικά οι συντάξεις και των σημερινών και μελλοντικών συνταξιούχων, αυξάνονται δραματικά τα όρια ηλικίας και επιβάλλεται η διαχρονική αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας. Αυξάνεται η δαπάνη του ασφαλισμένου ,υπονομεύεται ο κοινωνικός και διανεμητικός χαρακτήρας και οι αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αλληλεγγύης των γενεών αφού ο κάθε ασφαλισμένος θα έχει τον ατομικό του κουμπαρά.

Με το νομοσχέδιο υποβαθμίζεται επίσης ο τομέας της υγείας και επιβάλλονται υποχρεωτικές ενοποιήσεις.

Οι ασφαλισμένοι θα δουλεύουν περισσότερο, θα πληρώνουν περισσότερα για να παίρνουν όλο και πιο μικρές συντάξεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την πολιτική της κυβέρνησης και στο ασφαλιστικό. Καλεί τους εργαζομένους, όλο τον λαό, να ξεσηκωθούν και να υπερασπίσουν δικαιώματα δεκαετιών που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες και σήμερα κατεδαφίζονται από την τρόικα κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής ένωσης και ΔΝΤ.

Υπάρχει άλλη λύση, όμως αυτή εντάσσεται σε ένα διαφορετικό σχέδιο απεμπλοκής από τον μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ, προοδευτικής ανάπτυξης και ανόρθωσης της χώρας, ριζοσπαστικής αναδιανομής του εισοδήματος, αύξησης της φορολόγησης του κεφαλαίου, στήριξης της απασχόλησης, ουσιαστικής καταπολέμησης της εισφοροδιαφυγής, σταδιακής επιστροφής των λεηλατημένων πόρων, χτυπήματος της αφαίμαξης των οργανισμών υγείας από τις φαρμακευτικές και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και κατάργησης των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Εργαζόμενοι/ες

Η μόνη ελπίδα σήμερα είναι ο καινούριος παίκτης που έχει εμφανιστεί στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό κυρίως μετά τις πρωτοφανείς σε μαζικότητα και οργή απεργιακές συγκεντρώσεις στης 5 του Μάη, οι λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις, που είναι το μόνο που πραγματικά φοβούνται οι κυρίαρχες δυνάμεις στη χώρα μας και στην Ευρώπη και το αποτελεσματικότερο οχυρωματικό έργο που μπορεί να ανακόψει τις αντεργατικές πολιτικές.

ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΙΩΝΑ, ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ την Πέμπτη 20/05
Συγκέντρωση στην Αθήνα στις 11 πμ στο πεδίο του Άρεως.
Προσυγκέντρωση στο Μουσείο στις 10:30 πμ.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010


Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εδώ, πού; Αν όχι εμείς, ποιοι;

Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/05/2010 "ΑΥΓΗ"
TOY ANΔΡΕΑ ΚΑΡΙΤΖΗ



Τα σκληρά μέτρα δεν θα επιφέρουν βελτίωση στα δημοσιονομικά μεγέθη, αφού θα οδηγήσουν σε κατάρρευση των εσόδων και σε βάθεμα της ύφεσης. Η Ελλάδα ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με τον εκτροχιασμό (ελεγχόμενα, με τη μορφή κάποιου τύπου ρύθμισης χρεών ή μη) εκ νέου σε λίγους μήνες.

Το οικονομικό και πολιτικό μπλοκ εξουσίας στην Ε.Ε. βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: αλλαγή οικονομικού παραδείγματος, δηλαδή αποκήρυξη του νεοφιλελευθερισμού και υιοθέτηση κεϋνσιανών πολιτικών, όπως λένε τα εγχειρίδια αστικής πολιτικής οικονομίας για την αντιμετώπιση των κρίσεων του κεφαλαίου. Το ιδεολογικό, πολιτικό και στρατηγικό κόστος μιας τέτοιας επιλογής για τον αστισμό είναι ανυπολόγιστο: αλλαγή της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής της Ε.Ε., του ευρώ, των πολιτικών σε όλες τις χώρες. Η άλλη επιλογή είναι να παραμείνει στο νεοφιλελεύθερο παράδειγμα και να βαθύνει την ύφεση. Η γενίκευση του ειδικού μηχανισμού -με το ΔΝΤ στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρωζώνη- αναδεικνύει την επιμονή των κυρίαρχων δυνάμεων να αξιοποιήσουν την πίεση των αγορών για την ισοπέδωση των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Επιλογή υψηλού ρίσκου μέσα στην κρίση. Ο κίνδυνος εκτροχιασμού μπορεί να αντιμετωπιστεί με ακραίες κινήσεις, ακόμη και με το σπάσιμο της Ευρωζώνης.

Στο πολιτικό επίπεδο διανύουμε μια περίοδο όπου προεξοφλείται η σαρωτική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Η κρίση εκπροσώπησης εντείνεται με την οικονομική κρίση, το κεφάλαιο σπάει τη συμμαχία του με τις μεσαίες τάξεις και δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα. Τα σχέδια έκτακτης ανάγκης του συστήματος -κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κόμμα επιχειρηματιών- προετοιμάζονται συστηματικά: η χώρα βρίσκεται υπό κηδεμονία (ΠΑΣΟΚ), υπό κατοχή (ΛΑΟΣ)· από τη μια, φταίνε γενικά οι πολιτικοί, από την άλλη, ας έρθουν οι επιχειρηματίες να αναλάβουν τη χώρα.

Απέναντι στη γραμμή της εθνικής υπόθεσης η αριστερά αντιπαραθέτει αυτή της ταξικής επίθεσης, η οποία εξηγεί και τα φαινόμενα εκτροπής που πληθαίνουν, καθώς όταν η ταξική σύγκρουση οξύνεται, η δημοκρατία είναι πολυτέλεια για τον αστισμό. Η ιστορική αναλογία που αντιπαραθέτει η αριστερά σε αυτή της κατοχής, που προωθεί ο αστισμός, είναι αυτή της χούντας, η οποία σε αντίθεση με την κατοχή είναι επιλογή του ελληνικού αστισμού και του ακραίου πολιτικού προσωπικού του σε συμμαχία με τα υπερεθνικά μέσα του κεφαλαίου, όπως το ΔΝΤ, με στόχο την ισοπέδωση των εργαζομένων. Σε αυτή τη γραμμή κινούνται ορθά το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συγκυρία.

Πέρα από τη ρητορική αντιπαράθεση απαιτείται και πολιτικό σχέδιο. Μπροστά σε φαινόμενα εκτροπής, οικονομικής κατάρρευσης και κοινωνικής παρακμής, η αριστερά οφείλει να δώσει ελπίδα στους εργαζομένους, να ενισχύσει και να προστατεύσει από προβοκάτσιες τις δυνάμεις της εργασίας στις συγκρούσεις που έρχονται. Η αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιχειρήσει να λύσει τις αντιφάσεις του κεφαλαίου. Πρέπει να ορθώσει αντιστάσεις ώστε να μην επιδεινωθεί η κρίση της εργασίας, και το κεφάλαιο να αναζητήσει άλλον τρόπο υπέρβασης της δικής του.

