Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ



Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ*

Οι παρεμβάσεις από τους στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα. Την Κυριακή ο εκδότης της εφημερίδας «Το βήμα», εκθειάζοντας το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου που τόλμησαν να καταργήσουν ή να εγκαταλείψουν τα κόμματά τους και να δημιουργήσουν κάτι νέο στο πολιτικό σύστημα, κλιμάκωσε την πίεσή του για την αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας.

Η ασταθής νέα ισορροπία που επιτεύχθηκε με την κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει καθησυχάσει τους φόβους της αστικής τάξης για το πώς μακροπρόθεσμα θα διασφαλίσει τα συμφέροντά της και θα θωρακιστεί απέναντι στον απρόβλεπτο λαϊκό παράγοντα. Άλλωστε η τρικομματική κυβέρνηση του Μνημονίου, παρά το λιβάνισμά της από τα συγκροτήματα του Τύπου, δεν περνά τις ευτυχέστερες στιγμές της, αφού οι διακομματικές αντιπαραθέσεις και οι πολλαπλασιαζόμενες εσωκομματικές έριδες έχουν αντανάκλαση στη λειτουργία της.



Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τους βασικούς ιθύνοντες του συστήματος σε αυτή τη φάση με τη νέα κυβέρνηση είναι: να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, να εμπεδωθεί ένα κλίμα συναίνεσης των από πάνω στον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής, να μπουν εμπόδια στην κινητοποίηση του λαού και να κατοχυρωθεί ένα νέο παράδειγμα κυβερνητικού σχήματος που πιθανόν να τους χρησιμεύσει στο άμεσο μέλλον.

Επειδή όμως αναζητούν πιο μακροχρόνιες λύσεις, χρειάζονται ένα νέο τοπίο, μια νέα μεταπολίτευση όπου να διακοπεί κάθε σχέση των πολιτικών με τους πολίτες με την αγνόηση του «πολιτικού κόστους», να ακυρωθεί κάθε παρέμβαση των συλλογικών θεσμών όπως είναι τα συνδικάτα, να συρρικνωθεί μέχρι εξαφανίσεως η συγκρουσιακή αριστερά και στη θέση της να μπει μια εκφυλισμένη και ενσωματωμένη αριστερά. Αναζητούν δηλαδή ένα πολιτικό σύστημα σε ακόμη πιο συντηρητική κατεύθυνση, απόλυτα πειθήνιο στο πρόγραμμα ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού, που θα κρατήσει χρόνια στο πλαίσιο μιας εξαϋλωμένης δημοκρατίας.

Σε αυτή την προοπτική εκτιμούν ότι τα υπάρχοντα κόμματα και ο τρόπος λειτουργίας τους δεν αποδίδουν. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός απαιτεί τη μονόδρομη σκέψη, την απαλλαγή της οικονομίας από την πολιτική και την επίδραση της ταξικής πάλης, την ανάκτηση της εμπιστοσύνης απέναντι στις αγορές και στους επικυρίαρχους Ευρωπαίους. Γι' αυτό τον λόγο οι πιέσεις στα υπάρχοντα κόμματα να αλλάξουν ώστε να ακυρωθεί κάθε ανταγωνιστική πτυχή τους ακόμη και σε δευτερεύοντα ζητήματα και να μετατραπούν σε έναν εκσυγχρονιστικό κεντρώο χυλό θα είναι ισχυρή και διαρκής. Το πιο ευάλωτο κομμάτι του πολιτικού συστήματος είναι φυσικά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα βρεθεί στη δίνη της διαδοχής στην ηγεσία του, όμως η ανασύνθεση θα αφορά όλα τα τμήματα του μνημονιακού μπλοκ, το οποίο δεν αποκλείεται να υποστεί και διασπάσεις. Όλα τα παραπάνω θα γίνουν φυσικά με στόχο την σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, όμως η αμείλικτη και ζοφερή πραγματικότητα κάνει τη ζωή πιο ευφάνταστη από τα σχέδια των επιτελείων.

Ισχυρό κίνημα και αριστερή συμπαράταξη

Για να ανατραπούν τα σχέδια του κατεστημένου υπάρχουν δυο πολύ σημαντικές προϋποθέσεις.

Η πρώτη αφορά στην ανάπτυξη του μαζικού κινήματος το οποίο πρέπει να γνωρίσει μια νέα άνθιση. Η πρόσφατη απεργία και οι συγκεντρώσεις αν και αξιοπρεπείς δεν ήταν εφάμιλλες προηγούμενων κινητοποιήσεων. Χρειάζεται να εκτιμηθεί η νέα πραγματικότητα ώστε με αναπροσαρμογή και εναλλαγή των μορφών πάλης να δημιουργηθεί ένα νέο αγωνιστικό «κρεσέντο» με συνδυασμό των ειδικών με τους γενικούς στόχους πάλης, με ένταση της αλληλεγγύης, με την αποκατάσταση της ενωτικής δράσης, με τη δημιουργία νέων μορφών λαϊκής συμμετοχής και κινητοποίησης στους χώρους δουλειάς και κατοικίας.

Η δεύτερη αφορά την αριστερά που χρειάζεται -ιδιαίτερα σήμερα, που το μνημονιακό μπλοκ συγκροτείται- να δώσει το αντι-παράδειγμα μιας εναλλακτικής πρότασης, η οποία θα οικοδομείται με την κοινή δράση στο μαζικό κίνημα, με κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες, με πολιτική συνεργασία σε κρίσιμα ζητήματα που θα εμπεδώνει ένα κλίμα κοινής πορείας μεταξύ των τμημάτων της και θα δημιουργεί τους όρους μιας εναλλακτικής εξουσίας της αριστεράς.

Σε αυτές της συνθήκες λεηλασίας της κοινωνίας, ανόδου της πολιτικοποίησης, αναζήτησης νέων δρόμων πολιτικής, ανασυνθέσεων του πολιτικού συστήματος, απελευθέρωσης δυνάμεων από τον δικομματισμό, η αριστερά οφείλει να αποφύγει δυο σφάλματα: Να «παίζει» στη γωνία της αφήνοντας ζωτικό χώρο στο σύστημα να υλοποιήσει τα σχέδιά του ή να ενσωματωθεί στο σχέδιο ανασύνθεσης του αστικού και μνημονιακού μπλοκ.

Πρέπει να επιλέξει την οδό της πιο πλατιάς συσπείρωσης του λαού, της σύγκρουσης και από πάνω και από κάτω με στόχους: τη ριζική αλλαγή και προοδευτική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας με ανοιχτό τον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Αυτή η πορεία θα έχει εκ των πραγμάτων αντιμνημονιακά, αντινεοφιλελεύθερα, αντιμονοπωλιακά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

Κυρίως, όμως, πρέπει να θέτει το άμεσο ζήτημα της επιβίωσης του λαού στην κρίση, να σπάει τον φόβο, να εμπνέει την ελπίδα μιας διαφορετικής λύσης, να προβάλλει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα και όραμα για να συσπειρώσει και να φέρει την αισιοδοξία για το μέλλον στον κόσμο της εργασίας.



* Ο Αλέκος Καλύβης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου