ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Κυριακή, 23 Οκτωμβρίου 2011 ΕΠΟΧΗ


Τη συνέντευξη πήρε
ο Θοδωρής Μιχόπουλος

Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν εκλογές;

Η κάλπη δεν είναι επιλογή του Γ. Παπανδρέου. Σε αυτή τη φάση, όμως, δεν μπορεί να επιλέγει ο ίδιος τις κινήσεις του. Οι κάλπες δεν είναι επιλογή του διότι αντιλαμβάνεται ότι αντιμετωπίζει ένα μεγάλο κίνδυνο: το διασυρμό. Ως εκ τούτου θα κάνει ότι μπορεί να καθυστερήσει την εκλογική αναμέτρηση, ελπίζοντας ότι στην πορεία θα έχει κάτι να παρουσιάσει. Τώρα το μόνο που μπορεί να παρουσιάσει είναι την κοινωνική χρεοκοπία.

Υπάρχει περίπτωση μετά τη σύνοδο κορυφής να γυρίσει ο Γ. Παπανδρέου ως τροπαιούχος και να προκηρύξει εκλογές;

Δεν θα είναι η πρώτη φορά, που γυρνάει τροπαιούχος με ψεύτικα τρόπαια. Μπορεί να το επιχειρήσει, αλλά τα τρόπαια, που ενδεχομένως φέρει, θα είναι για άλλη μια φορά, τρόπαια διάλυσης της κοινωνίας. Γιατί οποιαδήποτε συζήτηση για ένα πολύ μεγάλο “κούρεμα” αυτή τη στιγμή, είναι βέβαιο ότι θα συνοδεύεται με πολύ σκληρά και επώδυνα μέτρα, με επί της ουσίας εκχώρηση κυριαρχίας και με την τοποθέτηση επιτηρητών σε κρίσιμα υπουργεία. Η συζήτηση για το “κούρεμα” διεξάγεται ερήμην της Ελλάδας. Η διαπραγμάτευση γίνεται ανάμεσα στην Μέρκελ και τις γαλλογερμανικές τράπεζες. Δεν υπάρχει η ελληνική πλευρά στη διαπραγμάτευση. Άρα, θα πάει στη Σύνοδο ο Γ. Παπανδρέου, αλλά δεν θα μπορεί να επηρεάσει τίποτα. Το “κούρεμα” θα μπορούσε να ήταν μια επιλογή εάν γινόταν πριν το μνημόνιο. Και μνημόνιο και “κούρεμα”, νομίζω ότι θα είναι τόσο επώδυνο για τον κόσμο, που θα φέρει καταλυτικές συνέπειες για το πολιτικό σύστημα, την κοινωνία, την οικονομία. Επειδή ο Παπανδρέου το γνωρίζει, ενδεχομένως να έχει στο μυαλό του να προλάβει την αποσαφήνιση των συνεπειών του “κουρέματος”, των αποφάσεων, δηλαδή της συνόδου κορυφής, και να πάει σε εκλογές πριν αυτές γίνουν συνείδηση στην πλειοψηφία του κόσμου.

Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο για το ΠΑΣΟΚ να αναστρέψει την εικόνα κατάρρευσης του πολιτικού του χώρου. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πτώση του ΠΑΣΟΚ πάνω από 20 μονάδας και μάλιστα χωρίς να έχει η ΝΔ κέρδη.
Ναι, είναι μια πραγματικότητα μη αναστρέψιμη. Γι αυτό οι πρώτες σκέψεις ήταν να μην προχωρήσουν σε “πειραματισμούς” -έτσι ονομάζουν τη δημοκρατία-, αλλά να προχωρήσουν σε ένα διάδοχο κυβερνητικό σχήμα, ενδεχομένως και χωρίς τον Παπανδρέου, που θα στηρίζεται και από τα δύο κόμματα εξουσίας με τις ευλογίες του ΔΝΤ, της τρόικας, αλλά και της εγχώριας διαπλοκής.

Σ’ αυτά εντάσσεται και η επιστολή των τριών υπουργών;

Η τρόικα εσωτερικού ενεργοποιείται και μάλιστα κόντρα στον Παπανδρέου. Η κίνησή τους ήταν εχθρική προς αυτόν. Το σχέδιο, που το συνδράμουν και οι δυνάμεις της διαπλοκής, είναι να τον παραμερίσουν, ώστε να προχωρήσει πιο εύκολα το σενάριο της κυβέρνησης των δύο κομμάτων.

