Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ




Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

"Κάθε πραγματικό βήμα προς τα εμπρός έχει περισσότερη σημασία παρά μια δωδεκάδα προγράμματα"

Καρλ Μαρξ, Επιστολή στον Μπράκε, συνοδεύουσα την Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, 18751




Η ανωτέρω διάσημη ρήση του Μαρξ, συμπυκνώνει τη σημασία που έχει ο πολιτικός αγώνας ή καλύτερα η διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων για τη συγκεκριμένη έκβαση του πολιτικού αγώνα από την οπτική της φιλοσοφίας της πράξης. Με άλλα λόγια κρίσιμο είναι το ζήτημα του συσχετισμού δυνάμεων που διαμορφώνει η ταξική πάλη, όπως αποτυπώνεται στη συγκεριμένη πολιτική γραμμή/πρόγραμμα στη συγκυρία και όχι ένα καθαρό ιδεολογικά ή άρτιο τεχνοκρατικά πρόγραμμα2.
Η κατά κύριο λόγο αδιαμεσολάβητη, αντιφατική και με ασυνέχειες παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στη μνημονιακή συγκυρία είχε, μέχρι τώρα, τα ακόλουθα βασικά αποτελέσματα. Οι μνημονιακές πολιτικές περνούσαν (1ο μνημόνιο-1η δανειακή σύμβαση, μεσοπρόθεσμο, 2ο μνημόνιο-2η δανειακή σύμβαση κλπ), ενώ οι μνημονιακές δυνάμεις κινούνταν στην κατεύθυνση αποσύνθεσης- ρευστοποίησης/αναδιάταξης-ενοποίησης. Μια κίνηση που οδήγησε τελικά αφενός στην τάση ομογενοποίησης του μνημονιακού μπλοκ, όπως αποτυπώθηκε στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου και στους πρόθυμους συμμάχους- υπεύθυνους διαχειριστές των μνημονιακών πολιτικών, αφετέρου στην ολοένα και διογκούμενη πίεση των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων, των ‘από κάτω’, να συγκροτηθεί ένα παλλαϊκό μέτωπο που δημοκρατικά θα διεκδικήσει την πολιτική και κοινωνική εξουσία στη χώρα ενάντια στη δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου, τους θεσμικούς και υλικούς όρους αναπαραγωγής της - που συνεπάγονται την κοινωνική εξαθλίωση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και την εκποίηση της χώρας - τους ντόπιους κοινωνικούς και πολιτικούς εκπροσώπους της. Ο μετωπισμός ως πολιτική πίεση ‘από τα κάτω’ είναι εκδήλωση της αυθόρμητης τάσης των λαϊκών αγώνων ενάντια στο μνημόνιο. Η λαϊκή πίεση για τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου απευθύνεται σ’ αυτή τη φάση κυρίως προς τα κόμματα της κομμουνιστικής ή κομμουνιστογενούς αριστεράς, καθώς είναι οι μοναδικές κομματικές εκπροσωπήσεις του προηγούμενου κύκλου που στέκονται ενάντια στο μνημόνιο και τις συναρτώμενες μ’ αυτό πολιτικές.

Το Κ.Κ.Ε. αρνείται προς το παρόν οποιαδήποτε συζήτηση για τη συγκρότηση μετώπου. Η ηγεσία του κινείται με όρους της περιόδου 1991-2009, όπως κωδικοποιήθηκε στη στρατηγική πέντε κόμματα-δύο πολιτικές, από το 13ο Συνέδριο (2ος/1991) και στη μετα-Μάαστριχτ εποχή. Μια στρατηγική που αποδείχθηκε ορθή για την ύπαρξη του Κόμματος και τη σταδιακή ισχυροποίησή του. Στις σημερινές συνθήκες όμως νεοαποικιακής κατοχής της χώρας από το χρηματιστικό κεφάλαιο, η συγκεκριμένη γραμμή αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τις λαϊκές δυνάμεις, με πρακτική συνέπεια την κυριαρχία και εξακολούθηση των μνημονιακών πολιτικών. Πρόκειται για πολιτική γραμμή σταθεροποίησης και ισχυροποίησης της γραφειοκρατίας του Κόμματος, έναντι των προκλήσεων μιας γραμμής μαζών. Μια τακτική η οποία εκτός όλων των άλλων έρχεται σε αντίθεση με τις ενδοξότερες στιγμές της ιστορίας του Κόμματος και την καταλυτική συμβολή του στη συγκρότηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, χωρίς προαπαιτούμενα, παρά μόνον την πάλη ενάντια στους κατακτητές και τον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση3. Λαϊκό Μέτωπο με τη συμμετοχή ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, θα τροποποιούσε αμέσως τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα και θα δημιουργούσε άλλη δυναμική. Σε μια τέτοια περίπτωση η κοινωνική πόλωση θα αντανακλούνταν άμεσα στο πολιτικό επίπεδο και η επιχείρηση διαρκούς μετάθεσης της ημερομηνίας των εκλογών από το μνημονιακό μπλοκ και την Τρόικα, πιθανόν να αποκτούσε πιο μόνιμα χαρακτηριστικά...

Από χώρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς διατυπώνεται η άποψη ότι πρέπει να συγκροτηθεί ένα μέτωπο στη βάση ενός καθαρού αντικαπιταλιστικού πόλου. Πιστεύουμε ότι οι σύντροφοι στην ανάλυσή τους δεν εκτιμούν σωστά τις ιδιαίτερες αντικειμενικές συνθήκες της συγκυρίας. Διαφορετικά ειπωμένο κρίσιμο κάθε φορά είναι το πεδίο διεξαγωγής της πολιτικής πάλης, που διαμορφώνει ανάλογα τις τακτικές κινήσεις και επιμέρους στρατηγικές. Θα φέρουμε δύο παραδείγματα από τη διεθνή και εγχώρια εμπειρία του κινήματος, καθώς επίσης και μια αναφορά συγκυρίας.

Η σύγκρουση ριζοσπαστικών πολιτικών ρευμάτων με το ισχυρό PCI (Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα), με ρίζες στους κοινωνικούς αγώνες της δεκαετίας του ’60 όπως εκφράστηκαν στο πολιτικό επίπεδο4, οδήγησαν στη συγκρότηση του PDUP per il Comunismo (Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας για τον Κομμουνισμό, από τις ομάδες Il Manifesto, αριστερή πτέρυγα PSIUP κλπ)5 έγινε στη βάση της αντίθεσης στη στρατηγική του compromesso storico του Μπερλιγκουέρ, που ήταν η κεντρική κατεύθυνση του Ι.Κ.Κ. την περίοδο 1973-1980 και συνιστούσε τον ιστορικό συμβιβασμό του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος με την χριστιανοδημοκρατία στη βάση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης του ιταλικού κοινωνικού σχηματισμού, σε μια συγκυρία που χαρακτηριζόταν από οικονομική ύφεση, άνοδο της επαναστατικής και μαζικής πάλης, παρέμβαση του ΔΝΤ, αλλά και ανοιχτά στρατιωτικά πραξικοπήματα (Ελλάδα και κυρίως Χιλή)6.

Επόμενη εμπειρία είναι το εγχώριο εγχείρημα του ιστορικού συμβιβασμού, που οδήγησε στη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη, στην οικουμενική Ζολώτα, δηλαδή στο βρώμικο ‘89’. Η βάση της συνεργασίας με τη Ν.Δ. από πλευράς ενιαίου τότε Συνασπισμού έγινε στο πεδίο αποδοχής της στρατηγικής της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, της ‘ελεύθερης αγοράς’ και του υπό νεοφιλελεύθερη ηγεμονία υπαρκτού ευρωπαϊσμού όπως ήδη είχε καθοριστεί από την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986), σύμφωνα με το κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ (12ος/1988). Επόμενο ήταν αυτή η πολιτική γραμμή χρηστής διαχείρισης του αστικού συστήματος να αποτυπωθεί στην τυχοδιωκτική επιλογή της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη με τις συγκεκριμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες (λ.χ. ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, ν. 1866/89, αρ. 4) αλλά και να συναντήσει την άρνηση και αντίσταση πολλών αγωνιστών της κομμουνιστικής αριστεράς (ριζοσπαστικής, παραδοσιακής, ανανεωτικής)7.

Σήμερα το πεδίο καθορίζεται από την υλική βάση και τη θεσμική συγκρότηση της μνημονιακής πολιτικής, που συνιστά τη συγκεκριμένη μορφή του νεοϊμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Που είναι και η μόνη υπαρκτή μορφή σε συνθήκες κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Γι’ αυτό ρεφορμιστικές γραμμές (άλλο μείγμα πολιτικής στα πλαίσια του μνημονίου, καλύτερη διαπραγμάτευση με δογματική θέση την παραμονή στο ευρώ με κάθε κόστος κλπ) που γεννιούνται ως έκφραση κοινωνικών στρωμάτων σε έντονη κινητικότητα λόγω της κρίσης, πολύ σύντομα αποδεικνύονται κενές περιεχομένου ή ανεδαφικές, οξύνοντας την κρίση εκπροσώπησης στο πολιτικό επίπεδο. Το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, με τον ειδικό τρόπο εσωτερίκευσης και αναπαραγωγής της κυριαρχίας του στη χώρα, που συνιστά τον πυρήνα της μνημονιακής στρατηγικής, ακυρώνει το έδαφος οποιουδήποτε παραδοσιακού χαρακτήρα σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης κοινωνικού συμβιβασμού. Δυστυχώς. Εξ αντικειμένου συνεπώς οι δυνάμεις που κινούνται ενάντια στο μνημόνιο, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, έρχονται σε σύγκρουση με το νεοϊμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό είναι το πεδίο της πάλης.

Χαρακτηριστική είναι επ’ αυτού η θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. Καταψηφίζει το μνημόνιο, αλλά δηλώνει ότι η σύμβαση που υπογράφει η συγκυβέρνηση Παπαδήμου είναι δεσμευτική για τη χώρα - σε μια επίδειξη μνημονιακής νομιμοφροσύνης στη λογική της αρχής της συνέχειας της διοίκησης - ανεξαρτήτως έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας και ενδεχόμενης καταγγελίας της από μια κυβέρνηση που θ’ αποτυπώνει άλλο κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό.8 Ως συνιστώσα της εστίας ενιαίου (μνημονιακού) κόμματος, η ΔΗΜΑΡ ρητώς αποδέχεται τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τη δανειακή σύμβαση και στη βάση αυτή απευθύνει πρόταση (μετεκλογικής) συνεργασίας στις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις9 και κυρίως στο ΠΑΣΟΚ. Ποιό ΠΑΣΟΚ; Δεν είναι μόνον τα εκσυγχρονιστικά στελέχη ή στρώματα οργανικής διανόησης της εξουσίας, που προσχωρούν στη ΔΗΜΑΡ. Αυτή είναι μια μερικότερη έκφραση της βασικής κίνησης του κοινωνικού στρώματος ΠΑΣΟΚ. Ενός γραφειοκρατικού κοινωνικού στρώματος που αναπαραγόταν μέσα από το Κράτος, τους ομίλους επιχειρήσεων, τα ΜΜΕ, τις δομές της Ε.Ε. Και σήμερα, στην τροχιά ιστορικής έκλειψης του κόμματος, ένα μέρος του κοινωνικού αυτού στρώματος υποστηρίζει τη φερόμενη νέα ηγεσία, ένα άλλο τη φερόμενη νέα εσωκομματική αντιπολίτευση, ένα τρίτο εκφράζεται μέσα από την ταλάντευση των προσφάτως διαγραμμένων βουλευτών και τέλος ένα άλλο προσχωρεί στη ΔΗΜΑΡ. Ως οργανικό τμήμα της εστίας ενιαίου μνημονιακού κόμματος, το κοινωνικό αυτό στρώμα, το αστικό ΠΑΣΟΚ, είναι απολύτως εχθρικό προς την αριστερά. Αλλά στη μνημονιακή συγκυρία σπάει τις ετεροβαρείς συμμαχίες με τα στρώματα κυρίως της μισθωτής εργασίας που ήταν και η βάση του ΠΑΣΟΚ. Είναι πρωτίστως αυτά τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα που βρίσκονται σε ρήξη με το ΠΑΣΟΚ ως πυρήνα του μνημονιακού κόμματος10. Δεν τους καλύπτει καμία εσωκομματική αντιπολίτευση, γι’ αυτό και δεν συγκροτήθηκε σε τελική ανάλυση, ακυρώνουν στην πράξη τον πολιτικό μεταμορφισμό των ηγετικών στελεχών, διαρρηγνύουν τις σχέσεις εκπροσώπησης, ριζοσπαστικοποιούνται στη συγκυρία και αναζητούν συνάντηση με τις δυνάμεις της κομμουνιστικής ή κομμουνιστογενούς ή ριζοσπαστικής αριστεράς, μέσα από μία νέα συγκρότηση, ένα νέο συλλογικό υποκείμενο ή μια αυτόνομη πολιτική έκφραση.

Στα πλαίσια αυτά η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις αντιφάσεις της, είναι μια γραμμή που επιχειρεί κατ’ αρχήν να απαντήσει θετικά στη διαθεσιμότητα των μαζών, θέτοντας το ζήτημα του μετώπου και της πολιτικής εξουσίας. Εδώ και τώρα. Όχι στο Επέκεινα. Μια διαδικασία συγκρότησης μετώπου που θέτει την προοπτική της εξουσίας και επομένως της σύγκρουσης με τη δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου, τα κοινωνικά στρώματα που τη στηρίζουν και τους πολιτικούς εκπροσώπους της, ανοίγει μια σειρά ζητημάτων από την εθνική, δημοκρατική, παραγωγική, κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας μέχρι το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της. Υπερβαίνοντας υποκειμενικές διαθέσεις. Οι υπαρκτές πολιτικές ομαδοποιήσεις και γραφειοκρατικά σχήματα συναντιούνται με τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα που μαζικά μπαίνουν για πρώτη ίσως φορά στον πολιτικό αγώνα με όρους επιβίωσης και ανεξαρτήτως των μέχρι χθες πολιτικών τους εντάξεων ή αποδεσμευόμενα από τις κομματικές εξαρτήσεις τους. Εισβάλουν στον τόπο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους και αμφισβητούν στις κατεστημένες-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις το δικαίωμα τους να καθορίζουν ερήμην τις τύχες τους. Γι’ αυτό και το αίτημα των εκλογών στην παρούσα φάση είναι καθολικό. Το ανωνυμάτο τροποποιεί τους συσχετισμούς, διαμορφώνει νέους, αποσταθεροποιώντας το σύστημα. Το ποιός/ποιόν έχει τεθεί. Γι’ αυτό το αίτημα της ριζικής πολιτικής ανανέωσης και της λαϊκής μεταπολίτευσης είναι σύμφυτο με τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού απελευθερωτικού μετώπου για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, την κοινωνική αλλαγή. Που θα εξελίξει τα ήδη υπαρκτά σχήματα, συλλογικότητες και κόμματα. Που θα παρέμβει αποφασιστικά και με τόλμη στην κρίση της Ν.Δ. και στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, τραβώντας στρώματα της μισθωτής εργασίας, ανέργους και μικροαστούς στην αριστερά. Ένα μαζικό μέτωπο λαϊκής ενότητας που προϋποθέτει την υπέρβαση της υπαρκτής –πολιτικής- αριστεράς και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το κοινωνικό μπλοκ λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων στη αντιφατική κίνηση μετάβασής του από τους δομικούς κοινωνικούς προσδιορισμούς σε πολιτική ταξική συνείδηση-τοποθέτηση στη συγκυρία σε διαδικασία απελευθέρωσης-σύγκρουσης με τις πολλαπλές διαμεσολαβήσεις αστικής ηγεμονίας του προηγούμενου κύκλου, πολιτικοποιεί την οικονομική ανάλυση και εθνικοποιεί την ταξικότητα11, θέτει το ζήτημα της κυβέρνησης και της εξουσίας με ορίζοντα το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, κατακτώντας ενότητα στους σκοπούς, ενότητα στην οργάνωση, ενότητα στην καθοδήγηση12. Το αν ένα τέτοιο μέτωπο τελικά θα συγκροτηθεί και με τι χαρακτηριστικά, αν θα είναι εκλογικό ή θα προχωρήσει σε διαδικασίες οργανικής ενοποίησής του και ουσιαστικής γείωσης στα κυριαρχούμενα κοινωνικά στρώματα, είναι θέματα ανοιχτά στον κοινωνικο-πολιτικό συσχετισμό. Σε επόμενα κείμενα θα διατυπώσουμε την άποψή μας για το ρόλο και τα καθήκοντα των σοσιαλιστών σε ένα μέτωπο λαϊκής ενότητας και ορισμένες βασικές θέσεις ενός ελάχιστου μεταβατικού προγράμματος.

