Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ*
Η επίθεση στους εργαζόμενους δεν έχει τελειωμό. Η επιλεκτική εσωτερική υποτίμηση, που αφορά την αξία της εργατικής δύναμης και όχι φυσικά τα άλλα αγαθά, τα κέρδη και τον συσσωρευμένο πλούτο, επιχειρείται να ολοκληρωθεί με ό,τι αντιπροσωπεύει σήμερα ο κατώτερος μισθός. Με όσα έχουν μεσολαβήσει, με νομοθετικές ρυθμίσεις ιδίως στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει μια τεράστια και απότομη μείωση του μέσου μισθού. Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, η μείωση έχει υλοποιηθεί μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων, μέσω των ατομικών συμβάσεων και κυρίως μέσω εργοδοτικών πρακτικών που μειώνουν αυθαίρετα ωράρια και μισθούς, αλλάζουν σχέσεις εργασίας -με τη μετατροπή της σταθερής απασχόλησης σε μερική και εκ περιτροπής, με την καθυστέρηση καταβολής μισθών, με τη μετατροπή των συλλογικών σε υποδεέστερες ατομικές συμβάσεις-, αλλά και με μύριους άλλους τρόπους, σε σημείο που η κατάσταση θυμίζει πραγματική ζούγκλα. Φυσικά δεν τους έφταναν όλα αυτά και προχώρησαν στη μείωση και του διαθέσιμου εισοδήματος μέσω: των αυξήσεων του ΦΠΑ, της αύξησης της φορολογίας στους μισθωτούς και με τα διάφορα χαράτσια.
Σήμερα ανακινείται το ζήτημα της συρρίκνωσης του κατώτερου μισθού και του 13ου και 14ου μισθού, των τριετιών, της μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών, της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών κ.ά. Ειδικά για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που διαμορφώνει αυτό που λέμε μισθός και εισόδημα ασφαλείας, πρέπει να σημειώσουμε ότι αφορά ένα 15%-20% των εργαζομένων, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και σημείο αναφοράς για πολλές ρυθμίσεις και παροχές επιδομάτων.
Ο κατώτερος μισθός ήδη έχει υπονομευθεί με τη νομοθεσία του ΠΑΣΟΚ, που επιτρέπει στους νέους εργαζόμενους να πληρώνονται μέχρι 30% λιγότερο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αυτό που επιδιώκουν, σήμερα, είναι να μην υπάρχει όριο προς τα κάτω ώστε να κατρακυλήσει ακόμη περισσότερο και ο μέσος και ο κατώτερος μισθός βυθίζοντας στη φτώχεια νέες τεράστιες κατηγορίες εργαζομένων.
Είναι σίγουρο ότι η συντονισμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοτών τα θέτει όλα στο τραπέζι και με τη λογική του χότζα θα προχωρήσει σε ελιγμούς που θα αφορούν την έκταση των παρεμβάσεων προκαλώντας σε κάθε περίπτωση μεγάλα πλήγματα.
Η αντεργατική τους πολιτική συνοδεύεται και από μια ιδεολογική επίθεση στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της αντιμετώπισης της ανεργίας και με μια προσπάθεια τρομοκράτησης και ενοχοποίησης των εργαζομένων -ότι τάχα η μη αποδοχή της μείωσης των μισθών θα οδηγήσει στη χρεωκοπία της χώρας-, με στόχο να κάμψουν τις εργατικές αντιστάσεις.
Αν ξεπεράσει κανείς τον θυμό και την αγανάκτηση για την ευκολία και το θράσος της καλοταϊσμένης ελίτ να αξιώνει τη μείωση του μισθού των πιο φτωχών εργαζομένων, θα διαπιστώσει πως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν είναι όχι μόνο ψεύτικα, αλλά και παιδαριώδη, ακόμη και με βάση τη λογική τους.
Η αμοιβή του μισθού είναι ένα πολύ μικρό μέγεθος σε σχέση με το συνολικό κόστος παραγωγής. Υπολογίζεται στο 1/5. Ακόμη και αν μειωθούν οι μισθοί, αυτό δεν σημαίνει ότι θα μειωθούν οι τιμές, διότι η μείωση θα χρησιμοποιηθεί για την αύξηση των περιθωρίων κέρδους. Η μείωση της ζήτησης στην εσωτερική αγορά θα μειώσει ακόμη περισσότερο την παραγωγή σε μια οικονομία που ήταν προσανατολισμένη στη δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση. Η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων στις ξένες αγορές και ιδίως στις ευρωπαϊκές προϋποθέτει άλλα πράγματα και ιδίως έμφαση στην καινοτομία, στην τεχνολογική αναβάθμιση, στην ποιότητα, στην τυποποίηση, στην άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων, στην πρόσβαση στην τραπεζική ρευστότητα και σε άλλες μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές. Η Γερμανία άλλωστε έχει πολύ πιο υψηλό κόστος εργασίας, αλλά είναι πολύ πιο ανταγωνιστική.
Η κυβέρνηση τα παρακάμπτει όλα αυτά και θέλει την Ελλάδα ως ζώνη χαμηλού κόστους όσον αφορά το μοντέλο συσσώρευσης και ευρωπαϊκού καταμερισμού, πρακτική όμως που, εκτός από το κοινωνικό νεκροταφείο που δημιουργεί και το αδιέξοδο ως προς τον στόχο, διαιωνίζει επίσης τον αναχρονισμό στην οικονομική δομή της χώρας.
Όσον αφορά το ενδιαφέρον τάχα για τους ανέργους που ανέφερε και ο κ. Παπαδήμος, εκεί είναι να πηδάς από το παράθυρο. Διότι η μείωση των μισθών, όπως είπαμε και πριν, θα μειώσει τη ζήτηση και άρα θα αυξήσει την ύφεση, άρα και την ανεργία, θα μειώσει τα έσοδα του ΟΑΕΔ, αλλά και τα πενιχρά επιδόματα στήριξης των ανέργων. Η διαρκής μείωση των μισθών τα τελευταία δύο χρόνια που συνοδεύεται με έκρηξη της ανεργίας στη χώρα μας, αλλά και το παράδειγμα της Ισπανίας που έχει και χαμηλότερους μισθούς και πιο μεγάλη ανεργία, είναι αρκούντως πειστικές αποδείξεις για την ανεδαφικότητα των επιχειρημάτων τους.
Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ακροδεξιάς το μόνο που επιδιώκει είναι να λεηλατήσει στην κυριολεξία τους εργαζόμενους και τη χώρα, να υποτάξει το συνδικαλιστικό κίνημα και να ανασυγκροτήσει τον καπιταλισμό με όρους σύγχρονης αποικίας στη γερμανική Eυρωζώνη.
Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, για μία ακόμη φορά, είναι έκθετη και λειτουργεί αυτοκτονικά για τη ίδια την οργάνωση, αφού ενσυνείδητα εμπλέκεται σε έναν εκβιασμένο και πλήρως ναρκοθετημένο διάλογο για το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Και μάλιστα απολογείται αντί να βγει επιθετικά. Προκαλεί αλγεινή εντύπωση η αδυναμία της να ψελλίσει έστω το στοιχειώδες ερώτημα: Γιατί δεν μιλάτε για πάγωμα κερδών και τιμών και συνεχώς αναμασάτε την ανάγκη μείωσης των μισθών; Επίσης είναι απαράδεκτη η επιλογή της να θέσει στην ατζέντα και να αποδεχτεί, μάλιστα, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, που αποτελούν τμήμα του εργατικού μισθού και η περικοπή τους σακατεύει τα ασφαλιστικά ταμεία.
Αυτό που έπρεπε να κάνει είναι να στοιχηθεί με τις δυνάμεις που συγκρούονται ευθέως με την πολιτική των μνημονίων και της τρόικας και να οργανώσει τη μαζική αντεπίθεση των εργαζομένων. Σε αυτή τη φάση της επίθεσης ο κάθε συμβιβασμός φέρνει τον επόμενο και η αλυσίδα των υποχωρήσεων δεν σταματά. Αυτό που δεν κάνει η ΓΣΕΕ, πρέπει να το κάνουν οι δευτεροβάθμιες και οι πρωτοβάθμιες οργανώσεις που τουλάχιστον σέβονται τον ρόλο και την αποστολή τους.
* Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου