Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Κρίση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας ή κρίση της ΟΝΕ;




28/11/2010(ΑΥΓΗ)
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ

Με το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2008, ο καπιταλισμός εισήλθε διεθνώς όχι μόνο στη φάση «κρατικοποίησης» του ιδιωτικού χρέους αλλά κυρίως στη φάση της ανατιμολόγησης του κινδύνου, δηλαδή σε ένα νέο καθεστώς τιμολόγησης των χρηματοπιστωτικών τίτλων.

Παρά την αρχική αναιτιολόγητη αισιοδοξία, οι οικονομικές εξελίξεις έπληξαν τον πυρήνα της ευρωπαϊκής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), επομένως και το ευρώ, και οδήγησαν σε κρίση τις στρατηγικές εξουσίας που συνδέονται με αυτήν.

Η δημιουργία του «μηχανισμού στήριξης» αρχικά για την Ελλάδα και στη συνέχεια για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, η πρόσφατη ένταξη της Ιρλανδίας σε αυτόν, η εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού για τα δεκαετή κρατικά ομόλογα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, καθώς προεξοφλείται από πολλές πλευρές ότι και οι χώρες αυτές θα αντιμετωπίσουν δυσκολία δανεισμού από τις χρηματαγορές στο εγγύς χρονικό διάστημα, δείχνουν ότι αυτό που συμβαίνει συνιστά κρίση της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής της ΟΝΕ και όχι αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης και «σπατάλης» της απερχόμενης κυβέρνησης Cowen ή της απελθούσας Καραμανλή.

Στο πλαίσιο της ΟΝΕ, η συμβίωση χωρών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης κάτω από τη «στέγη» του ίδιου νομίσματος (και άρα της ίδιας νομισματικής πολιτικής) οδήγησε σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και κερδοφορίας, με ταχεία ανάπτυξη της «περιφέρειας» και σχετική στασιμότητα του «κέντρου», μειώνοντας έτσι την αναπτυξιακή «ψαλίδα» ανάμεσα στις χώρες του ευρωπαϊκού «κέντρου» και σε εκείνες της «περιφέρειας».

Την ίδια στιγμή, οι υψηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης των χωρών της ευρωπαϊκής «περιφέρειας» συνοδεύτηκαν τόσο από ραγδαία μείωση στο κόστος του εγχώριου δανεισμού όσο και από εισροή ξένων «αποταμιεύσεων» (διαφόρων μορφών), γεγονός που οδήγησε σε σταθερά πλεονάσματα στο ισοζύγιο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Τα ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές της Ελλάδας, της Ισπανίας κ.ο.κ. «αντικατοπτρίζουν» ακριβώς την ισχυρή αύξηση της εσωτερικής ζήτησης και την εισροή ξένων επενδύσεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας συγκεκριμένα, το ίδιο πλαίσιο συμβίωσης επέτρεψε την ισχυρή αύξηση της φοροαπαλλαγής και φοροδιαφυγής όσον αφορά το κεφάλαιο και εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που αποτέλεσαν στηρίγματα της συγκεκριμένης νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στο εσωτερικό της ΟΝΕ (εύκολος ενδο-κοινοτικός δανεισμός τη στιγμή που ο κρατικός προϋπολογισμός κατέγραφε πρωτογενή ελλείμματα).

Η ΟΝΕ σχεδιάστηκε ως ένα οικονομικό περιβάλλον που συνθλίβει τις παραδοσιακές προνοιακές κρατικές πολιτικές και επιβάλλει τις πιο σκληρές αξιώσεις του κεφαλαίου επάνω στην εργασία. Η αύξηση της παραγωγικότητας σε σχέση με το πραγματικό εισόδημα της εργασίας είναι η «μεταβλητή» που «σηκώνει» το βάρος της προσαρμογής στο περιβάλλον της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας (ΣΣΑ). Η ΟΝΕ υλοποιεί μία ακραία στρατηγική έκθεσης των ατομικών κεφαλαίων στον διεθνή ανταγωνισμό, με τέτοιο τρόπο, ώστε να τα ωθεί σε διαρκή «προσαρμογή της εργασίας». Από αυτή την άποψη, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η στρατηγική της ΟΝΕ αποτελεί ένα συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης της εξουσίας του κεφαλαίου σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.

Η νεοφιλελεύθερη λογική που διαπνέει συνολικά το εγχείρημα της ΟΝΕ έθεσε εξαρχής στο επίκεντρο των σχετικών συζητήσεων το ζήτημα του κρατικού χρέους (παραδόξως, ούτε ένας υπαινιγμός για το ιδιωτικό χρέος!). Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι σημείο-κλειδί για την πειθάρχηση των κρατικών πολιτικών στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο δεν αποτελεί τόσο το ύψος του δημόσιου χρέους ή των ελλειμμάτων αλλά κυρίως ο τρόπος «παρακολούθησής» του από τις χρηματαγορές.

Η έκθεση στον διεθνή ανταγωνισμό που υπηρετήθηκε με την εισαγωγή στο ενιαίο νόμισμα επέβαλε σημαντικές αναδιαρθρώσεις προς όφελος του κεφαλαίου και οδήγησε τις (λιγότερο ανταγωνιστικές) χώρες της «περιφέρειας» σε ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης και ανόδου της μέσης παραγωγικότητας.