* Δικηγόρος, μέλος της σ.ε. της οργάνωσης Νέος Αγωνιστής (www.neosagonistis.org). Μέρος του κειμένου -λόγω χώρου- δημοσιεύθηκε στην Αυγή της Κυριακής, 26-2-2012.

Οι πραγματικοί στόχοι της συμφωνίας


26/02/2012 "ΑΥΓΗ"
Του ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗ
Αυτή τη φορά ο διεθνής τύπος ήταν αδυσώπητος. Πριν καν η απόφαση του Eurogroup καθαρογραφεί, την είχαν κάνει φύλλο και φτερό. Το ερώτημα λοιπόν που απασχολεί διεθνώς δεν είναι το εάν, αλλά το πότε θα φανεί η ανάγκη νέων Μνημονίων, «κουρεμάτων» και μέτρων.


Το υψηλό χρέος διατηρείται ως μοχλός πίεσης

Υποστηρίζει η κυβέρνηση πως η νέα συμφωνία καθιστά το δημόσιο χρέος «βιώσιμο» διότι αυτό θα είναι 120,5% το 2020. Όμως καμιά χώρα δεν μπορεί να δανειστεί σήμερα με τέτοιο ποσοστό χρέους. Γιατί θα μπορεί τότε; Εκτός αυτού η πρόβλεψη γι' αυτό το ποσοστό χρέους στηρίζεται σε μη ρεαλιστικές παραδοχές, π.χ. πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.

Αν κάτι έδειξε η νέα συμφωνία, είναι ότι αυτοί που ορίζουν τις τύχες μας, και κυρίως ο γερμανικός παράγοντας, δεν θέλουν μια τελική λύση στο πρόβλημα του χρέους. Αν ήθελαν το χρέος να καταστεί βιώσιμο, θα κούρευαν και το χρέος που κατέχει ο θεσμικός τομέας, θα ενίσχυαν την ανάπτυξη ή θα επέτρεπαν τον δανεισμό της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο αντίστοιχο εκείνου με το οποίο δανείζονται οι τράπεζες (1%). Θα μπορούσαν να υιοθετήσουν την έκδοση ευρωομολόγου ή να υλοποιήσουν κάποια από τις πολλές λύσεις που έχουν προταθεί ακόμη και από οικονομικούς συμβούλους της κ. Μέρκελ, για μια κοινή ευρωπαϊκή λύση στο πρόβλημα του χρέους όλων των χωρών.

Λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν. Όμως δεν υιοθετούνται. Δεν είναι μόνο τα συμφέροντα που αντιδρούν. Το χρέος το θέλουν υψηλά διότι είναι μοχλός πίεσης, μέσο πειθάρχησης και υποταγής.



Η νέα «υπερδομή» και οι νέες ολιγαρχίες

Ποιοι είναι λοιπόν οι πραγματικοί στόχοι της νέας συμφωνίας; Από τακτική άποψη με τη νέα συμφωνία οι ηγετικές δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και της Γερμανίας ειδικότερα: 1. Επιδιώκουν να κερδίζουν χρόνο, ακολουθώντας τη λογική του "βλέποντας και κάνοντας". 2. Προσπαθούν να αποφύγουν κάποια μεγάλη αναταραχή εν όψει των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. 3. Βοηθούν τις μεγάλες τράπεζες να μειώσουν την έκθεσή τους προς την Ελλάδα. 4. Ανοίγουν νέους κύκλους λιτότητας, μείωσης μισθών, συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης. Συνεχίζεται δηλαδή και εντείνεται η φάση της διάλυσης και της καταστροφής του παλιού «μοντέλου», παλιών διευθετήσεων.

Από στρατηγική άποψη η νέα συμφωνία εξασφαλίζει την αναβάθμιση και τη διεύρυνση του ελέγχου της τρόικας όχι μόνο επί των οικονομικών, αλλά και επί των πολιτικών διαδικασιών. Αυτό που συμβατικά ονομάζουμε «τρόικα» τείνει να λάβει τη μορφή μιας πολυδαίδαλης «υπερδομής» με ποικίλες επιτροπές και μηχανισμούς ελέγχου και επιρροής, στους οποίους εμπλέκονται εγχώριοι παράγοντες, οικονομικοί και πολιτικοί. Οι εν λόγω μηχανισμοί και οι σχέσεις που διαμορφώνονται ασκούν ήδη την επίδρασή τους στη συγκρότηση των νέων οικονομικών ολιγαρχιών και του νέου πολιτικού συστήματος, μέσα βεβαίως από αντιθέσεις, συγκρούσεις, ακόμη και κανιβαλισμούς. Στην παρούσα φάση ο έλεγχος των διαδικασιών απαιτεί κατακερματισμούς και πολυδιασπάσεις και στην πολιτική και στην οικονομία. Η συγκεντροποίηση θα ακολουθεί όσο η αποσύνθεση προχωρεί και ο έλεγχος από τα νέα κέντρα ισχύος εμπεδώνεται.



Οι νέοι Σάιλοκ

Από αυτούς τους πολυποίκιλους μηχανισμούς και νέους θεσμούς θα ξεχωρίσουμε εδώ μόνο έναν που κατέχει εξέχουσα θέση στη νέα συμφωνία και αφορά την απαίτηση για θεσμοθέτηση μιας ρύθμισης (και του αντίστοιχου λογαριασμού) που θα ορίζει πως η εξυπηρέτηση του χρέους θα είναι πάνω από κάθε άλλη ανάγκη ή δικαίωμα, γεγονός που σημαίνει πως όλες οι χάρτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάνε περίπατο. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε από τώρα σκηνές ενός νέου «πολιτισμού», όπου σχολεία ή νοσοκομεία θα κλείνουν άρρωστοι θα πεθαίνουν χωρίς φροντίδα διότι η «δόση» του δανείου δε θα αφήνει περιθώρια για τέτοιες «σπατάλες».

Αν ως κοινωνία και ως λαός αποδεχθούμε μια τέτοια ρύθμιση, θα είναι μία ιστορική ντροπή απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα, αφού τέτοια ρύθμιση ούτε υπάρχει πουθενά ούτε διανοήθηκε ποτέ κανείς να εφαρμόσει. Μόνο στον Σάιλοκ του Σαίξπηρ βρίσκουμε μια συναφή διαστροφή, όταν αντί για τόκο ζητά μια λίβρα κρέας από το σώμα του οφειλέτη, την ταπείνωση και τον ευτελισμό του δηλαδή. Έτσι κι εδώ η ως άνω ρύθμιση, την οποία η κυβέρνηση ήδη αποδέχθηκε -στο όνομα ποιου λαού αλήθεια και με ποια νομιμοποίηση;- θέλει, όπως και ο Σάιλοκ, την ταπείνωση και την εφʼ όρου ζωής υποταγή καθώς και τη δημιουργία ενός παραδείγματος προς παγκόσμια επίδειξη και εξαγωγή.



Κανένα ευρώ για το χρέος

Αξίζει να θυμίσουμε στο σημείο αυτό, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ότι η αντίστοιχη ρύθμιση που συμφωνήθηκε κατά την αναδιαπραγμάτευση των χρεών του γερμανικού κράτους, το 1953, προέβλεπε ότι η εξυπηρέτηση του χρέους που απέμεινε μετά τη γενναιόδωρη διαγραφή του όχι μόνο δεν είχε καμιά προτεραιότητα έναντι άλλων δαπανών, αλλά αντίθετα υπέκειτο στον περιορισμό της οικονομικής ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής. Η Γερμανία πλήρωνε δηλαδή ανάλογα με την επίδοση της οικονομίας και των εξαγωγών.

Εν όψει των εξελίξεων αυτών, η αναστολή πληρωμών για το χρέος και το πάγωμά του καθίσταται ένα αίτημα διαρκείας: «Κανένα ευρώ για το χρέος» μέχρις ότου υπάρξει μια κοινή και δίκαιη ευρωπαϊκή λύση ή μέχρις ότου ως κοινωνία ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια, την αυτοκυριαρχία και τη δυνατότητα να ανατάξουμε την οικονομία και να διαμορφώσουμε συνθήκες για μια διαπραγμάτευση με όρους στοιχειώδους αξιοπρέπειας και ισοτιμίας. Είναι όμως μια τέτοια στόχευση εφικτή; Ή μήπως οι εξευτελιστικές συμφωνίες που σήμερα υπογράφονται δεσμεύουν και τις μελλοντικές κυβερνήσεις και την κοινωνία εφʼ όρου ζωής;



Ριζική αναδιαπραγμάτευση του μέλλοντός μας

Διάβασα στην «Αυγή» (19.2.2012) την παράδοξη άποψη του Σπύρου Λυκούδη, στελέχους της ΔΗΜ.ΑΡ., με έκπληξη ομολογώ, ότι οι συμβάσεις που υπογράφονται με την τρόικα δεν ανατρέπονται. «Οι διεθνείς συμβάσεις” -είπε συγκεκριμένα- “που υπογράφει η χώρα είναι δεσμευτικές». Ανεξαρτήτως του περιεχομένου τους και ανεξαρτήτως των συνθηκών υπό τις οποίες υπογράφτηκαν; Έτσι φαίνεται να υπονοεί ο ως άνω ισχυρισμός. Όμως οι συμφωνίες που συνάπτονται σήμερα κυρώνονται από μια Βουλή με περιορισμένη και πάντως αμφιλεγόμενη νομιμοποίηση.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Συμφωνίες που συνάπτονται με το πιστόλι στον κρόταφο, χωρίς δηλαδή ελευθερία επιλογής, στερούνται νομιμοποίησης αφού είναι προϊόν εκβιασμού. Και τέτοιες είναι όλες οι συμβάσεις που έχουν υπογραφεί από την άνοιξη του 2010 έως σήμερα με την τρόικα. Και αυτό επί της ουσίας ουδείς το αρνείται.

Σχολιάζοντας π.χ. την απαίτηση της τρόικας να θεσμοθετηθεί η προτεραιότητα της εξυπηρέτησης του χρέους έναντι όλων των άλλων δαπανών ο Guntram B. Wolff (21/2/2012), του γνωστού Ινστιτούτου Bruegel, επισημαίνει ότι η εν λόγω απαίτηση «μπορεί να γίνει αποδεκτή τώρα καθώς η Ελλάδα είναι με την πλάτη στον τοίχο». «Όμως» συνεχίζει, «η άποψη αυτή μπορεί να αλλάξει στο μέλλον, ακόμη και μετά τις επικείμενες εκλογές. Σʼ αυτή την περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να θελήσει να επαναδιαπραγματευτεί τη συμφωνία». Δεν χρειάζεται εμείς να γίνουμε καθολικότεροι του Πάπα.



Στην Αριστερά η ελπίδα αλλά και η ευθύνη

Οι συμφωνίες είναι ανατρέψιμες. Τα πάντα είναι υπό αναδιαπραγμάτευση. Άλλο είναι το θέμα. Το θέμα είναι ότι η ανατροπή των εν λόγω συμφωνιών δεν θα είναι ένας περίπατος ούτε ένα μονόπρακτο έργο. Διότι στην πράξη η ανατροπή των εν λόγω συμφωνιών σημαίνει αναδιαπραγμάτευση των πάντων, όχι μόνο του χρέους αλλά συνολικά των διακρατικών σχέσεων με πλήθος κρατών. Αφού το χρέος θα ανήκει πλέον κυρίως στα κράτη και σε ευρωπαϊκούς ή διεθνείς θεσμούς.

Μια τέτοια αναδιαπραγμάτευση επομένως απαιτεί νέους συσχετισμούς στην Ελλάδα, ει δυνατόν και στην Ευρώπη. Προϋποθέτει ένα νέο συνασπισμό κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, εξοπλισμένο με ισχυρή λαϊκή υποστήριξη, με πολυδιάστατες διεθνείς συμμαχίες και γεωπολιτικές αναφορές, με ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας και ουσιαστικής επανένταξης στην Ευρώπη και τον διεθνή καταμερισμό εργασίας, με όρους αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης, ισοτιμίας και βιώσιμης παραγωγικής εξειδίκευσης.

Η συγκρότηση ενός τέτοιου σχεδίου και του αντίστοιχου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού που θα αγωνιστεί από σήμερα γιʼ αυτό θα έπρεπε να αποτελεί ήδη προνομιακό χώρο διαλόγου και κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της αριστεράς και της οικολογίας, πεδίο συνάντησης κοινωνικών κινημάτων και επιστημονικών δυνάμεων. Η στρατηγική αμηχανία του ΚΚΕ και η κρίση προσανατολισμού της ΔΗΜ.ΑΡ., αφήνουν το έργο αυτό, τουλάχιστον προς το παρόν, στις πλάτες κυρίως του Συνασπισμού, του ΣΥΡΙΖΑ και όσων άλλων συμμερίζονται τις σχετικές αναγκαιότητες. Ας ελπίσουμε ότι ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έγκαιρα είδαν αυτήν την ανάγκη και έχουν κάνει βήματα σημαντικά, θα αναπροσαρμόσουν τις δομές τους, τη λειτουργία τους αλλά και την κουλτούρα τους στις απαιτήσεις και τις ευθύνες ενός τόσο δύσκολου αλλά και ελπιδοφόρου εγχειρήματος, τη συγκρότηση δηλαδή του υποκειμένου και του αντίστοιχου ιδεολογικού και προγραμματικού εξοπλισμού που θα δώσει στον λαό αξιοπρέπεια και στην κοινωνία αυτοπεποίθηση και ελπιδοφόρα προοπτική.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ


26/2 απο την "ΕΠΟΧΗ"



Το μόνο “fast truck” που κατάφερε το ΠαΣοΚ του Γ. Παπανδρέου, ήταν να «τροφοδοτήσει με καύσιμα» την Δημοκρατική Αριστερά [ΔημΑρ], που σε ελάχιστο διάστημα, από την ίδρυσή της, παρουσιάζει διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά. Είναι η συγκυρία που έφερε αυτή την ραγδαία άνοδο; Πόσο θα διαρκέσει το «φαινόμενο»; Και γιατί κάθε «οργισμένος», «ξεχασμένος» ή «εκσυγχρονιστής», συνήθως πρώην ΠαΣοΚ, προτίθεται να εισέλθει στην κολυμβήθρα της ΔημΑρ; Και αρκεί η αναβάπτισή τους, για να γίνουν συνεπείς «αγωνιστές»; Και πόσο θα αντέξει η ΔημΑρ, και ο Φ. Κουβέλης προσωπικά, να έχουν υπό την αιγίδα τους δεκάδες στελέχη από τελείως διαφορετικούς [πολιτικούς] χώρους με αντιτιθέμενα, τις περισσότερες φορές, συμφέροντα και εμφανή στόχο την πολιτική τους “αποκατάσταση”.

Επανακαθορίζεται το ΠαΣοΚ

Το πολιτικό τοπίο είναι εξαιρετικά ρευστό, ιδιαίτερα όσο δεν αποκτά νέο αρχηγό και [πολιτικές] «κατευθύνσεις» το ΠαΣοΚ. Η [σίγουρη] υποψηφιότητα του Ευ. Βενιζέλου και η διαφαινόμενη του Χρ. Παπουτσή δεν αποτελούν από μόνες τους σημείο αναφοράς / σταθερότητας του ΠαΣοΚ. Η κεντροαριστερά που θα προσπαθήσει να εκφράσει και πάλι το ΠαΣοΚ, συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες αντιπροσωπευει, που δεν εξαφανίζονται επειδή διαλύεται ή περνάει κρίση κάποιο κόμμα. Θα μπορέσει, όμως, το ΠαΣοΚ με τον νέο του αρχηγό [και παίζει σπουδαίο ρόλο ποιος θα είναι], να ανασυνθέσει αυτό το χώρο; Ή μήπως θα είναι η ΔημΑρ που θα υλοποιήσει την ανασύσταση; Πώς θα γίνει η «υπέρβαση» του ΠαΣοΚ από τη νέα ηγεσία του; Μετά το «πατριωτικό» [του Ανδρέα Παπανδρέου], το «εκσυγχρονιστικό» [του Κ. Σημίτη] και το «open gov» [του Γιώργου Παπανδρέου] τι;
Μπορεί να υπάρξει «υπέρβαση» μέσα από «ιδρυτικές πράξεις» με άλλες ομάδες και δυνάμεις, προκειμένου να παρουσιαστεί το ΠαΣοΚ ως πόλος ανασύνθεσης -και όχι ως ηγεμονικός- της κεντροαριστεράς σήμερα; Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ΠαΣοΚ θα προσπαθήσει να επανακαθοριστεί, εκμεταλλευόμενο και τις έντονες αναταράξεις που προκάλεσε στο σύστημα η υπερψήφιση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων [διασπάσεις, «αυτόνομες» ομάδες, κ.λπ.]. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει και ότι θα τα καταφέρει.

Θα συμπιεστούν αριστερά και ΔημΑρ

Αναλυτές εκτιμούν ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά της αριστεράς θα υποστούν πίεση σε μεγάλο βαθμό. Το σύστημα ευελπιστεί ότι στο διάστημα που μεσολαβεί από το τέλος της εβδομάδας, που θα έχουν ψηφιστούν οι εφαρμοστικοί νόμοι, μέχρι τις εκλογές [πιθανότατα στις 29 Απριλίου] η κοινωνία θα βρίσκεται σε πιο ήρεμη κατάσταση. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δεν θα απασχολούν με σκληρά μέτρα και χρεοκοπία, θα έχει εκλεγεί νέος πρόεδρος στο ΠαΣοΚ [18 Μαρτίου, από τη βάση], η ΝΔ θα έχει αφομοιώσει αρκετούς από τους «αντάρτες». Θεωρούν το διάστημα αρκετό όχι για τη «διάσωση» του συστήματος, αλλά για κινήσεις «μη πλήρους κατάρρευσής» του.
Η όποια άνοδος των ΣυΡιζΑ και ΚΚΕ δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Το πολιτικό τους σήμα είναι θολό: στον ΣυΡιζΑ, κάποιες φορές αντικρουόμενο [π.χ. δραχμή ή ευρώ], αν μάλιστα συμπράξει με «πατριωτικές» δυνάμεις η σύγχυση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, στο δε ΚΚΕ «ουτοπικό» και απομονωμένο από οποιαδήποτε αναταραχή στην κοινωνία. Και το κυριότερο, δεν μπόρεσαν να πάρουν στις πλάτες του τις προκλήσεις της οικονομικής κρίσης.
Πέρα από τα κόμματα της αριστεράς [ΚΚΕ και ΣυΡιζΑ] θα πιεστεί και η ΔημΑρ, τα δημοσκοπικά ποσοστά της οποίας, όμως, δεν είναι απαραίτητα «φούσκα». Το αντίθετο. Μέσα από τις γενικευμένες αναταράξεις πολιτικού συστήματος και κοινωνίας επιδίωξε να αναδείχθει ως η μόνη [μετριοπαθής] δύναμη που εκφράζει σοβαρό [ή σοβαροφανή] και υπεύθυνο λόγο, γεγονός «που καθησυχάζει την ελληνική κοινωνία, κάτι που έχει μεγάλη ανάγκη αυτή τη στιγμή που δηλώνει οργισμένη, απογοητευμένη και φοβισμένη ταυτόχρονα». Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί την εκτίμηση ότι στην πίεση της κάλπης δεν θα αντέξει όσο ο ΣυΡιζΑ και το ΚΚΕ, δύο κόμματα με κοινωνική «επαφή» και δικτύωση. Το ετερογενές σύνολο που δηλώνει ότι θα ψηφίσει ΔημΑρ, θα δοκιμαστεί σκληρά στο δίλημμα των εκλογών, καθώς είναι «ένας πολιτικός σχηματισμός που [δημοσκοπικά] φιλοξενεί σε μαζικό επίπεδο μετακινήσεις από το ΠαΣοΚ αλλά και τη ΝΔ». [Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ΔημΑρ το γεγονός ότι σχεδον δεν έχει κανενός είδους οργάνωση!...].

«Δεσμευτικές
οι δανειακές συμβάσεις»

Ποιος, όμως, θα είναι ακριβώς ο ρόλος της ΔημΑρ μετά τις εκλογές; Ακόμα και η [δημοσκοπική] κατάληψη της δεύτερης θέσης έφερε «υποχρεώσεις» απέναντι στο σύστημα [πολύωρη συνάντηση του Φ. Κουβέλη με τον Ευ. Βενιζέλο, διεθνές το ενδιαφέρον για τον πρόεδρό της ΔημΑρ].
Ο Φ. Κουβέλης φροντίζει, πάντως, να καθησυχάζει, συνεχώς, ευρωπαίους αξιωματούχους και «νοικοκυραίους» τονίζοντας ότι, σε περίπτωση που θα του εζητείτο να παράσχει έγγραφες εγγυήσεις, «η άρνησή του θα ήταν δεδομένη», συμπληρώνοντας, όμως, ότι η «χώρα έχει τη θεσμική της λειτουργία», κάτι που συνεπάγεται και υλοποίηση των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί. Άποψη που επανέλαβε ο γραμματέας της Κ.Ε. της ΔημΑρ Σπύρος Λυκούδης [Αυγή, 19.02.12] τονίζοντας ότι «οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει η χώρα, είναι δεσμευτικές όχι γιατί μας το ζητάει η τρόικα, οι εταίροι ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η διεθνής πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον», επαναλαμβάνοντας τη θέση του κόμματος για «προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης και αναζήτησης των αντίβαρων και των αντισταθμιστικών μέτρων προς άλλη κατεύθυνση», χωρίς ωστόσο και να τα κατονομάζει.
Ο Φ. Κουβέλης, μάλιστα, επανήλθε [Σκάι TV, 21.02.12] επισημαίνοντας ότι η συμφωνία του Eurogroup αποτελεί «δεσμευτικό πλαίσιο, που θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση βρεθεί στην εξουσία».

Με ποιους η κυβέρνηση
συνεργασίας;

Στο ενδεχόμενο κυβερνήσεων συνεργασίας, «αν δεν υπάρξει, και είναι πολύ πιθανό να μην υπάρξει, αυτοδύναμη κυβέρνηση», ο Φ. Κουβέλης [ΝΕΤ, 22.02.12] αποκλείει τη συνεργασία με το σημερινό ΠαΣοΚ, καθώς «με τα όσα έπραξε και όσα πράττει, είναι προφανές ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους δύο όρους» που θέτει ως προϋπόθεση: προγραμματική συμφωνία και φερέγγυες πολιτικές πρακτικές.
Η ΔημΑρ, ακόμα, δηλώνει αντίθετη και «στο μοντέλο Παπαδήμου, αυτά που ακούγονται για “κυβερνήσεις τεχνοκρατών”, “αρίστων”, “μεταρρυθμιστών οριζόντιας προέλευσης” κ.λπ.» ,ενώ ο Σπ. Λυκούδης [Αυγή, 19.02.12] βλέπει τη «μεγάλη αντίφαση στην πρόταση να ενωθεί η αριστερά στο σύνολό της, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές, πολιτικές, φιλοσοφικές, ακόμα και υπαρξιακές της διαφορές, επειδή μπορεί να βρει κοινό... αντιμνημονιακό τόπο» ,καθώς δεν «μπορεί να υπάρξει αριστερός ενωτικός πόλος εξουσίας, βασισμένος σε εντελώς διαφορετικές στρατηγικές επιδιώξεις των κομμάτων που θα τον αποτελούν». [Ο ίδιος, Το Άρθρο, 23.01.12].
Επειδή, όμως, τη ΔημΑρ «δεν την αφήνει αδιάφορο το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας» και έχοντας, λογικά, αποκλείσει τη συνεργασία με ΝΔ και ΛαΟΣ, όπως και την… αυτοδυναμία της στις εκλογές ,απομένουν για την «ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού» οι Ελεύθεροι Πολίτες [Β. Οικονόμου], επώνυμοι και στελέχη της αριστεράς [Π. Αθανασόπουλος, Ν. Αργυριάδης, Σ. Βαλντέν, Σπ. Βάρελης, Στ. Διαμαντής, Κλ. Ευαγγελάκου, Μ. Κυριακίδης, Γ. Μεϊμάρογλου, Ν. Μπίστης, Π. Παναγιώτου, Γ. Πιτουρόπουλος, Ρ. Σωμερίτης, Μ. Τρανταλίδης, Ηλ. Φιλιππόπουλος και Ν. Χιωτάκης]. Μπορούν, όμως, να ανασυγκροτήσουν αυτά τα ανομοιόμορφα «στελέχη» -ως προς την πολιτική καταγωγή αλλά και την πολιτική τους πρακτική- μαζί με την ΔημΑρ τον “ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού”; Δύσκολο, αν όχι αδύνατον.
***
Αυτή η πολύμορφη σύναξη κάτω από την ομπρέλα της ΔημΑρ, ανεξάρτητα από τις δηλώσεις του Φ. Κουβέλη ότι «δεν θα γίνει η ΔημΑρ κολυμβήθρα του Σιλωάμ», που δεν αμφισβητεί τα μνημόνια, αρνείται κάθε [μετεκλογική] συνεργασία με την αριστερά, σε ένα και μόνο δρόμο μπορεί να βαδίσει. Σε δρόμο που συγκλίνει με το [νέο;] ΠαΣοΚ. Ελπίζουμε να μας διαψεύσει. Αν πάντως πιστέψουμε τον Θ. Μαργαρίτη [Mega, 20.02.12] ότι η ΔημΑρ εκφράζει τον «αριστερό ρεαλισμό», τότε όλα είναι δυνατά, μια και ο ρεαλισμός αποτελεί έννοια με το πιο ρευστό και αντιφατικό περιεχόμενο.


Α. Π. Θάνος

Εισήγηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στην κοινή συνέντευξη Τύπου του προεδρείου του ΚΕΑ με τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες του Κομμ...


Εισήγηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στην κοινή συνέντευξη Τύπου του προεδρείου του ΚΕΑ με τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας και της Γερμανικής Αριστεράς

Κοινή Συνέντευξη Τύπου του Προεδρείου του ΚΕΑ, της Κ.Ο. του PCF και της K.O. του DieLinke πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Παρίσι. Στη συνέντευξη τύπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων: Pierre LAURENT πρόεδρος του ΚΕΑ, Εθνικός Γραμματέας του ΚΚ Γαλλίας, Grigore PETRENCO αντιπρόεδρος ΚΕΑ, βουλευτής PCRM Μολδαβίας, Thomas HANDEL ευρωβουλευτής DIE LINKE, μέλος της GUE, Andrej HUNKO βουλευτής DIE LINKE,Thomas NORD βουλευτής DIE LINKE, Richard PITTERLE βουλευτής DIE LINKE , Roland MUZEAU βουλευτής ΚΚ Γαλλίας, πρόεδρος της Κ.Ο του Μετώπου της Αριστεράς, Jean Pierre BRARD βουλευτής του Μετώπου της Αριστεράς, Marc DOLEZ βουλευτής του Κόμματος της Αριστεράς Γαλλίας (Parti de Gauche).

Στην εισήγησή του ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε:

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τόσο τις ηγεσίες των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που είναι σε αυτή τη συνάντηση, όσο και τα κινήματα των πολιτών που τις τελευταίες μέρες διαδήλωσαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό βγαίνοντας στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, και στη Γαλλία και στη Γερμανία, και σε άλλες χώρες με το συγκλονιστικό για εμάς σύνθημα: «Είμαστε όλοι Έλληνες». Αυτή η παρουσία διέλυσε δυο κυρίαρχους μύθους. Ένα στο εσωτερικό της Ελλάδας και ένα στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Στο εσωτερικό της Ελλάδας το μύθο ότι οι έλληνες είναι απομονωμένοι και ότι αν δεν δεχθούν αυτά τα σκληρά μέτρα λιτότητας θα μας διώξουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι από την ευρωπαϊκή οικογένεια και στην υπόλοιπη Ευρώπη τον μύθο ότι οι έλληνες είναι το πρόβλημα, επειδή είναι τεμπέληδες και πρέπει όλοι να σφίξουμε τα δόντια για να μην γίνουμε σαν κι αυτούς.

Αυτή η παρουσία των Ευρωπαίων, των λαών της Ευρώπης που κινητοποιούνται δείχνει ότι το κλίμα αλλάζει και δείχνει πρώτα και κύρια ότι οι πολίτες και οι λαοί των ευρωπαϊκών χωρών συνειδητοποιούν ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι μια εικόνα του δικού τους μέλλοντος και ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, αλλά ίσα – ίσα έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία και κοινούς αντιπάλους, τις κυβερνήσεις τους που εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των οίκων αξιολόγησης, των τοκογλύφων και τραπεζιτών.

Εμάς, λοιπόν, στην Ελλάδα αυτή η συμπαράσταση που εκδηλώθηκε τόσο στις διαδηλώσεις, όσο και στα κοινοβούλια και της Γαλλίας και της Γερμανίας μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός που δεν είναι οι άλλοι λαοί, αλλά οι κυβερνήσεις τους. Νομίζω ότι και τους συντρόφους μας στη Γαλλία, και τη Γερμανία τους βοηθά να κάνουν ένα βήμα παραπέρα στην καμπάνια τους, να πείσουν τους λαούς τους ότι πρέπει τώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να αντισταθούμε πριν αυτή η πειραματική εφαρμογή του σοκ που πραγματοποιείται ως πείραμα στην Ελλάδα βρει την έκφρασή της και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και για να θυμηθώ το ομώνυμο έργο του Χέμινγουεϊ: «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η καμπάνα χτυπά για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Σε αυτόν τον παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό πόλεμο, που από τη μια μεριά είναι οι λαοί και οι εργαζόμενοι και από την άλλη είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο, τα θύματα δεν θα είναι περιορισμένα και δεν θα περιοριστούν σε συγκεκριμένα κράτη. Η καταστροφή θα είναι μαζική, διότι η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού είναι μια αποτυχημένη πολιτική που οδηγεί σε αδιέξοδο και πρέπει όσο είναι ακόμα νωρίς να την περιορίσουμε.

Με την παρουσία μας σήμερα εδώ, θα ήθελα να σας μεταφέρω ότι ο ελληνικός λαός δεν ανακουφίστηκε από τη χθεσινή υπερψήφιση στο γερμανικό κοινοβούλιο του νέου πακέτου των μέτρων που αφορούν το νέο μεγάλο δάνειο προς την Ελλάδα, ούτε και από την υπερψήφιση του πακέτου αυτού από την γαλλική εθνοσυνέλευση της δανειακής σύμβασης. Γιατί ο ελληνικός λαός μετά από δυο μεγάλα πακέτα και πέντε – αν θυμάμαι καλά- γύρους νέων σκληρών μέτρων λιτότητας, έχει πια συνειδητοποιήσει ότι τα πακέτα αυτά και αυτές οι δανειακές συμβάσεις δεν μας σώζουν από τη χρεοκοπία, αλλά μας οδηγούν ακόμα πιο βαθιά στη χρεοκοπία και πάνε ένα βήμα πιο μπροστά στην προοπτική της διάλυσης της ίδιας της ενωμένης Ευρώπης. Ανακούφιση για τον ελληνικό λαό είναι η στάση και η κινητοποίηση των ευρωπαίων πολιτών, είναι η στάση του Μετώπου της Αριστεράς στη Γαλλία, του DieLinke στη Γερμανία και των άλλων κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της Ευρωομάδας της Αριστεράς που αγωνίζονται για να εκφράσουν μια πραγματική αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό τη στιγμή που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις υπερψηφίζουν τη «συμφωνία ταφόπλακα» για την Ευρώπη που αφορά τη νέα αυτή συνθήκη η οποία θα έρθει να ενσωματώσει το νεοφιλελευθερισμό ακόμα και στα Συντάγματα των χωρών μας.

Για εμάς το κλειδί είναι το επόμενο διάστημα να ηττηθούν στις χώρες τους τόσο ο κ. Σαρκοζί, όσο και η κ. Μέρκελ. Να ηττηθούν από εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να δείξουν μια εναλλακτική προοπτική. Και το λέω αυτό, διότι στη Γαλλία που έχει μπροστά μια εκλογική μάχη των προεδρικών εκλογών η ουσιαστική ενίσχυση του Ζαν Λικ Μελανσόν μπορεί να αποτελέσει μια επιλογή ριζικής αλλαγής των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών και όχι η απλή εναλλαγή στη διακυβέρνηση των προσώπων που θα εφαρμόσουν την ίδια πολιτική. Αν εμείς είμαστε οι εικόνες από το μέλλον που αφορούν και εσάς, δείτε τι πάθαμε με την εκλογή του κ. Παπανδρέου και την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ για να μην κάνετε τα ίδια λάθη. Διότι αυτά που έλεγε και λέει η αριστερά εδώ και αρκετά χρόνια στην Ευρώπη δεν είναι επικίνδυνες ακρότητες, αλλά το μοναδικό εναλλακτικό σχέδιο για την Ευρώπη.

To Γραφείο Τύπου

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς Πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης των συνδικάτων 29/2 - Νέα συγκέντρωση στο Σύνταγμα 29/2, στις..


Ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς Πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης των συνδικάτων 29/2 - Νέα συγκέντρωση στο Σύνταγμα 29/2, στις 6μμ Όθωνος και ΑμαλίαςΚαλούμε σε παλλαϊκή συμμετοχή στην πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης των συνδικάτων στις 29/2. Συμμετέχουμε στην τρίωρη πανελλαδική πανεργατική στάση εργασίας αυτή την ημέρα από τις 12:00 μέχρι τις 15:00 και στο μαζικό διάβημα διαμαρτυρίας στα γραφεία της ΕΕ στην Αθήνα (Βασιλίσσης Σοφίας 2) στις 1:30 μμ.

Καλούμε σε μαζική και μαχητική συμμετοχή στη νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που διοργανώνουν τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα, την Τετάρτη 29/02, 6μμ στο Σύνταγμα (γωνία Όθωνος και Αμαλίας) ενάντια στα νέα κυβερνητικά αντεργατικά νομοσχέδια εφαρμογής του δρακόντειου μνημονίου που συνοδεύει την έγκριση της νέας αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης και οδηγούν στο σφαγιασμό των συντάξεων, των μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών παροχών, σε εξαθλίωση και ταπείνωση το λαό και σε ολοκληρωτική καταστροφή τη χώρα.

Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στις αντικοινωνικές και αντιλαϊκές πολικές !

Συντονιζόμαστε αγωνιστικά με τους εργαζόμενους της Ευρώπης

Ή εμείς ή αυτοί!



Μαζί μπορούμε να διώξουμε την κυβέρνηση, την τρόικα, τα μνημόνια και τις βάρβαρες πολιτικές τους!

Επίσκεψη αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στον Οργανισμό Εργατικής Εστίας


Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούμενη από τους Παναγιώτη Λαφαζάνη, κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, Δημήτρη Στρατούλη και Μάρκο Μπασιούκα μέλη του Πανελλαδικού Συντονιστικού επισκέφτηκαν, μίλησαν στους εργαζόμενους του Οργανισμού Εργατικής Εστίας και αναφέρθηκαν μεταξύ άλλων τα εξής:

Παναγιώτης Λαφαζάνης: Ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ), όπως και ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, παίζει έναν εξαιρετικά σημαντικό αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο, χωρίς να επιβαρύνει καθόλου τα δημόσια οικονομικά της χώρας.

Η κατάργηση του ΟΕΕ και ιδιαίτερα η εγκατάλειψη στο δρόμο των εργαζομένων σε αυτό, ισοδυναμεί με μείζον εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα, το οποίο καμία κυβέρνηση και πολύ περισσότερο μια κυβέρνηση χωρίς την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση, όπως η κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν μπορεί να διαπράξει!

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρωτοστατήσει ώστε ο ελληνικός λαός, με τους αγώνες και την ψήφο του, να ματαιώσει αυτά τα ιστορικά εγκλήματα και να συμβάλλει για να μείνει όρθιος ο ΟΕΕ και με την ανασυγκρότησή του να παίξει ακόμα πιο ουσιαστικό αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο.

Δημήτρης Στρατούλης: Το κλείσιμο του Οργανισμού Εργατικής Εστίας είναι ένα έγκλημα διαρκείας της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και της τρόικας σε βάρος ενός οργανισμού κοινωνικής πολιτικής που δεν επιβαρύνει καθόλου τον κρατικό προϋπολογισμό γιατί τα έσοδα του προέρχονται μόνο από εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών.

Οδηγεί στην ανεργία, την εξαθλίωση και την απελπισία εκατοντάδες εργαζόμενους. Καταργεί κοινωνικές πολιτικές για εκατομμύρια εργαζόμενους που τις έχουν προπληρώσει με τη μακροχρόνια καταβολή των εισφορών τους. Πετάει παιδιά φτωχών εργαζομένων και ανέργων από τους παιδικούς σταθμούς στο δρόμο. Κι όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις από την κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών τους και οι τοκογλύφοι δανειστές από την κινητή και ακίνητη περιουσία του Οργανισμού. Το έγκλημα αυτό σε βάρος της κοινωνίας και των εργαζομένων πρέπει με κάθε πολιτικό, κινηματικό και νομικό τρόπο να ανατραπεί.

Μάρκος Μπασιούκας: Σας απευθύνω μήνυμα ενότητας, αλληλεγγύης και αγώνα για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση και διάλυση του ΟΕΚ(Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας) και της ΕΕ (Εργατική Εστία) για να ανατραπεί η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου και το μαύρο μέτωπο του ΠΑΣΟΚ- ΝΔ –ΛΑΟΣ – Δημοκρατικής Συμμαχίας, καθώς και η Τρόικα που τη στηρίζουν. Από την πρώτη στιγμή είμαστε μαζί σας και θα είμαστε μαζί μέχρι να νικήσουμε. Μετά το Μεσαίωνα ήρθε η Αναγέννηση, μετά τη μαύρη νύχτα της ναζιστικής κατοχής ήρθε η απελευθέρωση με πρωτεργάτη το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, η χούντα ανατράπηκε από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου και τώρα το γκρίζο χειμώνα της Τρόικα, του μνημονίου και του μαύρου μετώπου θα τον διαδεχτεί με τους αγώνες του λαού , η άνοιξη, η ελπίδα και το χαμόγελο. Θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας, με σταθερή δουλειά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, κοινωνικό κράτος, με δημόσια αγαθά, όπως ασφάλιση, παιδεία, υγεία.

ΟΕΚ και ΕΕ ανήκουν στο λαό και όχι στο κεφάλαιο το ιδιωτικό.

To Γραφείο Τύπου

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Νέα συγκέντρωση στο Σύνταγμα Τετάρτη 22 Φλεβάρη 4μμ


ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ανακοίνωση



Καλούμε σε παλλαϊκή συμμετοχή στη νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που διοργανώνουν τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα, την Τετάρτη 22/02, 4μμ στο Σύνταγμα (γωνία Όθωνος και Αμαλίας) ενάντια στα νέα κυβερνητικά αντεργατικά νομοσχέδια εφαρμογής του δρακόντειου μνημονίου που συνοδεύει την έγκριση της νέας αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης και οδηγεί στο σφαγιασμό των συντάξεων, των μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών παροχών, σε εξαθλίωση και ταπείνωση το λαό και τη χώρα σε ολοκληρωτική καταστροφή.



Ο λαός δεν φιμώνεται!

Δεν τρομοκρατείται από τα εκβιαστικά διλήμματα και την καταστολή!

Συνεχίζουμε τον αγώνα!

Ή εμείς ή αυτοί!

Μαζί μπορούμε να διώξουμε την κυβέρνηση, την τρόικα, τα μνημόνια και τις βάρβαρες πολιτικές τους!

Επιστολή του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Aλ. Τσίπρα στους αρχηγούς κρατών της ευρωζώνης - στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - στον πρόεδρο του Ε


Επιστολή του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Aλ. Τσίπρα στους αρχηγούς κρατών της ευρωζώνης - στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου - στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Επιστολή Προθέσεων

Αθήνα, 21 Φεβρουαρίου 2012



Αξιότιμοι κύριοι,

Σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή προκειμένου να θέσω υπό την προσοχή σας ένα δημοκρατικό ζήτημα επείγουσας σημασίας για την Ελλάδα. Το ζήτημα αυτό έχει να κάνει με τις δεσμεύσεις που ανελήφθησαν τις προηγούμενες δύο ημέρες από την παρούσα κυβέρνηση, της οποίας ηγείται ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει εκλεγεί, δεν απολαμβάνει της λαϊκής υποστήριξης και έχει συνειδητά και συστηματικά πράξει ενάντια στη θέληση του ελληνικού λαού. Αυτή η κυβέρνηση δεν διαθέτει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να δεσμεύσει μια χώρα και το λαό της για τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες γενιές. Ένα τέτοιο έλλειμμα νομιμοποίησης έρχεται επίσης σε σύγκρουση με την πλούσια δημοκρατική παράδοση της δικής σας χώρας. Υπό αυτήν την έννοια, αν συνεχιστεί, θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο για την Ελλάδα και την Ευρώπη συνολικά, οι οποίες, πάνω από όλα, έχουν μια κοινή κληρονομιά πολιτικών και δημοκρατικών παραδόσεων, που πρέπει να γίνει σεβαστή. Όσο μεγάλη κι αν είναι η σοβαρότητα των περιστάσεων που αντιμετωπίζουν -επί των οποίων υπάρχει πεδίο διαφωνιών- δεν μπορούν με κανένα τρόπο να ακυρώσουν τη δημοκρατία.

Η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου απορρέει από τα παρακάτω δεδομένα:

1. Τα δύο πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν και συμμετέχουν στην κυβέρνηση δεν έχουν τη λαϊκή εξουσιοδότηση να δεσμεύσουν την Ελλάδα σε συνθήκες και συμφωνίες τέτοιου τύπου. Οι εκπρόσωποί τους εξελέγησαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 με βάση πολιτικά προγράμματα εκ διαμέτρου αντίθετα με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από την προηγηθείσα κυβέρνηση Παπανδρέου και τις πολιτικές που διαπραγματεύεται σήμερα η παρούσα κυβέρνηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Τρόικα και το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (ΔΧΙ) για το μέλλον. Τα δύο κόμματα που συνιστούν την παρούσα κυβέρνηση έχουν καταγεγραμμένο ιστορικό λεηλασίας των δημοσίων πόρων και είναι υπεύθυνα για την παρούσα οικονομική κατάσταση.

2. Ο ελληνικός λαός έχει παραπληροφορηθεί και εξαπατηθεί συστηματικά για την ένταση και τη διάρκεια των μέτρων λιτότητας, από την πρώτη εφαρμογή τους το 2010. Ως συνέπεια αυτού, έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη του από το πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδας. Επιπροσθέτως, η ευρέως παραδεκτή – εντός της χώρας μου και στο εξωτερικό- κατάφωρη αποτυχία αυτών των μέτρων να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τα δημοσιονομικά προβλήματα που υποτίθεται ότι θα επιλύονταν τα προηγούμενα δύο χρόνια και η πενταετής περίοδος της διαρκώς αυξανόμενης ύφεσης, έχει περαιτέρω νομιμοποιήσει το αίτημα για αλλαγή πολιτικής, ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη και συνεπώς η προοπτική της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

3. Πιο συγκεκριμένα, η μη εκλεγμένη κυβέρνηση Παπαδήμου παρέχει μόνο τις ελάχιστες και μερικές φορές ακόμη και παραπλανητικές πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες που διαπραγματεύεται εν κρυπτώ. Δεν έχει αναπτύξει και δεν έχει επιτρέψει να αναπτυχθεί καμία ενημερωτική δημόσια συζήτηση για τις ιδιαιτέρως σοβαρές, συνεπαγόμενες μακροπρόθεσμες δεσμεύσεις. Η Ελληνική Δημοκρατία έχει στερηθεί του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της λεπτομερούς αξιολόγησης τους. Η επονομαζόμενη δεύτερη διάσωση ψηφίστηκε μέσω μιας έκτακτης συνοπτικής διαδικασίας, μέσα σε μια κοινοβουλευτική συνεδρίαση, μιας Κυριακής. Η κύρια πτυχή αυτής της ψηφοφορίας αφορούσε το αίτημα της κυβέρνησης για εν λευκώ εξουσιοδότηση επί σχεδόν κενών κειμένων, τα οποία, μολαταύτα, θα δεσμεύσουν τη χώρα μας για τα επόμενα χρόνια.

4. Στο βαθμό που δεν έχει υπάρξει καμία πληροφόρηση για τις συμφωνίες, το περιεχόμενό τους φαίνεται πως είναι τέτοιο, ώστε να δεσμεύει τον ελληνικό λαό για τις επόμενες γενιές. Για τέτοιες δεσμεύσεις, η παρούσα κυβέρνηση και η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έπρεπε τουλάχιστον να ζητήσει καθαρή και ανανεωμένη εντολή.

5. Στο βαθμό που δεν έχει υπάρξει καμία πληροφόρηση για τις κινήσεις της κυβέρνησης, η βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκφράστηκε με πολλούς και ποικιλόμορφους τρόπους, είναι η σχεδόν ομόφωνη εναντίωσή του σε αυτές. Πιο συγκεκριμένα, κατά τα τελευταία δύο χρόνια ο ελληνικός λαός, σε ολόκληρη τη χώρα εκφράζει την αντίθεσή του στις κυβερνητικές πολιτικές μέσω, μεταξύ άλλων, επαναλαμβανόμενων γενικών απεργιών και διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, καταλήψεων, επιστολών, ηλεκτρονικών μηνυμάτων και άλλων μορφών προσωπικής επικοινωνίας με τα μέλη του Κοινοβουλίου. Η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο επέλεξε να αγνοήσει τη φωνή των πολιτών, αλλά, επιπλέον, προσπάθησε να την καταπνίξει, μερικές φορές ακόμη και βίαια, προκειμένου να συνεχίσει, με αντιδημοκρατικό τρόπο, τις πολιτικές που έχουν ήδη αποδειχθεί καταστροφικές για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία.

Για όλους αυτούς τους λόγους, σας γνωστοποιώ ότι ο ελληνικός λαός, μόλις αποκαταστήσει το δικαίωμά του να εκφράζει δημοκρατικά τη βούλησή του και ανακτήσει τον έλεγχο των δημοκρατικών του θεσμών, πιθανότατα θα επιφυλαχθεί να αναγνωρίσει ή να τηρήσει τις συμφωνίες στις οποίες ετοιμάζεται να προχωρήσει η παρούσα κυβέρνησή του. Πιο συγκεκριμένα, ο ελληνικός λαός δεν θα αποδεχθεί οποιαδήποτε απώλεια κυριαρχίας, εξωτερική παρέμβαση στα εσωτερικά θέματα της χώρας ή μαζική πώληση δημοσίων επιχειρήσεων, γης και άλλων περιουσιακών στοιχείων, που η παρούσα κυβέρνηση ετοιμάζεται να αποδεχθεί.




Αλέξης Τσίπρας
Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ

ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ*


Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Η βαθιά και κρίση της ελληνικής οικονομίας με αιχμή την κρίση χρέους, εκτός από ενδογενείς αιτίες του ελληνικού καπιταλισμού, συμπυκνώνει τις συνέπειες της κρίσης στην ευρωζώνη και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε διεθνές επίπεδο. Τα τελευταία δύο χρόνια έγιναν πάνω από 20 συναντήσεις των ηγετών ΕΕ και Eurogroup, με ανάλογα θριαμβευτικά ανακοινωθέντα ...βιωσιμότητας ολίγων ημερών. Ταυτόχρονα πέριξ του σαθρού οικοδομήματος της ΟΝΕ, δημιουργήθηκε ένα παρα-οικοδόμημα («μηχανισμός στήριξης», «Μνημόνια», «Σύμφωνο ευρώ» κά), κάνοντας το πρόσωπο της πιο αντιδημοκρατικό, αντιλαϊκό και απαίσιο. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν οι αποφάσεις της 9ης Δεκέμβρη '11 με δημιουργία «δημοσιονομικού συμφώνου» («ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», κυρώσεις, ποινές, κά), βάζοντας λαούς και εργαζόμενους σε διαχρονικό «δημοσιονομικό κάτεργο», μετατρέποντας ταυτόχρονα αδύναμες χώρες σε «προτεκτοράτα» του γερμανικού imperium.

Η κρίση ευρωζώνης και «δημοσιονομικό σύμφωνο»

Το νέο σύμφωνο όχι μόνο δεν επιλύει αλλά οξύνει τη βαθιά εσωτερική αντίφαση της ευρωζώνης ανάμεσα στο μόνιμο «κλείδωμα» της ισοτιμίας νομισμάτων χωρών με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης (παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας), η οποία λειτουργεί ως μηχανισμός παραγωγής «πλεονασμάτων» στις ισχυρές και «ελλειμμάτων» στις αδύναμες. Ταυτόχρονα ενισχύει τις ενδογενείς τάσεις του συστήματος προς ανισόμετρη ανάπτυξη παράγοντας αποκλείσεις αντί συγκλίσεις σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Από την άλλη το μεγάλο θέμα της απασχόλησης παραμένει υπόθεση του «μηχανισμού αγοράς» και το μόνο εργαλείο στήριξης της ανταγωνιστικότητας σε εθνικό επίπεδο είναι η εισοδηματική πολιτική χαμηλού εργατικού κόστους.

Συμπερασματικά, το αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό οικοδόμημα της ΟΝΕ (ευρωζώνης-ευρώ), έχει υποστεί «μεταλλάξεις» προς το χειρότερο και αποτελεί αυταπάτη η «πίεση» από τα κάτω για βελτιώσεις, όταν τα βασικά κέντρα λήψης αποφάσεων είναι μακριά από τους λαούς και τους εργαζόμενους (Συμβούλιο, Eurogroup, Επιτροπή), το Ευρωκοινοβούλιο παίζει διακοσμητικό ρόλο, ενώ ο άξονας «Μερκόζι» (Μεργκελ-Σαρκοζί) καθορίζει πλέον τις βασικές «συντεταγμένες» της ευρωζώνης. Η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για να είναι βιώσιμη και να αντιστοιχεί στις απαιτήσεις του «ιστορικά αναγκαίου» (ισότιμη και αμοιβαία επωφελής συνεργασία χωρών), προϋποθέτει καινούργια «αρχιτεκτονική» με θεμέλια τα συμφέροντα των λαών και των εργαζόμενων, σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό συνεπάγεται ανατροπή και διάλυση της ΟΝΕ.


Συναλλαγματική πολιτική και Ανταγωνιστικότητα

Οι εμπειρίες από την εφαρμογή του «Μνημονίου» στο όνομα της χρεοκοπίας ήταν δραματικές. Μεγάλες μειώσεις μισθών-συντάξεων, υποβάθμιση βιοτικού επιπέδου, εκρηκτική αύξηση ανεργίας ιδιαίτερα στους νέους, μεγάλη μείωση ΑΕΠ (σωρευτικά 20%), κλείσιμο 430.000 ΜΜΕ, παραγωγική παρακμή, φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων, αυτοκτονίες, κά. Η χώρα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει (αδυναμία αποπληρωμής χρέους) και αυτό που συζητάμε είναι οι πολιτικές διαχείρισης της που συνοψίζονται σε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι της «ελεγχόμενης πτώχευσης» που προωθούν τρικομματική κυβέρνηση και υπερεθνική τρόϊκα είναι σε όφελος πιστωτών με στόχο τη δήμευση του ελληνικού λαού μέσω ξεπουλήματος όλων των ΔΕΚΟ και της δημόσιας περιουσίας, με «σφαγή» μισθών, συντάξεων και λαϊκών εισοδημάτων (εσωτερική υποτίμηση αξίας εργατικής δύναμης πάνω από 50%) και επιστροφή εργασιακών σχέσεων αρχές 1900! Τέλος με το λεγόμενο PSI, τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο, βάζουν βαριές αλυσίδες για δεκαετίες στο ελληνικό λαό (νέο χρέος 130 δις, αγγλικό δίκαιο στα νέα ομόλογα, κά), ενώ σχεδόν καταργείται η εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου παίζει ρόλο «δικαστικού επιμελητή» στη δήμευση του ελληνικού λαού. Γιαυτό και καταφεύγει σε φαιδρά επιχειρήματα περί «σωτηρίας της χώρας», «στήριξης ανταγωνιστικότητας», «αύξησης απασχόλησης», κά, ενώ κινδυνολογεί ότι η απόρριψη των μέτρων σημαίνει χρεοκοπία, επιστροφή στη δραχμή και τελικά... εθνική καταστροφή.! Ειδικότερα νάγει τη μείωση μισθών σε «κλειδί» της ανάπτυξης αποφεύγοντας να απαντήσει πως οι υψηλότεροι μισθοί στη Γερμανία συνδυάζονται με υψηλότερη ανταγωνιστικότητα και πως οι χαμηλότεροι μισθοί στην Ισπανία με υψηλότερη ανεργία. Δεν ξέρει ή δεν καταλαβαίνει ότι βασικός μοχλός ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας είναι η «παραγωγικότητα» (νέα τεχνολογία, κατάρτιση, έρευνα, κά), καθώς η «συναλλαγματική πολιτική» (η ισοτιμία της δραχμής παραμένει «κλειδωμένη» στο ευρώ), ενώ η επίδραση του εργατικού κόστους ασκεί μικρή σχεδόν οριακή επίδραση. Με δεδομένο ότι το μέσο εργατικό κόστος στην ελληνική βιομηχανία είναι 15%, ακόμα και με μείωση μισθών κατά 50% η ανταγωνιστικότητα βελτιώνεται μόλις κατά 7,5%, ενώ εάν η ισοτιμία του ευρώ (και έμμεσα της δραχμής) μειωθεί έναντι του δολαρίου από 1,36 σήμερα στο ύψος του 2000 (1 € = 1 δολ.), τότε η ανταγωνιστικότητα θα βελτιώνονταν κατά 36%.!!! Αυτή την σκληρή αλήθεια αποσιωπά ο κ.Παπαδήμος και πολλοί άλλοι λαλίστατοι, οικονομολόγοι και «αναλυτές», πέραν....αλλά και εντός της Αριστεράς, που υιοθετούν τη κινδυνολογία ότι αποδέσμευση από την ευρωζώνη-ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνεπάγεται....εθνική καταστροφή.

Εθνικό νόμισμα και εναλλακτική στρατηγική εξόδου από την κρίση

Ασφαλώς ο μοχλός της «συναλλαγματικής πολιτικής» δεν αρκεί από μόνος του να λύσει τα προβλήματα της ανάπτυξης, απασχόλησης, χρέους, κλπ. Ωστόσο στα πλαίσια μιας γενικότερης εναλλακτικής οικονομικής στρατηγικής προοδευτικής εξόδου από την κρίση, μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Είναι κατά συνέπεια τουλάχιστον «στρουθοκαμηλισμός» το σύνθημα, «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά ψευδαίσθηση για τη δραχμή».! Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες μιας τέτοιας στρατηγικής;

Πολύ επιγραμματικά: 1) «Αθέτηση πληρωμών» χρέους επικαλούμενοι το διεθνές δίκαιο («κατάσταση ανάγκης» και «απεχθές χρέος») για άμεση ανακούφιση κρατικού προϋπολογισμού από τα τεράστια τοκοχρεολύσια. 2) Ανατροπή «Μημονίου», αποδέσμευση από ευρωζώνη και ανάκτηση ελέγχου βασικών εργαλείων οικονομικής πολιτικής (συναλλαγματικής, νομισματικής, δημοσιονομικής, πιστωτικής, αναπτυξιακής, κλπ). 3) Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση τραπεζών, έλεγχο κίνησης κεφαλαίων και αξιοποίησης λαϊκών αποταμιεύσεων για στήριξη παραγωγικής ανασυγκρότησης. 4) Επεξεργασία ανορθωτικού προγράμματος ανάπτυξης, αύξηση απασχόλησης, εθνικού εισοδήματος και δικαιότερη αναδιανομή του. 5) Ριζική εξυγίανση δημόσιων οικονομικών, αύξηση εσόδων (πάταξη φοροδιαφυγής, φοροκλοπής) πολιτική δαπανών με αναπτυξιακά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια. 6) Στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, ενίσχυση κοινωνικών-αναπτυξιακών δαπανών, ειδικά προγράμματα για οικογενειακή γεωργία και μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις. 7) Επιστροφή υπό εθνικό έλεγχο όλων των βιώσιμων ΔΕΚΟ και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς. 8) Καταπολέμηση καρτέλ και μονοπωλιακών κυκλωμάτων, περιορισμός και έλεγχος δράσης πολυεθνικών. 9) Ανάπτυξη ισότιμων οικονομικών σχέσεων με όλες τις χώρες, στα πλαίσια μιας «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής. 10) Βαθύς εκδημοκρατισμός κράτους, ανάπτυξη θεσμών λαϊκού ελέγχου και ουσιαστικής «συμμετοχής» των εργαζόμενων στα βασικά κέντρα των οικονομικών αποφάσεων, κά.

Οι παραπάνω άξονες-μέτρα, αμφισβητούν το DNA της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και αποτελούν αφετηρία ριζοσπαστικών αλλαγών για προωθημένους κοινωνικούς μετασχηματισμούς με ορίζοντα το σοσιαλισμό. Η εφαρμογή τους ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τα συμφέροντα και προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και πρώτα απ' όλα μισθωτών-εργαζόμενων, αγροτιάς, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και νέας γενιάς. Οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις προώθησης τους είναι η ανάπτυξη ρωμαλέου και πολύμορφου κινήματος αντίστασης, ανατροπής και αλληλεγγύης ως όχημα βάσης για ανάδειξη μιας κυβέρνησης ριζοσπαστικών-αριστερών δυνάμεων. Η καλλιέργεια κλίματος παθητικότητας, μοιρολατρίας, αποδοχής τετελεσμένων και «νεο-ραγιαδισμού» είναι η χειρότερη «συνταγή» και δεν αντιστοιχεί στις αγωνιστικές παραδόσεις, ιστορικές παρακαταθήκες, αδούλωτη και υπερήφανη στάση του λαού απέναντι σε ξένους και εγχώριους δυνάστες.

Εξυπακούεται ότι η αναβάθμιση της κοινής δράσης με ανάλογα κινήματα στις χώρες της ΕΕ, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο στην επίτευξη των παραπάνω και ενθάρρυνσης ανάλογων ανατροπών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που θα ανοίξει ελπιδοφόρους δρόμους για μια Ευρώπη των λαών, των εργαζόμενων και της σοσιαλιστικής προοπτικής. Κατά συνέπεια η αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων «διεθνοποίησης» της οικονομικής ζωής, δεν περνάει αναγκαστικά από τις νεοφιλελεύθερες συμπληγάδες της «ευρωζώνης», αλλά μπορεί να βρει «γόνιμο έδαφος» στην ισότιμη προσέγγιση και συνεργασία των λαών και χωρών.






* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών και μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Και Μνημόνιο Και Χρεωκοπία



Ημερομηνία δημοσίευσης: 19/02/2012 ΑΥΓΗ
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗ*



Η ελληνική κοινωνία βιώνει οδυνηρά το τέλος ενός χρεωκοπημένου τρόπου διακυβέρνησης της χώρας, ενός «τελειωμένου» κομματικού και πολιτικού συστήματος. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία χρεωκόπησαν τη χώρα, χρεωκόπησαν την κοινωνία και είναι αδύνατο να τη σώσουν. Δεν πείθουν στον ρόλο του διασώστη. Γιʼ αυτό και θα τιμωρηθούν σκληρά στην κάλπη από τους Έλληνες πολίτες. Όποτε και να στήσουν τις κάλπες. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κυβερνώντας εναλλάξ για δεκαετίες έφτιαξαν την Ελλάδα των ελλειμμάτων, του χρέους, της παραγωγικής αποσάθρωσης της διοικητικής αποδιοργάνωσης. Την Ελλάδα των υψηλών δαπανών για πελατειακές σπατάλες, δώρα και προνόμια στους οικονομικούς ολιγάρχες, περιττή γραφειοκρατία και διαφθορά, χωρίς κοινωνικό κράτος, χωρίς σοβαρή δημόσια παιδεία και υγεία. Την Ελλάδα των χαμηλών φορολογικών εσόδων αλλά και των μεγάλων φορολογικών ανισοτήτων, της κομματικοποιημένης, ακριβής και αναποτελεσματικής διοίκησης, της παραγωγικής αποσάθρωσης, της καταναλωτικής ψευδαίσθησης με δανεικά και της όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Έφτιαξαν την Ελλάδα της διαφθοράς, και της αρπαχτής, που αντί για τη δημιουργική πρόοδο, τη στηριγμένη στη σκληρή δουλειά, καλλιέργησε για δεκαετίες την ιδεολογία του «κονέ» και της ήσσονος προσπάθειας.

Έχτισαν ένα ολόκληρο σύστημα παραγωγής και διανομής πλούτου στηριγμένο στην ασυλία της πολιτικής ελίτ και στις προνομιακές σχέσεις με τους ολιγάρχες του πλούτου και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία έχτισαν χέρι-χέρι για δεκαετίες την Ελλάδα της αναξιόπιστης πολιτικής ηγεσίας, του «άλλα λέμε όταν είμαστε αντιπολίτευση και άλλα κάνουμε όταν γινόμαστε κυβέρνηση». Την Ελλάδα που κατανέμει πάρα πολύ άδικα και τα βάρη -όταν πρόκειται για θυσίες- και τα οφέλη, όταν έχουμε ανάπτυξη.

Πριν από λίγα χρόνια φωνάζαμε: Μην ξοδεύετε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ για τη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων με τις μίζες στη Siemens και το C4I. Μας απαντούσαν ότι υπονομεύουμε τον εκσυγχρονισμό και την εθνική προσπάθεια. Αυτή η κυβερνητική πολιτική, έφερε το πρώτο Μνημόνιο. Και το Μνημόνιο χειροτέρευσε τα πράγματα, γιατί ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των δανειστών μας. Ήταν και η «συνταγή» επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό και ο «μάγειρας», η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κακή. Και το μνημόνιο δύο χρόνια μετά έχει φέρει μεγάλη ύφεση, μεγάλη ανεργία, μεγάλη φτώχεια και μονόπλευρη, σε βάρος των ασθενέστερων, κατανομή των βαρών. Αυτά τα δύο χρόνια δεν έγινε τίποτα για τη φοροδιαφυγή, την παραοικονομία, την αναδιοργάνωση της διοίκησης, την απλούστευση της νομοθεσίας, τον περιορισμό της ατιμωρησίας και της διαφθοράς, την αναπτυξιακή αξιοποίηση των πόρων.

Αντίθετα, όλα αυτά φούντωσαν. Έτσι ήρθε η κατάρρευση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η παραίτηση Παπανδρέου και η αντικατάστασή του από τον κ. Παπαδήμο με τρικομματική συγκυβέρνηση. Άλλαξε ο αρχιμάγειρας, ανακατεύτηκαν και περισσότεροι στην κουζίνα, αλλά η συνταγή έμεινε η ίδια και μάλιστα έγινε χειρότερη. Από το τούνελ της ύφεσης, μας οδηγεί στο βαρέλι δίχως πάτο του δεύτερου μνημονίου, το οποίο επιβάλλει ακόμα πιο άγριες θυσίες από το πρώτο μνημόνιο, μονόπλευρα και πάλι, σε μισθωτούς, συνταξιούχους, άνεργους, περικόπτει βάναυσα το κοινωνικό κράτος και τα δίνει όλα στους τραπεζίτες.

Το νέο Μνημόνιο, οδηγεί, τη στιγμή που βολεύει τους δανειστές μας, στη χρεωκοπία, εντός ευρώ ή και εκτός ευρώ, αν αργότερα θωρακιστούν περισσότερο απέναντι στο συστημικό κίνδυνο της Ελλάδας και αποφασίσουν οι δανειστές μας να μας τραβήξουν τα «σωληνάκια».Είναι ένα σχέδιο που μετατρέπει την Ελλάδα σε Λετονία της Ευρωζώνης. Εμείς δεν επιθυμούμε ούτε την ασύντακτη χρεωκοπία, ούτε την επιστροφή στη δραχμή. Είναι η πολιτική του μνημονίου και η κινδυνολογία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που την φέρνουν πιο κοντά.

