Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ για το 4ο επικαιροποιημένο Μνημόνιο


Η κυβέρνηση υπογράφει νέα, ακόμα πιο οδυνηρά για το λαό, μνημόνια, με νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Η απόφασή της είναι προειλημμένη, να θάψει κάθε προοπτική του ελληνικού λαού για ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη , ευθυγραμμιζόμενη με τις επιταγές του κεφαλαίου.

Η διέξοδος για τη χώρα δεν θα έρθει από την παραίτηση του Υπουργού Οικονομικών ή έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό, αλλά από την απόσυρση συνολικά της κυβέρνησης και την ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

To Γραφείο Τύπου

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ΑNAKOINΩΣΗ Π.Κ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ &ΝΕΑΣ ΠΕΡΑΜΟΥ




H Π.Κ του Συνασπισμού Μεγάρων & Νέας Περάμου την Δευτέρα 20/2 πραγματοποίησε συνεδρίαση με σκοπό τον απολογισμό της απερχόμενης γραμματείας και την εκλογή νέας.

Στην συνεδρίαση υπήρξε θετική αποτίμηση της δράσης της πολιτικής κίνησης για τα 2 τελευταία χρόνια παρά τις όποιες αντικειμενικές αδυναμίες .

Γ ια το επόμενο διάστημα η νέα γραμματεία που συγκροτήθηκε έβαλε τους παρακάτω στόχους : δημιουργία Π.Κ νεολαίας, οργανωτική ανασυγκρότηση , εξωστρεφείς δράσεις για την απόκρουση της πολιτικής του Μνημονίου, επανεκκίνηση τοπικού ΣΥΡΙΖΑ.

Την νέα γραμματεία αποτελούν οι εξής σ. : Κανελλόπουλος Αντώνης, Στρατούρης Περικλής, Κιπινής Δημήτρης, Δέσκος Τάσος, Μιχάλαρος Γιάννης, Δελιδάκης Νίκος, και Δουλγεράκης Γιώργος.

Η δύσκολη αλήθεια για το μεταναστευτικό




ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*



Το μεταναστευτικό δεν έχει εύκολη λύση. Η έλλειψη οργανωμένης αντιμετώπισης της ανθρώπινης μετανάστευσης, που δεν έχει προορισμό την Ελλάδα αλλά τη Δυτική Ευρώπη, άφησε τους μετανάστες ανυπεράσπιστους στην κακομεταχείριση και την πιο άγρια εκμετάλλευση, παράλληλα όμως άφησε ανυπεράσπιστη και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Τώρα μάλιστα που εξέλιπαν και οι ευκαιρίες απασχόλησης, χάθηκαν και τα "μαύρα" μεροκάματα, τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ.

Η Ε.Ε. με τη συνθήκη του Δουβλίνου II θέλει να κάνει την Ελλάδα έναν απέραντο φράχτη για να σταματήσει τα τεράστια μεταναστευτικά ανθρώπινα ρεύματα, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό είναι εκτός πραγματικότητας. Στην Ελλάδα απλά μεταφέρεται η πείνα και η ελπίδα χιλιάδων ανθρώπων μακριά από την πηγή της. Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό ζήτημα, είναι πάνω απ' όλα θέμα της Ε.Ε. και όλων των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών που το δημιούργησαν.

Η μαζική και διαρκής μετακίνηση φτωχών ανθρώπων από τον Τρίτο Κόσμο στον Πρώτο δεν πρόκειται να σταματήσει παρά μόνο όταν δοθούν λύσεις και αρθούν τα αίτια της δυστυχίας και της άνισης ανάπτυξης επιτόπου στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, θα έχουμε τη φτώχεια του μετανάστη να προσκρούει στην απειλή της φτώχειας του νεοέλληνα και τα εγχώρια φασιστοειδή και ξενοφοβικά φίδια να σπεκουλάρουν πολιτικά. Σίγουρα θα προσπαθήσει το σάπιο δικομματικό σύστημα να συκοφαντήσει όλους όσοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και όχι να το κρύψουν κάτω από το χαλί.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα όμως δεν είναι ένα ζήτημα ξεκομμένο από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και σπέρνει ψευδαισθήσεις όποιος θεωρεί ότι μπορεί να λυθεί οριστικά με μέτρα καταστολής, με φράχτες και στρατόπεδα «υποδοχής». Το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι διαχρονικό και ο ελληνικός λαός, όσο και αν είναι στριμωγμένος σήμερα, δεν μπορεί να λησμονήσει ότι έχει πάνω από δέκα εκατομμύρια αδέλφια του που ζουν σε όλες τις εσχατιές της γης.

Η αριστερά από τη μεριά της για το τεράστιο αυτό ζήτημα δεν μπορεί να λειτουργεί με λογικές φοβικές, μικροκομματικές και να δρα με επιπολαιότητα και καιροσκοπισμό. Ούτε να κλείνει το στόμα της ταμπουρωμένη σε μια καθεστωτική λογική, φοβούμενη μην χάσει ψήφους και πρόσκαιρη λαϊκή συγκατάθεση. Το πρόβλημα του μεταναστευτικού ρεύματος έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές και είναι πιο σημαντικό από τα πανεπιστημιακά άσυλα -μιας και γίνεται μεγάλη αναφορά αυτές τις μέρες με την κατάληψη της Νομικής, με περίσσευμα υποκρισίας από τα ΜΜΕ. Η αριστερά πρέπει να πει όλη την αλήθεια στον λαό και να τον πείσει ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί να λυθεί με φοβίες και απάνθρωπες επιλογές, ειδικότερα από μια χώρα που πάντα τροφοδότησε και συνεχίζει, δυστυχώς, να τροφοδοτεί μέχρι σήμερα την ανθρώπινη μετανάστευση.



* Β. Πριμικήρης, Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ




Η Ελλάδα, ως χώρα, είναι ασφαλώς αντικειμενικά αδύνατο να αναλάβει την λύση των μεταναστευτικών προβλημάτων όλης της οικουμένης.
Η Κυβέρνηση όμως, υπογράφοντας την συνθήκη ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2, δέχτηκε την απαγόρευση προώθησης σε χώρες της Ευρώπης, όσων μεταναστών φτάνουν στην χώρα μας και δηλώνουν την πρόθεση τους να μετακινηθούν.
Πρακτικά αυτό σημαίνει το εξής:
Ο βασικός προορισμός των μεταναστών δεν είναι η Ελλάδα, είναι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όμως για να φτάσουν σε αυτές, λόγο των γεωγραφικών θέσεων της Τουρκίας και της Ελλάδας, περνούν υποχρεωτικά από τις χώρες αυτές.
Η Τουρκία, επειδή δεν έχει υπογράψει την συνθήκη ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2, δεν έχει υποχρέωση να τους σταματήσει στα σύνορα της.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα μεταναστευτικά κύματα να φτάνουν στην χώρα μας.
Φτάνοντας στην χώρα μας, επειδή η Ελλάδα έχει υπογράψει αυτή την συνθήκη, απαγορεύεται να κάνει το ίδιο.
Απαγορεύεται δηλαδή να τους αφήσει να πάνε στον προορισμό τους που είναι η Ευρώπη.
Αυτός είναι ο λόγος, όχι και οι πραγματικές αιτίες της μετανάστευση που είναι άλλο ζήτημα, που η χώρα μας έχει γίνει ‘δεξαμενή’ μεταναστών.
Αντί λοιπόν η Κυβέρνηση να υπογράφει την συνθήκη ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2, η αφού την υπέγραψε να ζητά την ριζική αναθεώρηση της, ακροβατεί:
Χρησιμοποιεί, όπως και ο κ. Καρατζαφέρης την λέξη λαθρομετανάστες, σαν να πρόκειται για λαθραία τσιγάρα και όχι για ανθρώπινες ψυχές.
Ετοιμάζεται να φτιάξει φράκτη στα σύνορα δηλαδή νέο τείχος λες και τα τείχη κράτησαν πότε τους Λαούς από την Ελευθέρια τους.
Από την μια λέει πως η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος, από την άλλη όμως δεν ζητά αναθεώρηση της συνθήκης ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2.
Στην πραγματικότητα παίζει με το μεταναστευτικό πολιτικά παιχνιδάκια, τα οποία όμως ενίοτε, μπορεί να έχουν και δραματικές συνέπειες.
Έχει αλήθεια αναλογιστεί η Κυβέρνηση τι μπορεί να συμβεί εάν χαθεί έστω και μια ζωή από τους σχεδόν 300 απεργούς πείνας ;
Τα λίγα μεροκάματα που ζητούν, ώστε να πάρουν την πράσινη κάρτα, που μόνο φέτος δεν τα εξασφάλισαν λόγο οικονομικής κρίσης, μπορεί να αξίζουν περισσότερο από τις ανθρώπινες ζωές ;
Έχει η Κυβέρνηση συνειδητοποιήσει πως οι απεργοί πείνας ρισκάρουν την ζωή τους η νομίζει πως είναι αγώνας τζάμπα μαγκιά, σαν αυτούς που επί χρόνια ακούμε μόνο στα λόγια να δίνει το ΠΑΣΟΚ ;
Οι απεργοί πείνας δεν ζητάνε ‘ρουσφέτι η ελεημοσύνη’.
Ζητάνε ως εργαζόμενοι τις ελάχιστες εγγυήσεις επιβίωσης, μέσα σε συνθήκες σκληρής οικονομικής κρίσης.
Όταν πχ ο κ. Παπανδρέου στήριζε ως αντιπολίτευση, στις 5/12/2008 την απεργία πείνας 15 μεταναστών στην Κρήτη, γιατί δεν κάνει το ίδιο τώρα που το ΠΑΣΟΚ είναι στην Κυβέρνηση και ο ίδιος Πρωθυπουργός;
Όταν τα αιτήματα των σημερινών απεργών πείνας είναι ακριβώς τα ίδια, με αυτά των μεταναστών της Κρήτης, τα οποία μάλιστα τότε ικανοποίησε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας!
Ο κ. Παπανδρέου οδηγεί που οδηγεί με το μνημόνιο την χώρα και τον Λαό σε αδιέξοδο, τουλάχιστον ας φροντίσει για την υστεροφημία του.
Ας μην στιγματιστεί και με επίδειξη αδιαφορίας που μπορεί να οδηγήσει 300 ανθρώπους ακόμα και στον θάνατο!
Μόνο που ότι είναι να κάνει όφειλε να το είχε κάνει χτες, γιατί σήμερα ίσως να είναι πάρα πολύ αργά ….. !

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ
Μέλος Ν. Ε. Δυτ. Αττικής του Συνασπισμού

H επανεκκίνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α αναπτερώνει τις ελπίδες των πολιτών…



Γράφει ο Νίκος Τσιαντός


Το φρούδο επιχείρημα ότι η υπογραφή και μόνο του Μνημονίου θα μας έβγαζε από τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης και έτσι η χώρα θα εισέρχονταν σε τροχιά ανάπτυξης μετά το 2013, κατέρρευσε πλέον ολοκληρωτικά.
Ακόμα και οι ίδιοι οι ένθερμοι υποστηρικτές του παραδέχονται τώρα ότι τα περιοριστικά μέτρα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, όπως οι μειώσεις συντάξεων, η περικοπή επιδομάτων και όλα τα άλλα επαχθή μέτρα που λήφθηκαν, δεν είναι τελικά ικανά να μας βγάλουν από το αδιέξοδο καθώς στο τέλος του 2013 ούτε το έλλειμμα θα πέσει στο 30% ούτε το χρέος θα μειωθεί, αντίθετα θα διογκωθεί.
Μετά λοιπόν από όλα αυτά τα αυτονόητα που όπως προείπαμε παραδέχονται ακόμα και οι ίδιοι, μας αποκάλυψαν τις τελευταίες ημέρες και το συμπληρωματικό τους σχέδιο για αξιοποίηση (βλέπε: εκποίηση-ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ, ισχυριζόμενοι και αυτή τη φορά ότι αποτελεί πανάκεια καθώς είναι τάχα το μόνο φάρμακο που θα περισώσει την παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων και θα οδηγήσει την οικονομία μας σε τροχιά ανάπτυξης. Αλήθεια ποιος άραγε τους πιστεύει;
Μετά όμως τις εκπλήξεις και των τελευταίων εβδομάδων φαίνεται ότι το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Η χρεοκοπία του Μνημονίου είναι καταφανής και το επιχείρημα ότι αποτελούσε μονόδρομο πραγματικά κατέρρευσε. Η Τρόικα τώρα ανησυχεί αλλά και οι πολιτικοί αναλυτές φοβούνται για απρόβλεπτες εξελίξεις, αφού τα ολοένα αυξανόμενα κινήματα ανυπακοής και οι συνεχιζόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις μπορεί να οδηγήσουν τους κυβερνώντες στις -ανεπιθύμητες για την Τρόικα- εκλογές. Εκλογές απρόβλεπτες ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα που μπορεί να επιφέρουν εξελίξεις οι οποίες να ακυρώσουν τις δεσμεύσεις του Μνημονίου, και γι’ αυτό οι «δανειστές» μας να υποχρεωθούν να χάσουν τελικά μέρος από τα χρυσοπληρωμένα από τη χώρα μας ληστρικά «δανεικά» τους.
Παράλληλα με αυτό το ενδεχόμενο, στην πολιτική σκηνή τα δεδομένα αλλάζουν και από την αναγγελθείσα «επανεκκίνηση» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ένα πολιτικό γεγονός που αποκρύφτηκε μεν από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά που για πολλούς πολιτικούς παρατηρητές είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς μόνο η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά φαίνεται ότι, σε αυτή την περίοδο κρίσης με τις προτάσεις που έχει διατυπώσει για την διέξοδο από αυτή, αποτελεί την τελευταία ελπίδα ακόμη και για τους πολίτες που δεν την ψηφίζουν.
Ως γνωστόν ο χώρος αυτός της Αριστεράς υπήρξε (με αποκορύφωμα τις τελευταίες Αυτοδιοικητικές εκλογές) φανερά διασπασμένος. Αυτή η κατάσταση ήταν φυσικό να αποτελέσει εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος. Η πολυπόθητη ενότητα, που τώρα πλέον είναι επιτακτική και απαραίτητη φαίνεται ότι προκύπτει επιτέλους μετά και τις τελευταίες εσωτερικές διεργασίες στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Η ενότητα αυτή θα αναπτερώσει τις ελπίδες των εργαζομένων, καθώς ο εν λόγω χώρος έχει αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει τα αιτήματά τους χωρίς να παρεμβαίνει στη λήψη των συλλογικών τους αποφάσεων, σεβόμενος απόλυτα την αυτονομία των οργάνων τους.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για τη χώρας μας, για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τους νέους, η ενότητα όλης της Αριστεράς είναι η μόνη ελπίδα διεξόδου, η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Η επανεκκίνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα δυναμώσει την πραγματική αντιπολίτευση που έχει ανάγκη η χώρα μας στα πλαίσια της Ε.Ε. Θα θεμελιώσει τα αιτήματα των εργαζομένων σε πολιτική βάση, μιας και οι προτάσεις της ανανεωμένης και ριζοσπαστικής Αριστεράς για διέξοδο από την κρίση, ταυτίζονται στις περισσότερες των περιπτώσεων με τα αιτήματα των κινημάτων. Θα δώσει τη δυνατότητα να αναδειχτεί η εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση αναχαιτίζοντας το ψέμα του μονόδρομου που επικαλούνται παραπλανητικά οι κυβερνώντες.
Αλλά ακόμη και εάν δεν υφίσταντο οι σημερινές συνθήκες, το ενωτικό σχήμα της Αριστεράς θα έπρεπε να επιδιωχθεί. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α παρόλη τη μικρή εκλογική του δύναμη ενοχοποιήθηκε και ενοχοποιείται τόσο πολύ γιατί προφανώς ενοχλεί και θεωρείται απρόβλεπτος πολιτικός χώρος. Δεν φτάνει όμως από μόνος του να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις για την εναλλακτική πολιτική προοπτική της χώρας μας. Τώρα πλέον απαιτείται η ενότητα όλης της Αριστεράς, της ριζοσπαστική, της ανανεωτικής, της οικολογίας, αλλά και των δυνάμεων του σοσιαλιστικού χώρου. Οι πολίτες που στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση στήριξαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ, τώρα πλέον διαβλέπουν ότι ο δήθεν σοσιαλισμός του κυβερνώντος κόμματος «ξεθώριασε».
Η ελπίδα πλέον είναι η ενότητα όλων των παραπάνω συνιστωσών σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο. Σήμερα πάνω από όλα προέχει η πολιτική ενότητα παρακάμπτοντας τις όποιες επιμέρους διαφορές. Ας συμφωνήσουμε επιτέλους, λέμε τώρα εμείς οι Αριστεροί σε ένα ενιαίο μέτωπο, πάνω σε όλα εκείνα που μας ενώνουν και που είναι πραγματικά τα περισσότερα. Μόνο έτσι θα αναπτερώσουμε τις ελπίδες όχι μόνο των αριστερών αλλά και όλου του ελληνικού λαού.
Η ανάγκη αυτή γίνεται μέρα με τη μέρα κατανοητή από όλο και περισσότερους πολίτες και θα γίνει και στην πορεία περισσότερο αντιληπτή μέσα από την αριθμητική ενίσχυση στις σφυγμομετρήσεις. Και μόνο το γεγονός αυτό θα δυναμώσει την αποτελεσματικότητα των αγώνων φρενάροντας επιπρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα και δημιουργώντας συγχρόνως τις προϋποθέσεις για προοδευτικές πολιτικές, αντίθετες από τις μέχρι τώρα εφαρμοσμένες από τα δύο κόμματα που κυβερνούν για δεκαετίες τη χώρα τα οποία και ευθύνονται αποκλειστικά και από κοινού για το ότι την οδήγησαν στο χείλος της χρεοκοπίας.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ανακοίνωση – Κάλεσμα της Νεολαίας Συνασπισμού στην πανεργατική πορεία 23 Φλεβάρη


Μας κλέβουν το μέλλον να τους κάνουμε παρελθόν!