Τα επενδυτικά κεφάλαια των περισσότερο ανταγωνιστικών χωρών του «κέντρου» αναζητούσαν υψηλότερη κερδοφορία στο χρηματοπιστωτικό σύστημα των χωρών της «περιφέρειας». Με τον τρόπο αυτό ενίσχυσαν τους ήδη σημαντικούς ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ στις τελευταίες, ενώ παράλληλα καθιστούσαν βιώσιμη την ταχεία αύξηση του δημόσιου (και ιδιωτικού) δανεισμού, παρά την εσκεμμένη συρρίκνωση των δημοσίων εσόδων, με τη διαρκώς διευρυνόμενη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου.



Η φυγή προς τα μπρος: Αχαλίνωτη καπιταλιστική αναδιάρθρωση



Οι ισορροπίες που περιγράψαμε ανατράπηκαν με την κρίση, της οποίας το επίκεντρο γρήγορα πέρασε από το τραπεζικό σύστημα στο δημόσιο χρέος. Πρόκειται για κρίση που συνδέεται με τρόπο δομικό με τη συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΟΝΕ. Είναι επομένως κρίση του νεοφιλελεύθερου «τρόπου ρύθμισης» της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας, και μάλιστα της συγκεκριμένης εκδοχής που πήρε αυτή η «ρύθμιση» στην Ε.Ε.: Κρίση της ευρωπαϊκής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Απέναντι σε αυτή την κρίση οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δίνουν σε όλες τις χώρες την ίδια διπλή απάντηση: «Μηχανισμοί στήριξης» και διαχείρισης του δημόσιου χρέους αφενός, για να χαλιναγωγηθεί η αδυναμία δανεισμού που συνδέεται με την κρίση χρέους (εκτίναξη των επιτοκίων στις διεθνείς χρηματαγορές). Αφετέρου, και κυρίως, η ραγδαία, πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αναδιάρθρωση των οικονομικών και θεσμικών ρυθμίσεων που ίσχυαν μέχρι σήμερα, η βίαιη αναδιανομή πλούτου και εξουσίας σε βάρος της εργασίας και υπέρ των αρχουσών καπιταλιστικών τάξεων.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε με ευκολία να απαντήσουμε στο ερώτημα που έθεσε ο τίτλος του παρόντος σημειώματος. Οι χρηματαγορές έχουν δύο φόβους: Αφενός ότι δεν θα καταφέρουν τελικώς να εισπράξουν το σύνολο των προσδοκώμενων αποδόσεων από το δημόσιο χρέος κάποιων χωρών της Ευρωζώνης. Αφετέρου ότι οι «μεταρρυθμίσεις» που δρομολογήθηκαν στις χώρες αυτές (δηλαδή η βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση σε βάρος της εργασίας), δεν θα περάσουν: Θα ανατραπούν από την αντίσταση της εργατικής τάξης και τα κοινωνικά κινήματα.

Από τους δύο αυτούς φόβους, ο πρώτος, ότι θα χάσουν ένα μέρος των προσδοκώμενων τόκων, είναι μικρός, ίσως πλέον ανύπαρκτος. Διότι είναι κοινό μυστικό ότι σύντομα, ενδεχομένως πριν το τέλος του 2011, οι κυρίαρχες καπιταλιστικές δυνάμεις θα αναλάβουν οι ίδιες την πρωτοβουλία για την αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών στην Ευρωζώνη, αφήνοντας να πέσει μέρος του κόστους στον ιδιωτικό τομέα.

Η απώλεια μέρους των αποδόσεων που προσδοκούσαν από τα υφιστάμενα δημόσια χρέη είναι όμως δευτερεύουσα για τις χρηματαγορές, διότι γι' αυτές, όπως και για όλες τις μερίδες του κεφαλαίου, είναι πολύ σημαντικότερη η επιχειρούμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η προοπτική επιτυχίας της. Αν πράγματι πετύχουν, όπως σχεδιάζουν, να αυξήσουν δραματικά τον βαθμό εκμετάλλευσης της εργασίας, δηλαδή τα επίπεδα της υπεραξίας που ιδιοποιούνται, τότε ευχαριστημένοι δεν θα είναι μόνο οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι, αλλά και οι χρηματαγορές και κάθε άλλη μερίδα του κεφαλαίου.

Ο φόβος τους θα παραμένει μικρός, όσο δεν καταφέρνουμε να συγκροτήσουμε μια ριζοσπαστική, κινηματική, αντικαπιταλιστική και οικολογική αριστερά, που να εμπνέει εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και να ισχυροποιεί τους αγώνες τους. Η εσωστρεφής και κατακερματισμένη αριστερά διευκολύνει τα συμφέροντά τους.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ - Σάββατο 27- Κυριακή 28/11 – Athenw Imperial (Πλ. Καραϊσκάκη)



Συνεδριάζει το Σάββατο 27 και την Κυριακή 28/11 η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ στο ξενοδοχείο Athens Imperial (Πλ. Καραϊσκάκη), με θέμα: Εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών και κατευθύνσεις δράσης.

Οι εργασίες της συνεδρίασης θα ανοίξουν το Σάββατο στις 10 π.μ. με ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού, Αλέξη Τσίπρα.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ για τις απολύσεις και μετατάξεις των εργαζομένων στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ


Οι μετατάξεις από τις ΔΕΚΟ σε υπουργεία και ΟΤΑ, στην ουσία σημαίνουν απολύσεις για ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων (με βάση την αρχή του 5 προς 1). Ταυτόχρονα, η λογική ότι οι μετατασσόμενοι θα επαναπροσλαμβάνονται εξαρχής, ανοίγει το δρόμο για μειώσεις μισθών και αλλαγή εργασιακού καθεστώτος και δικαιωμάτων.

Βρισκόμαστε στην κορύφωση της εξόντωσης των εργαζομένων, των δικαιωμάτων τους και των οικογενειών τους.

Αποτελεί όρο επιβίωσης της κοινωνίας η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, η απεμπλοκή από το μνημόνιο και η διεκδίκηση μιας νέας πορείας που θα προστατεύει την εργασία, την κοινωνική συνοχή και θα προωθεί την ανάπτυξη με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και προστασίας του περιβάλλοντος.

Πρωτοφανής αστυνομική βία και αυθαιρεσία σε εκδήλωση διαμαρτυρίας Αυτόνομης Παρέμβασης και Νεολαίας ΣΥΝ

Σε μαζικό διάβημα που πραγματοποίησαν σήμερα 100 ακτιβιστές της Αυτόνομης Παρέμβασης και της Νεολαίας ΣΥΝ με αφορμή τη συνέντευξη Τύπου της τρόικας, που δόθηκε στο ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ, παραβρέθηκαν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παν. Λαφαζάνης, τα μέλη της Π.Γ. του ΣΥΝ Δημ. Στρατούλης και Σόφη Παπαδόγιαννη καθώς και άλλα μέλη της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Μετά τη βίαιη και απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ στην ειρηνική διαμαρτυρία, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παν. Λαφαζάνης έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Όλοι οι παριστάμενοι εκπρόσωποι των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και οι εικόνες των παριστάμενων τηλεοπτικών καναλιών υπήρξαν αδιάψευστοι μάρτυρες της πρωτοφανούς, απρόκλητης και αυθαίρετης αστυνομικής επιχείρησης βίας και αγριότητας που εκτυλίχθηκε σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών έξω από το ξενοδοχείο Hilton.

Αυτά που διαδίδουν κυβερνητικές και αστυνομικές πηγές ότι τάχα οι διαδηλωτές κι εγώ προσωπικά, επιχειρήσαμε να μπούμε στο Hilton, συνιστούν ψεύδη και αθλιότητες, τα οποία θυμίζουν βρώμικες ιστορίες άλλων εποχών, για να καλύψουν τα αστυνομικά κτυπήματα, τις κλωτσιές και τα βίαια σπρωξίματα που και ο ίδιος προσωπικά υπέστην, παρότι γνώριζαν την ιδιότητά μου!

Ως ειρηνικοί διαδηλωτές βρισκόμασταν στο πεζοδρόμιο έξω από το Hilton, δεν εμποδίζαμε την είσοδο-έξοδο στο Ξενοδοχείο και την κίνηση στο πεζοδρόμιο ούτε φυσικά την κυκλοφορία. Αντίθετα, η αστυνομική επιχείρηση έκλεισε το δρόμο και σταμάτησε σκόπιμα την κυκλοφορία, καταδεικνύοντας ποιοι και γιατί θέλουν να ταλαιπωρούν τους πολίτες.

Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη και υπόλογη για τα σημερινά αστυνομικά αίσχη και τις σκοτεινές μέρες που προοιωνίζουν.

Η τρόικα όλο και πιο προκλητική και επιθετική τα πήρε όλα στις λεγόμενες «διαπραγματεύσεις» και η κυβέρνηση όλο και πιο ενδοτική και υποχωρητική έδωσε τα πάντα!

Ο τόπος βαδίζει ολοταχώς σε καταστροφικούς δρόμους!

Εδώ που φτάσαμε μόνο μια μεγάλη ειρηνική, ενωτική λαϊκή εξέγερση μπορεί να ανοίξει παράθυρα στην ελπίδα και σε μια διαφορετική αισιόδοξη προοπτική.

To Γραφείο Τύπου

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

ΙΡΛΑΝΔΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ: ΤΡΟΪΚΑ -ΕΥΡΩ-ΕΕ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ



του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ (ISKRA)


Μετά την Ελλάδα εισήλθε τελικά και η Ιρλανδία στον μηχανισμό της τροϊκα!

Ποια άλλη χώρα, άραγε, έχει σειρά; Η Πορτογαλία; Η Ισπανία;

Ποια θα μείνει απ΄έξω; Μόνο η Γερμανία;



Μόνο ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός θα γλυτώσει; Ή, για άλλους λόγους, θα συμπαρασυρθεί και αυτός στην άβυσσο;

Μέχρι τώρα μας έλεγαν ότι η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από το νεοαποικιακό ζυγό της τρόϊκα γιατί η χώρα μας είναι τόπος ''τεμπέληδων'', με εργαζόμενους που αμείβονται πλουσιοπάροχα, ενώ διαθέτει ένα υπερμεγέθη δημόσιο τομέα!

Η Ιρλανδία, όμως, δεν διαθέτει κανένα από τα ''κακά της Ελλάδας''. Αντίθετα, είναι μια χώρα με ελάχιστο κράτος και μια οικονομία ''υπόδειγμα'' απορρύθμισης, ελάχιστης φορολογίας στις επιχειρήσεις και σκληρής εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων κανόνων!