Το ερώτημα είναι: Πού οδηγούμαστε; Τι μπορεί να γίνει για να αποτρέψουμε την επερχόμενη ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή για την ελληνική οικονομία, τον ελληνικό λαό; Πώς μπορούμε να βγούμε από αυτό το θανάσιμο σπιράλ για το οποίο μιλάει ο νομπελίστας Κρούγκμαν, το “Spiegel”, η “Monde”, ακόμη και οίκοι αξιολόγησης; Εκτός από τις επείγουσες και αναγκαίες αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, χρειάζεται και στην Ελλάδα επειγόντως σχέδιο, και άλλη ηγεσία, με νέα πλειοψηφία και ισχυρή αριστερά, ανασυγκρότηση, ουσιαστική επανένταξη με όρους ανάπτυξης και δικαιοσύνης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας και της ελληνικής οικονομίας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Γιʼ αυτό και οι εκλογές δεν πρέπει να αναβληθούν.



* Ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι βουλευτής Β' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΦΛΙΚΗ ΚΑΝΕΝΟΣ




Από την μέρα που η χώρα εισήλθε στην περιπέτεια του ΔΝΤ, της Τρόικας και του μνημονίου αλλάζουν ριζικά τα χαρακτηριστικά της.
Η εξουσία δεν ασκείται πλέον από μια εκλεγμένη από τον Ελληνικό Λαό Κυβέρνηση.
Ασκείται από τοκογλύφους που με αντάλλαγμα την παροχή νέων δανείων το οποίο μάλιστα δίνεται σε δόσεις, υπαγορεύουν τις θελήσεις τους.
Οι ‘αγορές’ διατάσουν, δημοσιογράφοι παπαγαλάκια προετοιμάζουν την κοινωνία, οι κ. κ. Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς και Καρατζαφέρης εκτελούν τις αποφάσεις.
Περί αυτού πρόκειται, όλα τα υπόλοιπα είναι για αφελείς.
Άλλωστε από την αρχή που μπήκε η χώρα στην περιπέτεια του ΔΝΤ, τα πάντα εξελίσσονται χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση.
Νύχτα έβαλαν την χώρα στο ΔΝΤ, χωρίς λαϊκή εντολή έχρησαν Πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο, σχημάτισαν από το παράθυρο τρικομματική Κυβέρνηση, ενώ επί ενάμιση χρόνο νομοθετούν αυθαίρετα, αλυσοδένοντας την χώρα και τον Ελληνικό Λαό για δεκαετίες.
Η πολιτική ζωή της χώρας στερείται για πρώτη φορά από την μεταπολίτευση του 1974 Δημοκρατικής νομιμοποίησης, έστω και εάν αυτό δεν γίνεται με τανκς, εμβατήρια, φυλακές, η ξερονήσια…..
Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των τοκογλύφων, του ΔΝΤ και της Τρόικας, που μαζί με την τρικομματική Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ συμπεριφέρονται σαν επικυρίαρχοι.
Όμως η υπομονή, οι Δημοκρατικές αντοχές και τα όποια αποθέματα χρημάτων διέθετε ο Ελληνικός Λαός για να ζήσει, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, έχουν εξαντληθεί.
Ο δικομματισμός καταρρέει αφού αθροιστικά η εκλογική του δύναμη έχει κατακρημνιστεί, το 90% των πολιτών διαφωνεί με τα μνημόνια, ενώ έχουν πιάσει πάτο οι άλλοτε πρωτιές δημοφιλίας των αρχηγών της συγκυβέρνησης.
Η δυσαρμονία Κυβερνητικής πολιτικής και Ελληνικού Λαού μπορεί να συγκριθεί μόνο με εποχές Μαρίας Αντουανέτας που στο αίτημα του Λαού της Γαλλίας για ψωμί ….. του απαντούσε να φάει παντεσπάνι.
Παρόλα αυτά η τρικομματική Συγκυβέρνηση επιμένει με νύχια και με δόντια να κρατά μια εξουσία που πλέον δεν τις ανήκει, βαφτίζοντας ‘σωτήρια’ το βύθισμα της χώρας.
Δεν προκηρύσσουν εκλογές να δοκιμάσουν τις πολιτικές που υλοποιούν, ακριβώς γιατί γνωρίζουν πως δεν θα τύχουν λαϊκής νομιμοποίησης.
Συναντώνται μόνο μεταξύ τους ανά δυάδες, τριγωνικά η χιαστά, ακριβώς για να αποφύγουν την συνάντηση με τον Ελληνικό Λαό στις κάλπες.
Η Ελλάδα όμως δεν είναι τσιφλίκι κανενός και πολύ περισσότερο αυτών που την έφτασαν στη σημερινή κατάντια.
Ο Ελληνικός Λαός, εκτός από τον αγώνα που κάνει εδώ και δυο χρόνια και θα τον συνεχίσει, σύντομα θα μιλήσει και με την ψήφο του.
Όχι όμως για να επιλέξει ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ, η αντίστροφα, ούτε για να αναζητήσει παρεμφερείς πολιτικές.
Θα μιλήσει για να ανατρέψει Δημοκρατικά όσους νομίζουν πως η Ελλάδα είναι τσιφλίκι τους, και για να επιβάλλει πολιτικές οικονομικής, περιβαλλοντικής, κοινωνικής και κυρίως ηθικής ανάτασης.
Έτσι μόνο θα σωθεί πραγματικά η χώρα και ο Λαός μας.
Πάντως δεν πρόκειται να σωθεί με το θέατρο που παίζουν όλες αυτές τις μέρες οι κ. κ. της τρικομματικής συγκυβέρνησης.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ
Μέλος Ν. Ε. Δυτ. Αττικής του ΣΥΝ

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Έγκλημα διαρκείας το κλείσιμο των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας - Δηλώσεις Δημ. Στρατούλη στη σημερινή συγκέντρωση των εργαζο...


Έγκλημα διαρκείας το κλείσιμο των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας - Δηλώσεις Δημ. Στρατούλη στη σημερινή συγκέντρωση των εργαζομένων του Οργανισμού Εργατικής ΕστίαςΟ Δημήτρης Στρατούλης συντονιστής της επιτροπής εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που παραβρέθηκε στη σημερινή συγκέντρωση των εργαζομένων του Οργανισμoύ Εργατικής Εστίας, μιλώντας στους εργαζόμενους ανέφερε τα εξής:

Το κλείσιμο των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας είναι ένα έγκλημα διαρκείας της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και της τρόικας.

Οδηγεί στην ανεργία, την εξαθλίωση και την απελπισία τους 1400 εργαζόμενους των δύο Οργανισμών. Καταργεί κοινωνικές πολιτικές για εκατομμύρια εργαζόμενους που τις έχουν προπληρώσει με τη μακροχρόνια καταβολή των εισφορών τους. Πετάει παιδιά φτωχών εργαζομένων και ανέργων από τους παιδικούς σταθμούς στο δρόμο. Κι όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις από την κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών τους και οι τοκογλύφοι δανειστές από την κινητή και ακίνητη περιουσία των δύο Οργανισμών.

To Γραφείο Τύπου

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ « ΜΕΤΑ» ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ


ΟΥΤΕ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΙΠΟΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΥΚΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΗΚΗΡΗ*

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Κυριακή 12 του Φλεβάρη ήταν μια μέρα σημαδιακή για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και αυτό γιατί για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση κτυπήθηκε συθέμελα το σάπιο δικομματικό σύστημα.

Η περίφημη δεδηλωμένη δεν υπάρχει πια. Κανένα από τα δύο κόμματα του δικομματισμού δεν μπορεί από μόνο του να στηρίξει μια κυβέρνηση γιατί δεν έχει 151 βουλευτές. Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. μετά τη ψηφοφορία της Κυριακής έχασαν ένα σημαντικό τμήμα της κοινοβουλευτικής τους δύναμης. Η Ν.Δ. μάλιστα έχασε το 25% της κοινοβουλευτικής της παρουσίας, πρωτόγνωρη κατάσταση για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης που δημοσκοπικά τουλάχιστον, είναι στην πρώτη θέση με διαφορά από το δεύτερο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη κυριολεκτικά καταρρέει.

Ο δικομματισμός όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα δεν υφίσταται πλέον, αλλά ούτε και ένα διπολικό κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό σύστημα φαίνεται ότι με αυτά τα δεδομένα μπορεί να διαμορφωθεί εύκολα.

Για παράδειγμα η Ν.Δ. + ΛΑΟΣ + Δημοκρατική Συμμαχία δεν φτάνουν τους 151 και ούτε μετά τις εκλογές όποτε αυτές και αν γίνουν θα μπορέσουν να φθάσουν το μαγικό νούμερο των 151 εδρών λόγο της μέχρι τώρα μνημονιακής και αντιλαϊκής τους στάσης. Ούτε ένας πιθανός κεντροαριστερός σχηματισμός ΠΑΣΟΚ + ΔΗΜΑΡ μπορεί να υπάρξει πλειοψηφικά. Έχουμε, δηλαδή, την αρχή μιας νέας εποχής μεγάλης πολιτικής ρευστότητας με βασικό στοιχείο την αναβάθμιση του ρόλου της ταξικής και ριζοσπαστικής αριστεράς .

Σήμερα η μόνη παραλλαγή κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι αυτή που στηρίζει τον δοτό κ. Παπαδήμο και την κυβέρνησή του. Της «μεγάλης» δηλαδή κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας η οποία στις επερχόμενες εκλογές θα καταρρεύσει τελείως και από μεγάλη πλειοψηφία θα καταντήσει κουρελιασμένη μειοψηφία με ένα ΠΑΣΟΚ τέταρτο ή πέμπτο κόμμα σύμφωνα βέβαια με τις σημερινές δημοσκοπικές έρευνες. Σ΄ αυτή την ανάλυση επιβάλλεται να ενσωματωθεί και ένας άγνωστος παράγοντας που εκ των πραγμάτων μετά την Κυριακή της 12 ης του Φλεβάρη οι πάντες πρέπει να πάρουν υπ΄ όψιν τους. Ο παράγοντας αυτός είναι ένας κόσμος αγανακτισμένος αντιμνημονιακός γενικά μεν αναποφάσιστος δε που ακόμα δεν κάνει το αποφασιστικό βήμα να περάσει στην όχθη μαζί με τις άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Τον κόσμο αυτό θα πλησιάσουν οι πάντες και προπαντός οι «νέες» πολιτικές δυνάμεις που πιθανώς θα σχηματισθούν από παράγοντες και πολιτικά πρόσωπα που σήμερα τοποθετούνται αντιμνημονιακά αλλά δεν παύουν να έχουν και ένα παρελθόν, μια πολιτική ιστορία πίσω τους καθότι οι περισσότεροι προέρχονται από το σάπιο δικομματικό σύστημα, αφερέγγυοι και ποτισμένοι με την πολιτική λαμογιά. Ιδικά στο θέμα αυτό η αριστερά θα πρέπει να σταθεί υπεύθυνα και με πολιτική εξυπνάδα. Η αντιμνημονιακή στάση δεν αρκεί γιατί δεν συνιστά από μόνη της ούτε εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε στρατηγική, ούτε υποδεικνύει ριζοσπαστικό προσανατολισμό. Είναι απλά μια θετική άρνηση της υπαρκτής παθογένειας και τίποτα παραπάνω. Η διαμόρφωση ενός αντιμνημονιακού αντινεοφιλελευθερου αντικαπιταλιστικού μετώπου με στόχο την υπέρβαση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος δεν αποκλείει την δυνατότητα γενικότερης συνεργασίας και με δυνάμεις που αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ και έχουν αξιοπιστία κοινή διαδρομή αγώνων και φυσικά αποδέχονται ένα πρόγραμμα ανατροπής.

Αυτή την νέα πραγματικότητα, λοιπόν, αν την φανταζόταν και την παρουσίαζε κάποιος πριν από ένα-δύο χρόνια θα θεωρείτο γραφικός και αιθεροβάμων. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι όπου και να πέρασε το ΔΝΤ είχαμε τεράστιες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της κάθε χώρας υποδοχής αυτού του Ταμείου.

Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα έχουν φθάσει στα όρια της πιο τρελής πολιτικής φαντασίας. Η κρίση δεν είναι πλέον μόνο οικονομική, η χώρα δεν καταστρέφεται μόνο με τις πολιτικές λιτότητας και περιορισμού της κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά αποδιαρθρώνονται όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί, όλες οι δημοκρατικές λαϊκές κατακτήσεις που έγιναν με αίμα και θυσίες. Σε μια χώρα που γνώρισε τον εμφύλιο και τα πέτρινα μεταεμφυλιακά χρόνια, τη στρατιωτική δικτατορία και μια σειρά από αντιδημοκρατικές κοινοβουλευτικές εκτροπές, έρχεται σήμερα εισαγόμενα μια νέα αντιδημοκρατική εκτροπή από τους ηγετικούς κύκλους της λυκοσυμμαχίας της Ε.Ε. και πιο ειδικά από την Γερμανία που εκτός των άλλων αναμοχλεύει με τη στάση της τα αντιφασιστικά αντιναζιστικά συναισθήματα του ελληνικού λαού.

Την Κυριακή 12 του Φλεβάρη οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που αψήφησε τις καιρικές συνθήκες και την ίδια την πραγματική άκρως δυσάρεστη κατάστασή του και κατέβηκε στους δρόμους, κατέγραψε μια θέληση για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία πρωτόγνωρη που ταρακούνησε συθέμελα το αστικοδημοκρατικό πολιτικό σύστημα.

Ο λαός που μίλησε στις πλατείες και στους δρόμους όλης της Ελλάδας την Κυριακή άνοιξε ρωγμές, φανέρωσε στους δανειστές και τοκογλύφους ότι το πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού που τους εκπροσωπεί σ΄ αυτή την χώρα είναι ανίκανο να διαχειριστεί τις πολιτικές που αυτοί θέλουν, δεν μπορεί να τους βοηθήσει σε βάθος χρόνου στην αφαίμαξη όχι μόνο της εργατικής δύναμης του ελληνικού λαού, αλλά και του δημόσιου πλούτου του. Για τον λόγο αυτό από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισαν να αδειάζουν με τον πιο κυνικό τρόπο τους διάφορους Παπαδήμους και Βενιζέλους και να ζητούν σαν καλοί τοκογλύφοι που είναι νέες εγγυήσεις στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Δεν είναι τυχαίες οι διακυμάνσεις του ελληνικού χρηματιστηρίου τις επόμενες ημέρες.

Την δευτέρα η αναμενόμενη άνοδος του δείκτη λόγω αποδοχής, έστω και με 199 ψήφους του μνημονιακού εκτρώματος και τις επόμενες μέρες ή κατρακύλα ή άβυσσος της Τετάρτης του –5,11%. Όλα αυτά βέβαια συμπληρώθηκαν με δηλώσεις παραγόντων του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας και των άλλων παρατρεχάμενων της Ε.Ε. που ζητούσαν ούτε λίγο ούτε πολύ την παράδοση της οποιασδήποτε εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Η Ελλάδα γι αυτούς δεν υπάρχει σαν οντότητα, είναι απλά ένα αφερέγγυο σκουπίδι. Το πιο άγριο πρόσωπο του καπιταλισμού φανερώνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα για να φοβίσει παράλληλα την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία, στην πραγματικότητα όμως όλους τους λαούς της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που θέλουν να γίνει πιο ανταγωνιστική μέσα από το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων των λαών της. Τα προερχόμενα από την Ε.Ε πακέτα του PSI, του 2ου Μνημονίου, γενικά οι νέες Δανειακές Συμβάσεις δεν δίνουν καμία διέξοδο στην κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα. Αντίθετα καταργούν κάθε ίχνος Συνταγματικής Δημοκρατικής τάξης.

Ο ελληνικός λαός που δοκιμάζεται αυτές τις ώρες και μέρες αντιστέκεται, δεν υποκύπτει στα ψευτοδιλήμματα και στην τρομοκρατία του τύπου ή αποδέχεσθε το μνημόνιο και τα μέτρα που προτείνουμε ή θα έχουμε άτακτη πτώχευση και έξοδο από το ευρώ. Σε μεγαλύτερο αριθμό ελλήνων γίνεται πλέον κατανοητό ότι μια πολιτική διεξόδου από αυτή την τρομακτική κρίση που περνάει η χώρα είναι η διακοπή αποπληρωμής του χρέους η έξοδος από την ευρωζώνη και η συνολική αμφισβήτηση αυτής της Ε.Ε.