Συντάσσεται και ο Βενιζέλος σε αυτό το σχέδιο;

Ο Ε. Βενιζέλος έχει μειώσει γρήγορα το πολιτικό του βάρος. Στην πραγματικότητα ο Ε. Βενιζέλος δέχτηκε τη θέση του υπουργού των Οικονομικών από βουλιμία. Από αδυναμία, δηλαδή, να παραμένει άλλο εκτός προσκηνίου, το οποίο έβλεπε ότι τον καθιστά όχι δεύτερο, αλλά τρίτο και τέταρτο μετά τον κ. Λοβέρδο και την κ. Διαμαντοπούλου. Υπερτίμησε τις δυνάμεις του, πίστεψε ότι το πρόβλημα ήταν η αδυναμία πολιτικής εμπειρίας του προκατόχου του και όχι ένα δομικό – συστημικό πρόβλημα. Το οποίο δεν λύνεται προφανώς με επιλογές συστημικές.

Να υπερβούμε το υπάρχον

Είπατε ότι ένα συστημικό πρόβλημα δεν λύνεται με συστημικές επιλογές. Οι μη συστημικές προτάσεις της αριστεράς ποιες είναι; Το ρωτώ γιατί ακούγονται φωνές ότι η αριστερά δεν προτείνει κάτι.

Η αριστερά φαίνεται να μην έχει προτάσεις, εξαιτίας των δυσμενών συσχετισμών δύναμης^ όχι γιατί δεν τις καταθέτει. Αυτά που λέει η αριστερά δημόσια, επειδή τα λέει μόνο αυτή, φαντάζουν μη ρεαλιστικά, διότι δεν έχει τους συσχετισμούς για να κυβερνήσει και να τα εφαρμόσει. Επί της ουσίας τώρα. Η δυνατότητα υπέρβασης της κρίσης μέσα από το υπάρχον συστημικό πλαίσιο, είναι περιορισμένη. Υπάρχουν κάποιοι που μας κατηγορούν ότι στηρίζουμε το υπάρχον μοντέλο παραγωγής, το υπάρχον μοντέλο ανάπτυξης, την υπάρχουσα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ εμείς κάνουμε το αντίθετο. Εμείς από νωρίς λέγαμε να υπερβούμε το υπάρχον, διότι αυτό μας οδηγεί σε καταστροφή. Συνεπώς, αν εμείς ζητάμε έξοδο από το μνημόνιο, ανατροπή, αλλαγή πορείας, επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διάλυση της σημερινής αρχιτεκτονικής και τη δημιουργία μιας άλλης, τα λέμε όχι για να υπερασπιστούμε το υπάρχον, αλλά για να τα αλλάξουμε όλα. Για να πάμε σε ένα μοντέλο που δεν θα στηρίζεται στην κοινωνικά άδικη διανομή του πλούτου, που δεν θα έχει μια νομισματική ένωση χωρίς τη δυνατότητα κοινωνικού ελέγχου των βασικών αποφάσεων που παίρνονται για εκατομμύρια πολίτες. Ένα μοντέλο πιο δημοκρατικό, πιο κοινωνικό, πιο παραγωγικό. Άλλοι πάλι λένε ότι υποστηρίζουμε το κράτος, τον κρατισμό... Κάθε άλλο. Αυτό το πελατειακό κράτος, είναι της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ. Εμείς είμαστε με τις κοινωνικές ανάγκες, με την οικονομία των αναγκών. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει από τους ιδιώτες. Αλλά δεν μπορεί να γίνει και από ένα δημόσιο, έτσι όπως είναι σήμερα.