Γιατί λοιπόν και η Ιρλανδία κάτω από την ''μπότα'' της τρόϊκας; Γιατί θα υποχρεωθεί σε ένα πρόγραμμα δανειοδότησης από ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ ύψους 100 περίπου δισ., με αντίτιμο ένα σκληρό τετραετές μνημονιακό πρόγραμμα λιτότητας. Γιατί θα πληρώσει ο Ιρλανδικός λαός την κατάρευση των ληστρικών ιδιωτικών τραπεζών;

Γιατί, επίσης, κινδυνεύει να ακολουθήσει το φρικτό δρόμο Ελλάδας-Ιρλανδίας και η Πορτογαλία;

Ο λόγος είναι απλός.Πέρα από τις διαφορές τους,οι οποίες πράγματι είναι ουσιώδεις,Ελλάδα και Ιρλανδία έχουν και πολλά κοινά,τα οποία μάλιστα είναι κρίσιμα και θεμελιώδη.

Είναι και οι δύο καπιταλιστικές χώρες οι οποίες εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες, έστω με παραλλαγές και με διαφορετικές ταχύτητες, νεοφιλελεύθερα προγράμματα απορρύθμισης.

Και κυρίως είναι και οι δύο περιφερειακές χώρες μέλη της ΕΕ, που, ταυτόχρονα, μετέχουν στην ευρωζώνη και έχουν κοινό νόμισμα το ευρώ!

Ελλάδα και Ιρλανδία εντάχθηκαν στο ευρώ με οικονομίες που παρουσίασαν σημαντικές υστερήσεις και αποκλίσεις σε σχέση με τις χώρες του ευρωπαϊκού σκληρού πυρήνα και πρώτα απ' όλα τη Γερμανία.

Το ευρώ, στο πλαίσιο της ΟΝΕ, και γενικότερα η ΕΕ, αντί να αμβλύνουν τις ανισότητες και τις αποκλίσεις των χωρών μελών, επέτειναν τις ανισορροπίες, ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία.

Σε συνθήκες, μάλιστα, καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, ευρώ και ευρωζώνη συνέβαλαν καθοριστικά στην κατάρρευση της περιφέρειας εντός και εκτός ευρωζώνης.

Σήμερα, πέραν της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, βρίσκονται κάτω από την ''μπότα'' του ΔΝΤ οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Τα συμπεράσματα είναι κάτι παραπάνω από σαφή και αφορούν ιδιαίτερα την Αριστερά.

Η ΕΕ και ειδικότερα η ευρωζώνη συνιστούν υπερεθνικούς αγοραίους καπιταλιστικούς μηχανισμούς που επιτείνουν τα κρισιακά προβλήματα και τα παροξύνουν ως το βαθμό ουσιαστικής χρεοκοπίας για τις πιο αδύναμες περιφερειακές χώρες μέλη τους.

Επομένως μια ανορθωτική προσπάθεια διεξόδου από την κρίση, ιδιαίτερα για περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, δεν μπορεί, στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ, να έχει θετικά παρά μόνο άκρως επώδυνα αποτελέσματα.

Πολύ περισσότερο, ο αγώνας για μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο από τη κρίση κάθε χώρας μέλους και ιδιαίτερα περιφερειακής χώρας, όχι μόνο είναι ασύμβατος με την ΟΝΕ , το ευρώ και την ΕΕ αλλά και βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση απέναντι τους!

Το ευρώ και η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζονται σε θετική κατεύθυνση αλλά μόνο ανατρέπονται! Αυτός είναι ο δρόμος για να ανοίξουν νέοι προοδευτικοί και σοσιαλιστικοί ορίζοντες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα και την Ευρώπη ως σύνολο.

Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση


Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/11/2010 "ΑΥΓΗ"
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΘΑΚΗ*

Η οικονομική και νομισματική ενοποίηση της Ε.Ε. όπως έγινε το 2000 με την εισαγωγή του ευρώ, είχε τέσσερεις βασικούς πυλώνες:

1. Ο “συντονισμός της δημοσιονομικής πολιτικής” από τα κράτη μέλη, δηλαδή το Σύμφωνο Σταθερότητας (και Ανάπτυξης), το οποίο ουσιαστικά ενθάρρυνε τα κράτη μέλη να κρατήσουν χαμηλά το έλλειμμα του προϋπολογισμού (μέχρι 3% του ΑΕΠ), και οι μισές χώρες που είχαν δημόσιο χρέος υψηλότερο από το 60% που προέβλεπε το Μάαστριχτ, και τελικά εντάχθηκαν στο ευρώ, καλούντο να το αποκλιμακώσουν σταδιακά.

2. Η τήρηση των “κανόνων του ανταγωνισμού”·με άλλα λόγια απαγορεύονταν οι εθνικές επιδοτήσεις στη βιομηχανία, το εμπόριο, τον τουρισμό, τις μεταφορές, τις τράπεζες, κ.ο.κ.

3. Η ιδέα της Λισσαβώνας, ότι δεν πρόκειται να υπάρξει “βοήθεια– διάσωση” για κράτος μέλος το οποίο αποτυγχάνει στα δημόσια οικονομικά του, και δεν βρίσκει να δανειστεί στις ελεύθερες αγορές.