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οξύνει την ολομέτωπη πολιτική επίθεσή της στα πιο στοιχειώδη εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και στις δημοκρατικές κατακτήσεις. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να συρρικνώσουν το δημόσιο χώρο σε βάρος των κοινωνικών αναγκών και να επιτύχουν την έξοδο από την κρίση σε βάρος των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων και των γυναικών, των μεταναστών και των πιο αδύναμων κοινωνικά ομάδων.

Δεν αρκούνται στην κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων που έχει επιφέρει μείωση μισθών ως και 30% αλλά δηλώνουν αποφασισμένοι για την επιβολή ατομικών συμβάσεων εργασίας. Υπό το φόβο μήπως βρεθούν ανάμεσα στους 700.000 ανέργους οι εργαζόμενοι θα εξαναγκάζονται να «διαπραγματεύονται» ατομικά με τους εργοδότες χωρίς κατώτερα όρια προστασίας. Η εργασιακή ευελιξία που αποτελεί πρωτεύοντα στόχο της κυβέρνησης ήδη από το 2001 διευρύνεται ακόμα περισσότερο μέσω της δυνατότητας των εργοδοτών να επιβάλλουν ακόμα και εργασία 65 ωρών την εβδομάδα (ή και 72! για όσους εργάζονται 6 ημέρες την εβδομάδα). Επιπλέον καταργείται κάθε αντικίνητρο για τη σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου (ακόμα και μιας ημέρας) και οι συμβασιούχοι αποτελούν πλέον τον κανόνα των εργασιακών σχέσων.

Τη στιγμή που απροκάλυπτα δηλωνουν ότι στις ελβετικές τράπεζες υπάρχουν ελληνικές καταθέσεις ύψους 500δις ευρώ, μας λένε ότι δεν υπάρχουν χρήματα και θα πρέπει να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία προκειμένου να βρουν 50 δις! Τη στιγμή που παγώνουν τις συντάξεις εξοικονομώντας 100 εκατ.ευρώ, μειώνουν τη φορολογία των επιχειρήσεων στο 20% και τους χαρίζουν 320 εκατ.ευρώ! Τη στιγμή που οι εφοπλιστές αποδίδουν φόρους μόλις 12 εκ ευρώ, οι μετανάστες αφήνουν για την πράσινη κάρτα 50 εκατ.ευρώ! Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ στην Ελλάδα υπάρχουν 1.000.000 ανασφάλιστοι εργαζόμενοι.Κομμάτι αυτών αποτελούν οι 300 απεργοί πείνας. Δική τους νίκη θα αποτελέσει νίκη όλων των εργαζομένων. Στηρίζουμε τον αγώνα τους με όλες μας τις δυνάμεις.

Ενώ δηλώνουν ότι όσα μέτρα παίρνουν είναι αποτέλεσμα των πιέσεων της τρόικας οι ευρωβουλευτές ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπερψήφισαν την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη για όλες τις χώρες της ΕΕ. Οι μοναδικοί που καταψήφισαν ήταν οι ευρωβουλευτές της ευρωωομάδας της Αριστεράς οι οποίοι κατέθεσαν αντιψήφισμα για την επαναφαρά του ορίου στα 60 έτη. Το νέο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» στο οποίο έχει συναινέσει ήδη το ΠΑΣΟΚ έρχεται να συνταγματοποίησει την εργασιακή λιτότητα με μειώσεις μισθών και περικοπές εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Προκειμένου να θωρακίσουν την επίθεση στα εισοδήματα εργαζομένων και νεολαίας ποινικοποιούν τις πρακτικές της κοινωνικής αντίστασης και τρομοκρατούν τους πολίτες υιοθετώντας πολιτικές πρακτικές πρωτοφανούς αυταρχισμού. Για μια ακόμη φορά προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το κοινωνικό αυτοματισμό στοχοποιώντας ως «συντεχνίες» τους εργασιακούς κλάδους που αγωνίζονται ενάντια στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων τους ενώ όσοι αγωνίζονται ενάντια στις ληστρικές συμβάσεις παραχώρησης των διοδίων και όσοι αρνούνται να πληρώσουν τις εξωφρενικές αυξήσεις αντιμετωπίζονται στην καλύτερη ως «τζαμπατζήδες» και στην χειρότερη ως εγκληματίες παραβάτες.

Απέναντι σε όλα αυτά βασικό μας όπλο είναι οι συλλογικοί αγώνες για την υπεράσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας!

Όλοι και όλες την Τετάρτη 23 Φλεβάρη στην πανεργατική απεργία, στις 10:30, στο Μουσείο
21/2/2011 Το Γραφείο Τύπου της Νεολαίας Συνασπισμού

Επιστροφή στην εποχή του Οθωνα




Ιωάννης Δραγασάκης | Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011 ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας είναι η αγαπημένη εύκολη λύση που καιρό τώρα περιφέρεται σε πολιτικά γραφεία και επιχειρηματικά σαλόνια. Καθόλου πρωτότυπο αυτό, αφού από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους το ροκάνισμα της δημόσιας περιουσίας υπήρξε ιδιόμορφη, όσο και κρίσιμη, πηγή ιδιωτικού πλουτισμού και συγκρότησης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ως και σήμερα δεν έχουμε μητρώο των ακινήτων του Δημοσίου ή κάποια καταγραφή τους, για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι σε πολλές χώρες μαζί με τον τακτικό προϋπολογισμό κατατίθεται κάθε χρόνο και ειδικός προϋπολογισμός και απολογισμός για την περιουσία του αντίστοιχου κράτους. Μια τέτοια διαφάνεια θα ήταν προφανώς θανάσιμος εχθρός της «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας, όπως πολλοί την εννοούν, και γι΄ αυτό οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να μην υπάρχει.

Η άποψη ειδικότερα ότι το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος μπορεί να αντιμετωπισθεί, έστω και μερικώς, με εκποίηση ή «αξιοποίηση» ή υποθήκευση δημόσιας περιουσίας συνιστά έναν επικίνδυνο για την κοινωνία αναχρονισμό. Πρόκειται για μια αντίληψη που μας επιστρέφει στην εποχή του... Οθωνα, όταν με νόμο του 1853 το κράτος δανειζόταν με υποθήκη τον ελαιώνα της Αμφισσας, που τότε ήταν δημόσιος, ή μετοχές της Εθνικής Τράπεζας ή ό,τι άλλο είχε στην κατοχή του.

Και είναι αναχρονισμός διότι δεν θίγει τις αιτίες που δημιουργούν το πρόβλημα. Το δημόσιο χρέος δεν συνίσταται σε κάποιο μεμονωμένο δάνειο που πρέπει να αποπληρωθεί, αλλά είναι έκφραση ενός συστήματος που δημιουργεί συνεχώς χρέος μέσω της άνισης αναδιανομής, της φορολογικής ασυλίας των ισχυρών, της διάχυτης φοροκλοπής, των υπέρογκων εξοπλισμών, της κακοδιαχείρισης, της υφαρπαγής ή της σπατάλης δημόσιων πόρων. Αποπληρωμή του δημόσιου χρέους σημαίνει ριζική αλλαγή και, όπου χρειάζεται, ανατροπή αυτού του συστήματος. Και αυτό δεν γίνεται.

Μάλιστα στο σύστημα αυτό προστέθηκαν πρόσφατα δύο ακόμη «επιταχυντές» της συσσώρευσης χρέους. Ο ένας είναι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού και ο άλλος είναι η δραματική ύφεση που επιφέρει η πολιτική του μνημονίου. Οι παράγοντες αυτοί εκτινάσσουν το χρέος και προσδίδουν σε αυτό πρωτοφανή δυναμική.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις φθινοπωρινές εκτιμήσεις της ΕΕ, το δημόσιο χρέος, από 126,8% του ΑΕΠ το 2009, θα εκτιναχθεί στο 157,3% το 2013. Ως προς την πιο μακροπρόθεσμη δυναμική του, ο Lorenzo Smaghi, μέλος του προεδρείου της ΕΚΤ, σε πρόσφατη ομιλία του αναφέρει ότι και μετά το 2020 το δημόσιο χρέος θα κινείται πάνω από τα επίπεδα του 120% του ΑΕΠ, και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι επί σειρά ετών θα επιτυγχάνονται πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα της τάξεως του 6%. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει συμβεί ποτέ και σε καμία χώρα.



Αποψη της έκτασης του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού, που αποτελεί ένα από τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας Απέναντι λοιπόν σε αυτή την αδυσώπητη δυναμική του χρέους η κυβέρνηση αντιπαραθέτει την εκποίηση δημόσιας περιουσίας 50 δισ. ευρώ ως το 2015, για να επιτύχει τι ακριβώς; Κατά το ίδιο τον υπουργό Οικονομικών, το σχέδιο αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μείωση του χρέους κατά 5-6 ποσοστιαίες μονάδες, λόγω του ότι με το ποσό των 50 δισ. ευρώ μπορούν να επαναγορασθούν ελληνικά ομόλογα σε τιμές χαμηλότερες των ονομαστικών κατά 25%-30%. Πέραν του ότι το αποτέλεσμα είναι ασήμαντο σε σχέση με τον όγκο του χρέους, αυτό θα έχει επιτευχθεί με μείωση της δημόσιας περιουσίας κατά 50 δισ. ευρώ ή 20% του ΑΕΠ. Αρα, η λεγόμενη «καθαρή οικονομική θέση», η σχέση δηλαδή ανάμεσα στην περιουσία και στις υποχρεώσεις του κράτους, θα έχει επιδεινωθεί κατά 14 ποσοστιαίες μονάδες.

Η όλη «σύλληψη» επομένως αυτή δεν εντάσσεται σε κάποιο σχέδιο που να βγάζει τη χώρα από την παγίδα του χρέους, ούτε σε κάποιο άλλο που θα αποσκοπούσε στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας για την κάλυψη των αναγκών του Δημοσίου και άλλων κοινωνικών αναγκών. Αντίθετα ως μοναδικό αποτέλεσμα θα έχει την περαιτέρω αποξένωση του ελληνικού λαού από ένα ακόμη τμήμα του συλλογικού του πλούτου. Οδηγούμαστε έτσι σε μια κατάσταση στην οποία τελικά μόνο το χρέος θα είναι δημόσιο, μόνο αυτό θα ανήκει στον λαό, αφού τα δημόσια αγαθά συρρικνώνονται και ό,τι συνιστά δημόσια περιουσία εκποιείται. Είναι προφανές ότι αυτό δημιουργεί ένα μείγμα εκρηκτικό. Επομένως, είτε μέρος του χρέους πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να διαγραφεί ή να υποτιμηθεί, είτε μέρος του ιδιωτικού πλούτου να κοινωνικοποιηθεί, είτε ένας συνδυασμός και των δύο θα μπορούσε να γίνει η βάση για την αναγκαία επανεκκίνηση και ανασυγκρότηση της οικονομίας. Αυτή είναι μία από τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την παγίδα του χρέους και τον φαύλο κύκλο: χρέος- λιτότητα- ανεργία. Και μόνο σε ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να έχει νόημα και η ανάδειξη, η καταγραφή και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, με τελικό στόχο την προσαύξηση και όχι τη μείωσή της.

Ο κ. Ιωάννης Δραγασάκης είναι πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι πλέον φανερό πως αυτό το χρέος δεν ξεχρεώνεται




Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/02/2011 ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*



Η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μέρα με τη μέρα επιδεινώνεται. Η επίθεση κυβέρνησης και «τροϊκανών» (ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΕΚΤ) γίνεται όλο και πιο προκλητική. Η νέα δέσμη αντιλαϊκών μέτρων 15 δισ. του προϋπολογισμού 2011, η καινούργια δέσμη που ετοιμάζεται για τον επόμενο χρόνο, το νέο πακέτο στήριξης 30 δισ. των τραπεζών (συνολικά 108 δισ. ευρώ από το 2009), η δέσμευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (50 δις) συνοδευόμενη από κουτοπόνηρους ελιγμούς απόκρυψης των άθλιων επιλογών της, δείχνουν καθαρά ότι η παραμονή στην εξουσία είναι επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό.



Άρνηση «απεχθούς χρέους» μοχλός ανατροπής


Μόνιμη επωδός για όλα τα μέτρα είναι το χρέος, τα ελλείμματα για αποφυγή χρεοκοπίας. Ωστόσο το χρέος σταθερά αυξάνει (από 298 δισ. ευρώ ή 127% του ΑΕΠ το 2009, σε 343 δισ. ή 148% του ΑΕΠ το 2010, 362 δισ. ή 158% του ΑΕΠ το 2011 και….έχει ο θεός ως το 2015). Η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, την υψηλή ανεργία, η νέα γενιά δεν έχει μέλλον, ενώ η χώρα βαδίζει ολοταχώς στη χρεωκοπία. Είναι πλέον καθαρό ότι το χρέος δεν ξεχρεώνεται. Όλες οι δέσμες μέτρων μοναδικό σκοπό έχουν την εξασφάλιση των τραπεζιτών, πολυεθνικών εταιρειών, μεγαλοεισοδηματιών, «εχόντων και κατεχόντων» και συνολικά του συστήματος διαπλοκής του χρέους που λειτουργεί ως βρόγχος στον λαιμό του ελληνικού λαού.

