«Η ενότητα της Αριστεράς σκιάζει το κάδρο της συναίνεσης»

Του ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ*

Ακριβώς γιατί οι συνέπειες των μέτρων θα είναι πολύ οδυνηρές και μακροχρόνιες διεξάγεται ήδη ένας ανηλεής πόλεμος προπαγάνδας, με σκοπό να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση του κεφαλαίου.
Εχουν μπει στο στόχαστρο ενός μεγάλου τόξου αστικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων οι σημερινοί και οι μελλοντικοί κοινωνικοί αγώνες και συλλήβδην οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Προσπαθούν να περισώσουν την ουσία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που άσκησαν, ηθικολογούν για μια επιφανειακή χρεοκοπία του πολιτικού (τους) συστήματος με απουσία πολιτικής, έτσι ώστε ανώδυνα να ξεπεράσουν την κρίση τα συμφέροντα που υπηρετούν και να αναβαπτιστούν αυτές οι ίδιες δυνάμεις μέσα στο, ουσία, διχαστικό παραλήρημα για τον «νέο πατριωτισμό».

Οι διεθνείς και εγχώριοι υπηρέτες των αγορών διακατέχονται από αντικοινωνικά σύνδρομα και από αντιαριστερό μένος.

Χέρι χέρι μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, από αυτούς που αισθάνονται ως «ορφανά του εκσυγχρονισμού», μαζί με μεγάλη μερίδα των μίντια, που διακρίνεται για το ακροδεξιάς έμπνευσης φανατικό κρεσέντο υπέρ του δήθεν μονόδρομου των πολιτικών που ασκεί η κυβέρνηση εκ μέρους της τρόικα, συναντούν τα απλωμένα χέρια επίδοξων Μπερλουσκόνι ελληνικής κοπής και επώνυμων «χρυσών εφεδριών» του τρικομματικού, πλέον, συναινετικού πολιτικού συστήματος. Από κοινού, όλοι οι παραπάνω επιχειρούν να επιρρίψουν στην Αριστερά τη μομφή της συνευθύνης για ό,τι οδήγησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας και επίσης την κατηγορία της έλλειψης εναλλακτικών προτάσεων. Επίσης με μεγαλύτερο πάθος στρέφουν τα βέλη τους εναντίον των κατακτήσεων, ή μάλλον των κατάλοιπων από τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, θεωρώντας ότι έφταιξαν η πολλή δημοκρατία, τα ψήγματα κοινωνικής δικαιοσύνης και η κατ' εξαίρεση στην Ελλάδα τόσο συχνή και μαζική λαϊκή κινητοποίηση, με κορύφωση την έκρηξη του Δεκεμβρίου του 2008 και πρόσφατα τη γιγάντια εκδήλωση της 5ης Μαΐου. Η Αριστερά δεν είναι συνυπεύθυνη για τις πολιτικές και για το «κάδρο διακυβέρνησης» όσων κυβέρνησαν τόσα χρόνια και έχει, ιδιαίτερα η ριζοσπαστική Αριστερά, προβάλει συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις για την Ευρώπη και την Ελλάδα της κρίσης, απολύτως ρεαλιστικές, έξω βεβαίως από τη λογική του μονόδρομου της διεξόδου από την κρίση υπέρ των κερδών και υπέρ των νεοφιλελεύθερων ελίτ που κυριαρχούν σήμερα στην Ε.Ε.

Η πραγματική κρίση της Αριστεράς είναι κρίση αξιοπιστίας, τροφοδοτείται από τις εμφύλιες διχόνοιες και από τις ανθενωτικές λογικές, ενώ δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένα τμήμα της έδωσε την εντύπωση της ενσωμάτωσης στα ιδεολογήματα της Κεντροαριστεράς ή επίσης, ένα άλλο τμήμα της δίνει την εντύπωση της αναδίπλωσης μέσα σ' έναν ιδιότυπο πολιτικό αναχωρητισμό. Ακριβώς, λοιπόν, γιατί η κρίση αφορά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα διεθνώς και γιατί έχει καθολικό χαρακτήρα, που αναδεικνύει πλήθος αντιφάσεων και ισχυρών αντιθέσεων στη διαχρονική της εξέλιξη, απαιτείται ένα ευρύτατο μέτωπο αντίστασης και ανατροπής των προγραμμάτων-συμφώνων σταθερότητας, ένα μέτωπο κοινωνικών αγώνων που θα ενθαρρύνονται από όλο το πολιτικό φάσμα των δυνάμεων που οριοθετούνται από τη σοσιαλιστική Αριστερά έως τη ριζοσπαστική οικολογία. Η κοινή, η ενωτική, δράση της Αριστεράς μπορεί να εμπνεύσει αυτούς που θίγονται από τα μέτρα αλλά δεν συμμετέχουν ενεργά στους αγώνες, μπορεί να γονιμοποιήσει συλλογικότητες κοινωνικές αλληλεγγύης μέσα σ' ένα περιβάλλον που αποθεώνει τον ατομισμό και ευνουχίζει την αλληλεγγύη των γενεών, μπορεί να ανασυστήσει τον πολλαπλά διαρρηγμένο κοινωνικό ιστό, μέσα από μια αυτοπεποίθηση και μια νέα ελπίδα που προσδίδουν οι μικρές έστω νίκες μέσα από τη λαϊκή κινητοποίηση.

Αυτή η εξέλιξη της κοινωνικής αφύπνισης είναι η μόνη την οποία φοβούνται οι πολλές διεθνείς και εγχώριες τρόικες που διαχειρίζονται την κρίση του κεφαλαίου υπέρ των συμφερόντων τους. Υποχωρούν μόνον όταν τρομάζουν και φοβούνται, «πείθονται» μόνον από την ένταση των έτσι κι αλλιώς ουσιαστικών επιχειρημάτων της Αριστεράς. Οι αγώνες που έρχονται μπορούν να μπλοκάρουν την εφαρμογή της συμφωνίας με Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και σε διεθνές επίπεδο να εφαρμοστούν πολιτικές που δεν θα οδηγούν στο φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης με παράλληλη ριζική αναδιαπραγμάτευση των χρεών και των όρων αποπληρωμής.

Είναι προφανές ότι δεν εξυπηρετούν αυτό το νέο συμβόλαιο της Αριστεράς με την κοινωνία στη νέα εποχή που ήδη ζούμε σεχταρισμοί και λογικές δυσανεξίας, γιατί η ριζοσπαστικοποίηση της Αριστεράς μετριέται, στο έδαφος της κρίσης, με τη δυνατότητα ανοιχτών οριζόντων, με τη νέα πολιτική αξιοπιστία, με τον οικουμενικό προσανατολισμό της, με το νέο αγωνιστικό διεθνή και ευρωπαϊκό χαρακτήρα της, με την ανοχή και την καλλιέργεια του πολιτικού πολιτισμού, με τη δημόσια υπεράσπιση και αλληλεγγύη σε όσους θίγονται από την καταστολή, τον αυταρχισμό, την τρομοϋστερία. Ο ριζοσπαστισμός δεν εννοείται ως πασαρέλα και ως καλλιστεία αριστερίστικων και απομονωτικών προτάσεων ή ενεργειών που οδηγούν, στο όνομα της αντιμετώπισης υπαρκτών κινδύνων ενσωμάτωσης της Αριστεράς, σε αναδίπλωση το κίνημα και σε μια ιδιότυπη «ιταλοποίηση» της ελληνικής Αριστεράς. Η ενωτική πρόταση στην Αριστερά αποτελεί τη γείωση των δυνάμεών της στις κοινωνικές απαιτήσεις και ανάγκες της περιόδου, καθιστά ανενεργές, στα όρια του γραφικού, τις προχθεσινές αιτιάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ εναντίον των υπόλοιπων δυνάμεων της Αριστεράς ως «ναυάγια, αναχώματα, χωματερή», αιτιάσεις που παραπέμπουν στη γνωστή παθογένεια δυνάμεων της Αριστεράς όταν δεν έχουν συνείδηση της ευθύνης τους.

*Μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 19/5