Η “Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα” είχε δομηθεί γύρω από την ιδέα της άσκησης της νομισματικής πολιτικής που θα προστάτευε την ευρωπαϊκή οικονομία αποκλειστικά έναντι του πληθωρισμού και αποκλειόταν να δράσει ως “δανειστής της ύστατης στιγμής” για τα κράτη μέλη ή συνολικά για την Ευρώπη.

Αυτή η “αρχιτεκτονική”, φιλόδοξα θεωρούσε τότε, ότι αρκούσε για να στηρίξει το κοινό νόμισμα. Μόνο που απέφευγε κάποια καίρια και κοινότοπα θέματα. Μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα χωρίς κανονική κεντρική τράπεζα, (σαν αυτήν δηλαδή που έχουν οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Κίνα) ή μπορεί να λειτουργήσει το κοινό νόμισμα χωρίς ευρωπαϊκό προϋπολογισμό (όπως αυτόν που έχουν οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Κίνα); Η Ε.Ε. επέμενε τότε να θεωρεί ότι θα πρωτοτυπούσε και ότι, όντως, αρκούσαν οι πυλώνες που αναφέραμε για να λειτουργήσει το κοινό νόμισμα.

Αυτού του είδους η “αρχιτεκτονική” της Ε.Ε. και η υπέρμετρη πεποίθηση ότι οι ρυθμίσεις αυτές αρκούσαν, από τη στιγμή που εκδηλώθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση -από τα μέσα του 2008- βρέθηκε εκτεθειμένη.Τελικά τα γεγονότα και οι εξελίξεις ξεπέρασαν αυτήν την εκδοχή της διαχείρισης κρίσης.

Στη διάρκεια του 2009 και του 2010 κανένας από τους τέσσερεις αυτούς πυλώνες της νομισματικής και οικονομικής ενοποίησης δεν τηρήθηκε, και δεν τηρείται.

Στο πρώτο θέμα, στα δημοσιονομικά ελλείμματα, οι περισσότερες χώρες αύξησαν το έλλειμμα τους σε 8-13% του ΑΕΠ το 2009, αρκετές θα το συντηρήσουν και το 2010, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κύνδυνο κλιμάκωσης της ύφεσης.

Στο δεύτερο θέμα, στον πυλώνα του ανταγωνισμού, τα εθνικά προγράμματα αντιμετώπισης της κρίσης επιεκεντρώθηκαν στην προστασία των βιομηχανιών, κυρίως της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ουσιαστικά δόθηκε πράσινο φως από την Ε.Ε. στην προσφορά εθνικών επιδοτήσεων, προκειμένου να διατηρηθεί η απασχόληση και να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Στο τρίτο και βασικό θέμα του πακέτου “διάσωσης”, ενώ οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 2008 “δεν διασώθηκαν", -σε μια πρωτοφανή επίδειξη έλλειψης “κοινοτικής αλληλεγγύης”-, η Ελλάδα “σώθηκε” το 2010 με ένα πακέτο 110 δισ., η Ιρλανδία θα σωθεί με ένα πακέτο λίγο μεγαλύτερο, -εάν προσφύγει φυσικά, και όλοι ελπίζουν να μην προσφύγει η Ισπανία το 2011, διότι τα 750 δισ. ευρώ πιθανόν να μην φθάσουν.

Τέλος στο τέταρτο θέμα, όχι μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγοράζει αφειδώς ελληνικά και ιρλανδικά ομόλογογα, από τη δευτερογενή αγορά, - για την ακρίβεια μπορεί να έχει αγοράσει και το μισό ελληνικό χρέος, αυτό που κατείχαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, και συνεχίζει να αντιστέκεται στην ιδέα έκδοσης ευρωμολόγων, εντούτοις, τελικά, μετά βεβαιότητας, θα γίνει πρωτεργάτης στην αναδιάρθρωση των χρεών των κρατών μελών, και αυτό θα γίνει και στην ελληνική περίπτωση σε ένα χρόνο από τώρα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά. Γιατί κανένας από τους πυλώνες της αρχιτεκτονικής του ευρώ δεν διεσώθη; Γιατί καμία πολιτική δεν αποδείχθηκε ανθεκτική στην κρίση; Γιατί είναι τελικά τόσο εύθραστοι οι μηχανισμοί και η αρχιτεκτονική της οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε.;

Η ακύρωση των πυλώνων της Ε.Ε. μέσα στην κρίση, σημαίνει ότι η νομισματική και οικονομική ενοποίηση έγινε με ατελή τρόπο 10 χρόνια πριν. Ότι η αρχιτεκτονική του ευρώ, μπορεί να είναι λειτουργική σε περίοδο οικονομικής ανόδου, -τότε όλες οι αρχιτεκτονικές είναι λειτουργικές-, αλλά είναι καταστροφική σε περίοδο κρίσης και, κυρίως, δεν είχε στο εσωτερικό της εκείνα τα εργαλεία και τους θεσμούς με τους οποίους θα μπορούσε να αντιδράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά. Η αδυναμία αυτή οδήγησε στην επιλογή του ΔΝΤ, ενός αχρηστευμένου από τα λάθη του διεθνούς οργανισμού. Ας το παραδεχτούμε. Το πρόβλημα είναι η ίδια η αρχιτεκτονική. Πρόκειται για μια αρχιτεκτονική που εκπορεύεται από ένα προβληματικό οικονομικό δόγμα, με απόλυτη εμμονή στις αγορές και δαιμονοποίηση του κράτους. Ας το επαναλάβουμε σε όλους τους τόνους. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση αξίζει μια καλύτερη πορεία, χρειάζεται τώρα ριζική αλλαγή πορείας.



