Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010


Ο κόσμος του Γ.Α.Π.

Του
Νικόλα Σεβαστάκη*

Η πρόσφατη φήμη ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα μπορούσε να είναι ένας επόμενος γραμματέας του ΟΗΕ δεν θα έπρεπε να προκαλεί καμία έκπληξη. Η διεθνής κοινότητα χρειάζεται ασφαλώς την αξιοθαύμαστη «συνδυαστική» την οποία ενσαρκώνουν άνθρωποι όπως ο Έλληνας πρωθυπουργός: το ευγενές χαρμάνι της ιδεαλιστικής ψευδο-οραματικής γλώσσας με την πολιτική ασυνειδησία που αγνοεί τα συμπτώματά της. Κάπως έτσι έχει συμβεί εδώ και χρόνια: προοδευτικός είναι εκείνος που κάνει τα πιο «εξτρεμιστικά» (φιλελεύθερα) πράγματα με τον μειλίχιο και γλυκανάλατο τρόπο ενός οπαδού του Δαλάι-Λάμα ή μιας μπαλάντας του Έλτον Τζον. Ένα τέτοιο είδος σύγχρονου PR (δημοσίων σχέσεων) πολιτικού προορίζεται στα αλήθεια για ανάλογες καριέρες κύρους: διαλέξεις κάπου στους τροπικούς για την παγκόσμια διακυβέρνηση –πολλών χιλιάδων ευρώ έκαστη–, ηλιόλουστα αιγαιακά workshops για την κλιματική αλλαγή, συμβουλευτική για την επίλυση συγκρούσεων που δεν επιλύονται ή για τη ρύθμιση συστημάτων που δεν ρυθμίζονται με παχιά λόγια. Το πεδίο για ανθρώπους όπως ο σημερινός πρωθυπουργός είναι κυριολεκτικά αχανές. Με όπλο την απτόητη αισιοδοξία του τεχνομανιακού σε πρόσμιξη με τον «προοδευτικό μεταρρυθμιστή» μπορεί να σπέρνουν μικρές και μεγάλες καταστροφές, να διαλύουν κόμματα, να κάνουν τη μέρα νύχτα, να σταδιοδρομούν ως ευαγγελιστές των αξιών προωθώντας συγχρόνως τον σκληρό πυρήνα ενός «Μνημονίου» που εκβαρβαρώνει τις ήδη κλονισμένες κοινωνικές συνθήκες στη χώρα.
Η φιγούρα του μελιστάλαχτου global ανθρωπιστή χαίρει ασυλίας. Γιατί θέλει να είναι η έσχατη ενσάρκωση της θετικής ενέργειας της παγκοσμιοποίησης ακόμα και το 2010 που έχουν αποκαλυφτεί τεράστια ρήγματα στο κατασκεύασμα της πλανητικής ψηφιακής-καπιταλιστικής «οικουμένης». Ποιος άλλος πολιτικός παραμένει γοητευμένος από τις ανοησίες του τρίτου δρόμου έστω με το όνομα ενός απίθανου τέταρτου δρόμου; Ο προοδευτικός μας επιμένει να είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα της μεγάλης φιλελεύθερης επανάστασης των τελευταίων δεκαετιών, ο πιο πείσμων, ο πιο φορτικός εραστής των καινοτομιών που τείνουν να διαλύσουν ολόκληρα τμήματα των μεσαίων και λαϊκών τάξεων, του ίδιου του ακροατηρίου που κράτησε εν ζωή το νεκρό πλέον σοσιαλδημοκρατικό όνειρο.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Από πού άραγε προέρχεται αυτή η ονείρωξη του διεθνικού ανθρωπιστή, του ευαγγελιστή των αξιών με την ευόδωση/ ολοκληρωτική περαίωση του καπιταλισμού στην Ελλάδα; Προσωπικά δεν μπορώ να βρω μια ικανοποιητική απάντηση. Νομίζω, εντέλει, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή και οικεία σοσιαλδημοκρατική διγλωσσία, το φαινόμενο της αριστερής γλώσσας και της δεξιόστροφης πρακτικής κ.λπ. Ίσως μια απάντηση να δόθηκε έμμεσα από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδας όταν αναφέρθηκε σε έναν «ενάρετο κύκλο». Ο πρωθυπουργός είναι η τέλεια ανθρωπολογική απεικόνιση μιας ορισμένης «ποπ ιδεολογίας» στην οποία μια ηδύτητα που ξεγελά μπορεί και πολιτεύεται με σκληρότητα, η έλλειψη ιδεών γίνεται brainstorming, οι γλυκανάλατες αρμονίες συγκυβερνούν με τον πιο ωμό πραγματισμό. Ο πελιδνός θετικισμός του πρώτου εκσυγχρονισμού (Σημίτης) ήταν αδύνατο να αγγίζει ένα τέτοιο επίπεδο τέλειας προσποίησης, αυτό τον βαθμό προσομοίωσης του σύγχρονου κενού: συνδεόταν ακόμα με την μυθολογία του ανεκπλήρωτου αστικού εκσυγχρονισμού/ εξευρωπαϊσμού, με τα μεγάλα έργα, με την ύλη. Στη τωρινή περίπτωση δεν ζητείται απλώς η ύλη των ανθρώπων αλλά και η ψυχή τους, δεν ζητείται η προσαρμογή αλλά η ηθική-θρησκευτική τους «μεταστροφή» (conversion) σε μια επιφοίτηση.
Αυτό το οποίο ζούμε τώρα και μάλλον περισσότερο τους μήνες που έρχονται είναι λοιπόν κάτι τελείως διαφορετικό. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του δεν είναι Ευρωπαίοι αλλά «πλανητικοί» και συγχρόνως υπερεπαρχιώτες. Με απίστευτη άνεση μπορεί να γίνουν Κινέζοι, Αμπου-νταμπιανοί, Ισραηλινοί και Λίβυοι συγχρόνως. Ειρηνιστές και συνάμα εμποράκοι στο όνομα της «κινητικότητας» του κενού. Μέσα στο ίδιο απόγευμα να είναι Κάπτεν-Γου, Νετανιάχου και Τζόζεφ Στίγκλιτζ ταυτόχρονα και εναλλάξ. Έχουν το ελεύθερο να μην έχουν προσδιορισμό, να αρπάζουν τη μια μάσκα μετά την άλλη υποστηρίζοντας με τον πιο αναιδή τρόπο ότι υπακούν σε μια ανώτερη, εθνικοπαγκόσμια αναγκαιότητα. Και με τον διάβολο θα συμμαχήσουν αρκεί να περάσει η σωτηριολογία τους. Αυτό εξηγεί ότι στο σύστημα σκέψης τους χωράνε τόσο τα φρουτάκια του τζόγου όσο και τα πιστοποιητικά ενεργειακής απόδοσης κτιρίων, τόσο η δικτυακή διαφάνεια όσο και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Υπάρχει φυσικά και η ένσταση όλων όσοι ζητούν «βήμα»-«βήμα προσέγγιση, υπεύθυνη αξιολόγηση του κάθε μεμονωμένου άρθρου ή μέτρου. Αλλά τούτο ακριβώς θα ήταν η βαθύτερη αγαλλίαση της κυβερνώσας παρέας: σπέρνοντας κόκκους αυτονόητου να εξαγοράζουν πολιτική ανοχή για την πιο εκτεταμένη και πολυεπίπεδη «φιλελεύθερη» μεταλλαγή που γνώρισε ως τώρα αυτή η χώρα.
Το ερώτημα του ερχόμενου χειμώνα είναι αν ο θίασος θα αφεθεί απερίσπαστος στο έργο του ή όχι. Και ενδεχομένως η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα λύσει και τις υπόλοιπες απορίες που γεννούν οι καιροί του Μνημονίου.