Προκύπτει αδήριτη ανάγκη δραστικού «κουρέματος» του χρέους αντί «εξανδραποδισμού» του ελληνικού λαού. Υπάρχουν ακαταμάχητοι ηθικοί, νομικοί και πολιτικοί λόγοι άρνησης πληρωμής του και ειδικότερα του επαχθούς/απεχθούς χρέους. («Επαχθές» ίσον δυσβάστακτο, ασήκωτο, κ.λπ., ενώ «απεχθές» επιπλέον παράνομο, ανήθικο, αθέμιτο, κ.λπ.). Και μόνο με επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» (state of necessity) της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (1613η Συνάντηση, 17η Ιουνίου 1980), «ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες επιφέροντας χάος και αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει κονδύλια αποπληρωμής δανείων» σε ξένους και ντόπιους δανειστές. Κατά συνέπεια έχει όλο το ηθικό δικαίωμα άρνησης πληρωμής όχι μόνο του «απεχθούς» αλλά γενικά του δημόσιου χρέους. Η εμπειρία άλλων χωρών και της Ελλάδας το επιβεβαιώνει.

Είναι γνωστό ότι ο Ισημερινός (Εκουαδόρ) αρνήθηκε το 2008 την πληρωμή του «απεχθούς χρέους» (odious dept). Έθεσε το θέμα στον ΟΗΕ και αποφάσισε το «κούρεμα» του μεγαλύτερου μέρους, ενώ το υπόλοιπο δέχτηκε να αποπληρωθεί με 10% των συναλλαγματικών εισπράξεων από εξαγωγές. Επίσης το 1953 η Γερμανία, με τη συμφωνία του Λονδίνου δέχτηκε να πληρώσει μόνο το 37,5% του χρέους της και η εξόφληση να γίνει επί ενός ποσοστού των εισπράξεων από εξαγωγές. Επίσης το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε επί Μεταξά (!!) την εξυπηρέτηση δανείου της βελγικής τράπεζας «Societe Commercial de Belgique» επικαλούμενη «τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας», σκεπτικό που αποδέχτηκε το «Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου» κ.ά.!

Τέτοιες δυνατότητες άρνησης πληρωμής και επαναδιαπραγμάτευσης χρέους μπορούσε και η ελληνική κυβέρνηση να κάνει, διεκδικώντας τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους και αποπληρωμή του υπόλοιπου με ένα ποσοστό επί των εισπράξεων από εξαγωγές ή βάζοντας ως κριτήριο (ρήτρα) την αύξηση του ΑΕΠ, ή αύξηση της απασχόλησης, κ.ά. Το κύριο είναι η πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα και δευτερεύον οι μορφές άρνησης πληρωμής. Δυστυχώς η κυβέρνηση έκανε συνειδητή ταξική επιλογή υπέρ των πιστωτών, σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων, της νέας γενιάς και λαϊκών στρωμάτων. Η άρνηση πληρωμής του «απεχθούς» χρέους και η επαναδιαπραγμάτευση του υπόλοιπου, πρέπει να αποτελέσει κεντρικό αίτημα πάλης και αποφασιστικός μοχλός ανατροπής του μισητού «Μνημονίου» και της πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας, μαζί και της χρηματιστικής ελίτ σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, να ανοίξει ο δρόμος για συνολική στροφή στην οικονομική πολιτική και τη διακυβέρνηση της χώρας.





Η συγκρότηση Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους


Η αμφισβήτηση πληρωμής του «επαχθούς/απεχθούς» χρέους, απαιτεί «άνοιγμα βιβλίων» για προσδιορισμό του (σύμφωνα με εκτιμήσεις ανέρχεται σε 75-80% του συνολικού χρέους). Η συγκρότηση ειδικής «επιτροπής λογιστικού ελέγχου», δεν έχει έννοια μιας «τεχνικής επιτροπής», αλλά μιας κοινωνικής επιτροπής δημόσιου ελέγχου, με ειδικούς επιστήμονες, εκπροσώπους κοινωνικών φορέων, πρόσωπα γενικά φερέγγυα και αξιόπιστα, ικανά να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο. Δεν έχει τον χαρακτήρα γνωστών «εξεταστικών επιτροπών» της Βουλής που συνήθως συγκαλύπτουν παρά αποκαλύπτουν αιτίες και υπεύθυνους. Ούτε είναι μια επιτροπή τύπου «μη κυβερνητικής οργάνωσης» (ΜΚΟ) που κάνει υποδείξεις και επιδιώκει ευαισθητοποίηση της κυβέρνησης. Η δύναμη της πηγάζει από τον χαρακτήρα του σκοπού και την κινηματική γείωση της, σε στενή σύνδεση με φορείς και κοινωνικές οργανώσεις για δραστήρια παρέμβαση εργαζόμενων και συνολικά της κοινωνίας



Το Αριστερό Βήμα Διαλόγου είναι ο «Πρόδρομος» και όχι «Μεσσίας»

Η ιδέα δημιουργίας μιας ειδικής επιτροπής κοινωνικού ελέγχου, αναδείχθηκε από το «Αριστερό Βήμα Διαλόγου» στην εκδήλωση του «Πάντειου» (Οκτώβρης '10) και σήμερα βρίσκεται στην τελική ευθεία, με συμμετοχή δεκάδων ειδικών επιστημόνων, κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων από την Ελλάδα και εξωτερικό για αξιοποίηση εμπειρίας και αλληλεγγύη. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία απορρέει από την αφετηριακή ιδέα δημιουργίας του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου» για προώθηση της κοινής δράσης όλων των αριστερών δυνάμεων και ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το «Βήμα Διαλόγου» δεν είναι πολιτική οργάνωση αλλά μια «δεξαμενή αριστερής σκέψης», χώρος προβληματισμού που φιλοδοξεί μέσα από πρωτοβουλίες, διάλογο και δράσεις να λειτουργήσει ως «καταλύτης» στην επίτευξη της ενωτικής δράσης και δικτύωσης όλων των αριστερών στη βάση της κοινωνίας. Δεν φιλοδοξεί ρόλο πολιτικού υποκειμένου, αλλά ρόλο «Προδρόμου» για την... έλευση του «Μεσσία», δηλαδή την προώθηση της κοινής δράσης για δημιουργία της «Μεγάλης Αριστεράς» και ανάδειξη μιας ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης για προοδευτική διέξοδο της χώρας από την κρίση και τη φερέγγυα σοσιαλιστική προοπτική.



* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτορας Οικονομικών Επιστημών

www.ytolios.gr e-mail: tolios@syn.gr.

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥ ΜΕ ΜΟΛΟΤΩΦ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ




Εμπρηστική επίθεση με μολότωφ και πέτρες δέχτηκαν τα γραφεία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή στη λεωφόρο Παπάγου στο δήμο Ζωγράφου. Από σύμπτωση αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Ένα χοντρό τζάμι απέτρεψε την επέκταση της φωτιάς στο εσωτερικό των γραφείων. Σε διαφορετική περίπτωση η φωτιά που προκάλεσε η βόμβα μολότωφ που έριξαν οι «άγνωστοι» στην είσοδο, θα μεταδίδονταν σε έντυπο υλικό με απρόβλεπτα αποτελέσματα για τους κατοίκους και τα παρακείμενα καταστήματα.

Τα θρασύδειλα φασιστοειδή - προβοκατόρικα στοιχεία έχουν ενοχληθεί ιδιαίτερα από τη συνεπή αγωνιστική δράση της Πολιτικής Κίνησης Ζωγράφου του ΣΥΝ, τόσο στα τοπικά όσο και στα γενικά πολιτικά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους συμπολίτες μας.

Τους απαντάμε ότι είναι «μακριά νυχτωμένοι» αν ονειρεύονται ότι η σημερινή οικονομική κρίση θα θρέψει τα φασιστικά τους «όνειρα» όπως τα έθρεψε η οικονομική κρίση του 1929.

Τα μέλη, οι φίλοι, οι ψηφοφόροι του ΣΥΝ, όλοι οι δημοκράτες Ζωγραφιώτες όχι μόνο δεν τρομοκρατούνται από τα φασιστοειδή αλλά με περισσότερο πείσμα, συνέπεια και αγωνιστικότητα πρωτοστατούν στους αγώνες των εργαζόμενων συμπολιτών μας για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών κυβέρνησης και ΔΝΤ, για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη μας, αλλά και για τη μακροπρόθεσμη αλλαγή των συσχετισμών που θα ανοίξουν το δρόμο για το Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Η Π.Κ. Ζωγράφου του ΣΥΝ καλεί όλους τους μαζικούς φορείς του Δήμου μας, τα κόμματα και το Δημοτικό Συμβούλιο να καταδικάσουν την φασιστική-προβοκατόρικη επίθεση στα γραφεία του ΣΥΝ στου Ζωγράφου.

18 -2-2011

Πολιτική Κίνηση Ζωγράφου του ΣΥΝ

Δεν πείθει η κυβερνητική εκδοχή εξυγίανσης των συγκοινωνιών




ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗ


Ας εξετάσουμε ποια είναι η πραγματική κυβερνητική εξυγίανση των αστικών συγκοινωνιών στην Αττική. Αύξηση των εισιτηρίων κατά 40%, που έρχεται να προστεθεί στην αύξηση των εισιτηρίων κατά 100% που έκανε τους τελευταίους μήνες της θητείας της η Νέα Δημοκρατία. Νέα μείωση μισθών για τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες της τάξης του 30%, που θα έρθει να προστεθεί στη μείωση που έχουν ήδη αυτοί υποστεί με τρεις διαδοχικούς νόμους του ΠΑΣΟΚ, κατά 30% με 40%. Κατάργηση όλων των συλλογικών συμβάσεων με ένα άρθρο νόμου. Δραστική συρρίκνωση της επιδότησης των αστικών συγκοινωνιών, που θα είναι το πολύ 40% του συνολικού τζίρου, όταν σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η επιδότηση είναι από 50% έως 75%.

Τέλος, μια εμπρηστική τροπολογία που στέλνει φυλακή όσους δεν πληρώνουν το 1,40 ευρώ στις αστικές συγκοινωνίες ή όσους δεν πληρώνουν τα 2 - 2,5 ευρώ στα διόδια. Η κυβέρνηση που αφήνει ατιμώρητους αυτούς που έκλεψαν δισεκατομμύρια ευρώ, θωρακισμένους με τη συνταγματική ατιμωρησία. Η κυβέρνηση αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση που έχουν φτιάξει νόμους για τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, που επιτρέπουν π.χ. στον κ. Βοσκόπουλο, να καταδικάζεται σε φυλάκιση, με αναστολή, τρία χρόνια και με 5.500 ευρώ να «καθαρίζει». Η ίδια κυβέρνηση λέει ότι θα στείλει στη φυλακή αυτούς που δεν πληρώνουν γιατί δεν έχουν! Επικίνδυνα πράγματα!




Τι συμβαίνει όμως στην Ευρώπη με τις αστικές συγκοινωνίες;

Πρώτον, οι αστικές συγκοινωνίες και οι υπεραστικές είναι επιδοτούμενες σε ποσοστό πάνω από το 50%. Δεύτερον, στις πρωτεύουσες χρησιμοποιούν τις αστικές συγκοινωνίες το 45%-50% αυτών που μετακινούνται. Στην Αττική είναι κάτω από 30% η χρήση αυτή, που σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο αύξησης των εσόδων για τις αστικές συγκοινωνίες με μια πολιτική που να πριμοδοτεί όχι την ιδιωτική αυτοκίνηση αλλά τα μαζικά μέσα μεταφοράς. Τρίτον, στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπάρχουν ισχυρά κοινωνικά τιμολόγια -που στην Ελλάδα δεν υπάρχουν- για τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τους νέους, τους υπερήλικες, τους σπουδαστές. Τέταρτον, στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες -σε πολλές από αυτές- υπάρχουν πρόσθετοι πόροι. Στο Παρίσι το 11% των εσόδων του Οργανισμού που χρηματοδοτεί τις αστικές συγκοινωνίες προέρχεται από πρόστιμα για την παράνομη στάθμευση και ένα 35% των εσόδων προέρχεται από εργοδοτικές εισφορές, γιατί ο νόμος Λοτί, που ισχύει από το 1982, από την περίοδο Μιτεράν -και κανείς δεν έχει τολμήσει να τον ξηλώσει- υποχρεώνει όλες τις επιχειρήσεις που έχουν από εννέα εργαζόμενους και πάνω να εισφέρουν γιατί οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να πάνε να δουλέψουν σε αυτές τις επιχειρήσεις.

Παριστάνετε τους γαλαντόμους, ότι σβήνετε τα συσσωρευμένα χρέη. Δεν λέτε όμως ότι ο μεγαλύτερος τζαμπατζής και ο μεγαλύτερος μπαταξής είναι το κράτος έναντι των αστικών συγκοινωνιών. Ως κυβερνώντες, ασελγήσατε -και οι Πασοκτζήδες και οι Νεοδημοκράτες- χρόνια στο Σώμα των αστικών συγκοινωνιών με χρόνια κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης. Τις μετατρέψατε σε κομματικά μαγαζιά. Αλλάζατε διοικήσεις με κομματικά και όχι αξιοκρατικά κριτήρια. Άλλαζε ο υπουργός; Άλλαζε και η διοίκηση. Τις γεμίσατε με ρουσφετολογικές προσλήψεις και το τραμ και το μετρό. Ένα μεγάλο μέρος από τα σκάνδαλα, τα οποία κατά καιρούς βγαίνουν στη δημοσιότητα, αφορά σε αστικές συγκοινωνίες και τις πανάκριβες προμήθειες. Σας λέει κάτι η υπόθεση ΜΑΝ και ΤΡΟΛΕΪ;

Δίπλα σ' αυτό ανεχτήκατε για χρόνια μια τεράστια τρύπα στα έσοδα με την εισιτηριοδιαφυγή με τα πλαστά εισιτήρια. Αν συγκρίνει κανείς αυτά που πουλήθηκαν με αυτά που ακυρώθηκαν στα μηχανήματα, προκύπτουν πέντε εκατομμύρια τον μήνα πλαστά εισιτήρια. Τεράστια απώλεια εσόδων! Και διαχρονικά έχουμε την κλασική διγλωσσία. «Πρόκειται για μία μεγάλη αύξηση στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας στα εισιτήρια, παρά τη δύσκολη συγκυρία και τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη των πολιτών» έλεγαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τον Δεκέμβριο του 2008 σε ερώτησή τους, επικρίνοντας τις αυξήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Και υπογράφουν ο κ. Σηφουνάκης, ο κ. Τσιόκας και πρώτος και καλύτερος ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου.

Έρχομαι στον τρόπο, που αντιμετωπίζετε τις διαμαρτυρίες των πολιτών. Σας λέει ο συμπολιτευόμενος Τύπος, ότι κάνετε λάθος με την ποινικοποίηση, διότι πολλοί δεν πληρώνουν, γιατί δεν έχουν, διότι πολλοί αρνούνται να πληρώσουν τις υπερβολικές αυξήσεις στις αστικές συγκοινωνίες ή τα πανάκριβα διόδια για δρόμους που δεν υπάρχουν, γιατί διεκδικούν μειωμένα, κοινωνικά τιμολόγια. Εσείς αντί να φέρετε τις μειώσεις των τιμολογίων, την αναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων, τα κοινωνικά τιμολόγια, φέρνετε την ποινικοποίηση. Αγνοείτε τους πάντες, εφαρμόζετε μία κακή, εναντίον του δημοσίου συμφέροντος, συμφωνία με ιδιώτες για τα διόδια, την οποία έφερε η Νέα Δημοκρατία. Την ψηφίσατε όμως μαζί, με την απαράδεκτη διαδικασία των κωδίκων, ώστε να μην μπορεί να τροποποιήσει κανείς τίποτα. Ο κ. Πάγκαλος λέει ότι είναι απαράδεκτο να πληρώνουν διόδια μέσα στην Αττική. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να πληρώνει κανείς ακριβά διόδια για δρόμους καρμανιόλα.

Η πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει το κίνημα «Δεν πληρώνω». Είναι ένα κίνημα πλατύ, μαζικό, αυτόνομο, ανεξάρτητο και στηρίζεται από πολίτες όλων των κομμάτων και του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου. Κανένα κόμμα του 8%, του 5% δεν είναι υποκινητής να πατάει ένα κουμπί και να οργανώνει τέτοια κινήματα. Η απάντησή σας: ποινικοποίηση. Σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αρκούν τα διοικητικά πρόστιμα για τέτοιου είδους παραβάσεις. Αγνοείτε τη νομική έννοια της αρχής της Αναλογικότητας; Δεν γίνεται να χρησιμοποιώ ένα μπαζούκας ή ένα κανόνι για να σκοτώσω μία μύγα; Το να βάζω φυλακή κάποιον γιατί δεν πλήρωσε ένα εισιτήριο του 1.40 ευρώ ή ένα διόδιο των 2 ευρώ, είναι παράλογο.

Αυτή η πολιτική εξοργίζει τον κόσμο και θα φουντώσει αυτό το κίνημα, γιατί αυτός ο κόσμος βλέπει τους μεγαλοφειλέτες του δημοσίου να την βγάζουν καθαρή, βλέπει τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος να είναι θωρακισμένοι και λέει: «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Ένα μηνιάτικο τον χρόνο κοστίζει για έναν εργαζόμενο ή για έναν άνεργο που ψάχνει για δουλειά το να κινείται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Μην προσπαθείτε να δημιουργήσετε πολιτικάντικα την αντίθεση ανάμεσα στους κατοίκους της Αττικής και στους κατοίκους της περιφέρειας. Προβλέπω ότι επειδή οι παραχωρησιούχοι ιδιώτες στις συμβάσεις για τα διόδια παραβιάζουν όρους συμβατικούς των συμβάσεων που έχουν υπογράψει, θα υπάρξει κίνημα πολιτών που θα ζητούν πίσω τα «κερατιάτικα» που πληρώνουν χρόνια τώρα στα διόδια, εγείροντας νόμιμα το δικαίωμά τους να μην πληρώνουν σε ιδιώτες οι οποίοι δεν τιμούν την υπογραφή που έχουν βάλει για τις συμβάσεις.



(απόσπασμα από την τοποθέτηση του Δ. Παπαδημούλη στην Ολομέλεια της Βουλής επί του νομοσχεδίου για την εξυγίανση των αστικών συγκοινωνιών στις 14-2-2011)

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Σύνταξη στα 67 προωθεί η Ε.Ε!


Ανακοίνωση του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝ


Περισσότερος εργάσιμος χρόνος σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση
Με ψήφισμά του, το Ευρωκοινοβούλιο, υιοθέτησε προχτές Τετάρτη την Πράσινη Βίβλο, η οποία προβλέπει την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σε όλες τις χώρες της ΕΕ, στα 67 έτη μέχρι το 2040 και με πρόβλεψη για διαρκή αύξηση στη συνέχεια σε σύνδεση με το προσδόκιμο ζωής. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά καταψήφισε το ψήφισμα αυτό. Πιστεύουμε ότι και στη χώρα μας σύσσωμη η Αριστερά, μαζί και τα σωματεία των εργαζομένων και συνταξιούχων όχι μόνο δεν πρέπει να αποδεχτούν την αύξηση αυτή αλλά αντίθετα να διεκδικήσουν μείωση των ορίων συνταξιοδότησης.

Η πορεία της ανθρωπότητας με τη συνεχώς αυξανόμενη παραγωγικότητα λόγω της επιστημονικής προόδου, αυξάνει συνεχώς τον κατά κεφαλή παραγόμενο πλούτο και επομένως δίνει τη δυνατότητα για περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Αντιστεκόμαστε σε κάθε τέτοια απόφαση, διεκδικούμε τη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και ριζικά λιγότερες ώρες εργασίας χωρίς μείωση μισθών.

To Γραφείο Τύπου

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Ερώτηση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα: Διαχείριση απορριμμάτων: Το χρονικό ενός διαρκούς εγκλήματος




Προς τους Υπουργούς Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
Το έγκλημα ξεκινά τη δεκαετία του '90 με τον Περιφερειακό Σχεδιασμό της Αττικής (ΠΕΣΔΑ Αττικής), που έγινε τελικά νόμος μόλις το 2003. Ο ΠΕΣΔΑ Αττικής, που σχεδιάσθηκε με μηδενική προνοητικότητα για το μέλλον, κινείται στη λογική των μέσων του περασμένου αιώνα: απλώς χωροθετεί νέους χώρους ταφής και δρομολογεί «φαραωνικές» μονάδες διαχείρισης, χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη τα νέα τεχνολογικά και κοινωνικά δεδομένα της εποχής μας. Συγκεκριμένα:

1. Δεν προωθεί, ούτε καν αναφέρεται, σε δράσεις και πολιτικές πρόληψης, όπως έχει υποχρέωση από την ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία.

2. Δεν προωθεί τη Διαλογή στην Πηγή των βασικών υλικών (χαρτί, ανακυκλώσιμα, οργανικά, υπόλοιπα), ώστε στη συνέχεια να μειωθεί και το κόστος διαχείρισης.

3. Δεν ενισχύει, ούτε λαμβάνει υπόψη τη θέληση της κοινωνίας και τη δυναμική της ανακύκλωσης & εναλλακτικής διαχείρισης, γεγονός που εξηγεί το γιατί είμαστε από τις τελευταίες χώρες της ΕΕ στην ανακύκλωση, παρά τα όποια βήματα έχουν γίνει.

4. Δεν ασχολείται καθόλου με νέες οικονομικότατες μεθόδους και τεχνολογίες στα σημεία παραγωγής των υλικών, όπως η οικιακή κομποστοποίηση, η κομποστοποίηση κλαδεμάτων σε μικρούς χώρους, η χρήση μηχανικών κομποστοποιητών σε μεγάλους παραγωγούς οργανικών (π.χ. στρατόπεδα, νοσοκομεία, ξενοδοχεία).

5. Δεν προτείνει Κέντρα Ανακύκλωσης, όπως σε όλη την Ευρώπη, ώστε να μπορούν και μόνοι τους οι πολίτες να μεταφέρουν διαχωρισμένα όλα σχεδόν τα υλικά τους.

6. Δεν επιτρέπει στους δήμους να κάνουν κάποια δική τους μικρή μονάδα διαχείρισης, με το σαθρό επιχείρημα, ότι δεν εντάσσεται στον ΠΕΣΔΑ Αττικής.

Το έγκλημα συνεχίζεται επί υπουργίας Σουφλιά, όταν η ηγεσία του ΕΣΔΚΝΑ από κοινού με μεγάλα μελετητικά γραφεία, εξετάζουν 5 πανάκριβες τεχνολογικές δυνατότητες και επιλέγουν σαν κύρια τεχνολογία διαχείρισης για την Αττική (αυτό γίνεται και σε όλη την Ελλάδα) την ακριβότερη επιλογή διεθνώς, δηλαδή τη βιοξήρανση και την ενεργειακή αξιοποίηση (δηλαδή καύση ή αεριοποίηση ή πυρόλυση), που αναγκαστικά τη συνοδεύει.

Το κόστος τελικής διαχείρισης, που θα κληθούν στο άμεσο μέλλον να πληρώσουν οι δημότες, με την υπάρχουσα πρόταση του ΠΕΣΔΑ Αττικής εκτιμάται σε περ. 180 ΕΥΡΩ /τόνο, ενώ σύμφωνα με την πρόταση που έχουν επεξεργαστεί τέσσερις ΜΚΟ [O.E.A., Μεσόγειος SOS, Greenpeace και WWF] εκτιμάται σε περ. 70 ΕΥΡΩ /τόνο.

Φυσικά η κυβέρνηση δεν εξέτασε την οικονομικότερη επιλογή, που είναι η Διαλογή στην Πηγή και εν συνεχεία επεξεργασία των οργανικών σε μονάδες κομποστοποίησης, ανακύκλωση των ανακυκλώσιμων υλικών και μηχανική επεξεργασία των υπολειμμάτων. Παρόμοια μοντέλα έχουν κατατεθεί εδώ και χρόνια και προτείνονται από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αυτοδιοικητικούς, συνδικαλιστικούς και άλλους φορείς.

Το έγκλημα συνεχίζεται και μετά τις εκλογές του 2009 και εντείνεται στο πλαίσιο του Μνημονίου. Σύμφωνα με τη φωνή της λογικής, η σημερινή κυβέρνηση έπρεπε να συμπληρώσει τις ελλείψεις, να επανεξετάσει τις τεχνολογίες, να ξαναδεί όλες τις εναλλακτικές επιλογές και να επικαιροποιήσει τον ΠΕΣΔΑ, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες. Αντί αυτού, η κυβέρνηση αναθέτει σε διυπουργική επιτροπή (με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, τον Υπουργό Εσωτερικών και την Υπουργό ΥΠΕΚΑ) την ευθύνη να συνεχίσει την απόλυτη εφαρμογή του ΠΕΣΔΑ. Έτσι, παρά τις αντιδράσεις της κοινωνίας, επιβάλλονται λαθεμένες επιλογές και βλέπουμε ακραία προβλήματα που αφορούν την εγκατάσταση νέων και την επέκταση υπαρχόντων χώρων ταφής απορριμμάτων, την διαδεδομένη λειτουργία «δεματοποιητών» ως ενδιάμεσης λύσης για το κλείσιμο των ανεξέλεγκτων χωματερών κ.ά.

Παράλληλα, ο ΕΣΔΚΝΑ προσπαθεί τις τελευταίες ημέρες του 2010 να αναθέσει με διαδικασίες-εξπρές την προκήρυξη όλων των έργων μαζί στην υπάρχουσα διορισμένη περιφερειακή διοίκηση, βεβαίως με την ανοχή του νεοεκλεγμένου περιφερειάρχη Αττικής. Και το παζλ συμπληρώνεται με την πλήρη κατάρρευση των ισχυρισμών του ΥΠΕΚΑ για ανοικτό στις τεχνολογίες διαγωνισμό, αφού σε χρόνο ρεκόρ για το ΥΠΕΚΑ, στις 5 Ιανουαρίου 2011, έσπευσαν να δημοσιεύσουν τους περιβαλλοντικούς όρους για την μονάδα που θα προκηρύξουν και η οποία αφορά ξεκάθαρα την γνωστή πανάκριβη τεχνολογία της βιοξήρανσης, χωρίς να λέει που θα πάει το παραγόμενο καύσιμο υλικό και χωρίς να δίνεται μια υπεύθυνη εκτίμηση του κόστους που θα πληρώνουν στο διηνεκές οι δημότες μέσα από αυξημένα τέλη καθαριότητας.

Συμπερασματικά, με αυτόν τον ΠΕΣΔΑ αντί της μείωσης των απορριμμάτων, επιδιώκεται πρακτικά, τα σκουπίδια να είναι όσο πιο σύμμεικτα και περισσότερα γίνεται, για να οδηγούνται αναγκαστικά σε πολύ μεγάλες μονάδες σύμμεικτων απορριμμάτων.

Το μόνο που διασφαλίζεται με αυτό τον τρόπο είναι η κερδοφορία για τους μεγαλοεργολάβους, που θα υλοποιήσουν τα έργα, και οι οποίοι θα είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι (για τουλάχιστον 25 χρόνια), εφόσον βέβαια υλοποιηθεί αυτός ο σχεδιασμός.

Θεωρούμε ότι οι λαϊκές αντιδράσεις προς όλες εκείνες τις πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής που δείχνουν ότι αναπαράγεται και επιδεινώνεται η πάγια αντίληψη της διαχείρισης των απορριμμάτων (αντιπεριβαλλοντική, χωρίς έλεγχο από τους πολίτες και με την επικυριαρχία μεγάλων συμφερόντων) είναι δίκαιες και δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με καταστολή.

Ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί:

1. Γιατί εμμένετε στην πολιτική των ΧΥΤΑ και των τεράστιων ακριβών μονάδων διαχείρισης;

2. Γιατί επιλέγετε τεχνολογίες, που παράγουν καύσιμα υλικά (RDF-SRF) και άρα θα οδηγηθούμε και στην προβληματική, αντικοινωνική και πανάκριβη καύση, όταν υπάρχουν άλλες πολύ προσφορότερες λύσεις;

3. Γιατί παραδίνετε την διαχείριση των απορριμμάτων στους μεγαλοεργολάβους για τουλάχιστον 25-30 χρόνια, επιλέγοντας την ακριβότερη διεθνώς επιλογή, ώστε να μην επαρκούν οι δημόσιοι, εθνικοί και ευρωπαϊκοί, πόροι για την λύση του προβλήματος και να επιβληθεί η συμμετοχή ιδιωτών στην τελική διαχείριση.

4. Γιατί δεν αναθεωρείτε τα σημεία εκείνα του ΠΕΣΔΑ Αττικής ώστε να συμπεριληφθούν οι προτάσεις των κοινωνικών και οικολογικών φορέων, που δίνουν έμφαση στην πρόληψη - ανακύκλωση;

5. Γιατί αγνοείτε πιο οικονομικά ολοκληρωμένα μοντέλα πράσινης διαχείρισης των αστικών στερεών αποβλήτων που επιπλέον, δημιουργούν πολύ περισσότερες θέσεις απασχόλησης, έχουν κοινωνική αποδοχή και πολύ μικρότερο κόστος;

6. Γιατί τα εγκλήματα αυτά της Αττικής τα επαναλαμβάνετε σε όλη την Ελλάδα, προκηρύσσοντας αντίστοιχης λογικής έργα;

Ο ΕΡΩΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

Ανεργία - «Δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» - Εκποίηση δημόσιας περιουσίας