Οι δυνάμεις της αριστεράς παρά τις αδυναμίες από την έλλειψη κοινής δράσης, σιγά-σιγά γίνονται κυρίαρχες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι δυνάμεις της αριστεράς είναι το φόβητρο όχι μόνο των ανδρείκελων της ελληνικής πολιτικής καφρίλας, αλλά βασικά του κ. Σόϊμπλε και της παρέας του στην Ε.Ε που τρέμουν την λαϊκή αντίδραση του «πειραματόζωου» και γι αυτό απειλούν, εκβιάζουν, προσπαθούν με σκοτσέζικα ντουζ να περάσουν τη γραμμή τους, όχι τόσο γιατί λογαριάζουν την Ελλάδα και το λαό της, αλλά γιατί φοβούνται μήπως το πείραμά τους αποτύχει, όπως τα πράγματα δείχνουν και χάσουν τον έλεγχο της γενικότερης αντιδραστικής πολιτικής τους στην Ευρώπη.

Τα πράγματα για τις λαϊκές δυνάμεις δεν είναι εύκολα, οι δυνάμεις της αντίδρασης θα περάσουν σε νέους εκβιασμούς, σε νέες προβοκάτσιες σαν αυτές που ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής από παρακρατικούς κύκλους και τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής, όμως παρ΄ όλα αυτά ο λαός έδωσε ένα γερό κτύπημα σε όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να τον γονατίσουν με τρόπο βάρβαρο και εκδικητικό.

Η αριστερά στο σύνολο της πάντως οφείλει να ανασυνταχθεί ταχύτατα, να ανοίξει δρόμους συνεργασίας, ενότητας και κυρίως να προτάξει κεντρικά μεγάλα αφετηριακά αιτήματα που θα ακυρώνουν τρόικα και μνημόνια, θα μηδενίζουν την αστική κινδυνολογία και θα ανοίγουν νέους προοδευτικούς ορίζοντες.

Η αριστερά επιβάλλεται να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του λαού, να κτυπήσει τις λογικές ηττοπάθειας των κεντροαριστερών νεφελωμάτων και βασικά χωρίς φοβικά και ποντιοπιλατικά σύνδρομα να προωθήσει την διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για την διακυβέρνηση της χώρας τώρα.

Πραγματικά σημαδιακή μέρα αυτή η Κυριακή του Φλεβάρη



* Ο Βασίλης Πριμηκήρης είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ και μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του

Νέα συγκέντρωση στο Σύνταγμα Κυριακή 19 Φλεβάρη 4μμ - Ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Καλούμε σε παλλαϊκή συμμετοχή στη νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που διοργανώνουν συνδικάτα και κοινωνικά κινήματα, την Κυριακή 19/02, 4μμ στο Σύνταγμα ενάντια στη νέα αποικιοκρατική σύμβαση και το δρακόντειο μνημόνιο που τη συνοδεύει, τα οποία οδηγούν το λαό σε εξαθλίωση και ταπείνωση και τη χώρα σε ολοκληρωτική καταστροφή.



Ο λαός δεν φιμώνεται!

Δεν τρομοκρατείται από τα εκβιαστικά διλήμματα και την καταστολή!

Συνεχίζουμε τον αγώνα!

Ή εμείς ή αυτοί!

Μαζί μπορούμε να διώξουμε την κυβέρνηση, την τρόικα, τα μνημόνια και τις βάρβαρες πολιτικές τους!

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού την Παρασκευή 17 & Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012 στο ξενοδοχείο Athens Imperial (Πλ. Καρ...

Συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού την Παρασκευή 17 & Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012 στο ξενοδοχείο Athens Imperial (Πλ. Καραϊσκάκη - Μεταξουργείο)
Συνεδριάζει την Παρασκευή 17 & το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012 η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού στο ξενοδοχείο Athens Imperial (Πλ. Καραϊσκάκη - Μεταξουργείο) με θέμα «Πολιτικές εξελίξεις»
Οι εργασίες της συνεδρίασης θα ανοίξουν την Παρασκευή στις 5 μ.μ. με ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού, Αλέξη Τσίπρα

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Πρόσθετη πρόνοια των πιστωτών, μπροστά στον φόβο της μεταβλητής κοινωνίας



του Γαβριήλ Σακελλαρίδη
Μέσα στο πλήθος των οικονομικών ειδήσεων της τελευταίας εβδομάδας, είδε το φως της δημοσιότητας η γαλλογερμανική πρόταση για τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού στον οποίο θα κατατίθενται τα 130 δισ. από το νέο πακέτο "διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας, με σκοπό να εξασφαλιστεί ότι τα κεφάλαια αυτά θα χρησιμοποιηθούν -κατά αυστηρή προτεραιότητα- για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων της Ελλάδας προς τους πιστωτές της. Επιπλέον ο λογαριασμός αυτός θα λειτουργήσει ως δικλείδα ασφαλείας στην περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων της Ελλάδας, και επομένως θα αμβλύνει τις συνέπειες ενδεχόμενης άτακτης χρεωκοπίας για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Στην ουσία, αυτή αποτελεί την πιο επικοινωνιακά αποδεκτή, άλλη όψη του νομίσματος της γερμανικής πρότασης για διορισμό επιτρόπου με δικαίωμα βέτο, η οποία προκάλεσε ευρύ φάσμα του πολιτικού κόσμου, με τρανταχτή -και μη εύλογη- παρασπονδία τον Φ. Κουβέλη.



Η άλλη εκδοχή του επιτρόπου

Τόσο η πρόταση για επίτροπο όσο και η επικοινωνιακή εκδοχή της για "λογαριασμό" αποτελούν συστατικό στοιχείο του "ελληνικού πειράματος" και ακρογωνιαίο λίθο για τη διαχείριση της κρίσης χρέους σε αυτό το στάδιό της. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Μετά από δύο χρόνια μνημονιακής λιτότητας τίποτα δεν φαντάζει το ίδιο. Η οικονομική κρίση έχει λάβει χαρακτηριστικά οξύτατης κοινωνικής διάλυσης που αντανακλάται ξεκάθαρα και στο πολιτικό επίπεδο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ο παράγοντας "κοινωνία" να εντάσσεται ως μεταβλητή για πρώτη φορά στους υπολογισμούς των νεοφιλελεύθερων ελίτ στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης. Όμως και αυτή τη φορά ο λαϊκός παράγοντας αντιμετωπίζεται (και πώς αλλιώς θα μπορούσε, άλλωστε), όχι ως η δημοκρατική και αυτονόητη παρέμβαση μιας κοινωνίας που εξαθλιώνεται, αλλά ως απειλή που πλέον έχει ωριμάσει υπερβολικά και μπορεί να κλονίσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Δύο χρόνια μετά, λοιπόν, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα έχει επιδεινωθεί τόσο από τη συνταγή του Μνημονίου, που και οι ίδιοι οι πιστωτές δείχνουν πιο ανήσυχοι από ποτέ για την ικανοποίηση των δανειακών απαιτήσεων, όσο εμπιστοσύνη κι αν έχουν στον εντεταλμένο πρωθυπουργό τους.

Επομένως, η θέσπιση ενός μηχανισμού που θα εξασφάλιζε την αποπληρωμή του χρέους είναι τόσο αναγκαία γι' αυτούς όσο ακριβώς και το να δοθούν τα 130 δισ. του πακέτου στην Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι η αντικατάσταση των ομολόγων που υπάγονται στο ελληνικό δίκαιο με αυτά που υπάγονται στο αγγλικό παίζει ακριβώς τέτοιο ρόλο δικλείδας ασφαλείας. Ακόμη και αυτή, όμως, ενέχει τον κίνδυνο να περάσει πολύς καιρός, με δαπανηρές δικαστικές διαμάχες, ώστε να ικανοποιηθούν οι πιστωτές, ενώ αντίθετα ο προτεινόμενος μηχανισμός του "λογαριασμού" επιλύει το πρόβλημα άμεσα και με μικρότερο κόστος.

Μια άλλη παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε σχετικά με αυτή την πρόταση είναι ότι ενώ αρχικά γινόταν λόγος -και πολύ σωστά- για την αξιοποίηση του χρέους ως μηχανισμού πειθάρχησης της κοινωνίας και για την εκβιαστική οπισθοδρόμηση από εργατικές κατακτήσεις, σε ένα τόσο προχωρημένο στάδιο της κρίσης απαιτείται και ένας επιπλέον μηχανισμός πειθάρχησης, ως αναγκαία συνθήκη για να επιτελέσει το χρέος αυτόν τον εκβιαστικό ρόλο του! Όταν ο εξαναγκασμός για ικανοποίηση των υποχρεώσεων προς τους πιστωτές εξαντλεί τη δυναμική του λόγω των προχωρημένων επιπτώσεων της κρίσης και της ενίσχυσης του λαϊκού παράγοντα, το σύστημα βγάζει από το μανίκι του νέους άσους. Άλλωστε η φαντασία δεν έλειψε ποτέ στον καπιταλισμό.



Απομυθοποίηση ενός "επιτρόπου"

Βγάζοντας όμως τον άσο της γαλλογερμανικής πρότασης, ταυτόχρονα καίγονται άλλοι άσοι, άλλα κυρίαρχα επιχειρήματα δηλαδή, που επικαλούνταν ο Παπαδήμος, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Παπακωνσταντίνου, αλλά και τα παπαγαλάκια τους. Το άλλοτε επιχείρημα - υπερόπλο "αν δεν πάρουμε τη δόση, πού θα βρεθούν λεφτά για μισθούς και συντάξεις;" φαντάζει πιο έωλο από ποτέ. Στο προχώρημα της κρίσης οι μάσκες έχουν πέσει.

Τα δάνεια, μαθαίνουμε πλέον, δεν τα παίρνουμε για μισθούς και συντάξεις, αλλά για να ξεπληρώσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις προς τις τράπεζες, δημιουργώντας εκ νέου χρέη, επιβεβαιώνοντας τις "λαϊκίστικες κραυγές" -από την πρώτη κιόλας στιγμή- του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γνωστό πλέον ότι, από τα 80 δισ. της δόσης του Μαρτίου, όλο το ποσό θα διοχετευτεί στους δανειστές (40 δισ. περίπου για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με κοινές μετοχές χωρίς δικαίωμα ψήφου, 30 δισ. για κίνητρα συμμετοχής των κατόχων ομολόγων στο PSI και τα υπόλοιπα για το ομόλογο που λήγει στις 20 Μαρτίου).

Αυτό όμως που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι η παραδοχή στη σελίδα 59 της εισηγητικής έκθεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού για το 2012 (όση αξία μπορεί να δώσει κανείς στα στοιχεία του). Εκεί, αναφέρεται ρητώς ότι από τα 106 δισ. που προβλέπεται να λάβει η Ελλάδα εντός του 2012 από τον Μηχανισμό Στήριξης, όλα θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή των πιστωτών (τόκοι, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, λήξεις βραχυπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου δανεισμού).

Οι εξελίξεις αυτές αφήνουν γυμνούς ακόμα και τους πιο αφελείς υποστηρικτές του Μνημονίου, που το αποδέχονται στωικά για να "πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και φάρμακα" και επιβεβαιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο τις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οι "υπεύθυνες φωνές" της ρεάλ πολιτίκ έχουν αποδειχθεί οι πλέον καταστροφικές για τον τόπο, αφού τόσο καιρό καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις στην κοινωνία και προσπαθούν να την κρατήσουν ναρκωμένη.

Και όσο κυλούσε ο χρόνος, οι αντίπαλοι ανασυντάσσονταν προσπαθώντας να κατασκευάσουν νέους άσους για να βγάλουν από το μανίκι. Αυτό πρέπει να γίνεται ξεκάθαρο σε όποιον έχει το θράσος να κατηγορεί τη ριζοσπαστική αριστερά για λαϊκισμό και "τζάμπα μαγκιά". Και επειδή ο χρόνος τελειώνει, αλλά η κλεψύδρα δεν έχει αδειάσει ακόμη, η ανατροπή τους είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.



* Άρθρο του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, οικονομολόγου, συνεργάτη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, στην "Εποχή" 12.2.2012

Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στο σχέδιο νόμου «Δανειακή Σύμβαση – Νέο Μνημόνιο – PSI»


Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μία κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει δε διεκδικεί. Μία κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει δε διαπραγματεύεται. Όταν μάλιστα αυτή η κυβέρνηση δεν έχει τη λαϊκή εντολή και βρίσκεται σε απόλυτη, σε πρωτοφανή δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση, είναι μία κυβέρνηση που βρίσκεται σε πόλεμο με τον ίδιο το λαό της.

Ένα λαό περήφανο, ένα λαό που αντιστέκεται, ένα λαό που μήνες τώρα, δυο χρόνια τώρα έχει δείξει τη βούλησή του στους δρόμους και στις πλατείες, στις μεγάλες διαδηλώσεις, ένα λαό που για ακόμη μία φορά σήμερα έφαγε τόνους χημικά και δε διαλύεται. Είναι απέξω και διαδηλώνει, διαδηλώνει δημοκρατικά και ειρηνικά τη βούλησή του και όταν οι δυνάμεις καταστολής του κράτους αδυνατούν να τον οδηγήσουν στο σπίτι του, τότε αναλαμβάνουν δράση οι δυνάμεις του παρακράτους και οδηγούν σε έκτροπα τα οποία θέλουν να χρεώσουν στον ελληνικό λαό.

Όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, τα ψέματα τελείωσαν. Και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει μπροστά έχοντας τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού απέναντι. Για άλλη μια φορά αυτή η κοινοβουλευτική σύνθεση –έχω χάσει και τον αριθμό– βρίσκεται μπροστά σε ένα κοινοβουλευτικό και συνταγματικό πραξικόπημα.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι επιχειρείτε να τρομοκρατήσετε και να χειραγωγήσετε τον ελληνικό λαό, εσείς που με τις επιλογές σας ως τώρα έχετε οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Δεν σας έχει μείνει, φυσικά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της πλειοψηφίας, κανένα επιχείρημα που να μπορεί να σταθεί στη λογική και για αυτό καταφεύγετε στο φόβο και τον τρόμο. Δεν τολμά κανείς να παρακολουθήσει τα δελτία ειδήσεων των 8.00, στέλνετε μαζικά τον κόσμο στα σούπερ μάρκετ και τα ΑΤΜ, τρομοκρατείτε – ντελίριο τρομοκρατίας και υστερίας.

Ο Ρούσβελτ το 1933, θέλοντας να απαντήσει στην κρίση του 1929 είχε πει την ιστορική φράση: «το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος, είναι ο φόβος του λαού».

Το δικό σας δόγμα, κύριε Πρωθυπουργέ, από ό,τι κατάλαβα από το χθεσινό διάγγελμά σας είναι το ακριβώς αντίθετο διότι το μόνο που σας έχει μείνει να ποντάρετε είναι ο φόβος του λαού. Αυτή είναι η τελευταία σας ζαριά. Επενδύετε στο φόβο του λαού, μήπως και αποφύγετε την μήνιν και την οργή του.

Αυτή όμως είναι και η αδυναμία σας. Αυτό είναι και το αδιέξοδό σας. Διότι λαός που δοκιμάζεται δεν εκφοβίζεται, δεν τρομοκρατείται. Πεισμώνει και το πείσμα του θα γίνει οργή και η οργή διεκδίκηση και αργά ή γρήγορα αυτός ο λαός δε θα φιμωθεί.

Μας περιγράψατε χθες στο μήνυμά σας τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Τις περιγράψατε μάλιστα με όρους και περιγραφές βγαλμένες από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, κάτι αναντίστοιχο με έναν τεχνοκράτη σαν και εσάς.

Δεν εξηγήσατε όμως τι εννοείτε με τον όρο χρεοκοπία. Προφανώς αναφέρεστε στη μη πληρωμή των ομολογιούχων το Μάρτη και όχι στο ένα εκατομμύριο ανέργους και στα εκατομμύρια των νεόπτωχων συμπολιτών μας. Αυτό που εσείς ορίζετε ως χρεοκοπία προφανώς είναι το λεγόμενο πιστωτικό γεγονός.