*Ο Νικόλας Σεβαστάκης είναι πανεπιστημιακός. "ΕΠΟΧΗ" 29/8

Στη ΔΕΘ χωρίς διόδια

Πανελλαδική κινητοποίηση κατά των μεγαλοκατασκευαστών το Σάββατο 11 Σεπτέμβρη.

Του Νίκου Ταυρή "ΔΡΟΜΟΣ" 28/8

Εκατοντάδες οδηγοί αναμένεται να κινηθούν προς τη Θεσσαλονίκη, την ημέρα των εγκαινίων της 75ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ζητώντας την κατάργηση των διοδίων στις ελληνικές εθνικές οδούς. Η πρωτότυπη κινητοποίηση διοργανώνεται από το Πανελλαδικό Συντονιστικό Αγώνα κατά των Διοδίων. Στόχος είναι να δημιουργηθεί μια μεγάλη αυτοκινητοπομπή διαμαρτυρίας που όχι μόνο θα προπαγανδίζει την κατάργηση των διοδίων αλλά παράλληλα θα το εφαρμόζει στην πράξη από όλους τους σταθμούς διοδίων που θα περνά. Η κινητοποίηση θα ξεκινήσει από το σταθμό διοδίων του Ρίου, στην Αχαΐα, θα συνεχίσει στην Κορινθία, την Αττική, τη Βοιωτία, τη Φθιώτιδα, τη Θεσσαλία, την Πιερία και θα καταλήξει στη Θεσσαλονίκη. Σε κάθε σταθμό διοδίων της διαδρομής θα έχει δοθεί ραντεβού από τους ενεργούς πολίτες της περιοχής, θα γίνεται άνοιγμα των διοδίων και κατόπιν όλοι μαζί θα προχωρούν προς τον επόμενο σταθμό. Στην κινητοποίηση αναμένεται να συμμετάσχουν μια σειρά από επιτροπές και κινήσεις πολιτών από όλη την Ελλάδα που εναντιώνονται στα διόδια. Πρόκειται για μια μεγάλη κινητοποίηση που αποτελεί συνέχεια των διαμαρτυριών όλου του προηγούμενου διαστήματος, αλλά και την αρχή των κινητοποιήσεων μετά το καλοκαίρι.

Οι ενεργοί πολίτες που συμμετέχουν στο κίνημα κατά των διοδίων υποστηρίζουν ότι δεν γίνεται να έχουμε το χειρότερο οδικό δίκτυο και συγχρόνως τους περισσότερους σταθμούς διοδίων. Ακόμα, υποστηρίζουν ότι οι συμβάσεις που έχει υπογράψει με τις κατασκευάστριες εταιρίες το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να αλλάξουν ώστε να καταργηθούν τα διόδια. Και αυτό γιατί οι συμβάσεις παραχώρησης είναι αποικιοκρατικού τύπου και ότι τόσο η σύμβαση όσο και τα διόδια είναι παράνομα σε μία χώρα όπου οι πολίτες πληρώνουν υπερβολικά τέλη κυκλοφορίας. Μάλιστα, έχουμε στην Ελλάδα και το παράδοξο φαινόμενο οι πολίτες να προκαταβάλουν τα διόδια σε ιδιωτικές εταιρίες για να κατασκευάσουν δρόμους που θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον και βέβαια τότε οι πολίτες θα ξαναπληρώσουν τέλη διοδίων. Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση το Πανελλαδικό Συντονιστικό κατά των Διοδίων υποστηρίζει ότι η άρνηση καταβολής διοδίων είναι μια συνειδητή πράξη αντίστασης και πρέπει να την ακολουθήσουν όλοι οι πολίτες. Το Συντονιστικό προτρέπει τους πολίτες να μην πληρώνουν στα ιδιωτικά διόδια και να απαιτούν από τον υπάλληλο να ανοίξει η μπάρα, δίνοντας μόνο τον αριθμό κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Να πληρώνουν μόνο στα κρατικά διόδια όπως των Μαλγάρων. Ακόμα, επισημαίνουν ότι το κίνημα κατά των διοδίων ήδη έχει πάρει διαστάσεις, αφού μόνο από τα διόδια Αφιδνών περνάνε 2.000 αυτοκίνητα κάθε μέρα, χωρίς να πληρώνουν.

http://diodiastop.blogspot.com
http://www.akribeia-stop.gr
Αττική: Στρατής Λουπάτατζης 6944298970
Μαρία Γασπαρινάτου: 6974072825
Αχαΐα: Σοφία Μπανιά 6973426334
Θεσσαλία: Τάνια Μήτσιου 6976864058
Θεσσαλονίκη: Γιώργος Θεοδωρόπουλος
6977034350

Βάση 0,9! Τυχαίο; Δεν νομίζω!
29/08/2010 "ΑΥΓΗ"

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΙΚΑ

Λευκές κόλλες για... "λευκά" πτυχία!


Κανένας, φυσικά, δεν μπορεί να μένει αδιάφορος με το γεγονός της πρόσβασης σε δεκάδες ΤΕΙ υποψηφίων που δεν μπορούν να γράψουν περισσότερο από 1, 2, 3, ακόμη και 5 μονάδες στην κλίμακα του 20. Παράλληλα, για να μην κρυβόμαστε, οφείλουμε να δεχθούμε ότι υπάρχει πρόβλημα, που ακριβώς τόσο η καθιέρωση της βάσης του 10 όσο και η τυπική κατάργησή της ήρθαν όχι να το φωτίσουν και να επιχειρήσουν μια λύση, αλλά να το καλύψουν, να το θάψουν στη σκιά της. Χρειάζεται να το πούμε από την αρχή. Η λευκή κόλλα εισόδου συνδέεται με ένα νήμα με το «λευκό» πτυχίο εξόδου, καθώς οι εξευτελιστικές βαθμολογίες δεν είναι παρά η απάντηση στα απαξιωμένα ΤΕΙ που έχουν γνωστικό αντικείμενο τιποτολογίας, υποδομές Ζιμπάμπουε, επαγγελματικά δικαιώματα ανύπαρκτα και εικονικές επαγγελματικές προοπτικές.



Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με μια σειρά

Είναι αποκλειστικά υπεύθυνη η κατάργηση της βάσης του 10 για το γεγονός ότι υπάρχουν υποψήφιοι (μερικές χιλιάδες) που εισάγονται με πολύ μικρές βαθμολογίες στα ΤΕΙ; Νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα και ας εξηγηθούμε. Είχαμε επισημάνει με άλλη ευκαιρία ότι φέτος υπήρξαν περίπου 94.000 γραπτά (δηλαδή το 1 στα 6 γραπτά των Πανελλαδικών εξετάσεων) που βαθμολογήθηκαν 0-5, δηλαδή μιλάμε ουσιαστικά για 94.000 λευκές κόλλες. Μαζί τους άλλα περίπου 116.000 γραπτά (δηλαδή περισσότερο από 1 στα 5) βαθμολογήθηκαν με βαθμολογία μικρότερη του 10. Με άλλα λόγια, ένας στους τρεις υποψήφιους έγραψε φέτος κάτω από τη βάση και από αυτούς περίπου οι μισοί έδωσαν σχεδόν λευκή κόλλα! Την ίδια ώρα, στην αντίπερα όχθη, 88.000 περίπου γραπτά βαθμολογήθηκαν με άριστα (18-20). Μιλάμε για ένα μεγάλο αγεφύρωτο χάσμα. Χάσμα στις βαθμολογίες (10.500 αριστούχοι από τη μια και 30.000 υποψήφιοι κάτω από τη βάση από την άλλη), στους υποψήφιους και στις βάσεις (από 868 μέχρι 19.453), χάσμα στις προσδοκίες! Άλογα κούρσας και ουραγοί! Παράδοξο και πρωτότυπο; Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια αυτή η κατάσταση παγιώνεται.