* Ο Γ. Σταθάκης διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ για τον Προϋπολογισμό του 2011



ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΒΑΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ
Ο Προϋπολογισμός του 2011 ολοκληρώνει την προσπάθεια αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε συνεργασία με την τρόϊκα και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Τα νέα εισπρακτικά μέτρα ύψους 13,5 δις δίνουν την χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία αφού θα την βυθίσουν σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και θα δημιουργήσουν συνθήκες κοινωνικής διάλυσης.

Τα νέα μέτρα βασίζονται σε μία εν πολλοίς πολιτικά μεθοδευμένη, αναθεώρηση προς τα πάνω του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους με την οποία για πρώτη φορά στα δημοσιονομικά χρονικά της χώρας, εντάσσονται οι ΔΕΚΟ και τα ελλείμματά τους στη γενική κυβέρνηση, - πράγμα που επίσης δεν συνέβαινε και δεν συμβαίνει στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις χώρες της ΕΕ- εκτινάσσοντας έτσι έλλειμμα και χρέος.

Ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Παπακωνσταντίνου συνεχίζουν ακάθεκτοι και το 2011 το έργο που ξεκίνησαν το 2010, στο δρόμο που τους χαράζει το ΔΝΤ και η ΕΕ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που στάθηκε ανίκανη να υλοποίησει τον Προϋπολογισμό του 2010, απαιτεί από τους ίδιους που πλήρωσαν το τίμημα της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής» να το πράξουν κάτι άνάλογο και το 2011 σε εντονότερο βαθμό!

Ο Προϋπολογισμός του 2011 είναι σχεδιασμένος με βάση τους πιο απροκάλυπτα ταξικούς όρους. Την ίδια στιγμή που τα υψηλοτέρα εισοδήματα παραμένουν στο απυρόβλητο, ένα πλήθος έμμεσων φόρων έρχεται να επιβαρύνει τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα. Ταυτόχρονα, θα συνεχιστεί η επίθεση στους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με απολύσεις, μετατάξεις και εξαναγκασμό σε εθελούσια έξοδο, με περικοπές εισοδημάτων ενώ οι συμβάσεις δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων δεν θα ανανεωθούν.

Την στιγμή που η ανεργία εκτινάσσεται σε επίπεδα πρωτόγνωρα για την χώρα μας, που όλοι οι δείκτες της ανάπτυξης καταρρέουν και ο πληθωρισμός απειλεί τα νοικοκυριά, οι πολιτικές περικοπών στα εισοδήματα και τις δημόσιες επενδύσεις αναδεικνύονται σε αυτοκαταστροφικές για την ελληνική οικονομία καταδεικνύοντας τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι πολιτικές της κυβέρνησης και τη τρόϊκας είναι καταδικασμένες να αποτύχουν να διασώσουν την ελληνική οικονομία, γιατί στην πραγματικότητα ούτε καν το επιθυμούν! Όπως προκύπτει από τον Προϋπολογισμό του 2011, μοναδικός στόχος της οικονομικής πολιτικής και για το επόμενο έτος θα είναι η διάσωση των δανειστών μας και του μεγάλου κεφαλαίου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η τρόικα όχι μόνο επιμένουν να αγνοούν αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, αλλά καταστρώνουν προϋπολογισμούς που οδηγούν την ελληνική οικονομία στην καταστροφή.

To Γραφείο Τύπου

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΞΕ Η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σημαντικές νίκες πέτυχαν στον β' γύρο εφτά δήμαρχοι που είχαν την επίσημη υποστήριξη του ΣΥΝ και ευρύτερα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς και συγκεκριμένα ο Χρήστος Κορτζίδης (Ελληνικό- Αργυρούπολη), ο Ηρακλής Γκότσης (Νέα Ιωνία), ο Γιώργος Αμπατζόγλου (Ελευσίνα), ο Παντελής Ξυριδάκης (Φιλοθέη - Ψυχικό), ο Λουκάς Τζανής (Κερατσίνι - Δραπετσώνα), ο Γιάννης Δημαράς (Πάτρα) και ο Χριστόδουλος Σταυρινάδης (Ικαρία). Συμπεριλαμβανομένων των δύο δημάρχων που εκλέχτηκαν από τον α' γύρο, του Πέτρου Φιλίππου (Σαρωνικός) και του Δημήτρη Φωκιανού (Λυκόβρυση - Πεύκη), δημιουργείται, ιδιαίτερα στο Λεκανοπέδιο, σημαντικός πυρήνας δήμων με αγωνιστικό πρόσημο.

Συγκεκριμένα στον τέταρτο δήμο της χώρας, την Πάτρα ο Γιάννης Δημαράς κατόρθωσε να αφήσει δεύτερο τον εκλεκτό του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρη Κατσικόπουλο, με 53,63% έναντι 46,37%.

Η εκλογή του Χρήστου Κορτζίδη στο Ελληνικό- Αργυρούπολη κόντρα στον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ Ιωάννη Κωνσταντάτο, εξελίχθηκε σε... περίπατο: Συγκέντρωσε το 61%, με το σαρωτικό 78,36% στο Ελληνικό, αλλά και την πλειοψηφία στην Αργυρούπολη (51,41%).