Χρειάζεται να καλέσει σε πανστρατιά αντίστασης στην ταξική επίθεση και να δώσει το σήμα για την έναρξη μιας νέας πορείας για τους λαούς που θα βρεθούν μπροστά στον γκρεμό. Η πολυδιάστατη κρίση να γίνει η αφετηρία μιας νέας αρχής. Μιας πορείας ανταγωνιστικής στα δόγματα της «ελεύθερης αγοράς», με προοπτική· γιατί όχι, ο απόβλητος Νότος της Ευρώπης (στην περίπτωση που ακραία σενάρια γίνουν πραγματικότητα) να ακολουθήσει μια αυτόνομη πορεία, όπως αυτή των χωρών της Λατινικής Αμερικής (π.χ. με τη δική τους «τράπεζα του Νότου») με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Για να γίνει αυτό χρειάζεται πολιτική και κοινωνική ανατροπή η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων στο εσωτερικό, διεθνή συντονισμό, τη μέγιστη δυνατή ετοιμότητα το επόμενο διάστημα των ραγδαίων εξελίξεων και την κατάλληλη παρέμβαση την κατάλληλη στιγμή. Η κρισιμότητα της περιόδου ανοίγει δυνατότητες, αλλά κρύβει και τεράστιους κινδύνους αν φανεί η αριστερά κατώτερη των περιστάσεων. Η ιστορία δεν θα περιμένει να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας· ο ιστορικός χρόνος επιταχύνεται και πυκνώνει. Θα είμαστε παρόντες; Από εμάς εξαρτάται.



* Ο Ανδρέας Καρίτζης είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας και μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ

Τρίτη 11 Μαΐου 2010


Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ


Όταν η αδικία γίνεται νόμος η αντίσταση γίνεται μονόδρομος
Κάθε πολίτης της χώρας βλέπει μπροστά στα μάτια του να εξελίσσεται μια μεγάλη εκστρατεία, με στόχο να πειστεί η ελληνική κοινωνία πως τα άδικα και καταστροφικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση αλλά και όσα θα παρθούν στο μέλλον είναι το αναγκαίο κακό για να γλυτώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία. Σήμερα πλέον, γίνεται συνείδηση ότι τα μέτρα, πέρα από βαθιά αντικοινωνικά, θα είναι και οικονομικά αναποτελεσματικά.

Σε αυτή την εκστρατεία και σε συνέχεια σειράς αντιδημοκρατικών ατοπημάτων η κυβέρνηση, με την αρωγή της ΝΔ και το ΛΑΟΣ συνοδοιπόρο της, προσπάθησε να μεταλλάξει την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Ματαιοπονούν.

Όλοι και όλες βλέπουν πως Κυβέρνηση, Ε.Ε. και ΔΝΤ ακολουθούν ακόμα πιο πιστά τη λογική και τις συνταγές που μας έφεραν ως εδώ.

Όλοι και όλες βλέπουν πως τα μέτρα δεν αποτελούν μόνο μέσο, αλλά κυρίως στόχο.

Σήμερα είναι σε πλήρη εξέλιξη η προσπάθεια να καταργηθούν δικαιώματα και κατακτήσεις που με αγώνες κατακτήθηκαν, τα οποία, χρόνια τώρα, το κεφάλαιο είχε βάλει στο μάτι. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ασφαλιστικό.

Απαντάμε στην κρίση με όπλο μας τους αγώνες μας και την αλληλεγγύη
Θεωρούμε πως σήμερα, σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, η κοινή δράση των εργαζόμενων σε όλη την Ευρώπη, όπως και η κοινή δράση της Αριστεράς και όλων των δυνάμεων που βρίσκονται απέναντι στις εφαρμοζόμενες πολιτικές που με δραματικό τρόπο βιώνουμε στη χώρα, αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα.

Ο λαός είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει τέλος στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, το ανήθικο παρελθόν και την κοινωνική αδικία, που σκορπάει η πολιτική της κυβέρνησης και των «υπεύθυνων» συνοδοιπόρων της. Η Αριστερά πρέπει να πρωτοπορήσει.

Αυτός ο αγώνας είναι αγώνας αξιών, αλλά και αγώνας επιβίωσης για χιλιάδες συμπολίτες μας, που δεν αντέχουν να σηκώσουν άλλα βάρη.

Σε αυτή μας την προσπάθεια, αποτελεί προτεραιότητα η περιφρούρηση των κινητοποιήσεων και η ηθική και πολιτική καταδίκη πρακτικών που αντιστρέφονται το δημοκρατικό κίνημα και έφτασαν μέχρι την εγκληματική αφαίρεση της ζωής τριών αθώων εργαζόμενων στην μεγαλειώδη διαδήλωση της 5ης Μάη.

Για μας, οι μαζικές ενωτικές κινητοποιήσεις του λαού και η αμφισβήτηση των κυρίαρχων πολιτικών δεν αποτελούν στοιχείο κρίσης, αλλά ελπίδας. Η δικιά μας συμβολή στη συζήτηση για την αντιμετώπιση της κρίσης περνάει μέσα από την ενεργοποίηση των πολιτών και τη διεκδίκηση ενός πλατιού μετώπου αντίστασης, ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού.

Σήμερα είναι ώρα ευθύνης για όλους και όλες
Η Π.Γ. του ΣΥΝ εκτιμά πως η στάση του κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, που σαν σκοπό είχε να δείξει πως η Αριστερά δεν έχει καμιά θέση στο κάδρο των δυνάμεων της συναίνεσης, δικαιώθηκε σε πολύ σύντομο χρόνο.

Η επιχείρηση απαξίωσης του χώρου με «ρεπορτάζ» που εμφανίζουν διαλυτικά φαινόμενα ως κυρίαρχα, με τις γνωστές πια προβοκατόρικες κατηγορίες για πράξεις που από την αρχή και με τον πιο έντονο τρόπο καταδικάσαμε και με την εμφάνιση για άλλη μια φορά του κόμματος ως ομοσπονδία τάσεων και όχι ως συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο, πέφτει στο κενό.

Θεωρούμε, πως ειδικά αυτή την κρίσιμη στιγμή, την ώρα που δίνουμε τη μάχη στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, υπάρχει ο τρόπος να εκφράζονται όλες οι απόψεις, χωρίς να πλήττεται το κόμμα δημόσια. Αυτό επιβάλλει μια ελάχιστη στάση ευθύνης απέναντι τουλάχιστον στους συντρόφους μας σε όλη τη χώρα, αλλά και κατανόηση της κρισιμότητας της περιόδου.

Σε κάθε περίπτωση, στους κοινωνικούς αγώνες το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά πρέπει να χαρακτηρίζονται από αποφασιστική δράση, αντοχή, ενότητα και αλληλεγγύη.

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010














Δήλωση Παύλου Κλαυδιανού, Εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο


Με τη συζήτηση σήμερα του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό στο υπουργικό συμβούλιο ελπίζουμε να μάθουμε και όσα συμφωνήθηκαν και με την τρόικα που δεν γνωρίζουμε ακόμη.

Με όσα όμως γνωρίζουμε ως τώρα, δεν έχουμε αμφιβολία ότι η κυβέρνηση πραγματοποιεί ένα τελειωτικό χτύπημα στην όποια δημόσια ασφάλιση υπήρχε, υπέρ της ιδιωτικής.

Με βίαιο τρόπο κατεδαφίζει το υπάρχον αναδιανεμητικό σύστημα και το αντικαθιστά με το κεφαλαιοποιητικό.

Από μια άποψη, το ασφαλιστικό ίσως αποτελεί το πιο ακραίο και αιχμηρό σημείο της αντιλαϊκής συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

To Γραφείο Τύπου

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010


Η ομιλία του Γρηγόρη Ψαριανού σήμερα κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης»



Άκουσα μαθήματα περί δημοκρατίας και για περισσότερη δημοκρατία και για περισσότερη συμμετοχή, δεν ξέρω αν ειπώθηκε ακριβώς έτσι, για περισσότερη δημοκρατία και για πιο καλή μεταπολίτευση πράγματα που τα λέμε από τότε που έγινε κάποια μεταπολίτευση αλλά όχι ακριβώς αυτή η μεταπολίτευση που περίμενε ο κόσμος. Η μεταπολίτευση δεν έγινε ποτέ. Περάσαμε από τη χούντα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία κουτσουρεμένη. Δημοκρατία και ελευθερία σου τάζανε λειψή ουρλιάζουν οι ποιητές απ τους τάφους τους.

Κι εμείς καθόμαστε σε μια δημοκρατία μαριονέτα με τα εκλογομαγειρέματα και τα εκλογοκαλπονοθευτικά συστήματα που το 38% το κάνει 65% στη βουλή, που κυβερνάει με τον τσαμπουκά εδώ πέρα όποιος γουστάρει και κάνει ότι θέλει, που ψηφίζουμε λόχοι, πάνω τα χεράκια κάτω τα χεράκια ακόμα κι αν διαφωνούμε, που μπαίνουν θέματα κομματικής πειθαρχίας και δεν ντρεπόμαστε..

Ο καθένας εδώ πέρα εκλέχτηκε με ένα κόμμα αλλά όταν ένα κόμμα λέει άλλα πριν τις εκλογές και άλλα κάνει μετά, οι βουλευτές του οφείλουν να σηκωθούν όρθιοι, όσοι έχουνε φιλότιμο και να πουν, αυτά λέγαμε στον κόσμο πριν; Και να πουν ότι ναι, ΟΚ δεν λέγαμε αυτά πριν γιατί δεν τα ξέραμε το Νοέμβριο, τα μάθαμε τον Γενάρη. Ωραία τώρα που τα μάθατε ρωτήσατε αν τα ξέρανε άλλοι πιο πριν; Αυτοί οι αναλυτές οι βαθυστόχαστοι και οι περισπούδαστοι στα κανάλια που έχετε ξαμολήσει εσείς τα δυο κόμματα που κυβερνούν, γιατί εσείς τους έχετε ξαμολήσει και αλυχτάνε στα κανάλια ότι για όλα φταίνε οι 300 θα τους μαζέψετε;

Γιατί δεν φταίνε οι 300, δεν φταίνε άνθρωποι που εκλεχτήκαν προχθές, δεν φταίνε άνθρωποι που εκλεχτήκαν για ένα χρόνο πριν από δέκα χρόνια, να τους απειλούν ακόμα και φίλοι τους και να τους λένε εσείς τα τρωτέ τα λεφτά και έχετε γονατίσει τον λαό.

Εσείς οι δυο, τα κόμματα που κυβέρνησαν και που γονατίσατε τη χώρα και τη φέρατε σε αυτό το χάλι θα έπρεπε να ντρέπεστε και να μαζέψετε τα σκυλιά που αλυχτάνε. Και βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο και λέει να καεί το….. ξέρετε τι λέει, πως τη λέει τη βουλή φοβάστε να το πείτε, θέλετε να το πω εγώ;

Χάθηκαν άνθρωποι για να λειτουργεί το κοινοβούλιο, χάθηκαν ζωές, μπήκαν άνθρωποι κάτω από ερπύστριες, κρεμάστηκαν, κάηκαν, αυτοπυρπολήθηκαν, πήγανε άνθρωποι στα νησιά, στις φυλακές για να λειτουργεί η βουλή, έστω και με αυτή τη κουτσουρεμένη δημοκρατία.

Θα έπρεπε να ντρέπεστε, έχετε οδηγήσει τη χώρα σε αυτό το χάλι, την έχετε γονατίσει και αφήνετε να διαχέονται οι ευθύνες σε όλο το πολιτικό σύστημα

Το παιχνιδάκι, αυτό το έργο είναι και ανατριχιαστικό είναι και παλιό. Ξαναπαίχτηκε το 65 και το 66. Εκεί που κάηκαν τα τρία παιδιά της marfin χθες, στην άλλη γωνία, σκοτώθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας το 1965. Αυτή η αναταραχή, αυτές οι προβοκάτσιες, αυτοί οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες, κουκουλοφόροι φασίστες, αυτά τα ρεμάλια της κοινωνίας, οι μαύροι και οι κόκκινοι φασίστες, γιατί τώρα έχουμε και κόκκινους φασίστες αυτοί όλοι ως ενεργούμενα μιας εξουσίας ή ως ανόητοι και παράφρονες οδηγούν την τηλοψία και την κοινή γνώμη σε θέσεις άκρως συντηρητικές και ανατριχιαστικές. Και βγαίνουν άνθρωποι και μας κάνουν μαθήματα περί δημοκρατίας, άνθρωποι που τσαλαπάτησαν τη δημοκρατία.

Άνθρωποι που οδηγούσαν τα τανκς άνθρωποι που έδειχναν τον δρόμο στους ντερτιλήδες και μας κάνουν μαθήματα περί δημοκρατίας. Κι εσείς οι δυο που κυβερνάτε τη χώρα από τη δήθεν μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δεν είχατε το φιλότιμο να βγείτε να πείτε πέντε πράγματα καθαρά, καθαρά, ότι δανειστήκαμε μια τα φάγαμε, δανειστήκαμε δυο τα φάγαμε, δανειστήκαμε τρεις τα φάγαμε, μας λαδώσανε η Ζήμενς, 15 άλλες εταιρείες τα φάγαμε λυπούμαστε πολύ, πήγανε σε μαύρες σακούλες και σε τρύπιες τσέπες. Λυπούμαστε πολύ, κάνουμε την αυτοκριτική μας, πέντε παραιτηθήκαμε, ένας έκανε χαρακίρι, ένας πήδηξε απ το μπαλκόνι …ε; Κανείς; Τίποτα; Και φταίνε οι 300;

Φταίνε οι 300 που κατασπαταλήθηκαν δισεκατομμύρια από το 1974 μέχρι σήμερα; Που πλήρωνε η ευρωπαϊκή ένωση να ενισχύσει την ελληνική οικονομία και μας λέει κάποια αριστερά ότι φταίει για όλα η ευρωπαϊκή ένωση; Επειδή είναι τα συμφέροντα και τα μονοπώλια; Γιατί η Ελλάδα τι είναι; Λαϊκή δημοκρατία; Τα συμφέροντα και τα μονοπώλια δεν είναι και η Ελλάδα; Να φύγουμε και από εδώ, να πάρουμε το βαρκάκι μας να πάμε στη Μαδαγασκάρη, στη Σιέρα Λεόνε ξέρω ʽγω;

Η ευρωπαϊκή ένωση μας γονάτισε ή οι κυβερνήσεις εδώ πέρα οι οποίες είναι μαριονέτες; Και τρώγανε τα φράγκα οι υπουργοί και οι υφυπουργοί σε ένα τεράστιο δημόσιο τομέα με γραμματείς υπουργείων, με ΔΕΚΟ, με ιστορίες. Έχουμε διαβάσει, έχουμε φρίξει επί δεκαετίες. Δεν θα βγει κάποιος από εσάς να τα πει; Ένας από τη Νέα Δημοκρατία και ένας απ το ΠΑΣΟΚ. Να ανεβούν μαζί εδώ πάνω και να πουν παιδιά θέλουμε να σας πούμε κάτι. Τόσο καιρό παίζαμε ένα παιδικό παιχνιδάκι έτσι κι έτσι κι έτσι αλλά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και ζητάμε συγγνώμη. Και τότε να βάλουμε όλοι πλάτη…

Αλλά βλέπω φουκαράδες των 400 ευρώ που τους τα κάνουν 200 και βγαίνουν στο δρόμο και κλαίνε και με τραβάνε και μου λένε κουφάλα παίρνεις τα λεφτά εσύ; Πόσα παίρνετε, 15 χιλιάρικα παίρνετε στη βουλή; Δεν παίρνουμε τόσα.

Παίρνετε κομπιούτερ εν μέσω κρίσης, τα λένε κανάλια και blog, χίτες, ταγματασφαλίτες εσείς τους έχετε ξαμολήσει και τα λένε αυτά. Δεν πήραμε εν μέσω κρίσης κομπιούτερ στη βουλή. Όταν γίνανε οι εκλογές πήραν οι νεοεκλεγέντες βουλευτές. Γιατί δεν τα λέτε αυτά;

Γιατί αφήνετε τον κόσμο και εξαγριώνετε και θα μας φάει όλους ζωντανούς; Να φάει εσάς τους δυο, γιατί να μας φάει όλους; Και από εσάς τους δυο να φάει αυτούς που τα έφαγαν, όχι όλους. Δεν είναι όλο το ΠΑΣΟΚ ίδιοι, δεν είναι όλη η Νέα Δημοκρατία ίδιοι. Αλλά υπάρχουν 100 άνθρωποι που τα φάνανε. ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ. Έχουμε ονόματα, διευθύνσεις, περιούσιες, ιδιοκτησίες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και παντού. ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ.

Πολεοδομίες, εφορίες, ΣΔΟΕ, ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ. Θα τα πείτε τα ονόματα; Να επιστρέψουν τα λεφτά. Είπε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να πάνε φυλακή, να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα. Ο κ. Πρετεντέρης οργίστηκε. Λάθος του πρόεδρου, δεν πρέπει να πάνε φυλακή να τους πληρώνει πάλι το κράτος. Να γίνει δήμευση της περιουσίας τους.

Αλλά είπε ο πρόεδρος αυτό και ο κ. Πρετεντέρης είπε ¨ο κύριος πρόεδρος σκέφτηκε τα γεροντάκια που δεν απολαμβάνουν προεδρικής συντάξεως;¨ ακούτε τι είπε, το διαβάσατε στο ΒΗΜΑ προχθές; Θα μας τρελάνουν;

Δεν θα ψηφίσουμε αυτά τα μέτρα. Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πρέπει να ψηφίσει αυτά τα μέτρα. Όχι γιατί δεν πρέπει να παρθούν μέτρα, να παρθούν μέτρα αλλά πρώτα να πληρώσουν αυτοί, να καταθέσουν τα φράγκα που φάνανε πρώτον. Δεύτερον να δούμε τι πουλάμε στην Ευρώπη εκτός από τρέλα. Η Ιρλανδία που είναι μικρότερη από την Αθήνα πουλάει τυριά, ουίσκι, μπύρες. Έχει 50 προϊόντα τοποθετημένα στα μαγαζιά.

Εμείς κλείσαμε την αγροτική παραγωγή, καταργήσαμε το βαμβάκι, τα στάρια όλα γιατί υπάρχουν άλλου φτηνότερα αλλά δεν είπαμε ποτέ σε κανένα κερατά στην Ευρώπη, τι θα βάλουμε εμείς αντί για το βαμβάκι μάγκα μου; Λοιπόν έχουμε φτάσει στο μη περεταίρω.

Η Τουρκία έχει 15 αυτοκινητοβιομηχανίες, εμείς είχαμε ανοίξει 2, τις κλείσαμε. Δεν έχουμε ενεργειακά κέντρα. Καίμε ακόμα λιγνίτες και πετρέλαια όταν η μισή βόρεια Ευρώπη χωρίς αέρα και χωρίς ήλιο έχει 30% από ΑΠΕ. Είμαστε 100 χρόνια πίσω, λέμε στον κόσμο ψέματα ο κόσμος θα μπει μέσα θα μας φάει ζωντανούς κι αυτό το έργο έχει ξαναπαιχτεί.

Αλλά το 65 με το θάνατο του Πέτρουλα στη γωνία πέρα από τη MARFIN που καήκαν οι τρεις χθες, ακριβώς οι ίδιοι συμβολισμοί , ακριβώς στο ίδιο σημείο . Τότε με τις προβοκάτσιες αυτές και τις δολοφονίες και με τη διάχυση των ευθυνών σε όλο τον πολιτικό σύστημα πείστηκε ο λαός από πρωτοσέλιδα εφημερίδων ότι φταίνε όλοι και ήρθαν οι συνταγματάρχες. Τώρα φταίνε όλοι αλλά έρχονται οι επιχειρηματίες. Καλή σας νύχτα….

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ


Την ουσιαστική ακύρωση του Κοινοβουλίου και της λαϊκής κυριαρχίας, επέφερε σήμερα η Κυβέρνηση με την αιφνίδια και «εν κρυπτώ» ψήφιση μιας απλής τροπολογίας επί του νομοσχεδίου που ψηφίστηκε χθες με ονομαστική ψηφοφορία και τις γνωστές πολιτικές παρενέργειες.

Με αυτή την τροπολογία αφαιρείται η καθοριστική αρμοδιότητα του Κοινοβουλίου, να επικυρώνει οποιοδήποτε μνημόνιο, συμφωνία και σύμβαση που θα υπογράφει πλέον ΕΝ ΛΕΥΚΩ ο Υπουργός των Οικονομικών με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Δ.Ν.Τ. και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Ενώ, δηλαδή, η κυβέρνηση είχε την υποχρέωση σύμφωνα με το χθεσινό νομοσχέδιο να φέρει προς κύρωση στη Βουλή όλες τις συμφωνίες που θα υπέγραφε ο αρμόδιος Υπουργός, με την τροπολογία αυτή, η αρμοδιότητα του Κοινοβουλίου περιορίζεται σε απλή συζήτηση και ενημέρωση.

Η πράξη αυτή της κυβέρνησης, που επικαλείται διαρκώς το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, ακυρώνει το ρόλο του ελληνικού Κοινοβουλίου και το καθιστά απλό παρατηρητή των αποφάσεων που θα λαμβάνονται πλέον ερήμην των πολιτών και των αντιπροσώπων τους.

To Γραφείο Τύπου

Τρίτη 4 Μαΐου 2010


Ομιλία Παν. Λαφαζάνη, Κοινοβ. Εκπροσωπου ΣΥΡΙΖΑ σε ανοιχτή εκδήλωση με
θεμα: «Οικονομική κρίση - ΔΝΤ - Ευρωπαϊκή Ένωση - Αριστερή προοπτική»


Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ «ΚΑΤΟΧΗ», ΞΕΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΜΙΣΟΑΠΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ «ΜΠΑΝΑΝΙΑ» ΚΑΙ «ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ» ΤΟΥ «ΣΦΑΓΕΙΟΥ» Ε.Ε.-ΔΝΤ


ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ «ΚΟΥΙΣΛΙΓΚΣ» ΤΟΥ ΔΝΤ, ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ


Η Ε.Ε. ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΩΣ ΝΕΑ «ΙΕΡΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ


ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ-ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ, ΤΗ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ

Η ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ-ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ

ΑΝΑΓΚΗ ΑΜΕΣΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟ, ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΛΑΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΑ ΜΟΝΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΣΟΥΝ ΤΟΝ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙΑΔΑ» ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ.


Ο Παν. Λαφαζάνης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε απόψε, στα Μέγαρα Αττικής, σε ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με θέμα:«Οικονομική κρίση – ΔΝΤ - Ευρωπαϊκή Ένωση - Αριστερή προοπτική».

Ο Παν. Λαφαζάνης κατά την ομιλία του τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής:

Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου με το τέταρτο πακέτο μέτρων που προωθεί, κάτω από την «μπότα» της Ε.Ε. –ΔΝΤ, δεν προδιαγράφει μόνο μια σκληρή ταξική επιδρομή, αλλά επιχειρεί να γυρίσει τη χώρα δύο αιώνες πίσω και να επιβάλλει ένα νέο κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.

Τα μέτρα κοινωνικής και εργασιακής κατεδάφισης, που προωθούνται με την «κατοχική» σφραγίδα Ε.Ε.-ΔΝΤ, όχι απλώς θα επιδεινώσουν την οικονομική ύφεση στη χώρα, αλλά και θα προσδώσουν σε αυτή την ύφεση εφιαλτικές και μακρόχρονες διαστάσεις, ενώ είναι βέβαιον ότι θα διαλύσουν στην κυριολεξία ό,τι παραγωγικό έχει απομείνει στη χώρα και θα ολοκληρώσουν την παραγωγική ερημοποίηση του τόπου

Η κυβέρνηση μετατρέποντας τη χώρα σε κοινωνικό «νεκροταφείο», στην ουσία αποσαρθρώνει και καταστρέφει το οικονομικό της μέλλον για δεκαετίες. Ο κοινωνικός μεσαίωνας είναι ταυτόχρονα και ο οικονομικός ενταφιασμός της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα σε ένα νέο καθεστώς οικονομικής κατοχής και μετέτρεψε την Ελλάδα σε μισοαποικία, «μπανανία» και προτεκτοράτο των πιο τυφλών και αδίστακτων κύκλων της Ε.Ε., του ΔΝΤ και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Αυτή την ώρα δεν έχουμε απλώς μια σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση της πιο δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας, αλλά μια κυβέρνηση που καταργεί στην ουσία την πολιτική διαμεσολάβηση, μετατρέπεται σε απλή διαχειρίστρια των κεφαλαιαγορών και εκχωρεί απευθείας την εξουσία στο εγχώριο και κυρίως στο πολυεθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.

Οι κ.κ. Όλι Ρεν, Ζαν Κλοντ Τρισέ και Στρος Καν, αντιπροσωπεύοντας τους πιο επιθετικούς και αντιδραστικούς κύκλους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, αποτελούν τη νέα δεσποτική, ανεξέλεγκτη και ολοκληρωτική εξουσία στην Ελλάδα, την οποία χρησιμοποιούν ως το απόλυτο «πειραματόζωο» μιας νέας επιχείρησης ολοκληρωτικής κοινωνικής κατεδάφισης στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Με πυρήνα την κυβέρνηση έχει συγκροτηθεί στη χώρα μια ευρύτερη πολιτική ομάδα οι οποίοι συμπεριφέρονται ως σύγχρονοι «Κουίσλιγκς» της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των κεφαλαιαγορών, που όχι μόνο προωθούν υπαλληλικά τα μέτρα κοινωνικής εκθεμελίωσης αλλά και υπερακοντίζουν στην αναγκαιότητά τους.

Όσον αφορά το νέο καθεστώς «κατοχής» δεν έχουμε απλώς το «κακό» ΔΝΤ, το οποίο προσπαθεί να το συγκρατήσει η «μετριοπαθής» Ε.Ε..

Η Ε.Ε. αποτελεί τον «εγκέφαλο», τον «οργανωτή» και «σχεδιαστή» της ελληνικής «κατοχής» και του επερχόμενου ελληνικού κοινωνικού «μεσαίωνα».

Οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε., που «οργανώνουν» και «σχεδιάζουν» τον ελληνικό «κοινωνικό Καιάδα», έχουν επιλέξει τη «σιδερένια φτέρνα» του ΔΝΤ ως το έμπειρο αδίστακτο χέρι που θα κάνει τη «βρώμικη» δουλειά στην Ελλάδα.

Ανάλογη «βρώμικη» δουλειά, με εντολοδόχο την Ε.Ε., έκανε το ΔΝΤ σε μια σειρά κράτη-μέλη εκτός ευρωζώνης όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία και η Λετονία. Κατέστρεψε και τις τρεις αυτές χώρες!

Τώρα με ακόμα πιο οδυνηρό και πολιτικά αδίστακτο τρόπο προωθείται η καταστροφή μιας χώρας της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα.

Η Ε.Ε. αναδεικνύει στις σημερινές συνθήκες, με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, το βαθύτατα αντιδραστικό και αποκρουστικό της πρόσωπο. Επιβεβαιώνεται και στους πλέον κακόπιστους ότι η Ε.Ε. έχει εξελιχθεί σε ένα σκληρό αντιδραστικό υπερεθνικό μηχανισμό, που παρακάμπτει κάθε ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης, προσηλωμένο να εκβιάζει και να κατευθύνει τα κράτη-μέλη της στην πιο ακραία κοινωνική βαρβαρότητα.

Αυτή η Ε.Ε. δεν αλλάζει χαρακτήρα «εκ των έσω» ούτε μετασχηματίζεται με μεταρρυθμίσεις των απαράδεκτων Συνθηκών της. Αυτή η Ε.Ε. δεν μετατρέπεται από σκληρή ένωση των πιο ισχυρών και επιθετικών κεφαλαιακών μερίδων των κρατών-μελών της σε ένωση που θα λειτουργεί σε όφελος των εργαζομένων. Αυτή η Ε.Ε. χρειάζεται συνολική ανατροπή και ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων σε κάθε χώρα-μέλος ως προϋπόθεση για να ανοίξουν νέοι και προοδευτικοί σοσιαλιστικοί δρόμοι. Σε αυτή την αγωνιστική κατεύθυνση οφείλει να κινηθεί ο ελληνικός λαός το επόμενο διάστημα σε συντονισμό και συνεργασία με τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ή θα γίνει κάτω από τις σημαίες της προόδου και του σοσιαλισμού ή δεν θα υπάρξει παρά μόνο ως ακραία αντίδραση.

Κυβέρνηση και κυρίαρχοι κύκλοι ισχυρίζονται ότι η παράδοση του ελληνικού λαού στο «σφαγείο» Ε.Ε. –ΔΝΤ αποτελεί μονόδρομο και ότι δεν υπάρχει, εδώ που φτάσαμε, εναλλακτικός δρόμος.

Μετατρέπουν την παράδοση και «κατοχή» της χώρας σε μονοδιάστατη επιλογή.

Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από κατεστραμμένους και «ανατιναγμένους» τέτοιους μονόδρομους.

Η Ελλάδα είχε και έχει πολλαπλές εναλλακτικές λύσεις πέρα από το «σφαγείο» Ε.Ε.-ΔΝΤ.

Ακόμα και τώρα μια κυβέρνηση, που στοιχειωδώς θα ήθελε να υπερασπίσει τα συμφέροντα της χώρας, θα έπρεπε να διεκδικήσει –έστω και για να αποκαλύψει πλήρως το αντιδραστικό πρόσωπο της Ε.Ε.- την άμεση χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με επιτόκια ανάλογα με αυτά που, με ενέχυρο τα δήθεν αφερέγγυα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου η τελευταία δανειοδοτεί τις εμπορικές τράπεζες (1%). Μόνο μια Ε.Ε. και μια κυβέρνηση που είναι «θεραπαινίδες» των τραπεζών είναι δυνατόν να συνεχίζουν ή να καλύπτουν ένα καθεστώς που δανειοδοτεί, με χρήματα των λαών της Ευρώπης, χαριστικά και προνομιακά τις τράπεζες και αφήνει τα κράτη-μέλη να ληστεύονται και να λεηλατούνται από τις τελευταίες στις αγορές.

Ταυτόχρονα, μια κυβέρνηση, που προάσπιζε στοιχειώδη συμφέροντα της χώρας, θα έπρεπε να διεκδικήσει εδώ και τώρα την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους με στόχο μια νέα ρύθμισή του, που θα διέγραφε σημαντικό μέρος του δημοσίου χρέους, θα μείωνε δραστικά τα επιτόκια του υπολοίπου, θα θεσμοθετούσε μια ευρεία περίοδο χάριτος και θα διεύρυνε τους χρονικούς ορίζοντες αποπληρωμής του.

Η επιλογή επαναδιαπραγμάτευσης-ρύθμισης του δημοσίου χρέους δεν είναι φυσικά ένας εύκολος και ανθόσπαρτος δρόμος. Είναι μια επιλογή σύγκρουσης με μεγάλα και κυρίαρχα διεθνή συμφέροντα, αλλά είναι και μια επιλογή μεγάλων συμμαχιών με λαούς και προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη που επιδιώκουν ένα πιο δίκαιο κόσμο. Η διεκδίκηση της χώρας μας για επαναδιαπραγμάτευση-ρύθμιση του δημόσιου χρέους με τα παραπάνω χαρακτηριστικά μπορεί να γίνει αιχμή ενός γενικότερου αιτήματος για ευρωπαϊκή και διεθνή επαναδιαπραγμάτευση-ρύθμιση του δημόσιου χρέους, αφού η κρίση χρέους είναι ευρωπαϊκή και διεθνής και κινδυνεύει να πνίξει τις προοπτικές του πλανήτη.

Το αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση-ρύθμιση του χρέους της χώρας μας δεν είναι μόνο δίκαιο αλλά και απολύτως ρεαλιστικό και αναγκαίο. Ο ελληνικός λαός δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Το χρέος της χώρας το διαμόρφωσε μια πολιτική και οικονομική ελίτ. Και αυτό το χρέος δεν πήγε στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ούτε στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Από αυτό το χρέος επωφελήθηκε μια εγχώρια και διεθνής ολιγαρχία. Πέραν αυτών, αυτό το χρέος με το ύψος που έχει προσλάβει δεν μπορεί πλέον να αποπληρωθεί χωρίς να εξοντωθεί ο ελληνικός λαός και να ενταφιαστούν οι προοπτικές της χώρας.

Η επιλογή της διαπραγμάτευσης-ρύθμισης του χρέους με τα ως άνω χαρακτηριστικά, η οποία επιβάλλεται για λόγους στοιχειώδους δικαιοσύνης και ρεαλισμού, δεν πρέπει στη διεκδίκησή της να συνδεθεί με άλλες επαχθείς δεσμεύσεις για τη χώρα, ούτε φυσικά να γίνει με τυχόν όρους Ε.Ε. –ΔΝΤ. Αντίθετα, μια τέτοια διεκδίκηση διαπραγμάτευσης-ρύθμισης του χρέους πρέπει να γίνει η αφετηρία μιας νέας προοδευτικής ανορθωτικής και αναγεννητικής πορείας ανάπτυξης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, απασχόλησης, κοινωνικής δικαιοσύνης και περιβαλλοντικής προστασίας για τη χώρα.

Παράλληλα, αυτή την ώρα γίνεται απόλυτα αναγκαία η άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών προκειμένου να ασκηθεί μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική η οποία θα δώσει ανάσα στη χώρα και θα υπηρετεί αποκλειστικά την αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας. Η εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρέπει να είναι η αρχή για τον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλων των κρίσιμων και στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα δίκτυα, οι υποδομές κλπ.

Σʼ αυτές τις ιστορικές ώρες, μόνο ένας παράγοντας μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ! Και ο ελληνικός λαός διαθέτει ένα μόνο μέσο για να το επιτύχει. Να βγει στους δρόμους και να σταματήσει να βλέπει από την τηλεόραση ή τον καναπέ τη λαιμητόμο που του ετοιμάζουν. Έρχονται ώρες που οι ίδιοι οι λαοί αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη για το μέλλον τους. Αυτή είναι ξανά μια τέτοια ιστορική ώρα για τον ελληνικό λαό. Οι μεγάλες, ενωτικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού και η καθολική λαϊκή εξέγερση μπορούν να αλλάξουν το κλίμα στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Να διαμορφώσουν νέα δεδομένα, να καταδείξουν ότι δεν υπάρχει μόνο το «ντόμινο» των αγορών, αλλά και το «ντόμινο» των λαϊκών εξεγέρσεων και τελικά να αποτρέψουν τον τραγικό μονόδρομο. Η λαϊκή εξέγερση, σε στιγμές σαν τις σημερινές, μπορεί να αποτελέσει μαζί το μήνυμα, το μέσο και το περιεχόμενο μιας διαφορετικής επιλογής, που θα αποτρέψει το «σφαγείο» του ΔΝΤ και θα αναδείξει την ανάγκη μιας αλληλεγγύης, με όρους αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, σε μια χώρα και σε έναν λαό που την αξίζουν και τη διεκδικούν! Εξέγερση τώρα απέναντι σε μια νέα «ιερά συμμαχία» και ένα νέο μεγάλο εθνικό και κοινωνικό μέτωπο ρήξεων και ελπίδας αποτελούν τη μόνη σωτήρια προοπτική για ένα ανορθωτικό μέλλον της χώρας!

Η Αριστερά οφείλει αυτή την ώρα να δώσει όλες τις δυνάμεις της για αυτές τις ανατρεπτικές εξεγερτικές εξελίξεις. Αυτή την ώρα μπορεί και πρέπει να αναληφθεί άμεσα μια μεγάλη και καρποφόρα πρωτοβουλία συνάντησης και διαλόγου όλων των αριστερών δυνάμεων για μια αναγεννημένη, συμπαραταγμένη Αριστερά, ικανή ξανά να πρωτοπορήσει σε τόλμη, ριζοσπαστικότητα και αξιοπιστία για μια καινούργια μεγάλη και σωτήρια κοινωνική ταξική συμμαχία, που θα φέρει το λαό στο προσκήνιο και θα υπηρετήσει, ταυτόχρονα με τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, την ίδια την υπόσταση και τα γενικά εθνικά συμφέροντα της χώρας.

To Γραφείο Τύπου

Σύσταση Φορέα Δασοπροστασίας


Επίκαιρη Ερώτηση Ν.Τσούκαλη προς τους Υπουργούς Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής

Την τελευταία εικοσαετία η Ελλάδα έχει βιώσει πολλαπλά κρούσματα καταστροφικών δασικών πυρκαγιών με αποκορύφωμα αυτές του καλοκαιριού του 2007, και το 2008 - 2009 οι μεγάλες πυρκαγιές στη Ρόδο και για πολλοστή φορά στα δάση της Αττικής. Η σύσταση ενός συντονιστικού φορέα δασοπροστασίας, στον οποίο θα μετέχουν όλοι οι συναρμόδιοι φορείς και υπηρεσίες ήταν επίμονο αίτημα όχι μόνο των άμεσα εμπλεκομένων, αλλά και του ΠΑΣΟΚ όταν ήταν στην αντιπολίτευση όπως διατυπώθηκε σε ερώτηση και ΑΚΕ στις 28-8-2009. Υπενθυμίζεται, ότι το ομόφωνο Πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής, περιγράφει ένα βιώσιμο μοντέλο, που έπρεπε μετά από την επικαιροποίησή του, να αξιοποιηθεί από την πολιτεία.

Δεδομένου επίσης ότι τα δασαρχεία δηλώνουν αδυναμία διαχείρισης των δασών, οι Δήμοι καλούνται να συμβάλλουν στην πυροπροστασία χωρίς πιστώσεις, ενώ παρατηρείται έλλειψη προσωπικού και εξοπλισμού στην πυροσβεστική Υπηρεσία,

ερωτώνται οι κ. κ. Υπουργοί:

1) Προτίθεστε να προχωρήσετε στη σύσταση του Φορέα Δασοπροστασίας σύμφωνα με τις διακηρύξεις σας, λαμβάνοντας υπόψη το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής της βουλής και ενισχύοντας άμεσα το Πυροσβεστικό Σώμα;

2) Πότε θα προβείτε στην κατάρτιση και κύρωση δασικών χαρτών και δασολογίου για το σύνολο της χώρας και κατά απόλυτη προτεραιότητα για τις καμένες εκτάσεις των τελευταίων ετών;

Ο ερωτών βουλευτής

Νίκος Τσούκαλης

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010








Όλοι και Όλες στους δρόμους!


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ



Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αφού πρώτα τα συμφώνησε με τους συνεταίρους της ΔΝΤ και ΕΕ είναι βάρβαρα, ακραία νεοφιλελεύθερα, αντεργατικά και γυρίζουν τους εργαζόμενους της χώρας μας πίσω στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η κατεδάφιση των εργασιακών, κοινωνικών, μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η καταδίκη τους στην ανεργία, την ανέχεια και τη φτώχεια δεν πρέπει να περάσουν. Οι αγώνες, οι θυσίες και το αίμα γενιών και γενιών της εργατικής τάξης δεν πρέπει να πεταχτούν στα σκουπίδια.

Όλοι και όλες στους δρόμους των αγώνων, όλοι και όλες στην αυριανή απεργία της ΑΔΕΔΥ και των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ και στην απεργιακή τους συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 12 το μεσημέρι.

Όλοι και όλες στη Γενική Πανελλαδική απεργία στις 5 του Μάη, στις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις και στην κλιμάκωση των αγώνων για να μην περάσει ο αντεργατικός Αρμαγεδδών.

Απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα 5/05 στις 11:00 πμ στο πεδίο του Άρεως.

Προσυγκέντρωση στις 5/05 στις 10:30 πμ στο Μουσείο.

Πρωτοβουλία Οικονομολόγων: Υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι



Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/05/2010 'ΑΥΓΗ'

Η βαθιά κρίση στην οποία οδήγησε την παγκόσμια οικονομία η νεοφιλελεύθερη στρατηγική οφείλεται σε δύο σοβαρές επιλογές. Στη συνεχή αφενός αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και των λαϊκών τάξεων, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και του πλούτου των ανώτερων τάξεων, και με αποτέλεσμα τη μείωση της ενεργού ζήτησης. Στην επίσης συνεχή αύξηση του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους της οικονομίας με στόχο την αντιστάθμιση με αυτό τον τρόπο της στασιμότητας ή μείωσης της ζήτησης από την πλευρά της πραγματικής οικονομίας.

Είναι δυνατόν στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις για το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνίας να υλοποιηθεί μια αύξηση της φορολογίας κατά 10 μονάδες του ΑΕΠ, η οποία θα προέλθει κατά το μισό από την πραγματική αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης και κατά το άλλο μισό από την αναδιανομή του εισοδήματος και την επιβολή ενός πράσινου φόρου.
Η κυρίαρχη σήμερα προσέγγιση για την αντιμετώπιση της κρίσης, η προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τελικά η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, είναι αυτή που υποστηρίζει την εξασφάλιση πάση θυσία ακόμα και της εκβιαστικής κερδοφορίας του τραπεζικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου, διαμέσου και πάλι της αναδιανομής του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών, των κατώτερων εισοδημάτων, ειδικότερα των νέων, και φυσικά των ανέργων. Πρόκειται για την εξασφαλισμένη οδό προς την ύφεση, την ανεργία, την επιδείνωση των κοινωνικών υπηρεσιών, τη μείωση των συντάξεων, τη σοβαρή συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Η αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας και η αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους και των κοινωνικών δικαιωμάτων απαιτούν μια αντίστροφη πολιτική. Με στόχους την ισχυρή και άμεση αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος της απασχόλησης και των κατώτερων εισοδημάτων και την ελάφρυνση του βάρους του χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας. Στην κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται η επιμονή στην ανάπτυξη συνεργασιών με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, τη διεκδίκηση της θεσμικής θωράκισης του ευρώ και τη θεσμοθέτηση μηχανισμού αναπτυξιακής σύγκλισης, καθώς και η αξιοποίηση κάθε άλλης δυνατότητας αμοιβαίας επωφελούς διεθνούς συνεργασίας σε ό,τι αφορά στο δημόσιο χρέος. Οι όποιες ρυθμίσεις επιχειρηθούν ή επιβληθούν θα πρέπει να υπηρετούν τους παραπάνω στόχους.

Το αδιέξοδο στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει η προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ και το ΔΝΤ) δεν αφορά τον δανεισμό του δημοσίου, αλλά αφορά την απροθυμία του ελληνικού κράτους να εξασφαλίσει την πληρωμή των ετήσιων τόκων του χρέους που προσεγγίζει τα 13 δισ. ευρώ. Πρόκειται για ένα ποσό που ισοδυναμεί με 5% περίπου του ΑΕΠ. Κινδυνεύει δηλαδή να οδηγηθεί η χώρα σε έναν κατήφορο επιδείνωσης της ύφεσης, εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας και της μαζικής φτώχειας, επειδή δεν θέλησε η κυβέρνηση να επιτύχει άμεσα και αποτελεσματικά μία αναδιανομή εισοδήματος διαμέσου της φορολογίας, η οποία να αντιστοιχεί σε αυτό το ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, και να λάβει μέτρα ανάκαμψης της παραγωγής και βελτίωσης της κοινωνικής αποτελεσματικότητας των δαπανών.

Αλλά η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση υποστηρίζει μια δραματική αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και των φτωχότερων κατηγοριών του πληθυσμού: πρόκειται για μειώσεις των μισθών και των λοιπών εισοδημάτων που μπορεί να φθάσουν από 10% μέχρι 20%, και μέχρι 30% μείωση των συντάξεων. Αυτή η νέα μεταφορά εισοδημάτων προς το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα ανώτερα εισοδήματα δεν θα επιλύσει, αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, θα μεταθέσει το πρόβλημα του χρέους, ενώ θα επισπεύσει την κατάρρευση και διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, με τον περιορισμό των δυνατοτήτων παραγωγής πρωτογενών πλεονασμάτων. Και μπορεί να προβλέψει κανείς ότι μια τέτοια αδύναμη οικονομία θα αδυνατεί να υποστηρίξει παραγωγικά την παραμονή της, για πολύ, στη ζώνη του ευρώ.

Ποιος οδήγησε την ελληνική οικονομία, τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους σ' αυτή τη δυσμενή κατάσταση; Ποιος οδήγησε την ελληνική οικονομία στην κρίση του δανεισμού, του χρέους, της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας. Διότι, ενώ είχαμε στο διάστημα 1998-2008 αύξηση του κόστους εργασίας κατά 1%, η επιδείνωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητας ήταν 26,8%, την περίοδο 2000-2009. Φταίει λοιπόν η διεθνής οικονομική κρίση ή η εφαρμοζόμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική μονεταριστικής έμπνευσης που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Πώς εξηγείται ότι η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών με συνεχή αύξηση του ΑΕΠ και έντονη ανισοκατανομή του εισοδήματος προσφεύγει σε δανεισμό και συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους; Σε ποιους λόγους οφείλεται αυτό το «ελληνικό παράδοξο» που έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα μετά το 2007 σ' αυτή τη δυσμενή δημοσιονομική, κοινωνική και παραγωγική κατάσταση; Η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι το σημερινό δημοσιονομικό και παραγωγικό πρόβλημα της χώρας δεν οφείλεται στο επίπεδο των μισθών και των συντάξεων.

Εμείς θεωρούμε ότι οφείλεται κατά κύριο και αποκλειστικό λόγο στη δανειακή μεγέθυνση της δημόσιας και ιδιωτικής κατανάλωσης, στις υπερτιμολογήσεις των κρατικών προμηθειών, στις φοροαπαλλαγές προς τις επιχειρήσεις που στέρησαν από έσοδα τον Κρατικό Προϋπολογισμό (7,7% του ΑΕΠ οι άμεσοι φόροι στην Ελλάδα, 13,1% του ΑΕΠ οι άμεσοι φόροι στην Ε.Ε. των 27, συμμετοχή στην Ελλάδα των μισθωτών και συνταξιούχων κατά 81,5% στο δηλωθέν εισόδημα φυσικών προσώπων και κατά 78,7% στη φορολογία του εισοδήματος φυσικών προσώπων), στην ανισοκατανομή του εισοδήματος, στην απελευθέρωση της φοροδιαφυγής και στην κατάρρευση του μηχανισμού ελέγχου είσπραξης των εσόδων του κράτους, στην εισφοροδιαφυγή, την ευέλικτη, την αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία καθώς και στη συρρίκνωση του τεχνολογικού και καινοτομικού δυναμικού της χώρας.

Αυτό που προτείνουμε ως την οδό για την αναθέρμανση της οικονομίας και την κοινωνική ανασυγκρότηση είναι να πραγματοποιηθεί μια αντίθετη αναδιανομή του εισοδήματος, να μεταφερθούν στα δημόσια ταμεία πόροι και εισοδήματα από τους έχοντες και κατέχοντες και όχι από τους μισθωτούς και τους φτωχούς. Είναι δυνατόν στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις για το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνίας να υλοποιηθεί μια αύξηση της φορολογίας κατά 10 μονάδες του ΑΕΠ, η οποία θα προέλθει κατά το μισό από την πραγματική αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης και κατά το άλλο μισό από την αναδιανομή του εισοδήματος και την επιβολή ενός πράσινου φόρου. Βεβαίως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις -όπου στην ουσία έχουν δημιουργηθεί συνθήκες «παγίδας του χρέους»- το πρόβλημα είναι ταυτόχρονα και δημοσιονομικό και αναπτυξιακό. Άρα, πέρα από την πλευρά των εσόδων, σημαντική διάσταση της πολιτικής πρέπει να είναι και η μείωση των μη αποδοτικών δαπανών του δημοσίου και η αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα, στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου, οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, μεσομακροχρόνιου ορίζοντα.

Με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλιστεί η πληρωμή των τόκων του δημοσίου χρέους, αλλά θα υπάρχουν και πόροι διαθέσιμοι για τη στήριξη της βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, για την άμεση δημιουργία θέσεων εργασίας σε κοινωνικές υπηρεσίες (4 δισ. ευρώ τον χρόνο ισοδυναμούν με 200.000 ως 250.000 θέσεις εργασίας) και για την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων κατά 40% περίπου. Το πρόσθετο διαθέσιμο ποσό για τη στήριξη της οικονομίας θα ισοδυναμεί ετησίως με το τριπλάσιο των πόρων του ΕΣΠΑ και θα εξασφαλίσει την απαρχή μιας πορείας ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας σε αναπτυξιακή και αναδιανεμητική κατεύθυνση και θα έχει επιβαρύνει μόνο την πολυτελή κατανάλωση και τις πολυτελείς εισαγωγές.

Η προτεινόμενη από τον μηχανισμό «στήριξης» μείωση των αμοιβών της εργασίας στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα εμφανίζεται ως το μέσο για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αλλά η βύθιση της οικονομίας στην ύφεση και στην αύξηση της ανεργίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κλείσιμο επιχειρήσεων, σε απολύσεις, σε απαξίωση επομένως του υλικού και ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού, καθώς και στη συνέχιση της επιδείνωσης του επιπέδου ανταγωνιστικότητας, με αποτέλεσμα να χρειαστούν δύο δεκαετίες για την ανασυγκρότηση ακόμα και των υπαρκτών σήμερα παραγωγικών δυνατοτήτων. Για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού, τη βελτίωση της παραγωγικότητας, της καινοτομικής ικανότητας της οικονομίας και της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας, χρειάζεται αντίθετα να δοθεί άμεσα προτεραιότητα στον σχεδιασμό νέων πολιτικών για την ενέργεια και το περιβάλλον, τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και τη στήριξη των μικρών επιχειρήσεων.

Μια τέτοια στρατηγική δεν αφορά σήμερα μόνο την ελληνική οικονομία και την ιδιαιτερότητά της. Αποτελεί μια αξιόπιστη και βιώσιμη στρατηγική για τις περισσότερες υπερχρεωμένες και ελλειμματικές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επομένως για το σύνολο της ζώνης του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα αποδειχθεί σύντομα ότι η χρησιμοποίηση για την αντιμετώπιση της κρίσης των μεθόδων και των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και πολιτικών που οδήγησαν σε αυτήν δεν μπορεί παρά να φέρει μια βαθύτερη επιβράδυνση της οικονομίας και επιβάρυνση της κοινωνίας στο σύνολο της Ευρώπης. Μια ριζοσπαστική στρατηγική για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα αποτελεί μια ουσιαστική συμβολή στη διαμόρφωση εναλλακτικών αναπτυξιακών και αναδιανεμητικών πολιτικών στο επίπεδο της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Οι ιδέες αυτές κατατίθενται στον δημόσιο διάλογο, που πρέπει, επιτέλους, να αναπτυχθεί με στόχο τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής, βιώσιμης, κοινωνικά δίκαιης και αποτελεσματικής για τον κόσμο της εργασίας, της γνώσης και την κοινωνία συνολικά.



Κώστας Βεργόπουλος

Γιάννης Δραγασάκης

Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν

Σάββας Ρομπόλης