Γράφει ο Νίκος Τσιαντός

Δεν πρέπει να έχουμε το παραμικρό παράπονο, ούτε η προηγούμενη εβδομάδα μας δημιούργησε πλήξη, απεναντίας μάλιστα! Όλα όσα όμως διαδραματίστηκαν στις μέρες της, συσσώρευσαν όχι μόνο περισσότερη θλίψη, αλλά και φόβο και ανασφάλεια για το αύριο.
Πρώτο θέμα η δραματική αύξηση των ανέργων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, η ανεργία σκαρφάλωσε στο 14% από 10% πέρυσι, και ο αριθμός των ανέργων έφτασε στις 700 χιλιάδες περίπου. Όλοι εκτιμούν ότι ανεπίσημα αυτή μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερη και ότι μέχρι τέλος του 2011 θα αγγίξει το 20%.
Και όλα αυτά παρά τις διαβεβαιώσεις της αρμόδιας Υπουργού για θεσμοθέτηση προγραμμάτων Απασχόλησης, αφού από την άλλη μεριά το κουτσούρεμα μισθών και συντάξεων, η περικοπή επιδομάτων και η παράλληλη στενότητα χορήγησης δανείων από τις τράπεζες, οδηγούν μοιραία στην μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, στο κλείσιμο πολλών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, στην πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας, και σε μύρια άλλα οδυνηρά αποτελέσματα που αυξάνουν τον κατάλογο των ανέργων.
Το Μνημόνιο, γίνεται πλέον κατανοητό από όλο και περισσότερους, ότι μας οδηγεί στο αδιέξοδο και στην καταστροφή. Είναι πλέον καιρός οι κυβερνώντες να αφουγκραστούν τις κραυγές της κοινής γνώμης και να αρχίσουν τις διαδικασίες απεμπλοκής από αυτό. Οι πολίτες έχουν τη δύναμη στα χέρια τους και μπορούν να πιέσουν και να ανατρέψουν αυτές τις καταστροφικές πολιτικές. Η ανεργία, αυτός ο εφιάλτης για τους νέους και όχι μόνο, δεν μπορεί να αποτελέσει το πεπρωμένο μας.
Εναλλακτικές και βιώσιμες προτάσεις για την ανάπτυξη, την απασχόληση και τη σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους υπάρχουν και έχουν διατυπωθεί πολλάκις. Προέχει όμως για την υλοποίησή τους η πολιτική βούληση, η σύγκρουση, αλλά και η δημιουργία μετώπων και συμμαχιών στα πλαίσια των οργάνων της Ε.Ε.
Η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, ο απευθείας δανεισμός απ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με χαμηλό επιτόκιο, η περίοδος χάριτος στην εξυπηρέτηση του υπόλοιπου χρέους, η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ο δημόσιος τραπεζικός πυλώνας με την πλήρη εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας, της Αγροτικής και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου για χορήγηση χαμηλότοκων δανείων στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις αλλά και στεγαστικά δάνεια στους εργαζόμενους, είναι μερικές από τις εναλλακτικές προτάσεις που δίνουν διέξοδο στην αντιμετώπιση της κρίσης και της ανεργίας.
Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα που κυριάρχησε ήταν αυτό της αντιμετώπισης, από την πλευρά της κυβέρνησης, του κινήματος «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» με την προσπάθεια ποινικοποίησής του, πράγμα που από μόνο του υποδηλώνει ότι δύσκολα θα μπορέσουν να το τιθασεύσουν.
Το κίνημα αυτό γιγαντώθηκε κυρίως από την απαράδεκτη αύξηση του αριθμού των σταθμών διοδίων στους εθνικούς μας δρόμους (δρόμους που τους έχουμε πληρώσει πολλαπλά τόσα χρόνια μέσω της εφορίας, των τελών κυκλοφορίας και των φόρων στα καύσιμα και για τους οποίους δεν πληρούνται ούτε καν τα προβλεπόμενα στις αποικιακού τύπου συμβάσεις παραχώρησης εκμετάλλευσής τους από τις ιδιωτικές πολυεθνικές –οι οποίες υπογράφτηκαν το 2007 στη βουλή επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και με τη σύμφωνη γνώμη ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ- όπως ολοκληρωμένο δίκτυο ασφαλών παράδρομων, χιλιομετρική χρέωση, φωτισμός, ηχοπετάσματα, τουαλέτες κλπ.), τις υπέρογκες αυξήσεις στις τιμές τους, αλλά και τις αυθαίρετες αυξήσεις (χαράτσι) κατά 40% στις τιμές των εισιτηρίων στα μέσα συγκοινωνίας.
Το κίνημα αυτό είναι αυθόρμητο, πανελλαδικό, και προπάντων αυτόνομο. Η Κυβέρνηση και το αρμόδιο Υπουργείο ισχυρίζονται ότι όλοι όσοι δεν πληρώνουν είναι παράνομοι. Οι συμμετέχοντες πολίτες όμως που καθημερινά πολλαπλασιάζονται, απαντούν ότι κανένας δεν είναι δυνατόν να λογισθεί παράνομος όταν αντιστέκεται στην παρανομία.
Τέλος, το τρίτο μεγάλο ζήτημα που προέκυψε κατά το κλείσιμο της εβδομάδας, ήταν αυτό με τις συστάσεις των ΤΡΟΪΚΑΝΩΝ και φυσικά τα όσα αποφασίστηκαν και έχουν σχέση με την εκποίηση, βλέπε ξεπούλημα, δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ, για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Οι ΤΡΟΪΚΑΝΟΙ λοιπόν βγήκαν οι ίδιοι και ανακοίνωσαν τις αποκρατικοποιήσεις, ή αλλιώς ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά και το ξεπούλημα της περιουσίας του δημοσίου, βλέπε πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, παραλιών κλπ, και μάλιστα χωρίς να το γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση όπως η ίδια ισχυρίστηκε δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου στις 2:00 τα ξημερώματα! (μόνο πολεμικά ανακοινωθέντα βγαίνουν τόσο προχωρημένες ώρες!).
Η κυβέρνηση διαφάνηκε ότι ενοχλήθηκε από το ύφος της συνέντευξης των ΤΡΟΪΚΑΝΩΝ και βγήκε στα κεραμίδια διαμαρτυρόμενη στους Ευρωπαίους. Ουδόλως όμως μίλησε για την «ταμπακέρα» δηλαδή τα συμφωνηθέντα, και ότι έχει σχέση με την εκποίηση όλων των εναπομεινάντων δημοσίων επιχειρήσεων (ΔΕΗ, λιμάνια, ΕΥΔΑΠ κλπ) για την εξοικονόμηση 50 δις ευρώ μέχρι το 2015.
Η εξέλιξη αυτή δυστυχώς δικαιώνει όλους όσους από την αρχή διαλαλούσαν ότι το Μνημόνιο και η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στη χώρα μας. Η εκποίηση και η ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων του δημοσίου, αφενός μεν δεν θα λύσει την εξυπηρέτηση του χρέους (καθώς δεν φτάνει), αφετέρου θα δημιουργήσει μια κοινωνία - ζούγκλα. Για φανταστείτε που θα πάει η τιμή της κιλοβατώρας της ΔΕΗ, του νερού, του εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες, του προαστιακού κλπ.
Ο δημόσιος τομέας της οικονομίας είναι γεγονός ότι με ευθύνη των κυβερνήσεων του δικομματισμού λειτουργεί με αδιαφάνεια, αναξιοκρατία, ρεμούλα κλπ, και ως εκ τούτου δικαιολογημένα η κοινή γνώμη έχει σχηματίσει αρνητική εικόνα γι’ αυτόν. Ο δημόσιος τομέας όμως μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει χωρίς τα κακώς κείμενα και τις πελατειακές λογικές. Παράλληλα η παιδεία, η υγεία, οι συγκοινωνίες, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η ασφάλιση κλπ είναι τομείς της οικονομίας που πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο και να είναι κοινής ωφέλειας, δηλ. κοινωνικά αγαθά. Αν τελικά παραχωρήσουμε αυτές τις επιχειρήσεις στους ιδιώτες, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να αυξήσουν οι τελευταίοι τις καταθέσεις τους στις Ελβετικές τράπεζες.
Η απεργιακή Πανελλαδική κινητοποίηση της Τετάρτης 23 Φεβρουαρίου, θα είναι καθοριστική για τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις. Αν οι πολίτες εκφράσουν την αντίθεσή τους στις εφαρμοζόμενες αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές με τη μαζική συμμετοχή τους στη συγκέντρωση της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, τότε θα έχουμε είτε αναδίπλωση και διορθωτικές κινήσεις κοινωνικού χαρακτήρα ως προς τις ασκούμενες πολιτικές, ή ακόμα και πλήρη ανατροπή τους και προσφυγή στις κάλπες, για να τεθούν πλέον υπό την έγκριση ή μη των πολιτών, όλα αυτά που ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς και που τώρα πλέον έχουν ξεκάθαρα αποκαλυφθεί μπροστά μας.

23 Φεβρουαρίου 2011 Αντιστεκόμαστε – απεργούμε – διαδηλώνουμε



ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Εργαζόμενοι, Εργαζόμενες, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες
Ο πόλεμος που έχει κηρύξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η τρόικα, ενάντια στο σύνολο των εργαζομένων, δεν έχει τελειωμό.
Τα αλλεπάλληλα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλονται στα πλαίσια του μνημονίου και για χάρη των δανειστών της χώρας και της κερδοφορίας των αγορών, όχι μόνο δεν ανακόπτουν την ύφεση, αλλά την τροφοδοτούν και την ενισχύουν αυξάνοντας την ανεργία και την φτώχια σε πρωτοφανή για τη χώρα μας επίπεδα.
Η τρομοκρατία του χρέους χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την επιβολή μιας διαρκούς λιτότητας και την πειθάρχηση των εργαζομένων στις επιταγές του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου.
Με το νέο μνημόνιο για το 2012 – 2014, προωθούνται ακόμα πιο κατεδαφιστικές πολιτικές και νέες θυσίες ύψους 14 δις ευρώ σε βάρος των εργαζόμενων, την ίδια στιγμή που δίνονται στις τράπεζες άλλα 30 δις ευρώ, ενώ η χώρα μπαίνει σε αιώνια επιτήρηση από την τρόικα και τους δανειστές της.
Με το προωθούμενο από την κυβέρνηση και την τρόικα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δις ευρώ μέχρι το 2015 πωλείται ολόκληρη η χώρα και λεηλατείται βάρβαρα από το κεφάλαιο ο δημόσιος και κοινωνικός πλούτος της.
Παράλληλα στις χώρες της Ευρωζώνης, το πρόβλημα του χρέους και η βαθειά οικονομική και κοινωνική κρίση που εξαπλώνεται, οδηγούν στην υλοποίηση νέων αντιδραστικών μέτρων και σε μια ενιαία οικονομική διακυβέρνηση με βάση τις κατευθύνσεις της Γερμανικής κυβέρνησης και των Γάλλων συνεταίρων της.
Η υπογραφή ενός «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας» όπως οι ίδιοι το αποκαλούν, η αιώνια λιτότητα με την αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 τουλάχιστον χρόνια, η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και η συνταγματική κατοχύρωση του νεοφιλελευθερισμού μέσω της αναθεώρησης των εθνικών συνταγμάτων, είναι οι βασικοί άξονες αυτού του νέου επιθετικού σχεδίου που επιχειρείται να επικυρωθεί με την σύμφωνη γνώμη και της ελληνικής κυβέρνησης, στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στα τέλη αυτού του Μάρτη.
Στο χώρο της «αντιπολίτευσης» η «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» και ο ΛΑΟΣ, παρά τους θεατρινισμούς τους, επί της ουσίας βάζουν πλάτη για να περνούν τα μνημονιακά μέτρα.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιστάσεις εξαπολύει ένα τσουνάμι αυταρχισμού με την καταπάτηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών, με την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και των αγωνιστών, με τη γενίκευση της κρατικής καταστολής.
Η καθοδηγούμενη επιχείρηση για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, η προσπάθεια για ποινικοποίηση των αλληλέγγυων στους μετανάστες απεργούς πείνας, η ποινικοποίηση του κινήματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», η κατ’ εξακολούθηση απαγόρευση απεργιακών κινητοποιήσεων, η απαγόρευση πρόσφατα συγκεντρώσεων στο νομό Σερρών και η άσκηση του στρατού στο Κιλκίς για καταστολή διαδηλωτών είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του επικίνδυνου και εντεινόμενου κρατικού αυταρχισμού.

Εργαζόμενοι, Εργαζόμενες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες, άνεργοι,
Μπορούμε και πρέπει να αγωνιστούμε για να την ανατρέψουμε αυτή την οδυνηρή κατάσταση που με ιδιαίτερη ένταση επιβάλλεται μέσω του μνημονίου στη χώρα μας.

Να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε:
• Τη συρρίκνωση των μισθών και των εισοδημάτων μας.
• Το ξεπούλημα και την λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
• Την επιβολή της Ακρίβειας και τον πληθωρισμό.
• Το κλείσιμο και τον αφανισμό των μικροεπιχειρήσεων.
• Τη καταστροφή του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών.
• Τη βαρβαρότητα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και των απολύσεων.
• Την επελαύνουσα μάστιγα της ανεργίας.
• Τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης.
• Την αντεργατική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των εργατικών δικαιωμάτων.
• Τη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
• Την ολόπλευρη επίθεση ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα.
• Την κυβέρνηση του μνημονίου και κάθε κυβέρνηση που θα επιχειρεί να το υπηρετεί.

Να οικοδομήσουμε:
• Την ενότητα και το συντονισμό αγώνων, κόντρα στη συμβιβαστική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.
• Τη συσπείρωση των εργαζομένων σε αυτόνομα και ταξικά συνδικάτα και σε εργατικές επιτροπές σε όλους τους τόπους δουλειάς.
• Την αυτοοργάνωση των εργαζομένων πολιτών σε πρωτοβουλίες αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε δήμο και γειτονιά.
• Την αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Να συμπαραταχθούμε:
• Με τις εργατικές αντιστάσεις και τα ευρύτερα λαϊκά κινήματα.
• Με τους αγώνες των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών στην Υγεία, την Παιδεία, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τους ελεύθερους χώρους.
• Με τα κινήματα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» και τις επιτροπές αγώνα στις γειτονιές.
• Με τον αγώνα των μεταναστών για τα δικαιώματα τους.
• Με την νεολαία και τους εκπαιδευτικούς για δημόσια και δωρεάν παιδεία και για την υπεράσπιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου.
• Με τις πρωτοβουλίες αγώνα για τα δικαιώματα των ανέργων με πρώτο το δικαίωμα για την εργασία.
• Με τα κινήματα για την υπεράσπιση και αναβάθμιση του περιβάλλοντος.
• Με τις κοινωνικές αντιστάσεις στην κρατική αυθαιρεσία και την καταστολή.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι και νέες
Μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε με τους αγώνες μας, ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο που να μπορεί να προωθήσει τους στόχους της ακύρωσης του μνημονίου και των εφαρμοζόμενων αντεργατικών κυβερνητικών πολιτικών καθώς και το άνοιγμα του δρόμου για μια άλλη προοδευτική σοσιαλιστική πορεία της χώρας μας προς όφελος των εργαζομένων.

Όλοι και όλες στην πανεργατική απεργία και στη συγκέντρωση στις 23/2.
Όλοι και όλες στους δρόμους.
Αθήνα: προσυγκέντρωση 10:30 πμ Μουσείο
συγκέντρωση 11:00 πμ πεδίον Άρεως

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΡΙΖΑ




Η επανεκκίνηση της λειτουργίας των κεντρικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί πολιτική επιλογή των δυνάμεων που τον συναπαρτίζουν, η υλοποίηση της οποίας αποφασίστηκε από κοινού με την ελπίδα μιας νέας αφετηρίας για την ανάκτηση και διεύρυνση της αξιοπιστίας και της πολιτικής επιρροής του εγχειρήματος.

Η απόφαση αυτή ανταποκρίνεται στις αγωνίες και ενωτικές διαθέσεις του κόσμου της ριζοσπαστικής αριστεράς, που παρά τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στο επίπεδο της ηγεσίας του ενωτικού μας σχήματος έδειξε ότι πιστεύει και επιμένει σε αυτή την υπόθεση και τη θεωρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ενότητα όλης της αριστεράς.

Η απόφαση αυτή εναρμονίζεται, επίσης, με τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από την πολιτική της κυβέρνησης, της τρόικας και του μνημονίου και προσδοκούν τη στήριξη της ριζοσπαστικής αριστεράς, στην πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.

Στo πλαίσιο αυτό αποφασίστηκε:

Η διαμόρφωση ενός προγράμματος κοινής δράσης με έμφαση στη στήριξη των αγώνων των εργαζομένων και των μεγάλων κινημάτων που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο.

Η επικαιροποίηση του πολιτικού πλαισίου με βάση το οποίο κινείται η πολιτική μας συμμαχία, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις πιο αποτελεσματικής παρέμβασης της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Η μετατροπή της Γραμματείας σε Συντονιστική Επιτροπή η οποία θα συνεδριάζει μία φορά τον μήνα με τη συμμετοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας, στελεχών από τις θεματικές επιτροπές και τα κινήματα, θα έχει αποφασιστικό χαρακτήρα και θα έχει την ευθύνη του πολιτικού σχεδιασμού και συντονισμού της όλης προσπάθειας στο επόμενο διάστημα.

Η δημιουργία μιας Γραμματείας 11μελούς σύνθεσης που θα έχει εκτελεστικές αρμοδιότητες και την ευθύνη της καθημερινής παρέμβασης με βάση τις ειλημμένες αποφάσεις.