Τι συμβαίνει;

Σαν να αντανακλά η ίδια η κοινωνία πάνω στην κίνηση των βάσεων. Μια κοινωνία όπου οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Και στη μέση σμπαραλιασμένα τα μεσαία στρώματα. Από την άλλη φαίνεται καθαρά ότι έχει συντελεστεί αθέατα αλλά σταθερά μια σημαντική αλλαγή στους υποψήφιους. Δίπλα στα «άλογα κούρσας» με τα 18άρια και τα 19άρια που τινάζουν τις βάσεις στον αέρα διαμορφώνονται οι ουραγοί, μια μεγάλη ομάδα (ίσως η μεγαλύτερη μετά τη μεταπολίτευση) παιδιών, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα (γόνοι αγροτών, εργατών, μικροϋπαλλήλων κ.λπ.) οι οποίοι έχουν γυρίσει την πλάτη στη σχολική εκπαίδευση σαν απάντηση στο γεγονός ότι η τελευταία δεν έχει πλέον να τους προσφέρει αυτό που απλόχερα, στο πεδίο των επαγγελματικών προοπτικών, πρόσφερε στο παρελθόν.





Το τέλος της κινητικότητας σβήνει τις προσδοκίες

Πριν από περίπου 30 χρόνια, την ακαδημαϊκή χρονιά 1981/82, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των φοιτητών-τριών που απάντησαν στην ερώτηση «νομίζετε ότι στη σημερινή ελληνική κοινωνία τα άτομα έχουν τη δυνατότητα να μεταπηδούν σε μια κοινωνική τάξη ανώτερη από αυτή στην οποία βρίσκονται οι γονείς τους;» η καταφατική απάντηση συγκέντρωσε συνολικά το 95% των φοιτητών/τριών. Στην ερώτηση «με ποιους τρόπους επιτυγχάνεται η κοινωνική άνοδος στη σημερινή ελληνική κοινωνία;» φοιτητές και φοιτήτριες θεωρούσαν, την περίοδο αυτή, τη μόρφωση κύριο μέσο κοινωνικής ανόδου, εννοώντας, βέβαια ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές, ειδικότερα, συντελούν στην κοινωνική άνοδο.

Πρόκειται, βέβαια, για πεποίθηση που «χρώσταγε» τα οικοδομικά υλικά του σχηματισμού της σε εκείνη την περίοδο (και ακόμη προγενέστερα) στην οποία, πράγματι, η εκπαίδευση διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην ένταξη εκατοντάδων χιλιάδων νέων από όλα τα κοινωνικά στρώματα στις πολλαπλές νέες θέσεις εργασίας που «αναφύονταν» κατά χιλιάδες. Οι πανεπιστημιακοί τίτλοι και τα διπλώματα αποκτούν την ίδια περίοδο τη λειτουργία που είχαν παλαιότερα οι «τίτλοι ευγενείας» για την κατάληψη μιας ευνοημένης επαγγελματικής θέσης και φυσικά μαγνητίζουν, ιδιαίτερα, εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που προσπαθούν να «σπρώξουν» τα παιδιά τους -μέσω της εκπαίδευσης- στην «άλλη» πλευρά του λόφου, εκεί όπου απουσιάζει η χειρωνακτική εργασία, η ανασφάλεια και τα χαμηλά εισοδήματα.

Η εκπαίδευση για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες της εποχής ήταν μια επένδυση για τα παιδιά τους προστατευμένη από τον πληθωρισμό, που φλόγιζε την ελπίδα να τα δουν να περάσουν στην άλλη όχθη, στα μεσαία και ανώτερα στρώματα. «Να φύγει», «να σπουδάσει», «να γίνει δάσκαλος, γιατρός, καθηγητής, δημόσιος υπάλληλος», «χορτάρι να βοσκήσω, αλλά να σπουδάσει». Η ιδεολογία της κοινωνικής ανόδου αποκτά αυτή την περίοδο μια άνευ προηγουμένου εμβέλεια.

Εικοσιοκτώ χρόνια αργότερα, σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά. Μιλάμε για ανατροπή στις καταστάσεις, στα δεδομένα και στις πεποιθήσεις. Το «κλειδί του παραδείσου», το Πανεπιστήμιο, που την προηγούμενη περίοδο πρόβαλε σαν το σκαλοπάτι που έπρεπε ν' ανέβουν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών για να "αποκατασταθούν - εξασφαλιστούν", δεν υπάρχει πια. Τα πτυχία έχουν χάσει την αποτελεσματικότητα που είχαν στο παρελθόν ως μέσα επαγγελματικής προώθησης, καθώς η ολοένα και αυξανόμενη ανεργία «σαρώνει» όλων των ειδών τους τίτλους, ιδιαίτερα όταν δεν συνοδεύονται από υψηλή καταγωγή, «δίκτυο σχέσεων - γνωριμιών» και «κληρονομικά δικαιώματα».

Ακόμη παραπέρα. Σε αντίθεση με το παρελθόν, όχι μόνο το παιδί μιας εργατικής ή αγροτικής οικογένειας με το πτυχίο της φιλολογίας ή κάποιου τμήματος του Παντείου ή της Νομικής δεν έχει εγγυημένη επαγγελματική προοπτική, αλλά και το παιδί μιας οικογένειας εκπαιδευτικών ή δημοσίων υπαλλήλων ή μικροεμπόρων με το πτυχίο στο χέρι είναι πιθανόν να έχει καθοδική κοινωνική κινητικότητα, να βρεθεί, δηλαδή, σε χειρότερη θέση επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά από τους γονείς του, οι οποίοι είχαν πετύχει ανοδική κοινωνική τροχιά στην προηγούμενη γενιά.

Είναι απαραίτητο να σημειώσουμε εδώ ότι αυτή η πραγματικότητα σημαίνει και την αναίρεση οποιασδήποτε εγγυημένης δυνατότητας ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας μέσα από την πρόσβαση στον εκπαιδευτικό μηχανισμό, γεγονός που οδηγεί στη σταδιακή διάλυση των παραδοσιακών αντιλήψεων που συγκροτούνταν γύρω από τον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Ακυρώνεται έτσι ένα ολόκληρο φάσμα κοινωνικών προσδοκιών, συγκροτημένο εδώ και αρκετές δεκαετίες για τη δυνατότητα εργασιακής απασχόλησης μέσα από την πρόσβαση στην εκπαίδευση και τα διαπιστευτήριά της. Οι προσδοκίες, βέβαια, αυτές την τελευταία 15ετία δέχθηκαν απανωτά χτυπήματα από την εργασιακή αβεβαιότητα, την ετεροαπασχόληση, την υποαπασχόληση, τη μισθολογική υποβάθμιση.

Κάτι για το τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε. Η μπαταρία που φόρτιζε, την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία, τη σχέση με το σχολείο και τη γνώση των παιδιών από τα λαϊκά στρώματα είχε δυο πόλους: Ο ένας πόλος συνδεόταν με το γεγονός ότι η αριστερά είχε διεισδύσει βαθιά στη νεολαία και μαζί είχε διεισδύσει και η καλή της σχέση με τα «γράμματα». Ένα μεγάλο τμήμα των μαθητών της περιόδου εκείνης, όσοι κατάφερναν και ξέφευγαν από τους φανερούς και ενισχυμένους ταξικούς φραγμούς, θεωρούσαν τη γνώση δύναμη ανατροπής που συνδεόταν με ένα νήμα με τα «πληθωριστικά» όνειρα για αλλαγή του κόσμου. Γι' αυτό ένα μεγάλο τμήμα τους θριάμβευε σχολικά.

Ο άλλος πόλος συνδεόταν με το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί τίτλοι οδηγούσαν κατευθείαν σε εργασία. Αυτό πριμοδοτούσε τις προσδοκίες, καθώς «άναβε» το πράσινο φως για «επαγγελματική αποκατάσταση» σε ένα τοπίο κοινωνικής κινητικότητας.

Σήμερα; Οι αριστερές ιδέες εδώ και χρόνια είναι ακόμη αδύναμες μέσα στη νεολαία και μαζί η εμπιστοσύνη για τη γνώση. Την ίδια στιγμή, η διευρυμένη ανεργία των πτυχιούχων και το «βάθος» των μισθών αφοπλίζουν τις διαθέσεις και σβήνουν τις προσδοκίες.



Μια κουβέντα για τη βάση του 10

Για να μην αποκτήσει η κατάργηση της βάσης του δέκα εισαγωγικά, για να μη γίνει «ένα αδειανό πουκάμισο», πρέπει να συνοδευτεί και με υποστηρικτικά μέτρα: πρώτον, να δημιουργηθούν οι όροι έτσι ώστε το σχολείο να μαθαίνει όλα τα παιδιά γράμματα. Αυτό είναι ευθύνη της οικονομικής πολιτικής, της κοινωνικής πολιτικής, της εκπαιδευτικής πολιτικής και της σχολικής εκπαίδευσης. Δεύτερον, οι τριτοβάθμιες σχολές να αποκτήσουν γερή δημόσια χρηματοδότηση, υποδομές και στέρεο γνωστικό αντικείμενο ώστε να δικαιολογούν τον τίτλο τους. Γιατί αν ο υποψήφιος δεν έχει στοιχειώδη υποδομή γνώσεων, τότε είναι σίγουρο ότι θα είναι «λίγα τα ψωμιά του» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση λίγο κιόλας μετά την είσοδό του σ΄ αυτή. Αν πάλι οι σχολές δεν έχουν φοιτητική μέριμνα, έτσι ώστε ο υποψήφιος που εισάγεται εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας να μη χρειάζεται ένα μισθό για να επιβιώσει, τότε πάλι είτε με τη βάση του 10 είτε με την κατάργησή της η «έξοδος» θα είναι αναπότρεπτη.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010


Ανακοίνωση του Τμήματος Παιδείας ΣΥΝ με αφορμή την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των φετινών εξετάσεων για τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ



Στο γκρίζο φόντο των αρνητικών εξελίξεων ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς έγινε η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των φετινών εξετάσεων για τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ. Με τη δημοσιοποίησή τους ολοκληρώθηκε μια ψυχοφθόρα διαδικασία που κάθε χρόνο ταλαιπωρεί τη μαθητική νεολαία και εξαντλεί οικονομικά την ελληνική οικογένεια, μια διαδικασία που δεν δικαιώνεται ούτε από το μορφωτικό της αντίκρισμα για τους νέους.

Το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΝ συγχαίρει τους νέους και τις νέες που κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν συνέχεια στη μορφωτική τους ανέλιξη και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις περαιτέρω σπουδές τους.

Επισημαίνει, ωστόσο, ότι οφείλουμε όλοι να συμβάλουμε με κάθε τρόπο στην αλλαγή του ισχύοντος εξεταστικού συστήματος, που επιτρέπει να μοιράζονται άνισα οι μορφωτικές ευκαιρίες στους νέους, σε βάρος των παιδιών που προέρχονται από τα οικονομικά ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Γιʼ αυτά τα παιδιά το μορφωτικό μέλλον φαίνεται πιο σκοτεινό, καθώς οι γονείς τους υφίστανται τις συνέπειες της υποβάθμισης των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων τους, που μειώνονται ακόμη περισσότερο από τα μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΝ επανακαταθέτει στο δημόσιο διάλογο την τεκμηριωμένη πρότασή του για ένα σύστημα ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στο πλαίσιο μιας συνολικής, ριζικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Πρόταση που έχει ως επίκεντρο την ανασυγκρότηση συνολικά του Λυκείου ως αυτόνομης μορφωτικής βαθμίδας, την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και τη μετακίνηση προς την ανοιχτή πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση.

Η υλοποίηση αυτής της πρότασης βρίσκεται στον αντίποδα της εφαρμοζόμενης και εξαγγελλομένης πολιτικής από την Υπουργό που ανερυθρίαστα, λες και κυβερνούν άλλοι, παραδέχεται πως οι πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση υποβαθμίζουν παραπέρα το επίπεδο της Δημόσιας εκπαίδευσης της χώρας μας.

Τμήμα Παιδείας

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010


Δήλωση Δημ. Στρατούλη σχετικά με τις προβλέψεις του επικαιροποιημένου μνημονίου για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το ασφαλιστικό


Το επικαιροποιημένο μνημόνιο ολοκληρώνει την εργασιακή – κοινωνική κατεδάφιση
Σχετικά με τις προβλέψεις του επικαιροποιημένου μνημονίου για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το ασφαλιστικό ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και της επιτροπής εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε την εξής δήλωση:

Η κυβέρνηση σε εφαρμογή του νέου επικαιροποιημένου μνημονίου ολοκληρώνει την ασφαλιστική και εργασιακή κατεδάφιση.

Προωθεί την κατάργηση της δυνατότητας να κηρύσσεται μία συλλογική σύμβαση εργασίας, που υπογράφηκε από μία συνδικαλιστική οργάνωση που εκπροσωπεί το 51% των εργαζομένων του κλάδου ή του επαγγέλματος, υποχρεωτική για όλους τους εργαζόμενους αυτού του κλάδου ή επαγγέλματος. Με αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων θα καλύπτεται μόνο από τις ατομικές συμβάσεις εργασίας και θα είναι εκτεθειμένο στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας.

Ταυτόχρονα, με το επικαιροποιημένο μνημόνιο η κυβέρνηση συμφώνησε να προωθήσει νομοθετικά την ικανοποίηση της διαχρονικής απαίτησης του κεφαλαίου για υπερίσχυση των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε σχέση με τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές, ώστε κάθε επιχείρηση να έχει να διαπραγματευτεί ή να αντιπαρατεθεί μόνο με την συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων της, ώστε να την αντιμετωπίζει ή να την ενσωματώνει ευκολότερα.

Οι ανατροπές αυτές στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας διευκολύνουν την τελική για το κεφάλαιο λύση, δηλαδή την υποκατάσταση όλων των ειδών συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τις ατομικές συμβάσεις, όπου ο κάθε εργαζόμενος θα βρίσκεται εντελώς μόνος και απροστάτευτος απέναντι στην παντοδυναμία των εργοδοτών του.

Οι «προσαρμογές» των συνταξιοδοτικών δαπανών, δηλαδή νέες περικοπές ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που θα προωθηθούν μετά από την ολοκλήρωση αναλογιστικών μελετών για το ασφαλιστικό, οδηγούν στη μετατροπή της κύριας σύνταξης σε απλό φιλοδώρημα και κυρίως στη δραματική συρρίκνωση μέχρι εξαφάνισης των επικουρικών συντάξεων.

Αυτό που χρειάζεται πλέον είναι η συγκρότηση και η ανάπτυξη ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού κινήματος που θα έχει ως βασικό στόχο την ακύρωση των όποιων εκδοχών του μνημονίου, και των αντεργατικών μέτρων που πάρθηκαν ή σχεδιάζονται να παρθούν σε εφαρμογή του και θα συμβάλλει στη διαμόρφωση μίας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που θα ανοίξει εναλλακτικούς προοδευτικούς δρόμους για την οικονομία και την κοινωνία.

To Γραφείο Τύπου

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010


Ανακοίνωση Γραφείου Τύπου για το νέο επικαιροποιημένο μνημόνιο


Είτε νέο μνημόνιο το ονομάσουμε, είτε επικαιροποιημένο, η αλήθεια είναι μία και πολύ σκληρή για την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού: Κυβέρνηση και τρόικα βρέθηκαν μπροστά στην φανερή αποτυχία της πολιτικής τους και αποφάσισαν νέα πρόσθετα μέτρα, απολύτως στην ίδια αδιέξοδη κατεύθυνση των έως τώρα προβλεπομένων από το διαβόητο μνημόνιο. Αιχμή του και πάλι είναι οι μισθοί, οι συντάξεις, οι επενδύσεις του δημοσίου, οι δαπάνες του ισχνού κράτους πρόνοιας, οι ΔΕΚΟ.

