Συνέντευξη του Νίκου Χουντή στον Αναργυρο Σεβαστό, ΑΥΓΗ

* Στη σύνοδο κορυφής του Ιουνίου, το αργότερο του Οκτωβρίου, αναμένεται να αποφασιστούν μέτρα με τα οποία επιβάλλεται γενικευμένο καθεστώς επιτήρησης όχι μόνο στις οικονομίες που παραβιάζουν τους "ιερούς" αριθμούς του Μάαστριχτ, αλλά και σε όσες χώρες κρίνονται ύποπτες για δημοσιονομική απειθαρχία. Πώς εξηγείτε αυτή την εξέλιξη;

Έχουμε πράγματι μια γενίκευση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αυτών των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας και το πρόσχημα ότι αυτά είναι υποχρεωτικά στις χώρες που εμφανίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως του χρέους και του ελλείμματος, φαίνεται να καταρρέει. Και η Γερμανία, που είναι το παράδειγμα μιας υποτίθεται ανθηρής οικονομίας, με τα ιερά και τα όσια του Μάαστριχτ δεν τα πήγε και πολύ καλά. Εμείς λέγαμε ότι τα προβλήματα είναι γενικευμένα και ότι αυτό το Σύμφωνο Σταθερότητας που απαιτεί αυτούς τους δείκτες αποδείχτηκε αντιαναπτυξιακό, αντικοινωνικό και αναποτελεσματικό. Δεν τηρείται από κανέναν. Επομένως η επαναφορά του, η επίκλησή του είναι καταστροφή για την ανάπτυξη στην Ευρώπη.

Η απάντηση που δίνεται με πολύ κυνικό τρόπο είναι ότι η Ευρώπη πρέπει να κερδίσει τη χαμένη της ανταγωνιστικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθώντας την κλασική νεοφιλελεύθερη μέθοδο της καθήλωσης του εργασιακού κόστους. Να σημειώσουμε ότι όλα αυτά γίνονται με τη συμμετοχή και την εμπλοκή του ΔΝΤ. Ίσως δεν έχει ακόμα αξιολογηθεί η σοβαρότητα του γεγονότος ότι δεν αποτελεί το ΔΝΤ μόνο μια οικονομική εφεδρεία άλλα ότι παίζει πλέον τον ρόλο ενός θεσμικού οργάνου εντός της Ε.Ε. με μεγάλες επιπτώσεις στην θεσμική συγκρότηση της Ε.Ε. και των οργάνων της .

* Παρά τη σφοδρότητα των μέτρων εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων, οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν είναι ανάλογες. Που αποδίδετε αυτή την υστέρηση; Πιστεύετε ότι οι κινητοποιήσεις, σαν τις πρόσφατες στη Γαλλία και την Ισπανία, σηματοδοτούν φάση κοινωνικής κινητικότητας για ολόκληρη την Ευρώπη;


Το δικαιολογημένο σε μεγάλο βαθμό μούδιασμα των Ευρωπαίων εργαζομένων από την κρίση και τις κυβερνητικές επιλογές πιστεύω ότι θα αντικατασταθεί από τη γενική αντίδραση και αντίσταση των εργαζομένων. Εδώ ο ρόλος της αριστεράς σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο είναι σημαντικός και αναντικατάστατος. Η ευθύνη της αριστεράς είναι μεγάλη. Σκοπός της πρέπει να είναι η «πολιτικοποίηση» της αντίδρασης, να δώσει συνολικές απαντήσεις στην κρίση. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική αριστερά, η ευρωπαϊκή αριστερά πρέπει να κάνει συστηματική προσπάθεια, να απαντήσει στα επιχειρήματα που θεωρούν τα μέτρα «αναγκαίο κακό» και καθηλώνουν τον αγώνα και να δώσει πιο σαφείς εναλλακτικές προτάσεις.