Γαντζωμένοι σε τρόικα και εγχώρια διαπλοκή

Τι να περιμένουμε από τη Σύνοδο Κορυφής;

Όταν καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι ως χώρα ένα αντιπαράδειγμα, προκειμένου να μην ζητήσουν και οι άλλες χώρες τις διευκολύνσεις, που τυχόν δοθούν σε σένα -όχι για να σε σώσουν, αλλά για να σώσουν την ευρωζώνη-, έχεις ένα σημαντικό όπλο που δεν του κάνεις χρήση. Ποιο είναι αυτό; Να πας σε μια σύνοδο κορυφής και να τους πεις ότι εγώ δεν μπορώ να εφαρμόσω αυτά που ζητάτε και τη Δευτέρα ανακοινώνω χρεοκοπία και στάση πληρωμών. Βρείτε λύση. Αν δεν βρείτε, θα χάσω και εγώ, αλλά θα χάσετε και εσείς. Δεν το έκανε αυτό η κυβέρνηση. Και όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά μπήκε σε μια ψυχολογία εξάρτησης. Από εκεί και πέρα, μπήκαν σε λογική υποτέλειας, έχασε και ως ΠΑΣΟΚ όλες τις κοινωνικές του συμμαχίες, έμειναν μόνοι τους και πορεύονται γαντζωμένοι στην τρόικα και την εγχώρια διαπλοκή. Στη Βουλή ζήσαμε το εξής κωμικοτραγικό. Να μας λέει ο υπουργός των Οικονομικών ότι αν δεν περάσει στο σύνολό του το πολυνομοσχέδιο, δεν θα πάει η κυβέρνηση στη σύνοδο κορυφής. Μας είπε δηλαδή ότι την ίδια στιγμή που οι γερμανοί τρέμουν μην περάσει η κρίση στην Ιταλία και οι γάλλοι μην χρεοκοπήσουν οι γαλλικές τράπεζες, ότι αν δεν περνούσε το άρθρο 37, θα τα τίναζε όλα. Ένα άρθρο, το οποίο δεν το ζήτησαν οι τροικανοί, αλλά το έβαλαν στην ατζέντα οι έλληνες συνεργάτες των τροικανών. Πάει η κ. Παπανδρέου στον πρωθυπουργό και της λέει ότι αν δεν ψηφίσεις στο σύνολό του τη σφαγή, με όλες τις λεπτομέρειες, δεν θα πάμε στη σύνοδο κορυφής. Αλλά μήπως, τελικά, αν δεν πήγαινε η κυβέρνηση στη σύνοδο θα ήταν καλύτερα;

Πράγματι, αν δεν πήγαινε τι θα γινόταν;

Νομίζω ότι η κ. Μέρκελ θα έπαιρνε τον πρωθυπουργό και θα τον παρακαλούσε να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να πάει στη σύνοδο για να προχωρήσει η διαδικασία.


Δεν βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι

Για ένα διάστημα, ένα κομμάτι του κινήματος των αγανακτισμένων τα έβαζε συλλήβδην με τους 300, με όλους δηλαδή, με το πολιτικό σύστημα. Άρα και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αισθάνεστε ότι στη συνείδηση του κόσμου ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του συστήματος;

Αυτή η εικόνα έχει σχεδόν διαλυθεί το τελευταίο διάστημα. Δεν το λέω με βάση τις δημοσκοπήσεις, αλλά από τον τρόπο που μου μιλάει ο κόσμος στο δρόμο.

Πώς δηλαδή;
Ότι δεν είμαστε σαν τους άλλους. Αναγνωρίζουν ότι η παρουσία μας τόσο στη Βουλή όσο και στα κινήματα είναι παρουσία υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Δεν το εισέπραττα πριν ένα χρόνο.

Τι έλεγαν ένα χρόνο πριν;

Ότι μπορεί να μην είστε σαν τους άλλους, αλλά βράζετε στο ίδιο καζάνι. Το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες αρχίζει να αλλάζει αυτή η εικόνα.

Πού οφείλεται;

Σε δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι η οξύτητα με την οποία επιχείρησε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τους τόνους λάσπης που έριξε ο Πάγκαλος και όλοι οι άλλοι εναντίον μας. Πρόσωπα τα οποία είναι, πλέον, μισητά για την κοινωνία. Μια αντιπαράθεση, η οποία μας κατατάσσει σε αυτούς που υπερασπίζονται την κοινωνία. Διότι αυτοί, οι οποίοι μας επιτίθενται είναι οι οδοστρωτήρες της κοινωνίας. Δεύτερον, πιστεύω ότι η στάση μας τον Ιούνη μέτρησε στον κόσμο. Ότι δεν του γυρίσαμε την πλάτη, δεν του κουνήσαμε το δάχτυλο, δεν θελήσαμε να καθοδηγήσουμε, ότι σεβαστήκαμε απολύτως την αυτονομία του κινήματος. Τρίτον, η παρουσία μας στη Βουλή είναι μια παρουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης.