Με 54,92% ο Ηρακλής Γκότσης, επικεφαλής ενός ενωτικού - ριζοσπαστικού ψηφοδελτίου, έκανε τη μεγάλη ανατροπή στη Νέα Ιωνία κόντρα στον απερχόμενο δήμαρχο, στηριζόμενο από το ΠΑΣΟΚ, Ιωάννη Χαραλάμπους, ο οποίος είχε έρθει πρώτος στον α' γύρο με σημαντική διαφορά (35,79% έναντι 19%).

Ο Γιώργος Αμπατζόγλου πέτυχε με άνεση την επανεκλογή του στην Ελευσίνα με 54,12% κόντρα στον στηριζόμενο από το ΠΑΣΟΚ Βασίλειο Τόλη, ενώ άνετη ήταν η επικράτηση και του Παντελή Ξυριδάκη με 57,46% έναντι του 42,54% που συγκέντρωσε ο Παντελής Χαροκόπος στον Δήμο Φιλοθέη - Ψυχικό.

Με 57,08% ο Λουκάς Τζανής είναι ο νέος δήμαρχος του καλλικρατικού δήμου Κερατσίνι- Δραπετσώνα, επικρατώντας του απερχόμενου δήμαρχου Δραπετσώνας, στηριζόμενου από το ΠΑΣΟΚ, Αλέξανδρου Χρυσού.

Στο “ντέρμπι” της Ικαρίας, νικητής αναδείχθηκε ο Χριστόδουλος Σταυρινάδης με 53,34% έναντι του 46,66% που έλαβε ο στηριζόμενος από το ΚΚΕ Στυλιανός Σταμούλος.



Για μόλις 12 ψήφους “χάθηκε” η Καισαριανή

Η απώλεια της Καισαριανής για μόλις 12 ψήφους αποτέλεσε τη δυσάρεστη είδηση της Κυριακής για την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά. Ιδιαίτερα δε αν συνυπολογιστεί ότι είναι η πρώτη φορά από την ίδρυσή του που ο δήμος δεν έχει αριστερή διοίκηση. Συγκεκριμένα, ο απερχόμενος δήμαρχος Σπύρος Τζόκας συγκέντρωσε 49,93% και 4.039 ψήφους ενώ ο στηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ Αντώνης Καμπάκας έλαβε 4.051 ψήφους και 50,07%. Επίσης, δεν κατόρθωσε να επανεκλεγεί ο Στέφανος Βλάχος στον Δήμο Πετρούπολης ο οποίος συγκέντρωσε 44,94% έναντι 55,06% του υποστηριζόμενου από το ΚΚΕ Θωμά Κατσαμπά, ενώ και ο Άγγελος Φραντζής στον Δήμο Βόλβης της Θεσσαλονίκης δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, συγκεντρώνοντας 48,77% απέναντι στον Δημήτρη Γαλαμάτη.

(ΑΥΓΗ 16/11)

Δήλωση του Γιάννη Μηλιού, υπεύθυνου Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝ σχετικά με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού στη Le Figaro περί αναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού δημόσιου χρέους


Σε μια συγκυρία που, με αφορμή την επιδείνωση της κρίσης χρέους σε Ιρλανδία και Πορτογαλία, ο διεθνής και ελληνικός τύπος βοά για τις εξελισσόμενες διαβουλεύσεις στα κορυφαία κλιμάκια της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, με στόχο τη μορφοποίηση ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους για τις χώρες της ΕΕ που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών τους από τις αγορές,

Σε μια συγκυρία παράλληλα, που η ελληνική κυβέρνηση διαρρέει στο διεθνή τύπο ότι επιθυμεί την επέκταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής (δηλαδή του Μνημονίου) μέχρι το 2016, με υιοθέτηση ακόμα σκληρότερων μέτρων σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και για τη συγκέντρωση όλο και περισσότερου πλούτου σε λίγα χέρια,

ο Πρωθυπουργός έσπευσε να «διαψεύσει» σε χθεσινή συνέντευξή του στη γαλλική Le Figaro ότι τίθεται «ζήτημα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της χώρας».

Θεωρούμε τη στάση αυτή του Πρωθυπουργού υποκριτική, με στόχο να μην ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για το περιεχόμενο των προετοιμαζόμενων σχεδίων.

Για εμάς η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε προοδευτική κατεύθυνση, που θα διασφαλίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων, αποτελεί στοιχείο μιας πολιτικής εξόδου από την κρίση. Παλεύουμε μαζί με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη για μια ριζικά διαφορετική πορεία συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης του κοινωνικού συμβολαίου, των εργασιακών σχέσεων, του ασφαλιστικού συστήματος και του χρέους, που θα κατοχυρώνει τους όρους ζωής και τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών.

To Γραφείο Τύπου

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010


Ανακοίνωση – Κάλεσμα του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς Για συγκέντρωση και πορεία πρωτοβάθμιων σωματείων και φοιτητών Δευτέρα 15/11, 5μμ, Πολυτεχνείο

Την Κυριακή τελειώνει ο β’ γύρος των εκλογών και από Δευτέρα συνεχίζεται ο τρίτος γύρος των κοινωνικών και ταξικών αγώνων για την ανατροπή του επαίσχυντου μνημονίου και αποτροπή των νέων σκληρών μέτρων που ετοιμάζει η κυβέρνηση με την τρόικα.
Καλούμε τους εργαζόμενους/ες, άνεργους/ες, νέους και νέες σε μαζική και αγωνιστική συμμετοχή στη συγκέντρωση που διοργανώνουν ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων και φοιτητικοί σύλλογοι στις 15/11 και ώρα 5μμ στο Πολυτεχνείο και εν συνεχεία στην πορεία προς το υπουργείο Οικονομίας.
Οι φετινές τριήμερες εκδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εκ των πραγμάτων συνδέονται με τους αγώνες και τα αιτήματα για την αποδέσμευση της χώρας και του λαού μας από το μνημόνιο, για την ακύρωση των κυβερνητικών αντεργατικών πολιτικών και την υπεράσπιση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και του κατώτερου εγγυημένου μισθού.


Όλοι και Όλες στους δρόμους!


ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Επιστολή του υποψήφιου Περιφερειάρχη Αττικής, Αλέξη Μητρόπουλου



Αγαπητέ συμπολίτη, αγαπητή συμπολίτισσα,
κάτοικε της Αττικής,

Ο προεκλογικός αγώνας τελείωσε.
Μέσα στα περιορισμένα πλαίσια που η επικοινωνιακή καταιγίδα των υποστηρικτών του Μνημονίου μάς άφησε, προσπαθήσαμε να σου εξηγήσουμε, γραπτά και προφορικά, τι σου επιφυλάσσει το μεταβλητό Μνημόνιο και το επιθετικό νεοφιλελεύθερο πρόταγμα, που επιδιώκει να σε μετατρέψει σε «πειραματόζωο» των αντικοινωνικών πολιτικών του.
Επιχειρήσαμε να σου φανερώσουμε αυτές κυρίως τις προβλέψεις του, που αναφέρονται στον Καλλικράτη και την Περιφέρεια, ώστε να διαπιστώσεις ότι - και με αυτή τη μεταρρύθμιση - δημιουργείται κατ’ αρχήν ένα όργανο δημοσιονομικής επιτήρησης των δανειστών που αντιστρατεύεται το Κοινωνικό Κράτος και καταπνίγει την αυτονομία των τοπικών κοινωνιών.
Επιδιώξαμε, με την άμεση γλώσσα των ενεργών πολιτών και όχι των επαγγελματιών πολιτικών, να σου δώσουμε να καταλάβεις ότι ο λανθασμένος και καταστροφικός δρόμος που πήρε η πατρίδα δεν ήταν μονόδρομος, όπως ισχυρίζονται, αλλά υπήρχαν κι άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι για το οικονομικό πρόβλημα που προξένησε στη χώρα μας η διεθνής κρίση και η συμπεριφορά τού αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος.
Σού περιγράψαμε σε αδρές γραμμές το όραμά μας για την Αττική, για την Αυτοδιοίκηση, για το μέλλον της χώρας και επιχειρήσαμε να σου εμφυσήσουμε ένα κλίμα ελπίδας και αισιοδοξίας για την προοπτική της Κοινωνίας μας, εάν βεβαίως ενεργοποιηθούμε όλοι μαζί, και ο καθένας χωριστά, και απορρίψουμε το ετερόνομο υπερ-Σύνταγμα, που η Τραπεζική Διεθνής και οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι θέσπισαν ερήμην μας και για λογαριασμό μας.
Με σεβασμό στα πρόσωπα των αντιπάλων μας και του κάθε συνομιλητή μας, χωρίς ειρωνείες, λοιδορίες και ατομοκεντρικούς χαρακτηρισμούς, αρθρώσαμε ένα λόγο, που εκφράζει το δημόσιο συμφέρον και τις κοινωνικές ανάγκες.
Καταρτίσαμε έναν Συνδυασμό από πολλές δυνάμεις και συλλογικότητες της σοσιαλιστικής παράταξης και της Οικολογικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με πρόσωπα έντιμα, σταθερά στις απόψεις τους, ανιδιοτελή, καταρτισμένα, έτοιμα να υπηρετήσουν την αποστολή που θα τους αναθέσεις.
ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΠΤΕΙΣ στα ψευτοδιλήμματα που σου βάζουν, για να μεταβληθείς σε έναν άπραγο και μοιραίο θεατή της νέας επιχείρησης αφαίμαξης του πλούτου του Ελληνικού Λαού.
ΜΗΝ ΔΩΣΕΙΣ στους επικυρίαρχους τη χαρά της αποχής, γιατί αυτοί ήδη το εκλαμβάνουν ως σιωπηρή υποστήριξη της δουλείας του Μνημονίου.
ΑΣΚΗΣΕ με πάθος, με ευφυΐα, με διάκριση και προοπτική ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα που σου απέμειναν, το δικαίωμα της ψήφου.
Μαζί με την καταδίκη τής πολιτικής του Μνημονίου και της οικονομικής ασφυξίας που επιφυλάσσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ΔΩΣΕ μήνυμα ελπίδας και προοπτικής ψηφίζοντας τον Συνδυασμό «ΑΤΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ», που διανοίγει το δρόμο της προοδευτικής ανασυγκρότησης των πολιτικών δυνάμεων και της αναδιάταξης με κοινωνικούς όρους του πολιτικού τοπίου.
Σε περιμένουμε στην κάλπη για να οικοδομήσουμε μαζί το μέλλον της Αττικής και της πατρίδας.-


Αλέξης Μητρόπουλος