Και σας ερωτώ και σας ζητώ να μου απαντήσετε με το χέρι στην καρδιά. Η ψήφιση του σημερινού πακέτου μέτρων θα αποτρέψει ή θα φέρει πιο κοντά αυτό το ενδεχόμενο; Γιατί κρύβεστε για άλλη μια φορά πίσω από κινδυνολογίες και δε λέτε την αλήθεια στον ελληνικό λαό;

Το ίδιο το PSI το οποίο μας παρουσιάζετε ως σωτηρία ενέχει τον κίνδυνο του πιστωτικού γεγονότος.

Συζητάτε μέρες τώρα σα να έχετε εξασφαλίσει και θεωρείτε δεδομένο ότι για το PSI θα υπάρχει η προαπαιτούμενη συμμετοχή και δε θα ενεργοποιηθούν οι λεγόμενες ρήτρες αναγκαστικής συμμετοχής, τα λεγόμενα CACs, όταν είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο να συμβεί και όταν αυτό το ενδεχόμενο θα οδηγήσει προφανώς και σε πιστωτικό γεγονός που με τόσο μελανά χρώματα περιγράφετε.

Αλλά ακόμα και αν εγώ, κύριε Πρωθυπουργέ, έχω άδικο και όλα δρομολογηθούν ευνοϊκά, γιατί δε μας λέτε εσείς, η κυβέρνησή σας, πάνω σε ποιο σενάριο πορεύεσθε;

Το PSI βασίστηκε πάνω στις εκτιμήσεις των δανειστών, ότι το πρώτο εξάμηνο του 2012, θα έχουμε 2% ανάπτυξη. Το 2011 κλείσαμε με 7% ύφεση και τώρα θα έχουμε 5% ύφεση με βάση την πρόβλεψη της τρόικας, δηλαδή 7% και βάλε.

Με τις ευνοϊκότερες υποθέσεις το 2020 θα είχαμε χρέος 120% του ΑΕΠ, δηλαδή τόσο όσο είχαμε όταν μπήκαμε σʼ αυτήν την περιπέτεια. Με τα σημερινά δεδομένα, με την ίδια τη ζωή να μας αποδεικνύει ότι για άλλη μια φορά έχετε πέσει έξω, είναι πλέον βέβαιο ότι το χρέος θα είναι μεταξύ 130% και 150% του ΑΕΠ το 2020 εάν όλα πάνε καλά.

Αυτά, κύριε Πρωθυπουργέ, δεν τα λέω εγώ, δεν τα λέμε εμείς. Είναι προχθεσινές δηλώσεις του κ. Σόιμπλε και του ΔΝΤ.

Η Ελλάδα σύμφωνα με τα δικά σας σχέδια θα χρειάζεται 20 δις το χρόνο για να εξυπηρετεί το χρέος της τα επόμενα 20 χρόνια. Αυτό είναι η σωτηρία από τη χρεοκοπία; Ποιο πρόβλημα λοιπόν πάτε να λύσετε με αυτό το πακέτο των μέτρων;

Γιατί τρομοκρατείτε το λαό και γιατί κυρίως –κυρίως αυτό– γιατί για άλλη μια φορά δε λέτε την αλήθεια στον ελληνικό λαό; Να σας πω γιατί. Γιατί ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο μνημόνιο είχε στόχο την έξοδο από την κρίση. Το μνημόνιο είχε και έχει σαν στόχο τη φτωχοποίηση των Ελλήνων και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Και αν η κυβέρνηση Παπανδρέου υλοποίησε το πρώτο μέρος, το πρώτο στάδιο αυτού του προμελετημένου εγκλήματος, τώρα η δικιά σας κυβέρνηση υλοποιεί το δεύτερο και χειρότερο και πιο επώδυνο στάδιο αυτού του προμελετημένου εγκλήματος.

Η έγκριση του νέου πακέτου των μέτρων και της νέας δανειακής σύμβασης όχι μόνο δε θα μας σώσει, από αυτό που ονομάζετε άτακτη χρεοκοπία, αλλά θα τη φέρει ακόμα πιο κοντά και με δυσμενέστερους όρους για τον ελληνικό λαό. Με δυο λόγια θα οργανώσει τη χρεοκοπία, αφού πρωτίστως εξασφαλίσει τους πιστωτές μας.

Αν αποδεχτούμε αυτό το πακέτο, η χώρα θα βρεθεί ακόμα πιο αποδυναμωμένη οικονομικά, κοινωνικά αλλά και νομικά απέναντι στο ενδεχόμενο της πτώχευσης διότι θα έχετε εκχωρήσει το σύνολο του χρέους στο αγγλικό δίκαιο και θα έχετε δώσει τη δυνατότητα να δικάζουν τη χώρα μας τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου. Διότι θα έχετε εκχωρήσει το δικαίωμα ασυλίας έναντι εθνικής κυριαρχίας και κυρίως γιατί θα έχετε φορτώσει τον ελληνικό λαό με ακόμα περισσότερα δισεκατομμύρια δυσβάσταχτου χρέους και θα έχετε δώσει ταυτόχρονα και πολύτιμο χρόνο, στους εταίρους μας, να μας ξεφορτωθούν με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, και ας αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τη χρεοκοπία αυτοί που μας την ετοιμάζουν και μας τη σερβίρουν.

Και αφήστε επιτέλους αυτές τις απειλές για το πετρέλαιο, για τα φάρμακα, για τα τρόφιμα.

• Αν σας ενδιέφερε ότι δε θα έχουμε πετρέλαιο, δε θα υπογράφατε χωρίς την παραμικρή ένσταση το εμπάργκο στο Ιράν από το οποίο η χώρα μας προμηθεύεται το 35% του πετρελαίου που εισάγει.

• Αν σας ενδιέφερε πραγματικά η αδυναμία πρόσβασης στα φάρμακα δε θα κόβατε στο μισό τη φαρμακευτική δαπάνη αφήνοντας τις φαρμακαποθήκες άδειες από φάρμακα.

• Αν σας ενδιέφερε ότι δε θα έχουμε τρόφιμα δε θα αποφασίζατε να οδηγήσετε το 1/3 του πληθυσμού στην ακραία φτώχεια.

Και εν πάση περιπτώσει δε γίνεστε πιστευτοί όταν τα λέτε αυτά κινδυνολογώντας όταν με δικές σας αποφάσεις εδώ και δύο χρόνια έχετε οδηγήσει την οικονομία σε πιστωτική ασφυξία.

Ούτε οδοντόκρεμες δεν μπορεί να εισάγει η χώρα, οι εισαγωγικές εταιρείες, ούτε οδοντόκρεμες χωρίς κάρτα πίστωσης. Κανείς δε δίνει με πίστωση πια, όλοι τα θέλουν cash διότι θεωρούν πολύ υψηλό ρίσκο να πουλήσουν προϊόντα στην Ελλάδα όταν βρίσκεται υπό αυτό το καθεστώς. Και αυτό δεν είναι κάτι που θα συμβεί στο μέλλον, όταν ανοίξουν οι ουρανοί, είναι κάτι που συμβαίνει τώρα με τις δικές σας πολιτικές.

Ακούω εδώ και μέρες τον Υπουργό των Οικονομικών –δεν είναι στην Αίθουσα, δεν πειράζει– τον ακούω εδώ και μέρες να βρίσκεται σε ένα παραλήρημα επιθετικότητας. Είναι γνωστό, βέβαια, ότι η επιθετικότητα φανερώνει ενοχή και ανασφάλεια.

Μακάρι όμως, έστω και το ελάχιστο της επιθετικότητας που επιδεικνύει στους Βουλευτές και στον ελληνικό λαό, και χτες στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, στον Παναγιώτη Λαφαζάνη, να το επιδείκνυε και απέναντι στην τρόικα και στους εταίρους, και στον κ. Σόιμπλε και στους πιστωτές μας.

Αλλά, βεβαίως, έχει επιλέξει να παριστάνει το λέοντα στον ελληνικό λαό αλλά την όρνιθα όταν βρίσκεται απέναντι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης απέναντι στην τρόικα και στους πιστωτές.

Διότι δεν μπήκε καν στο κόπο να τους εξηγήσει ότι δεν μπορεί η Βουλή των Ελλήνων να κυρώσει διεθνείς συμφωνίες με παραπομπές σε άγνωστα κείμενα, να εξουσιοδοτεί τον Υπουργό των Οικονομικών εν λευκώ, ότι δεν μπορεί να αγνοεί το ίδιο το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τη Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία είναι διεθνής σύμβαση.

Όλα όσα ζητάτε να ψηφιστούν σήμερα η τρόικα και εσείς παραβιάζουν όχι ένα αλλά 8 άρθρα της Χάρτας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.

Αλλά, βεβαίως, δεν είναι μόνο ο κύριος Βενιζέλος. Είναι και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και αυτός δεν είναι– ο οποίος κατάφερε, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, να διανύσει τεράστια απόσταση και από αντιμνημονιακός να γίνει συνεγγυητής του μνημονίου και σήμερα ο βασικός εγγυητής του μνημονίου. Τι έγιναν αλήθεια αυτές κόκκινες γραμμές; Έγιναν κόκκινες κορδέλες;

Και χτες φάνηκε στην ομιλία του προς στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα να ξεχνάει ακόμη και αυτό το αίτημα για εκλογές, να το αφήνει στις καλένδες, όταν λέει, ολοκληρωθεί η διαδικασία του PSI.

Μα μήπως δεν γνωρίζετε, αγαπητοί συνάδελφοι της ΝΔ, ότι το συντομότερο PSI στην οικονομική ιστορία που γνωρίζουμε, ήταν αυτό της Ουρουγουάης και διήρκησε 50 ημέρες; Ενώ αυτό της Ρωσίας, η πρώτη του φάση διήρκησε 8 μήνες και η δεύτερη φάση ενάμιση χρόνο;

Πότε ακριβώς θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα; Και ποιος θα το ελέγξει αυτό; Νομίζετε ότι θα το ελέγξει ο κύριος Σαμαράς; Ο κύριος Βενιζέλος θα το ελέγξει, ο κύριος Παπαδήμος, βεβαίως, θα το ελέγξει. Αυτοί που χειρίζονται τη διαδικασία και από όσα ακούσαμε σήμερα, από αυτό εδώ το βήμα, από τον Υπουργό των Οικονομικών ο οποίος μας ζήτησε να επισπεύσουμε τη διαδικασία μην τυχόν και ενοχληθούν οι αγορές, οι οποίες ανοίγουν αύριο. Συμπεραίνουμε ότι οι αγορές θα ενοχληθούν πάρα πολύ αν κάποιος διεκδικήσει τη λαϊκή ετυμηγορία σʼ αυτόν τον τόπο. Συνεπώς, εκλογές θα κάνουμε όταν μας το επιτρέψουν οι αγορές. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Σήμερα, βεβαίως, η ελληνική Βουλή έχει μια μεγάλη ευκαιρία, έχει την τελευταία –θα έλεγα ίσως– ευκαιρία να ταυτιστεί με το λαϊκό αίσθημα, και με την αγωνιστική διάθεση του ελληνικού λαού. Δεν υπάρχει αμφιβολία αυτό που μας ετοιμάζουν τα κυρίαρχα συμφέροντα, οι κυρίαρχες δυνάμεις είναι ένα ολοκαύτωμα.

Πρέπει τώρα να προχωρήσουμε σε αναστολή πληρωμών για όσο χρειαστεί, ώστε να εξοικονομήσουμε τουλάχιστον 15 με 20 δις ευρώ το χρόνο και να διεκδικήσουμε τα διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς μνημόνια λιτότητας αλλά με δυνατότητα να αποπληρώνουμε το υπόλοιπο με ρήτρα ανάπτυξης, όπως έγινε για τη Γερμανία το 1953, σε μια διεθνή συμφωνία μεταξύ των οποίων 23 χωρών ήταν και η Ελλάδα που έδωσε αυτούς τους όρους στη Γερμανία.

Και όσα χρήματα εξοικονομήσουμε από αυτήν τη διαδικασία να πάνε στην ανάπτυξη, σε θέσεις εργασίας, στα νοσοκομεία, στα σχολεία και στα ασφαλιστικά ταμεία που καταρρέουν. Ούτε ένα ευρώ να μην πάει πια στους τοκογλύφους. Τα τελευταία έντεκα χρόνια πήγαν δεκάδες δις σε τόκους και τοκογλύφους.

Η χώρα πρέπει από σήμερα να βάλει ως πρώτιστο καθήκον να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, να ενισχύσει την ανάπτυξη, τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, και όχι να πληρώνει τις τράπεζες και τους τραπεζίτες.

Όχι να νομοθετεί προς το συμφέρον των τραπεζών –130 δις σε 4 χρόνια– σε ρευστό και εγγυήσεις πήραν οι τραπεζίτες και τώρα τους δίνετε και τη δυνατότητα, στην ανακεφαλαιοποίηση, να έχει το κράτος κοινές μετοχές χωρίς δικαίωμα ψήφου. Είναι ντροπή κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Είναι ντροπή.

Αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα και χρεοκόπησαν και τις τράπεζές τους, να θέλουν να συνεχίσουν να τις διοικούν, πάνω από τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, γνωρίζω ότι ο χρόνος είναι περιορισμένος και κλείνω κύριε Πρόεδρε.

Κύριε Πρωθυπουργέ, στο χθεσινό σας διάγγελμα, αναφερθήκατε στην ιστορία του τόπου ξεκινώντας –όλως παραδόξως– 65 χρόνια πριν, από τον εμφύλιο. Παραλείψατε να αναφερθείτε ότι πριν από τον Εμφύλιο αυτή η χώρα έζησε και ένα πόλεμο, μία κατοχή και είχε και μία περίλαμπρη αντίσταση.

Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε. Και ήταν η πρώτη χώρα που έδωσε αυτή τη σπίθα της αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Και είπατε, στο διάγγελμά σας, «είτε καταλήγουμε σε μια συμφωνία που θα βάλει τη χώρα σε μια νέα τροχιά, είτε αν κάνουμε πίσω, δειλιάζοντας άλλη μια φορά στην ιστορία μας, θα πάμε σε κατάρρευση».

Ελπίζω, κύριε Πρωθυπουργέ, να μην το κάνατε εσκεμμένα αλλά άθελά σας αυτό το ατόπημα. Οφείλω, όμως, να σας ενημερώσω ότι ο ελληνικός λαός, στη σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου, δε δείλιασε ποτέ.

Και αν εσείς δεν το γνωρίζετε αυτό, δεν έχετε παρά να αντικρύσετε σʼ αυτά εδώ τα θεωρεία το Μίκη Θεοδωράκη και το Μανόλη Γλέζο. Τη σύγχρονη, τη ζωντανή ιστορία αυτού του τόπου, τους γνήσιους εκπροσώπους ενός λαού που δε δείλιασε ποτέ και είναι έξω στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς –εδώ και τρία χρόνια μάχεται, διαδηλώνει, δίνει το δικό του αγώνα καθημερινά και δεν κάνει πίσω, ούτε θα κάνει πίσω.

Δε θα γίνει αυτός ο λαός πειραματόζωο, δε θα ξηλώσουν την ιστορία και το μέλλον αυτού του λαού ούτε η κυρία Μέρκελ, ούτε κανένας άλλος. Αυτός ο λαός θα νικήσει.

Και ένας νέος συνασπισμός εξουσίας –σας το έχω πει δεκάδες φορές σʼ αυτή εδώ την αίθουσα– αποτέλεσμα μιας πλατιάς δημοκρατικής και πατριωτικής ενότητας, θα ξηλώσει μία-μία τις παράνομες συμβάσεις που υπογράφετε και ένα-ένα τα μέτρα που διαλύουν την κοινωνία και ξεπουλάνε τη χώρα.

Κύριες και κύριοι Βουλευτές, σας καλώ να συνειδητοποιήσετε και εσείς και όλοι μας ότι σήμερα κριτής όλων μας είναι η ιστορία και όχι οι χρεοκοπημένες πολιτικές ηγεσίες ενός καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. Κριτής μας είναι η ιστορία και όλοι λογοδοτούμε σε έναν και μόνο – στον ελληνικό λαό ο οποίος θα μας κρίνει.