* Ορισμένες από τις κριτικές που ασκούσε η ευρωπαϊκή αριστερά για το σύμφωνο σταθερότητας γίνονται ολοένα και ευρύτερα αποδεκτές. Πως εκτιμάτε τις διεργασίες στις άλλες ευρωομάδες και ποια περιθώρια κοινών πρωτοβουλιών ή και κοινής δράσης υπάρχουν;

Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες στο πλαίσιο της ευρωομάδας της ενωτικής αριστεράς, όπως η διοργάνωση εβδομάδας αλληλεγγύης στους Έλληνες εργαζόμενους από τις 21 έως και τις 26 Ιουνίου σε πολλές χώρες της Ε.Ε. Στο επίπεδο των άλλων ευρωομάδων διακρίνονται κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία σε επιμέρους ζητήματα. Παράδειγμα για τους οίκους αξιολόγησης που είχαμε αναλάβει την πρωτοβουλία, όπως και για το θέμα του ρόλου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, όπου αναμένουμε την απάντηση του προεδρείου για το αν θα συζητήσει αυτά τα μέτρα και την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ε.Ε.

Προς το παρόν είναι θετικό που διακρίνουμε κάποια διαφοροποίηση σε επίπεδο ρητορικής και δεν την υποτιμούμε καθόλου. Επίσης σε πρωτοβουλίες, ημερίδες αλληλεγγύης έχουμε τη συμμετοχή σοσιαλιστών αλλά και οικολόγων, όπως για παράδειγμα στην πρωτοβουλία της ημερίδας της “Ουμανιτέ”. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η συζήτηση άνοιξε και η δική μας ή προσπάθεια είναι να την ανοίξουμε ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να μετατοπίσουμε την πολιτική προς το όφελος των εργαζομένων, για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης.

* Από την ευρωβουλή απουσιάζουν οι Ιταλοί αριστεροί ευρωβουλευτές, καθώς η διάσπαση της Επανίδρυσης στις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου στέρησε τη δυνατότητα να εκλεγούν αριστεροί ευρωβουλευτές, αν και τα δύο σχήματα συγκέντρωσαν αθροιστικά 6%. Είναι μοιραία η διάσπαση της αριστεράς στην Ευρώπη; Ποιο το μήνυμα για τις εξελίξεις στο χώρο της

δικής μας αριστεράς στην Ελλάδα;


Η απουσία της ιταλικής αριστεράς από την ευρωβουλή αποτελεί σημαντική απώλεια τόσο για την αριστερά όσο και για τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης. Δυστυχώς είναι αποτέλεσμα εσωτερικών ανταγωνισμών, αντιπαραθέσεων και διασπάσεων. Τα διχαστικά και διασπαστικά φαινόμενα είχαν κλείσει τον κύκλο τους αφού διαπιστώνουμε ενωτικές διεργασίες όπως στη Γερμανία με το κόμμα Die Linke όσο και στην Πορτογαλία με το Μπλόκο.

Η διάσπαση δεν αποτελεί μοιραίο γεγονός, «φυσικό φαινόμενο» για την αριστερά. Αποτελεί πολιτική επιλογή και καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, κι αυτό αφορά και τη δική μας αριστερά. Το είχαμε πει από καιρό, να μην καταντήσουμε Ιταλία. Παλέψαμε να το αποτρέψουμε, όμως οι πολιτικές επιλογές των συντρόφων που αποχώρησαν ήταν άλλες. Παρόλο που ζούμε την εποχή του πολιτικού πολιτισμού, η λογική του «ελεύθερα φεύγω», «ελεύθερα δεν ανήκω», επειδή δεν συμφωνώ με την πλειοψηφία του κόμματος, θέτει ζήτημα πολιτικής και ηθικής δεοντολογίας, μιας και εκλέχθηκαν ως μέλη του Συνασπισμού με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα μέσα από την πολιτική μας συμμαχία, τον ΣΥΡΙΖΑ.