Όποια προσπάθεια κι αν κάνουν οι σύμβουλοι του Πρωθυπουργού αυτό θα είναι το πραγματικό περιεχόμενο των ομιλιών του, είτε στις 3 Σεπτέμβρη, είτε στη Δ.Ε.Θ.

Αυτή η κυβέρνηση μόνο επικαιροποιημένα μνημόνια μπορεί να μας φέρνει. Γι αυτό πρέπει να ηττηθεί. Έμπρακτα λοιπόν να απαντήσουμε με διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, με πρώτη αυτή που ετοιμάζουν τα συνδικάτα στη Δ.ΕΘ., αλλά και στις 29 Σεπτεμβρίου, συμμετέχοντας στην πανευρωπαϊκή απεργία.

Ο στόχος της ανατροπής της πολιτικής των μνημονίων και η υιοθέτηση μιας πολιτικής αναπτυξιακής, αναδιανεμητικής, ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων και αναζήτησης σύμμαχων δυνάμεων που θα ανατρέψουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική σε ολόκληρη την Ε.Ε., δεν αφορά μόνο την Αριστερά. Να δραπετεύσουμε από την παγίδα που συνεχώς σφίγγει αποτελεί στόχο ευρύτερο.

To Γραφείο Τύπου

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010



ΛΟΥΚΕΤΟ ΓΙΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΠΡΟΣ 1 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ !

ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΙΟ ΤΩΡΑ !


Δυσοίωνες είναι οι προβλέψεις για πολλές μικρές και μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις, αφού πάνω από 100 χιλιάδες αναμένεται να «κατεβάσουν ρολά» την επόμενη διετία. Όσο για την απώλεια θέσεων εργασίας, υπολογίζονται σε 200.000 κατά τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις, ενώ το Ινστιτούτο Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ κάνει λόγο για αναμενόμενη αύξηση των ανέργων στο 1.000.000 από τις 600.000 που βρίσκονται σήμερα.





Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, Η ΑΛΛΙΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ "ΤΡΟΙΚΑ"




Τα παραπάνω εφιαλτικά δεν αποτελούν, την "φυσική εξέλιξη" των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Αντίθετα, είναι ή άμεση επίπτωση των πολιτικών του "Μνημονίου", στις μικρές επιχειρήσεις και την απασχόληση (και άρα την συνολική αγοραστική δύναμη).

Από τη μια, η καταβαράθρωση των δημοσίων δαπανών και τα φοροεισπραχτικά μέτρα (κυρίως ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κατανάλωσης κλπ), αναστέλλουν κάθε αναπτυξιακή προοπτική. Από την άλλη, το πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και η δραστική περικοπή των επιδομάτων στο Δημόσιο, εξανεμίζουν το εισόδημα των εργαζομένων, άρα και τις καταναλωτικές δαπάνες, ακόμα και σε είδη που μέχρι πρότινος δεν θεωρούνταν πολυτελείας.

Οι πολιτικές αυτές έχουν ώς άμεσο αποτέλεσμα τους στο σύνολο της οικονομίας, την πτώση του ΑΕΠ κατά 4% σύμφωνα με το ΔΝΤ ή κατά 4,8% σύμφωνα με τον Economist, μέσα στο 2010.

Είναι λοιπόν προφανές πως οι πολιτικές του "Μνημονίου", και όχι γενικά η κρίση, θα είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για το επερχόμενο κύμα λουκετών στην αγορά!




ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ - ΩΦΕΛΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΛΙΓΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ




Στα ερχόμενα δύο χρόνια, η μία στις τρεις εμπορικές επιχειρήσεις θα έχει κλείσει, υποστηρίζει στο ΒΗΜΑ (Τρίτη 16.08.2010), ο κ. Λαμπρόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του Αttica, ο οποίος θεωρεί ότι η αγορά συγκεντρώνεται πλέον σε συγκροτήματα τύπου Μall και σε εξειδικευμένα καταστήματα.

Στον ευρύτερο χώρο των μικρών επιχειρήσεων (συμπεριλαμβανομένων των επαγγελματιών και των μικροβιοτεχνών) αντίθετα η κατάσταση είναι τραγική. Η φράση λοιπόν του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, να κάνουμε την "κρίση ευκαιρία", φαίνεται πως "ταιριάζει γάντι" στις λίγες και μεγάλες ισχυρές εμπορικές αλυσίδες που θα εκμεταλευτούν την κρίση προκειμένου να καθαρίσουν την αγορά.

Στη "νέα" Ελλάδα, του ΔΝΤ, μετά από λίγα χρόνια, σύμφωνα πάντα με τις επιδιώξεις των στελεχών των μεγάλων αλυσίδων, θα έχει διαμορφωθεί ένα πανίσχυρο εμπορικό καρτέλ. Σε αυτό θα εργάζονται χωρίς δικαιώματα, με επισφαλείς εργασιακές σχέσεις και μισθούς πείνας δεκάδες χιλιάδες εμπορουπάλληλοι. Πολλοί από αυτούς θα είναι και πρώην μικροεπιχειρηματίες θύματα της "τρόικα"...




ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ ΛΟΥΚΕΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ


Ας αφήσουμε όμως αυτή την μελλοντική (αλλά όχι μακρινή χρονικά) προβολή για να πάμε στο πιεστικό παρόν...


Πηγές της αγοράς εκτιμούν με βάση συγκεκριμένες έρευνες ότι περίπου 170.000 μικρές επιχειρήσεις ως το τέλος του 2011 «θα βάλουν λουκέτο» και η απώλεια θέσεων εργασίας υπολογίζεται σε περίπου 200.000. Στη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών χάθηκαν περί τις 100.000 θέσεις εργασίας, ενώ οι αρχικές προβλέψεις έκαναν λόγο για 60.000 θέσεις εργασίας. Εάν συνεχιστεί η αναθεώρηση του αριθμού των ανέργων προς τα πάνω, τότε οι εκτιμήσεις του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ, για 1.000.000 ανέργους, ίσως και να αποδειχτούν μετριοπαθείς.


Είναι προφανές το πρόβλημα που δημιουργείται ήδη στα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν έφταναν δεκαετίες μισθολογικής υποβάθμισης (άρα μείωσης εισφορών) και συστηματικής ατιμωρησίας της εισφοροδιαφυγής. Τώρα, η έκρηξη της ανεργίας θα έρθει να πιέσει ακόμα περισσότερο τα λεηλατημένα από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ασφαλιστικά ταμεία, δίνοντας ίσως τα προσχήματα για νέα αντιλαϊκά μέτρα στο Ασφαλιστικό...

iskra

Δήλωση του εκπροσωπου Τύπου Π. Σκουρλέτη για τις συναντήσεις του Πρωθυπουργού και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας



Η εικόνα του πλήρους αδιέξοδου στην οικονομία είναι προφανής. Η βαθιά ύφεση, που επιταχύνεται, όπως πιστοποιούν και τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του μνημονίου και της κυβέρνησης.

Η υψηλή ανεργία, με πρώτα θύματα τους νέους και τις γυναίκες, η ακρίβεια που γιγαντώνεται, τα εκατοντάδες λουκέτα στα μαγαζιά, η πτώση σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας μιλούν από μόνα τους.

Άλλωστε και η σημερινή ανακοίνωση της Κομισιόν αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο νέων μέτρων, διαψεύδοντας τις τοποθετήσεις περί ενάρετου κύκλου που έχει δήθεν μπει η οικονομία μας, όπως εντελώς άστοχα αναφέρθηκε κατά τις σημερινές συναντήσεις του Πρωθυπουργού.

Η μόνη ορατή διέξοδος περνά μέσα από την απεμπλοκή από το υποτιθέμενο μηχανισμό στήριξης και την υιοθέτηση μιας νέας αναπτυξιακής πολιτικής με κοινωνικό πρόσωπο και ισχυρή παρουσία του δημόσιου τομέα.

Ήδη ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας συμμερίζεται την ανάγκη μιας τέτοιας πολιτικής και είναι σίγουρο πως θα βρει τον τρόπο να το εκφράσει.

To Γραφείο Τύπου

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010


Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΩΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ

του Τάκη Φωτόπουλου

Ενώ η κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ στο θέμα του δήθεν «μονόδρομου» ακολουθεί κατά γράμμα τον μεγάλο δάσκαλο της προπαγάνδας Γκέμπελς, που διακήρυσσε ότι όσο μεγαλύτερο το ψέμα και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται τόσο πιο πιστευτό γίνεται, ο μύθος του δημοσίου τομέα ως του «μεγάλου ασθενούς» επανήλθε στην επικαιρότητα με αφορμή την εντεινόμενη σφαγή σε αυτόν.

Ο μύθος όμως αυτός δεν προέκυψε μόνο από τη σημερινή κρίση, αλλά καλλιεργείται από χρόνια τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο, από νεοφιλελεύθερους και σοσιαλφιλελεύθερους, ως τμήμα της ιδεολογίας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που εκφράζει το ανώτερο στάδιο της αγοραιοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Δηλαδή, το στάδιο όπου οι κοινωνικοί έλεγχοι πάνω στις αγορές ελαχιστοποιούνται (αν δεν καταργούνται ολοσχερώς), με δήθεν στόχο τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, αλλά πραγματικό στόχο τη μεγιστοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, ιδιαίτερα των πολυεθνικών που οδήγησαν στη σημερινή παγκοσμιοποίηση και τώρα ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και το εμπόριο. Η επέκταση των πολυεθνικών αναγκαστικά περνούσε μέσα από την ιδιωτικοποίηση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, πράγμα που συνεπαγόταν τη δραστική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, καθώς και από την «απελευθέρωση» των αγορών (κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και εμπορευμάτων -τις γνωστές «4 ελευθερίες» της Ε.Ε.1) που σήμερα, χάρη στην τρόικα, ολοκληρώνεται και στη χώρα μας.

Φυσικά, ο δημόσιος τομέας δεν εξυπηρετούσε πάντα το γενικό συμφέρον, ιδιαίτερα όταν οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις άρχισαν να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, προσθέτοντας έτσι στο βασικό πρόβλημα που χαρακτηρίζει τον δημόσιο τομέα (γραφειοκρατία και έλλειψη αυτοδιαχείρισης από τους εργαζομένους και τους πολίτες γενικότερα) το κύριο πρόβλημα από το οποίο πάσχει ο ιδιωτικός τομέας (εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος σε βάρος του γενικού). Στην Ελλάδα, μάλιστα, όπως και σε κάθε χώρα στην περιφέρεια και ημιπεριφέρεια, ο δημόσιος τομέας φορτώθηκε και με επιπλέον προβλήματα που απέρρεαν από τον βαθμό οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης της χώρας (εκτεταμένη διαφθορά, «φακελάκια» κ.λπ.). Ομως, ενώ η επέκταση του δημοσίου τομέα στις μητροπολιτικές χώρες, όπου ο ιδιωτικός τομέας ήταν καπιταλιστικά αναπτυγμένος και οικονομικά αποτελεσματικός, οφειλόταν κυρίως στις πολιτικές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος και την προστασία της κοινωνίας από την αγορά, στις περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, η επέκταση του δημοσίου τομέα -πολιτική που ακολούθησαν μεταπολεμικά όλα τα κόμματα εξουσίας- είχε άλλο βασικά στόχο: την αναπλήρωση ενός μη ανταγωνιστικού και αποτυχημένου ιδιωτικού τομέα που ήταν ανίκανος να απορροφήσει το πλεονάζον εργατικό δυναμικό.

Ετσι, όταν η πηγή της μετανάστευσης (που έπαιζε τον ρόλο απορρόφησης της ανεργίας τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες) στέρεψε στη δεκαετία του '70, ενώ η ένταξή μας στην Ε.Ε. τη δεκαετία του '80 σήμανε την αποδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής -εφόσον ούτε η δασμοβίωτη ελαφρά βιομηχανία μας ούτε η μη ανταγωνιστική γεωργία μας μπορούσαν να επιβιώσουν στις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές της Ε.Ε.- το ΠΑΣΟΚ, που μόλις είχε έλθει στην εξουσία, μη έχοντας καμιά διάθεση να συγκρουστεί με τις ξένες ελίτ και την ντόπια μεταπρατική ελίτ, δεν είχε άλλη επιλογή από την επέκταση του δημοσίου τομέα. Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας που απορροφούσε το 41% του ΑΕΠ το 1979, λίγο πριν από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έφτασε ν' απορροφά το 65% του εθνικού εισοδήματος το 1989! Αντίστοιχα, ο αριθμός των απασχολουμένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως συνέπεια του γεγονότος ότι ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των δημοσίων υπαλλήλων (2,9%) ήταν διπλάσιος εκείνου της αύξησης της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, διπλασιάστηκε στη μεταπολίτευση και από περίπου 344.000 το 1974 έφτασε τις 693.000 το 1989, αντιπροσωπεύοντας σχεδόν το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Σήμερα, μετά την πρόσφατη απογραφή, ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έφτασε τους 768.000, αντιπροσωπεύοντας δηλαδή σημαντικά μικρότερο ποσοστό του σημερινού ενεργού πληθυσμού σε σχέση με τότε - μόλις το 15%!3

Το ποσοστό, μάλιστα, των δημοσίων υπαλλήλων στην παρούσα δεκαετία -παρά τη μυθολογία των απατεώνων της κοινοβουλευτικής χούντας- ήταν και είναι σχετικά μικρό, όπως έδειξε σχετικά πρόσφατη συγκριτική έρευνα,4 σύμφωνα με την οποία το 2002 ήταν μόλις 11,4% του εργατικού δυναμικού, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. των «17» ήταν πάνω από 16%, με τις σκανδιναβικές χώρες και τη Γαλλία να παρουσιάζουν ποσοστά μεταξύ 20% και 30%. Οπως τονίζει η ίδια μελέτη, τα ποσοστά αυτά δεν ήταν συμπτωματικά αλλά αντιπροσώπευαν μακροπρόθεσμες τάσεις που επιβεβαιώνονταν και από τα ποσοστά των δημοσίων δαπανών στο ΑΕΠ. Η σημερινή επομένως αύξηση του ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων στο 15%, που παρουσιάστηκε ως έγκλημα από τους απατεώνες της ΠΑΣΟΚικής χούντας, στην πραγματικότητα σημαίνει απλώς ότι τώρα φτάσαμε τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Δεν ήταν, επομένως, η αναποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα -παρ' όλο που αυτή είναι αναμφισβήτητη- «το αίτιο που οδήγησε σε διαδικασίες οι οποίες παρεμπόδισαν τον ανταγωνισμό και τελικά διέστρεψαν την ανάπτυξη της χώρας», όπως υποστήριζε εδώ και σχεδόν 20 χρόνια ο σοσιαλφιλελεύθερος αδελφός του πρωθυπουργού5 και σημερινός άτυπος συμβουλάτοράς του, ο οποίος, μαζί με τον νεοδιορισθέντα και γνωστό όργανο της υπερεθνικής ελίτ Παντόα Σκιόπα, και τον ίδιο τον αρχηγό της «χούντας», αποτελούν την «ελληνική» τρόικα που διαχειρίζεται το προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ -την οποία εκπροσωπεί στη χώρα η τρόικα των ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ.6 Αντίθετα, το τελικό αίτιο της αποτυχίας της ελληνικής ανάπτυξης είναι το γεγονός που παίρνει δεδομένο η νεο/σοσιαλφιλελεύθερη προσέγγιση: δηλαδή η αυξανόμενη «απελευθέρωση» των αγορών.

Και αυτό, διότι το μοντέλο εξωστρεφούς «ανάπτυξης», στο οποίο οδήγησε η απελευθέρωση αυτή, δεν στηριζόταν στις δυνάμεις της ίδιας της χώρας αλλά στην εξωτερική αγορά και το ξένο κεφάλαιο και, αναπόφευκτα, κατέληξε σε ένα στρεβλό επενδυτικό πρότυπο που δεν επέτρεπε τη δημιουργία ενός ισχυρού μεταποιητικού τομέα, καθώς και σε ένα καταναλωτικό πρότυπο που είχε ελάχιστη σχέση με το εγχώριο παραγωγικό πρότυπο. Στη διαδικασία αυτή, το κράτος δεν έπαιξε ποτέ ένα σημαντικό άμεσο ρόλο για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής και περιορίστηκε πάντα σε έναν έμμεσο ρόλο ενίσχυσης της ποσοτικής διαδικασίας αύξησης του εθνικού εισοδήματος, που συνεπαγόταν απλώς την επέκταση της υπάρχουσας παραγωγικής δομής, σε συνδυασμό με κάποια βελτίωση της υποδομής (μεταφορές, επικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ.), αφήνοντας ουσιαστικά την αναπτυξιακή διαδικασία στις δυνάμεις της αγοράς και περιορίζοντας τον δημόσιο τομέα στο ρόλο μιας δικλίδας ασφάλειας στο πρόβλημα της απασχόλησης που δημιουργούσε ο ανεπαρκής ιδιωτικός τομέας.

Παρ' όλα αυτά, οι ντόπιες και ξένες ελίτ επιβάλλουν σήμερα όχι μόνο κτηνώδεις περικοπές στα εισοδήματα όλων των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, που καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν επέβαλε, αλλά και πετσοκόβουν τον αριθμό των θέσεων στον τομέα αυτό, γεγονός που, με δεδομένη την οριακή απορροφητικότητα εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, σημαίνει παραπέρα αύξηση της μαζικής ανεργίας των νέων στο μέλλον. Και όχι μόνο! Σημαίνει, επίσης, τη συνεχή καταβαράθρωση κοινωνικών υπηρεσιών, όπως η εκπαίδευση και η υγεία, έτσι ώστε στο προσεχές μέλλον μόνο η μειονότητα που έχει τη δυνατότητα να προσφεύγει στον ιδιωτικό τομέα θα μπορεί να ικανοποιεί τις σχετικές βασικές ανάγκες, ενώ η πλειοψηφία θα συνθλίβεται κάτω από τις τριτοκοσμικές συνθήκες που θα προσφέρει ένας εξαθλιωμένος δημόσιος τομέας, κατά το αμερικανικό πρότυπο που επιβάλλουν οι δύο τρόικες...

πηγή :ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010


Δήλωση κοινοβ. εκπροσώπου Π. Λαφαζάνη για ΑΕΠ και κατάρρευση πραγματικής οικονομίας


- ΔΙΠΛΟ «ΣΟΚ» ΣΤΑ ΕΣΟΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

- ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟ

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμενος στις πληροφορίες για μείωση του ΑΕΠ κατά 3,5% το δεύτερο τρίμηνο, στη μείωση των εσόδων τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο και στα στοιχεία για την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας, ιδιαίτερα στους τομείς της οικοδομής και της βιομηχανίας, έκανε την παρακάτω δήλωση:

Ζούμε την πλήρη, συνολική και παταγώδη αποτυχία του κατεδαφιστικού προγράμματος, που εφαρμόζουν κυβέρνηση-τρόϊκα στο «πειραματόζωο» που έχει καταντήσει η χώρα μας. Τα μέτρα «σφαγείου» κυβέρνησης-τρόϊκας δεν έχουν οδηγήσει μόνο στη λεηλασία λαϊκών εισοδημάτων και εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και έχουν επιφέρει ένα διπλό οικονομικό «σοκ»! Ένα διπλό «σοκ» που από τη μια αφορά στη μεγάλη μείωση, παρά τη φορολογική επιδρομή, των εσόδων του προϋπολογισμού και τον βέβαιο, πλέον, δημοσιονομικό εκτροχιασμό και από την άλλη στην κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας, με το βάθεμα της ύφεσης και τη διάλυση, σχεδόν, της παραγωγικής βάσης.

Τα μέτρα κυβέρνησης-τρόϊκας, παραδίδοντας τη χώρα στο έλεος των πιστωτών, των τραπεζών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, την μετατρέπουν σε οικονομική, παραγωγική και κοινωνική έρημο, με την ανεργία σε πρωτοφανή ύψη.

Αυτή την ώρα ο τόπος χρειάζεται ένα μεγάλο κίνημα ανατροπής για:

- Την απεμπλοκή από τον βρώμικο χρηματοδοτικό μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ και τα μέτρα που ελήφθησαν στο πλαίσιό του.

- Τη ριζική επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους με προτεραιότητες τη διαγραφή σημαντικού μέρους του και τη δραστική μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο.

- Τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους με χαρακτηριστικά ανάλογα με εκείνα του δημοσίου.

- Την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών για την εφαρμογή μιας χρηματοπιστωτικής πολιτικής με αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια.

- Την εφαρμογή ενός προοδευτικού προγράμματος παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας.



To Γραφείο Τύπου

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Η ΚΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.


Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση τον Νοέμβριο διεξάγονται σε μια πολιτική συγκυρία που βρίσκει τους πολίτες της χώρας , βαθύτατα ζημιωμένους απ την οικονομική κρίση αλλά συνάμα και απελπισμένους από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Η λογική του μονόδρομου που καλλιέργησε όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση του ευθυνόφοβου Παπανδρέου με το μοτίβο “ καλύτερα ευνοϊκότεροι οροί δανεισμού παρά περισσότερο κοινωνικό κράτος’’ διέλυσε τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα , οδηγώντας το μέλλον χιλιάδων πολιτών στην αγκαλιά της «τρόικας» (Ε.Ε. , ΕΚΤ, ΔΝΤ ) και στα κιτάπια του μνημονίου.
Τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο για τους εργαζόμενους. Συντάξεις, μισθοί, χρόνια εργασίας, υγειονομική περίθαλψη, παιδεία και κράτος πρόνοιας μπήκαν στο ΄΄σκουπιδοφάγο΄΄ του ΔΝΤ που μαζί με το υπηρετικό προσωπικό του (βλέπε κυβέρνηση) καλωσορίζουν την φτώχεια και την εξαθλίωση για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας .
Ο νέος νομός για την τοπική αυτοδιοίκηση ο περίφημος « Καλλικράτης» δεν φαίνετε να διαφέρει και πολύ από αυτή την εξοντωτική πολιτική καθώς αποδυναμώνει τους Ο.Τ.Α , υπεχρηματοδοτώντας τους , κάνοντας τους φτερό στον άνεμο μπροστά στην βορρά των ιδιωτικών μεγαλοσυμφερόντων που τρίβουν τα χέρια τους με αυτήν την απαξίωση που εμπεριέχει συνολικά. Οι συγχώνευσης των Δήμων αντί να λειτουργήσουν δημιουργικά για τις τοπικές κοινωνίες φέρνουν μαζί τους πολλαπλά προβλήματα λειτουργίας δείχνοντας και το δρόμο της απόλυσης πολλές φορές σε εργαζόμενους στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Με τις παραπάνω εξελίξεις η κρισιμότητα αυτών των εκλογών είναι εμφανείς. Από διάφορα κέντρα σκοπίμος (κυρίως με στόχο τους νέους) διατυμπανίζονται συνθήματα του τύπου ‘’όλοι οι πολιτικοί φταίνε, όλοι τα φάγανε , να μην συμμετέχουμε σε εκλογικές διαδικασίες γιατί όλοι είναι ίδιοι’’. Αυτή η αποκαρδιωτική φρασεολογία όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να συντηρεί την υπάρχουσα κατάσταση και να μην αλλάζει κάτι προς όφελος των πολιτών.
Σήμερα και στην πόλη μας τα Μέγαρα, που θα έχει την ίδια στέγη με την Νέα Πέραμο χρειάζεται να αλλάξουν πολλά, αλλά πάνω απ’ όλα είναι απαραίτητη η συμμέτοχη όλων μας στις διεργασίες, στους προβληματισμούς και στα κοινά του τόπου μας που μας ενώνουν και τα βιώνουμε στην καθημερινότητα μας.
Η προστασία του πράσινου και των δασών μας, το δικαίωμα να αναπνέουμε (ακόμα) καθαρό αέρα, να έχουμε καθαρές παράλιες και προσβάσιμες , η πόλη μας να είναι ελκυστική μέσα απ’ την αξιοποίηση της λαογραφικής και πολιτιστικής κληρονομίας , η καταπολέμηση της φτώχειας, η ενδυνάμωση πρωτοποριακών αγροτικών καλλιεργειών με τα προϊόντα της περιοχής μας, είναι μερικές προτάσεις που μπορούν να μας δώσουν ένα μεγάλο κίνητρο για ενεργό δράση.
Αλλά σε αυτές τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές χρειάζεται μια ηχηρή απάντηση που να στείλει το μήνυμα ότι οι πολίτες των Μεγάρων και τις Νέας Περάμου δεν θέλουν ένα μέλλον κατάμαυρο, οι νέοι και οι νέες του τόπου μας δεν μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους με 600 ευρώ και την ανεργία να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Ας κάνουμε και εμείς με την σειρά μας τον Παπανδρέου και τον Λοβέρδο να είναι σε άσχημη θέση το βράδυ των εκλογών .
Είναι η ώρα να γίνουμε όλοι μαζί «ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ»

Στρατούρης Γιώργος
Μέλος ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ «ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ»

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010


ΤΟ ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ


Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Το Ιουλιανό συνεχές και αδιάλειπτο πραξικόπημα της κυβέρνησης δεν άφησε τίποτα όρθιο πίσω του. Το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και παραβιάστηκαν όλα, σχεδόν, τα άρθρα του που αφορούν εγγυήσεις σε κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αλλά και εγγυήσεις σε δημοκρατικές διαδικασίες. Η κοινοβουλευτική νομιμότητα, σχεδόν κατελύθη με διαδικασίες εξπρές και αλλεπάλληλα πραξικοπήματα κατά παράβαση του Κανονισμού.

Εξίσου, ακυρώθηκε, σχεδόν, κάθε ίχνος από το δικαίωμα στην απεργία αφού τις αλλεπάλληλες αποφάσεις δικαστηρίων που έβγαλαν πρόσφατα παράνομες και καταχρηστικές πολλές απεργίες (βλ. ναυτεργάτες, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας κ.λπ.) ακολούθησε η επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών. Το Ιουλιανό πραξικόπημα του 2010, μπορεί να μην καταγράφηκε ακόμα ως τέτοιο στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ήταν όμως πολύ χειρότερο και θα έχει πολύ πιο επικίνδυνες συνέπειες από τα γνωστά Ιουλιανά του ’65.
Κι αυτό γιατί το πραξικόπημα του 2010 δεν ήταν μόνο πολιτικό αλλά κυρίως κοινωνικό. Πραξικόπημα κατάλυσης κοινωνικών, εισοδηματικών, ασφαλιστικών, εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο γυρίζει τη χώρα έναν αιώνα πίσω και στην ουσία διαμορφώνει ένα κοινωνικό Καιάδα.

Ποτέ και σε καμία χώρα δεν ήρθαν όλα πάνω-κάτω μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Όπως ομολογούν και οι επικεφαλής της «τρόικα» στην Ελλάδα, το «σοκ» που επεβλήθη στη χώρα με τη μορφή κοινωνικού οδοστρωτήρα, ήταν χωρίς προηγούμενο, αφού τέτοιου βάθους και κοινωνικής αντιδραστικότητας μέτρα δεν έχουν επιβληθεί σε καμία άλλη χώρα του πλανήτη, απ’ όσες έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ. Ποτέ και πουθενά οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν οδηγούνται από τη μια μέρα στην άλλη σε κατάρρευση μέχρι 30%. Ποτέ και πουθενά δεν λεηλατήθηκαν σε τέτοιο βάθος ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε να εξωθούν στη μη-σύνταξη και σε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που μπορεί να αυξάνονται από την Eurostat. Ποτέ και πουθενά η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων δεν υπήρξε τόσο απότομη και σε τέτοιο βάθος ώστε να καταργούνται στην ουσία οι Συλλογικές Συμβάσεις και στην ουσία το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα.

Η Ελλάδα έχει μετατραπεί, από μια παραδομένη και εκχωρημένη στο μεγάλο κεφάλαιο κυβέρνηση, σε ένα είδος «νεοαποικίας» των υπαλλήλων της τρόικα. Το κράτος έχει καταντήσει μια κακοστημένη εισπρακτική εταιρεία τόκων και χρεολυσίων για το χρηματιστικό κεφάλαιο με τη λεηλασία των πολιτών και μια κακής έκδοσης Ανώνυμη Εταιρεία, η οποία έχει παραδοθεί στο έλεος των πολυεθνικών ελεγκτικών εταιρειών, που έχουν αλώσει το δημόσιο!

Θα είμαστε η Αριστερά που έβλεπε ανήμπορη να καταρρέουν γύρω της οι κατακτήσεις ενός αιώνα; Θα γίνουμε η μοιραία παράταξη που δεν μπόρεσε; Είναι δυνατόν, έστω και τώρα, να αντιδράσουμε και να αντιδράσουμε αποτελεσματικά;

Το κεφάλαιο αυτό είναι μεγάλο και χρειάζεται, τουλάχιστον, ένα άλλο σημείωμα. Σημειώνω πολύ επιγραμματικά:

Πρώτον: Χρειάζονται άμεσα νέες τολμηρές πρωτοβουλίες για μια νέα ώθηση και μια νέα επανεκκίνηση πάνω σε καινούργιες βάσεις της κοινής δράσης και της συμπαράταξης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει το πρόσφατο συσταθέν «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» και όχι μόνο αυτό!

Δεύτερον: Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο καθαρά πολιτικό κίνημα με ξεκάθαρους στόχους στο κεντρικό ζήτημα της χώρας: την κηδεμονία της Ε.Ε.-ΔΝΤ και το χρέος. Συνοπτικά, πρέπει να εργαστούμε για ένα κίνημα λαϊκών επιτροπών μη αναγνώρισης του χρέους παντού, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, και με αιτήματα την απεμπλοκή από το μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, ως αφετηρίες ενός ριζοσπαστικού προγράμματος με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Τρίτον: Χρειαζόμαστε ένα νέο συμβόλαιο αναζωογόνησης, αλληλεγγύης, σύμπνοιας και κοινών άμεσων στόχων του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί ξανά να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική δυναμική για μια προοδευτική και σοσιαλιστική εναλλακτική λύση στη χώρα.

Χωρίς μια νέα ώθηση στην υπόθεση της συμπαράταξης της Αριστεράς, χωρίς μια νέα κινηματική δυναμική και μια νέα αριστερή εναλλακτική πολιτική πρόταση με αντίκρισμα και βάρος, η καταγγελία της κυβέρνησης δεν αρκεί, όπως δεν μπορεί, χωρίς τα παραπάνω, να δοθεί με την αποτελεσματικότητα που χρειάζεται η μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών!

(*) Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ "ΔΡΟΜΟΣ" 31/7