Η ενεργοποίηση και η αναζωογόνηση των Νομαρχιακών, κλαδικών και τοπικών οργανωτικών κυττάρων και πολιτικών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ, με τη μαζική συμμετοχή των μελών του, ώστε με σχέδιο και με άνοιγμα στην κοινωνία να συμβάλουν στη δημιουργία ενός ευρύτερου κοινωνικού αλλά και πολιτικού μετώπου αντίστασης στις ακραία νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές.

Η άμεση επαναλειτουργία του Γραφείου Τύπου, με εκπρόσωπο Τύπου, του ΣΥΡΙΖΑ.

Ρυθμίσεις για να υπάρξει πλουραλισμός στη δημόσια παρουσία και έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ, με αξιοποίηση όλου του δυναμικού του.

Οι πιο πάνω αποφάσεις μπορούν να αναθερμάνουν ένα κλίμα εμπιστοσύνης, ενότητας και κοινής δράσης σε όλη την κλίμακα του ΣΥΡΙΖΑ, να δημιουργήσουν βήμα-βήμα πιο στέρεες βάσεις για την επιτυχία της νέας προσπάθειας αναγέννησης του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε μέσα από αυτή τη διαδικασία να εξεταστεί η πραγματοποίηση της 4ης Πανελλαδικής συνδιάσκεψης το Μάιο του 2011.

To Γραφείο Τύπου

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Νίκος Χουντής: Δεν είναι μονόδρομος η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική



Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/02/2011 ΑΥΓΗ

Συνέντευξη στον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΖΑΓΑΡΑ

Αντί να προωθείται η Ευρώπη της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, επιλέγεται η μεταφορά του βάρους της κρίσης χρέους στους εργαζόμενους και την κοινωνία.


“Το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας σηματοδοτεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου στις δυνάμεις της εργασίας” υπογραμμίζει ο Νίκος Χουντής στην “Αυγή” της Κυριακής, ενώ σημειώνει πως “με την κρίση βρήκαν την ευκαιρία να επανέλθουν στις πιο ακραίες εκδοχές του νεοφιλελεύθερου δόγματος”.

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι “πρέπει να μπει φρένο” στη νεοφιλελεύθερη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, ενώ παρατηρεί ότι έχει αρχίσει να συγκροτείται ένα πανευρωπαϊκό μέτωπο εργαζομένων, αλλά χρειάζεται ακόμη δρόμος. Επίσης στέκεται στον αιφνιδιασμό που δέχθηκε η ευρωπαϊκή αριστερά από την κρίση, ενώ λέει πως ο διάλογος για το χρέος, το ευρώ και την Ε.Ε. “θα πρέπει να μείνει ανοιχτός”.



* Σε ποια μονοπάτια βαδίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και τι αλλάζει γενικότερα στην Ε.Ε.;

Το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, η απάντηση δηλαδή του διδύμου Μέρκελ - Σαρκοζί στη συνεχιζόμενη κρίση χρέους και την αναιμική ανάπτυξη της ευρωζώνης, σηματοδοτεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου στις δυνάμεις της εργασίας. Κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης από πολύχρονους κοινωνικούς, εργατικούς και δημοκρατικούς αγώνες, αλλά και τα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών γκρεμίζονται και αντικαθίστανται από μια γερμανικής έμπνευσης πανευρωπαϊκή ολοκληρωτική διακυβέρνηση, που διαλύει συντάγματα και δημοκρατικές εγγυήσεις, οδηγεί στη φτώχεια εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες και επιβάλλει την απόλυτη κυριαρχία των οικονομικά ισχυρών.

Αντί να προωθείται η Ευρώπη της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, επιλέγεται η μεταφορά του βάρους της κρίσης χρέους στους εργαζόμενους και την κοινωνία. Για να ικανοποιηθούν οι αγορές, επιλέγεται, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, η μείωση του εργασιακού κόστους, η επιβολή μόνιμης λιτότητας, το βάθεμα της ύφεσης και η αύξηση της ανεργίας.

Ταυτόχρονα, με την αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας και την "οικονομική διακυβέρνηση", γίνεται μια γιγαντιαία πολιτική, νομική και οικονομική αναδιάρθρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα βαδίζει πλέον σε νεοφιλελεύθερη λεωφόρο.



* Βλέπουμε σειρά σημαντικών αποφάσεων για την καθημερινότητα και τη ζωή των πολιτών να λαμβάνονται ερήμην τους. Κατά τη γνώμη σας τι πρέπει να γίνει ώστε να πάψει αυτό;

Η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυρίως μετά το Μάαστριχτ, η θεμελίωση της ΟΝΕ και του ευρώ έγινε με βάση την "αριστοκρατική" αντίληψη ότι τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι ηγέτες ικανοποιώντας τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των τραπεζών, των δυνάμεων της αγοράς, λέγοντας όμως ότι δουλεύουν για το καλό των πολιτών, χωρίς βέβαια να τους ρωτούν.

Η αριστερά είχε αντιταχθεί σ' αυτή την αρχιτεκτονική, σ' αυτή τη μεθοδολογία. Μιλούσαμε για δημοκρατικά ελλείμματα.

Με την κρίση βρήκαν την ευκαιρία να επανέλθουν στις πιο ακραίες εκδοχές του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Επιχειρούν να περάσουν τα συντηρητικά σχέδιά τους με περαιτέρω περιορισμό της δημοκρατίας και της λαϊκής νομιμοποίησης. Επιβεβαιώνουν έτσι τους γκουρού του νεοφιλελευθερισμού (Χάγεκ, Φρίντμαν), οι οποίοι θεωρούσαν τον αυταρχισμό και την περιφρόνηση των δημοκρατικών διαδικασιών απαραίτητη ατμόσφαιρα για να εφαρμοστούν οι αντικοινωνικές τους επιλογές.

Έτσι έχουμε περιορισμό, υποβάθμιση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των Εθνικών Κοινοβουλίων, καταπάτηση των συνταγματικών και των νομικών διατάξεων των κρατών μελών, παραβίαση de facto ακόμα και των δικών τους νεοφιλελεύθερων συνθηκών.

Ετοιμάζουν ως γνωστόν τροποποίηση της Συνθήκης λειτουργίας της Ε.Ε. (άρθρο 136) και μάλιστα με την απλοποιημένη διαδικασία για να εφαρμόζουν ακραίες οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις σε βάρος των Ευρωπαίων πολιτών.

Πρέπει λοιπόν να μπει φρένο σε όλα αυτά. Να κατανοηθεί ότι δεν είναι μονόδρομος. Να φύγει η θολούρα και να αποκαλυφθεί η κοινωνική αντιαναπτυξιακή γύμνια των κατά τ' άλλα εύηχων και εξωραϊσμένων διακηρύξεων περί ανάπτυξης, περί αύξησης της απασχόλησης, περί του αναγκαίου οικονομικού συντονισμού της Ε.Ε., περί της πρόληψης και αποφυγής νέων κρίσεων.



* Παρ' όλη την επίθεση στον κόσμο της εργασίας και τα δικαιώματά του, δεν έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης. Πιστεύετε ότι υπάρχουν οι κοινωνικές και πολιτικές εκείνες δυνάμεις που μπορούν να αποτρέψουν το νέο σαρωτικό κύμα νεοφιλελεύθερης επίθεσης και να αποτελέσουν παράλληλα δύναμη
ανατροπής;


Είπα και πριν ότι είναι κρίσιμο να διαλυθεί, όπου και όσο υπάρχει, η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός. Το μούδιασμα και την απογοήτευση πρέπει να τα διαδεχθούν το πείσμα και η ελπίδα. Αγώνες έγιναν και γίνονται και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Στο νέο σαρωτικό κύμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης θα υπάρξει το τσουνάμι της αντίστασης και της ανατροπής.

Ήδη υπάρχει συσσωρευμένη οργή και, όπως γνωρίζουμε, μπορεί να εκφραστεί με αφορμή κάποιο ή κάποια μεμονωμένα γεγονότα. Οι κοινωνικές δυνάμεις της αντίστασης υπάρχουν και αυξάνονται. Όλα αυτά δεν γίνονται αυτόματα. Χρειάζονται οργάνωση, πολιτική κατεύθυνση και πολιτική πρωτοπορία. Εδώ βρίσκεται η ευθύνη της αριστεράς να εμπνεύσει αγώνες, να ανατρέψει τον σημερινό πολιτικό συσχετισμό, να δώσει εναλλακτικές λύσεις και όραμα.



* Τι συμβαίνει με τις κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.; Είναι δυνατή η ανάπτυξη ενός κοινού πανευρωπαϊκού μετώπου των εργαζομένων;
Η υπερτοξίνωση του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, η γενίκευση της επίθεσης όχι πια μόνο σε "προβληματικούς λαούς" και κράτη, διαμορφώνει το έδαφος για πανευρωπαϊκό μέτωπο εργαζομένων, για πανευρωπαϊκά δημοκρατικά μέτωπα. Έχουμε μερικά τέτοια δείγματα. Εκφράζονταν ως αλληλεγγύη στους Έλληνες, στους Ιρλανδούς, στους Γάλλους, στους Πορτογάλους εργαζόμενους. Δείχνουν να ξυπνούν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα.

Υπάρχουν όμως δυσκολίες καθώς ακόμα πρυτανεύουν οι ιδιαιτερότητες κάθε χώρας και ο διαφορετικός βαθμός ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων.



* Τι προτείνει η ευρωπαϊκή αριστερά για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και τι αντιπροτείνει στα συνεχόμενα μέτρα των ισχυρών; Είναι δυνατή η επαναθεμελίωση της Ε.Ε. σε μια διαφορετική βάση;

Έχω την εντύπωση ότι η κρίση βρήκε την Ευρωπαϊκή Αριστερά, όπως και να την ορίσει κανείς, σημαντικά απροετοίμαστη. Παρ' ότι τμήματά της αντιτάχθηκαν στους μονόδρομους και τη θεσμοποίηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην Ευρώπη. Δειλά και περιορισμένα βήματα συντονισμού και ενιαίας δράσης, έλλειψη αυτοπεποίθησης, αδυναμία επεξεργασίας ολοκληρωμένου σχεδίου, απομάκρυνση από τους κοινωνικούς αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις η οικονομική κρίση είχε στο πολιτικό επίπεδο ως θύμα την αριστερά. Γίνεται όμως ανασύνταξη και αναφέρομαι στην προσπάθεια αναζωογόνησης του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, διάλογος και προσέγγιση μεταξύ των αριστερών δυνάμεων σε άλλες χώρες. Υπάρχουν και εμπλουτίζονται εναλλακτικές προτάσεις για άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων, όπως η ριζική αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας, να αλλάξει ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, τα ευρωομόλογα για αναπτυξιακούς σκοπούς, αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού κ.λπ.

Αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση του χρέους, τη συγκρότηση Ταμείου Αλληλεγγύης, για την ενεργοποίηση των πολιτών είτε με τη συλλογή υπογραφών για νομοθετικές πρωτοβουλίες είτε με δημοψηφίσματα.

Το αίτημα για αναθεμελίωση της Ευρώπης που επαναλαμβάνεται από την Ευρωπαϊκή Αριστερά, πρέπει να συνδεθεί τόσο με τα άμεσα αιτήματα, όσο και με τον πολιτικό στόχο, το όραμα της Ευρώπης, της ειρήνης και του σοσιαλισμού.



* Δυνάμεις της αριστεράς και στελέχη της, μιλάνε για την ανάγκη στάσης πληρωμών, επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή και έξοδός της από την Ε.Ε.. Πιστεύετε ότι ένας τέτοιος προβληματισμός μπορεί να αποτελέσει συνολική και ρεαλιστική πρόταση της αριστεράς;
Όπως βλέπουμε η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ και η ΟΝΕ κινδυνεύουν, από την κυρίαρχη πολιτική των ηγετών της Ε.Ε., των "υπεράνω υποψίας" φιλοευρωπαϊστών. Θυμίζω ότι πρώτη τους αντίδραση στη κρίση ήταν "ο καθένας μόνος του". Σήμερα η ανησυχία τους και ο ευρωπαϊσμός τους εκφράζεται με την προθυμία ικανοποίησης των αγορών αδιαφορώντας για τις χώρες που βυθίζονται στην ύφεση και αποτελούν βορά στα νύχια των κερδοσκόπων. Έχει χαθεί η ιδέα της αλληλεγγύης και της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης, διακηρυγμένων δηλαδή στόχων της ευρωπαϊκής περιφερικής ολοκλήρωσης.

Πιστεύω ότι χωρίς αναμονές και απουσίες από τους αγώνες αλλά με την προβολή εναλλακτικών προτάσεων ο διάλογος για το χρέος, το ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να μείνει ανοιχτός. Οι διαφορετικές απόψεις θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, χωρίς προκαταλήψεις και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εμποδίζουν την κοινή δράση. Κυρίως να μείνει ανοιχτή η επιλογή του δρόμου για βαθιές ριζοσπαστικές αλλαγές για τον σοσιαλισμό στη σύγχρονη εποχή.




* Ποιες κατά τη γνώμη σας είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις για ένα νέο ξεκίνημα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ;


Είναι θετικό ότι γίνονται προσπάθειες για ένα νέο ξεκίνημα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να επικρατήσουν λογικές και πρακτικές που λένε να κλείσουμε το κεφάλαιο της ενότητας και της κοινής δράσης των δυνάμεων της αριστεράς.

Τα βήματα που είχαν γίνει δεν ήταν απαλλαγμένα από λάθη και προβληματικές πρακτικές. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και η σημερινή μορφή της συνεργασίας των δυνάμεων της αριστεράς έχει στρατηγικό χαρακτήρα και παρά τις δυσκολίες γίνεται πιο αναγκαία. Πρέπει με πολιτική συνεννόηση να ενισχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να διευρυνθεί η συσπείρωση των δυνάμεων της αριστεράς. Η ενίσχυση κάθε συνιστώσας θα πρέπει να είναι συμβολή στην κοινή προσπάθεια, γι' αυτό δεν μας χρειάζονται κηρύγματα κομματικοπατριωτικού χαρακτήρα.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στη συζήτηση επίκαιρης ερώτησης προς τον Πρωθυπουργό για την αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων.





• Η κοινωνική ανυπακοή απέναντι στην αυθαιρεσία δεν είναι ανομία αλλά δημοκρατικό δικαίωμα.

• Μόλις οι εθνικοί εργολάβοι σας ζήτησαν να ποινικοποιήσετε το κίνημα των πολιτών, σπεύσατε να κάνετε πράξη την επιθυμία τους

• Τζαμπατζήδες είναι αυτοί που έφαγαν το καταπέτασμα στα χρόνια της ανάπτυξης, φτιάχνοντας δημόσια έργα, 14 φορές ακριβότερα απʼ ό,τι στις άλλες χώρες της Ε.Ε. και τώρα θέλουν να συνεχίζουν να κερδίζουν από τα διόδια δρόμων που δεν κατασκευάζουν

• Μιλάτε για ανομία εσείς που αθωώσατε τα κόμματά σας, από την υπόθεση Siemens.

• Δεν θα κάτσει ούτε ένας Υπουργός στο σκαμνί και σεις διώκεται πολίτες για 2,5 ευρώ.

• Μας γυρίζετε πίσω στις εποχές των αθλίων. Είναι αθλιότητα αυτό που κάνετε. Να το πάρετε πίσω αμέσως!

Στην ανάπτυξη της ερώτησης ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε:

«Κύριε Πρωθυπουργέ, η κυβέρνησή σας είναι ομολογουμένως εξαιρετικά αποτελεσματική όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των διαπλεκομένων, της εργολαβίας και των media. Μπορεί να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να φέρετε προς κύρωση στη Βουλή τη δανειακή σύμβαση με το Δ.Ν.Τ. αλλά δεν πέρασαν λίγα 24ωρα από τότε που συνεδρίασαν οι εθνικοί εργολάβοι και απαίτησαν από σας να ποινικοποιήσετε την άρνηση πληρωμής διοδίων από το κίνημα των πολιτών και σεις σπεύσατε να κάνατε πράξη την επιθυμία τους και να ποινικοποιήσετε το κίνημα αυτό.

Και προχωράτε μάλιστα και σε νομικούς ακροβατισμούς αφού επικαλείστε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Μα ο Κ.Ο.Κ. αφορά την εύρυθμη κυκλοφορία και την οδική ασφάλεια. Με ποιο τρόπο λοιπόν, η άρνηση καταβολής διοδίων συντελεί στο να παραβιάζεται η εύρυθμη κυκλοφορία και η οδική ασφάλεια. Και θέλετε να μετατρέψετε και τους τροχονόμους, την Ελληνική Αστυνομία σε εισπράκτορες ιδιωτικών εταιρειών.

Κύριε Πρωθυπουργέ, επειδή εσείς ο ίδιος έχετε αναφερθεί πάρα πολλές φορές και στο ζήτημα της αυτονομίας της πολιτικής και μας έχετε πει ότι δεν χρωστάτε σε κανέναν, σας ερωτώ: Γνωρίζετε αλήθεια ότι σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές οδηγίες η είσπραξη διοδίων είναι απολύτως συνδεδεμένη με τις προδιαγραφές των δρόμων; Ότι δεν μπορείτε να εισπράττετε διόδια σε δρόμους χωρίς διαχωριστική νησίδα, χωρίς φωτισμό, χωρίς βοηθητικές λωρίδες, σε δρόμους που έχουν μια λωρίδα ανά κατεύθυνση; Γνωρίζετε ότι είναι παράνομη η είσπραξη διοδίων που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή άλλων δρόμων απʼ αυτών που πληρώνει ο χρήστης;

Και θέλω να σας πω και για την Αττική οδό. Ένα έργο που κατασκευάστηκε με δική σας σύμβαση και όπου προβλέπεται το πρωτοφανές τα έσοδα του δημοσίου να υπολογίζονται ως ποσοστό επί των καθαρών κερδών της κοινοπραξίας και όχι των εισπράξεων από τα διόδια που μπορεί να είναι κάτι μετρήσιμο. Και με λογιστικά τρυκ και με θυγατρικές εταιρείες ο παραχωρησιούχος έχει τη δυνατότητα να εμφανίζει πολλαπλάσια έξοδα απʼ αυτά που πραγματικά κάνει.

Σας ρωτώ λοιπόν ευθέως είστε διατεθειμένος να επαναδιαπραγματευθείτε τους όρους με τις κατασκευαστικές εταιρείες; Είστε διατεθειμένος να κάνετε έλεγχο στα πραγματικά τους έσοδα και έξοδα ούτως ώστε να φέρετε πίσω στο δημόσιο τους δρόμους που αποτελούν σήμερα νομισματοκοπεία.

Και τέλος σε σχέση με τις υπερβολικές αυξήσεις στα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Είστε διατεθειμένος ή όχι να θεσπίσετε το κοινωνικό εισιτήριο και να μειώσετε για τις ευπαθείς κοινωνικά κατηγορίες, διότι με 1.40 εισιτήριο κάποιοι εργαζόμενοι των 700 ευρώ θα χρειάζονται ένα μηνιάτικο μόνο για να πάνε στη δουλειά τους».

Στην ομιλία του ο Αλ. Τσίπρας τόνισε:

«Κύριε Πρωθυπουργέ, απάντησή σας αν και απολύτως προβλέψιμη, επιτρέψτε μου να πω ότι ήταν προκλητική. Αναφέρεστε απέναντι στους πολίτες που διεκδικούν το δημόσιο συμφέρον και το δίκιο τους ως άνομους και παράνομους. Και μιλάτε εσείς για ανομία όταν αυτή η Βουλή εδώ, ενώ το γερμανικό δικαστήριο έχει βγάλει απόφαση ότι το 2% από τις συμβάσεις της Siemens πήγαινε στα κομματικά ταμεία, ήρθε η Εξεταστική Επιτροπή και τα συγκάλυψε όλα. Και μιλάτε σεις για ανομία.

Αλλά δεν γνωρίζετε και το θέμα, δεν σας έχει ενημερώσει, ο κ. Ρέππας για αυτό το θέμα. Τώρα σας τα λέει. Εσείς ψηφίσατε αυτές τις συμβάσεις κύριε Πρωθυπουργέ, ως κόμμα της αντιπολίτευσης, νομοσχέδιο του κ. Σουφλιά το ψηφίσατε και εσείς. Δεν τον γνωρίζατε αυτό; Ή μήπως η σύμβαση της Αττικής οδού δεν είναι δικό σας κατασκεύασμα, δικών σας κυβερνήσεων;

Είναι θλιβερό διότι αυτά τα διαπλεκόμενα συμφέροντα τα οποία και εσάς σας πολέμησαν, τώρα βρίσκεστε σε τέτοιο πανικό που σπεύδετε να εξυπηρετήσετε τις εντολές τους, μην τυχόν και το γυρίσουν, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ελέγχουν και αρχίζει να τρίζει η κυβέρνησή σας. Και είναι ανιστόρητη και αντιδημοκρατική η αντίληψη ότι η ειρηνική κοινωνική ανυπακοή είναι ανομία. Η κοινωνική ανυπακοή απέναντι στην αυθαιρεσία είναι δημοκρατικό δικαίωμα.

Μας καταλογίζετε μάλιστα, ότι είμαστε με τους τζαμπατζήδες. Να σας πω εγώ ποιοι είναι οι τζαμπατζήδες. Τζαμπατζήδες είναι αυτοί που όλα τα χρόνια της ανάπτυξης έφαγαν το καταπέτασμα και φτιάχνανε δρόμους και μεγάλα έργα, δεκατέσσερις φορές ακριβότερα απʼ ότι τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά και τώρα θέλουν στην περίοδο της κρίσης που πληρώνει με αίμα ο ελληνικός λαός να κερδίζουν και από πάνω. Και προσανατολίζονται και σε άλλες χρυσοτόκους όρνιθες, στο τζόγο που φέρνετε τις 30.000 κουλοχέρηδες, στα σκουπίδια που έχετε κάνει την Κερατέα στρατόπεδο συγκέντρωσης μπας και χαλάσει το μεγάλο έργο, στο δημόσιο πλούτο που ετοιμάζεστε να ξεπουλήσετε και απαιτούν διόδια για δρόμους που δεν έχουν κατασκευάσει και θέλουν να προπληρώνονται και με ιδία συμμετοχή ελάχιστη.

Ξέρετε ποια ήταν η ιδία συμμετοχή του παραχωρησιούχου στην Αττική οδό; Ήταν 175 εκατομμύρια ευρώ. Τα υπόλοιπα ήταν δάνεια με εγγύηση του δημοσίου, κρατικοί και κοινοτικοί πόροι. Και παράλληλα ο ανάδοχος πήρε με απʼ ευθείας αναθέσεις όλα τα παράπλευρα έργα που έφθασαν το 1,6 δισ.

Κύριε Πρωθυπουργέ, έτσι το δρόμο τον έφτιαχνε και ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου. Η διαφορά βέβαια είναι ότι ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου πουλάει τις εφημερίδες που σας στηρίζουν δεν τις εκδίδει.

Οι μελέτες για τον υπολογισμό του χρόνου διάρκειας αυτού του έργου είχαν να κάνουν με μια ημερήσια κίνηση 125.000 αυτοκίνητα. Σήμερα, η ημερήσια κίνηση ξεπερνάει τα 30.000 αυτοκίνητα. Το 2010 μόνο, σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, ο τζίρος τους ήταν 226 εκατομμύρια ευρώ σε μια εποχή κρίσης και έλλειψης ρευστότητας τα ταμεία τους στα διόδια είναι νομισματοκοπεία. Σύμφωνα βέβαια με την κοινοπραξία είχε πολύ μεγάλα έξοδα συντήρησης 90 εκατομμύρια ευρώ. Και άρα τα ετήσια κέρδη είναι μόλις 136 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή λίγο λιγότερο από το ποσό που έδωσαν για να κατασκευαστεί ο δρόμος. Δεν είναι ντροπή αυτό; Δεν είναι τζαμπατζήδες αυτοί; Γιατί τους στηρίζετε; Γιατί κάνετε τα στραβά μάτια; Επαναδιαπραγματευθείτε αυτές τις ληστρικές συμβάσεις και μη λέτε τον κόσμο, τους πολίτες που διεκδικούν το δίκιο τους τζαμπατζήδες.

Και τέλος, σε σχέση με το ζήτημα της λεγόμενης κοινωνικής ανυπακοής στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ξέρετε κύριε Πρωθυπουργέ, σας είπα και πιο πριν, με έναν απλό υπολογισμό ένας εργαζόμενος με 700 ευρώ για να πάει και να έρθει στη δουλειά του, θα θέλει ετησίως ένα μηνιάτικο για να δίνει στα ΜΜΜ, στο πιο λαϊκό μέσο. Και επιπλέον θα είναι πιο συμφέρον να κυκλοφορεί κανείς με το αυτοκίνητό του, όταν κάνει διαδρομές πιο μικρές από τα 14 χιλιόμετρα -υπολογίστε το, το έχει υπολογίσει το Ινστιτούτο Καταναλωτή- απʼ ότι να παίρνει το λεωφορείο. Ποιος λοιπόν διαλύει το δημόσιο σύστημα συγκοινωνιών; Οι τζαμπατζήδες ή η πολιτική σας;

Και κλείνω, λέγοντάς σας το εξής. Σκεφτήκατε καλά πριν ποινικοποιήσετε αυτή τη στάση των πολιτών, πριν πάτε στα δικαστήρια έστω και έναν πολίτη που αρνείται να πληρώσει 1.40 λεπτά. Μόλις πριν από λίγες μέρες αθωώσατε τα κόμματά σας από το σκάνδαλο της Siemens. Κανένας Υπουργός δεν έκατσε και ούτε πρόκειται να κάτσει στο σκαμνί ακόμη και γιʼ αυτά που ομολογήσανε ο κ. Τσουκάτος και ο κ. Μαντέλης. Και σεις θα κάτσετε στο σκαμνί και θα δικάζετε πολίτες που δεν πληρώνουν 2,50 ευρώ για διόδια και 1.40 για εισιτήριο;

Μην εξοργίζετε τον κόσμο κύριε Πρωθυπουργέ. Είναι ήδη οριακή η κατάσταση της κοινωνίας. Στη Γαλλία του 19ου αιώνα όπου αναφέρεται ο Βίκτωρας Ουγκώ, ο Γιάννης Αγιάννης μπήκε φυλακή επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα εσείς θα στέλνετε φυλακή πολίτες για 2.50 ευρώ στα διόδια. Μας γυρίζετε πίσω στην εποχή των αθλίων. Είναι αθλιότητα αυτό που κάνετε κύριε Πρωθυπουργέ! Είναι αθλιότητα και να την πάρετε πίσω αμέσως!»

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Απόσπασμα - αναφορά του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα, στη Βουλή για τα γεγονότα στην Κερατέα


….Πρώτα σας έφταιγαν οι ναυτεργάτες για την πτώση του τουρισμού. Μετά οι δημόσιοι υπάλληλοι για το χρέος και τη διαφθορά. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, διότι με τους πολύ υψηλούς μισθούς που παίρνουν δεν βοηθάνε την ανταγωνιστικότητα.

Οι οδηγοί λεωφορείων φταίνε για τα ελλείμματα και το κυκλοφοριακό χάος, οι γιατροί φταίνε για το σύστημα υγείας και το ασφαλιστικό. Αυτοί οι έρμοι οι κάτοικοι της Κερατέας που επί δυο μήνες τους έχετε περικυκλωμένους από δυνάμεις ασφαλείας, έχετε πάει τις μισές μονάδες ΜΑΤ στην Κερατέα, μην τυχόν και δεν προχωρήσει το μεγάλο έργο -που είναι ΧΥΤΑ παρεμπιπτόντως, δεν είναι ΧΥΤΥ- είναι άνομοι, ακραίοι, βάνδαλοι, σε λίγο θα τους χαρακτηρίσετε και τρομοκράτες. Που θα πάει όμως αυτή η ιστορία;

Ξέρετε τι είναι. Μικρά παιδιά, γέροντες, παπάδες και τους λέτε τρομοκράτες και χουλιγκάνους και αναρχικούς. Όλη η κοινωνία αναρχική είναι κύριε Υπουργέ;

Και όλη η κοινωνία υποκινούμενη από το ΣΥΡΙΖΑ; Θα είχαμε καταφέρει να έχουμε τεράστια ποσοστά. Δεν βγαίνει όμως έτσι. Και δεν βγαίνει όμως έτσι διότι εσείς ενδιαφέρεστε για την επικοινωνία και έχετε χάσει την μπάλα. Το μόνο που σας ενδιαφέρει και πιστεύετε ότι με την στήριξη των ΜΜΕ θα τα καταφέρετε. Δεν είναι έτσι όμως. Δεν αρκεί η στήριξη των ΜΜΕ ούτε η καταστολή αρκεί. Διότι γενικεύονται τα προβλήματα, η οργή γενικεύεται, ο θυμός γενικεύεται και όταν κάποιοι χάνουν τη δουλειά τους χάνουν την ποιότητα ζωής τους, δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς και τα παιδιά στο φροντιστήριο, τότε φθάνουν και στα άκρα.

Τάσος Κουράκης: αναγκαίος ο διακλαδικός, παλλαϊκός συντονισμός για την ανατροπή συνολικά της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής σε υγεία, παιδεία...



Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης «Διαρθρωτικές αλλαγές στο σύστημα υγείας και άλλες διατάξεις», ο Τάσος Κουράκης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και Ζ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής επεσήμανε μεταξύ άλλων τα εξής:

"Ο αείμνηστος Σπύρος Δοξιάδης, Υπουργός Υγείας στις πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της ΝΔ, είχε προβεί σε μια σημαντική διαχρονικά διαπίστωση: "το όριο της υγείας είναι η φτώχια ". Εννοούσε ότι στα φτωχά νοικοκυριά οι άνθρωποι έχουν χειρότερη κατάσταση υγείας σε σχέση με τα εύπορα. Στη σημερινή κατάσταση εκπτώχευσης του πληθυσμού η χειροτέρευση της υγείας είναι δεδομένη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζει ότι το σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ) στο οποίο τόσο συχνά αναφέρεται ο κ. Λοβέρδος, πρέπει να έχει τα ακόλουθα κύρια χαρακτηριστικά:

Να είναι προσανατολισμένο στην πρόληψη και την προαγωγή της υγείας. Οι παρεμβάσεις σε τόπους κατοικίας και εργασίας πρέπει να αποτελούν οργανικό συστατικό της λειτουργίας τους. Να είναι οργανωμένο στη βάση του Κέντρου Υγείας (ΚΥ) σε πόλεις και αγροτικές περιοχές. Τα ΚΥ να διασυνδέονται λειτουργικά με τα νοσοκομεία. Βασικός θεσμός της λειτουργίας της ΠΦΥ να είναι ο οικογενειακός γιατρός και η ομάδα υγείας. Να αναπτυχθούν τοπικές πολιτικές και προγράμματα για ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού. Οι υπηρεσίες που παρέχει η ΠΦΥ πρέπει να είναι: η πρόληψη και η προαγωγή της υγείας, η διάγνωση και αποκατάσταση βλαβών που δεν απαιτούν νοσοκομειακή περίθαλψη, η διενέργεια ιατρικών εξετάσεων και η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, η οδοντιατρική φροντίδα, η ανοιχτή φροντίδα, η φροντίδα στο σπίτι κλπ. Επίσης η ιατρική της εργασίας, η σχολική υγιεινή, ο οικογενειακός προγραμματισμός, η τηλεϊατρική σε απομακρυσμένες περιοχές, οι παρεμβάσεις που αφορούν την δημόσια υγεία σε μια περιοχή (με διατομεακή συνεργασία), η δυνατότητα για βραχύχρονη νοσηλεία, η 24ωρη εφημερία – διασύνδεση με ΕΚΑΒ, η λειτουργική διασύνδεση με το νοσοκομείο αναφοράς.

Είναι σαφές ότι η ΠΦΥ στην αντίληψη του κ. Υπουργού ταυτίζεται μόνο με τον γιατρό και μάλιστα όχι καλά αμειβόμενο και με πολύ λιγότερες θέσεις από αυτές που απαιτούνται.

Βασική συνισταμένη στο σύστημα αυτό είναι το φάρμακο. Όμως το μεγάλο πρόβλημα στο χώρο του φαρμάκου δεν είναι το φαρμακείο της γειτονιάς όπως προκύπτει από το πολυνομοσχέδιο, αλλά οι μεγάλες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες δρουν ανεξέλεγκτα στο χώρο της παραγωγής, της διανομής και της διάθεσης φαρμάκου και οι οποίες με τις υπερτιμολογήσεις και την κατευθυνόμενη υπερσυνταγογράφηση κερδοσκοπούν, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και των ασθενών. Είναι γνωστός ο εκμαυλισμός των γιατρών με το λεγόμενο ιατρικό ή φαρμακευτικό τουρισμό.

Είναι προφανές ότι στόχος των κυβερνητικών σχεδίων δεν είναι η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και η εξυπηρέτηση των ασθενών αλλά η εξόντωση του μικρού φαρμακείου και η "υπαλληλοποίηση" των φαρμακοποιών. Ο στόχος τους είναι να κάνουν τους φαρμακοποιούς υπαλλήλους στα ίδια τα φαρμακεία τους και να δώσουν τη δυνατότητα σε ορισμένους που επιθυμούν και σε αυτό το κλάδο να κερδοσκοπήσουν. Να ανοίξουν σούπερ μάρκετς φαρμακεία σε κάθε γωνιά της χώρας, κάνοντας στην πραγματικότητα τους επαγγελματίες φαρμακοποιούς να χάσουν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος τους.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι σήμερα όλες οι παρατάξεις, όλοι οι γιατροί, όλων των ταμείων, όλων των πόλεων είναι αντίθετοι στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης.

Ως ΣΥΡΙΖΑ θεωρούμε καθοριστικό το διακλαδικό, παλλαϊκό συντονισμό για την ανατροπή συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για την ανάδειξη του θέματος των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνία, κλπ) σε κεντρικό πολιτικό θέμα παλλαϊκού αγώνα."

Γιάννης Δραγασάκης: Το χρέος μοχλός για την επιβολή ενός «νέου καπιταλισμού»


Ημερομηνία δημοσίευσης: 06/02/2011 ΑΥΓΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

Αν η οικονομία είναι σε ύφεση, το χρέος, αν και «κουρεμένο», δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Χρειάζεται λοιπόν μια ρήτρα απασχόλησης. Θα πληρώνουμε ανάλογα με το αν η οικονομία πηγαίνει καλά και η ανεργία μειώνεται. Αν η οικονομία είναι σε ύφεση και η ανεργία αυξάνεται, οι δόσεις θα πρέπει να μειώνονται ή να παγώνουν.



"Αν υποτιμούμε τα προβλήματα που θέτει αυτή η καπιταλιστική κρίση και στην αριστερά, αν απαντάμε σʼ αυτά με προχειρότητα, αν ψάχνουμε εύκολες λύσεις ή μαγικές συνταγές μακριά ή πάνω από τις άμεσες ανάγκες των ανθρώπων, οι δοκιμασίες, φοβούμαι, θα παρατείνονται" σημειώνει ο Γιάννης Δραγασάκης στη συνέντευξή του στην "Αυγή της Κυριακής".

"Οι εξελίξεις στην Ευρώπη τρέχουν, αλλά με τα βασικά σενάρια που επιλέγουν, θεωρώ", σημειώνει, "πως είναι αυταπάτη, ότι από μόνη της, ακόμη και μια δραστική διαγραφή του χρέους θα είναι αυτόματα ανάσα για τον λαό. Για να είναι επωφελής και βιώσιμη μια αναδιάρθρωση του χρέους, θα πρέπει να εντάσσεται σε ένα συνολικό σχέδιο ανακατανομής των φορολογικών βαρών, αναδιανομής του πλούτου και εξόδου από τον φαύλο κύκλο: χρέος - λιτότητα - ανεργία. Αναλυτικά η συνέντευξη.






* Από την αρχή ήταν φανερό, και δεν υπήρξε ούτε ένας σοβαρός οικονομολόγος που να μη διαφωνεί, πως το δάνειο των 110 δισ. ευρώ της τρόικας δεν μπορούσε να βγει και η κρίση χρέους που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει η χώρα, στο τέλος της τριετούς συμφωνίας, θα ήταν δυσμενέστερη. Τώρα μας μιλούν για επιμηκύνσεις και Μνημόνια διαρκείας 30 ετών. Τι σημαίνει η επιμήκυνση και τι αποτελέσματα θα έχει;

Συζητούνται ποικίλα σενάρια αυτού του τύπου. Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής μέρους του χρέους δεν το καθιστά εξυπηρετήσιμο. Ταυτόχρονα, ακόμη και αυτό το μέτρο συζητείται σε συνδυασμό με σκληρούς όρους και άλλα ανταλλάγματα. Ο κίνδυνος, λοιπόν, είναι έναντι ενός ατελέσφορου μέτρου να αποδεχθούμε δυσανάλογες δεσμεύσεις και βαρείς όρους.

Ακριβώς γιʼ αυτό, από την αρχή της κρίσης, υποστηρίζουμε ότι χρειάζεται συνολικό σχέδιο και συγκροτημένη στρατηγική. Διαπραγμάτευση με ποιους στόχους; Σε ποιο χρόνο; Σε ποιο πλαίσιο;





* Υπό ποιους όρους η επιμήκυνση μπορεί να αποτελέσει διέξοδο ή να δώσει έστω μια ανάσα;
Το κλειδί σε κάθε αναδιαπραγμάτευση του χρέους δεν είναι τόσο οι τεχνικές, αν δηλαδή θα είναι τόση η επιμήκυνση, τόση η διαγραφή, τόση η μείωση των επιτοκίων, τόση η επαναγορά ομολόγων κ.λπ. Το κλειδί είναι τελικά η μείωση του ετήσιου κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, τουλάχιστον στα πριν το «Μνημόνιο» επίπεδα, έτσι ώστε να μείνει επαρκής «δημοσιονομικός χώρος» για την άσκηση κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής.

Γιʼ αυτό πιστεύω ότι και οι αριστερές δυνάμεις εκεί πρέπει να στρέψουν το ενδιαφέρον του κόσμου, στο τελικό αποτέλεσμα, και, ανεξάρτητα από διαφορές σε άλλα ζητήματα, μπορεί αυτός να είναι ένας κοινός τους στόχος.

Ενώ όμως μια τέτοια αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναγκαία, δεν είναι και επαρκής. Είναι αυταπάτη ότι από μόνη της ακόμη και μια δραστική διαγραφή του χρέους θα είναι αυτόματα ανάσα για τον λαό. Για να είναι επωφελής και βιώσιμη μια αναδιάρθρωση του χρέους, θα πρέπει να εντάσσεται σε ένα συνολικό σχέδιο ανακατανομής των φορολογικών βαρών, αναδιανομής του πλούτου και εξόδου από τον φαύλο κύκλο: χρέος - λιτότητα - ανεργία.





* Σε πρόσφατη ομιλία σας αναφερθήκατε στην ανάγκη μιας «βιώσιμης αναδιάρθρωσης του χρέους με ρήτρα απασχόλησης». Ποια τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης;
Για την έννοια της «βιωσιμότητας» μιλήσαμε ήδη. Αυτή προσδιορίζεται από τη συνολική πολιτική, τον τρόπο παραγωγής και διανομής του πλούτου καθώς και από το ύψος των ετήσιων τόκων, ώστε οι καταβαλλόμενοι τόκοι να αφήνουν χώρο για δημόσιες επενδύσεις, κοινωνική πολιτική κ.λπ.

Με τη ρήτρα απασχόλησης, τώρα, εννοώ το εξής: ας υποθέσουμε ότι έχουμε επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους. Η δυνατότητα εξυπηρέτησης του υπολοίπου θα είναι συνάρτηση της κατάστασης της οικονομίας και της απασχόλησης. Αν η οικονομία είναι σε ύφεση, το χρέος, αν και «κουρεμένο», δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Χρειάζεται λοιπόν μια τέτοια ρήτρα. Θα πληρώνουμε ανάλογα με το αν η οικονομία πηγαίνει καλά και η ανεργία μειώνεται. Αν η οικονομία είναι σε ύφεση και η ανεργία αυξάνεται, οι δόσεις θα πρέπει να μειώνονται ή να παγώνουν.





* Έχει εφαρμοστεί αυτή ρήτρα σε άλλες περιπτώσεις;

Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η ρύθμιση των γερμανικών δανείων το 1953. Διαγράφτηκε το 62,5% του χρέους και η εξυπηρέτηση του υπολοίπου συμφωνήθηκε να γίνεται σε συνάρτηση με τις οικονομικές δυνατότητες της Γερμανίας και το ύψος των εξαγωγών της.

Δικαιούμαστε για πολλούς λόγους να έχουμε τη ρύθμιση αυτή, όχι βεβαίως ως μοντέλο, αλλά ως ένα σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης.





* Στο πρόσφατο άρθρο του ο κ. Κρούγκμαν καταρρίπτει τον μύθο των κρίσεων χρέους ως υποχρέωση για πολιτικές λιτότητας και με αφορμή την Βρετανία μιλάει ουσιαστικά για επίθεση στα δικαιώματα και στις αμοιβές των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Βιώνουμε την επίθεση του κεφαλαίου για να τους επιστραφούν όσα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι τώρα που δεν υπάρχει το σκιάχτρο του υπαρκτού σοσιαλισμού
;

Δεν αμφιβάλω γιʼ αυτό. Το δημόσιο χρέος, έχει πει ο Μαρξ, ενίοτε χρησιμοποιείται και ως μέσο ή ως μοχλός για την επίτευξη άσχετων με το χρέος σκοπών.

Πράγματι, σε άλλες εποχές, το δημόσιο χρέος χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, σε άλλες ως μέσο ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και επιβολής.

Στις μέρες μας, το δημόσιο χρέος χρησιμοποιείται ως μοχλός για την επιβολή μιας πρωτόγνωρης και κοινωνικά βάρβαρης λιτότητας, μισθολογικής και δημοσιονομικής, αλλά και για τη διαμόρφωση ενός «νέου καπιταλισμού», με βάση νόρμες που, σε πολλές περιπτώσεις, θυμίζουν τον καπιταλισμό του 19ου και όχι του 20ού αιώνα.





* Η πολιτική της κυβέρνησης με την απελευθέρωση του τζόγου, την εγκατάσταση 30.000 κουλοχέρηδων σε όλη την Ελλάδα και την παραχώρηση 50 αδειών για ηλεκτρονικά καζίνο και στοίχημα είναι μια πονηριά για έσοδα ή μια συνειδητή επιλογή διάβρωσης συνειδήσεων και λουμπενοποίησης των λαϊκών μαζών προς όφελος των διαπλεκομένων σε τέτοιες συνθήκες φτώχειας;
Η κρίση καθιστά άμεση ανάγκη τη διεύρυνση και αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης, νέες παραγωγικές εξειδικεύσεις, νέους τομείς απασχόλησης και ένα παραγωγικό σύστημα συμβατό με τα νέα κοινωνικά, τεχνολογικά και οικολογικά δεδομένα.

Όλα αυτά προϋποθέτουν παιδεία και έρευνα. Όμως οι δαπάνες για την έρευνα στην Ελλάδα είναι στάσιμες, στο 0,50% περίπου, όταν στην υπόλοιπη Ευρωζώνη είναι πάνω από 2%. Οι δε δαπάνες ανά σπουδαστή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι στη χώρα μας περίπου 6.000 έναντι 12.000 στις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες.

Η κυβέρνηση απαντά στις προκλήσεις αυτές με δύο ιδέες. Η μία είναι τα «φρουτάκια» και τα καζίνο. Και η άλλη είναι η κατασκευή και πώληση παραθεριστικών κατοικιών στους συνταξιούχους της βόρειας Ευρώπης. Αυτό είναι το νέο αναπτυξιακό πρότυπο που προσφέρεται στη νέα γενιά.





* Η καταστροφή των μεσαίων και μεγάλων εμπορικών μονάδων, η συρρίκνωση και της μεσαίας τάξης γιατί αφήνουν παντελώς αδιάφορη την κυβέρνηση και το σύστημα; Τι περιμένουν και πώς θα προκύψει σύντομα κατάσταση ισορροπίας
;

Δεν νομίζω πως πρόκειται για λάθος ή για παράλειψη. Η ύφεση, η συρρίκνωση της οικονομίας, η καταστροφή θέσεων εργασίας και η ανεργία είναι τα μέσα για τη συμπίεση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και για την αναδιάρθρωσή του μέσω των αγορών. Αυτή είναι μια ουσιώδης πλευρά του νεοφιλελευθερισμού, αυτό ζητούσε χρόνια ο ΣΕΒ, αυτό είναι η βάση του «Μνημονίου» και η νέα ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ, όπως ζήτησε ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου πρόσφατα από τους βουλευτές του. Το πλήγμα βέβαια για την κοινωνία είναι βαρύ, διότι αυτή η σκληρή καπιταλιστική λογική οδηγεί σε μη αναστρέψιμες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές, που αυξάνουν από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε νέους τομείς.





* Αν σε τόσο άγριες οικονομικά και κοινωνικά κρίσεις η αριστερά δεν καταφέρει να αντιπροσωπεύσει πολιτικά μεγάλα πληττόμενα τμήματα του ελληνικού λαού, πότε και πώς θα μπορέσει να γίνει σοβαρή και ανταγωνιστική πολιτική δύναμη;
Μια καπιταλιστική κρίση συνιστά από μόνη της ένα επιχείρημα κατά του καπιταλισμού, μια ισχυρή υπενθύμιση για την ανάγκη υπέρβασής του. Κι όμως, πολλές φορές, ο καπιταλισμός βγήκε από τις κρίσεις του πιο ισχυρός. Ο λόγος είναι ότι οι κρίσεις συνιστούν μια δοκιμασία, ένα τεστ διαρκείας και για την αριστερά.

Αν λοιπόν υποτιμούμε τα προβλήματα που θέτει η κρίση και στην αριστερά, αν απαντάμε σʼ αυτά με προχειρότητα, αν ψάχνουμε εύκολες λύσεις ή μαγικές συνταγές μακριά ή πάνω από τις άμεσες ανάγκες των ανθρώπων, οι δοκιμασίες, φοβούμαι, θα παρατείνονται.

Αν, αντίθετα, στραφούμε με σοβαρότητα, διάρκεια και επιμονή στα καθήκοντα ανάλυσης και σύνθεσης στρατηγικής που θέτει η κρίση, αν δώσουμε με συλλογικότητα τις μάχες που έρχονται, αν αναζητήσουμε αυτό που ενώνει μέσα στις υπαρκτές διαφορές, αν σταθούμε δίπλα στους απλούς ανθρώπους και τους δώσουμε διεξόδους στις άμεσες, ζωτικές ανάγκες τους, οι δυνατότητες ανάκαμψης είναι εδώ και είναι μεγάλες.