Άκουσα μια άποψη που έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να αποδεχθείς την πρόσκληση του Γ. Παπανδρέου για συνάντηση.

Στην πραγματικότητα δεν ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση για ενημέρωση. Και εγώ ταλαντεύτηκα. Δεν ήμουν σίγουρος αν πρέπει να πάω. Αξιοποίησα αυτή τη δυνατότητα, από τη στιγμή που ήταν ο λαός στους δρόμους, από την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Είχα, λοιπόν, μια μοναδική ευκαιρία. Να του μεταφέρω μόνο αυτό και να φύγω. Να του μεταφέρω το μήνυμα που έβγαινε από τους δρόμους. Είχα την περιέργεια τι θα μου απαντήσει. Ήμουν βέβαια λίγο αγενής γιατί διέκοψα τη συζήτηση και έφυγα στα πρώτα πέντε λεπτά...

Αιφνιδιάστηκε με την άρνησή σου να δεχτείς την ενημέρωση και να φύγεις στα πρώτα πέντε λεπτά;

Νομίζω πως ναι. Αλλά πιο πολύ αιφνιδιάστηκε από την ευθεία επίθεση που του έκανα για τις κινήσεις του το τελευταίο διάστημα να βρίσκεται στην ποδιά αυτών που υποτίθεται ότι πολέμαγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση^ του κ. Μπόμπολα, του κ. Ψυχάρη και όλων των υπολοίπων.




Ο κόσμος δεν θα γυρίσει σπίτι του



Την Τετάρτη και την Πέμπτη ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές. Υπήρξαν μεγάλες προσδοκίες από τον κόσμο. Πολλοί πίστεψαν ότι θα πέσει η κυβέρνηση. Δεν έπεσε όμως. Φοβάστε μήπως υπάρξει απογοήτευση, κλίμα ήττας;

Δημιουργείται κλίμα συσσωρευμένης οργής, αγανάκτησης και όχι ήττας. Είναι σαφές ότι υπάρχει μια τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και στα όσα υλοποιεί η κυβέρνηση. Ο κόσμος δεν θα γυρίσει στο σπίτι του ηττημένος. Και αυτή η συνεχής λαϊκή εντολή, είναι σε γνώση και της κυβέρνησης και της διαπλοκής και του κ. Σαμαρά, ο οποίος στρίβει δια του αρραβώνος και του προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος ποιεί την νήσσαν. Είναι εν γνώσει τους ότι υπάρχει μία νέα λαϊκή εντολή, που λέει “αφήστε τα κόλπα και τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, όχι στα μέτρα, δεν αντέχει η κοινωνία αυτή την πολιτική”. Νομίζω ότι αυτό δεν μπορεί να το παραγνωρίσει ούτε η τρόικα και το ΔΝΤ, ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι. Αυτό που αυτή τη στιγμή αντιπαρατίθεται είναι ένα σχέδιο που λέει ότι θα βοηθήσουμε την Ελλάδα και θα κάνουμε “κούρεμα”, αλλά θα το κάνουμε με όρους εξευτελισμού και ταπείνωσης, ώστε να μη θέλει κανείς να ζητήσει ανάλογες διευκολύνσεις και από την άλλη φοβούνται μήπως το αντιπαράδειγμα στραφεί εναντίον τους, γίνει μπούμερανγκ. Μήπως η Ελλάδα γίνει παράδειγμα κοινωνικής εξέγερσης.

Την Τετάρτη είχαμε μια τεράστια διαδήλωση στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Την Πέμπτη είχαμε επίσης μια μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, αλλά είχαμε και επεισόδια με ένα νεκρό...

Η κλιμάκωση της έντασης είναι μία επιλογή που γίνεται με ευθύνη της κυβέρνησης. Είχαμε ένα νεκρό, που σύμφωνα με μαρτυρίες, που δεν έχουν διαψευστεί, πριν πεθάνει είχε εισπνεύσει χημικά. Η σύγκρουση που έγινε την Πέμπτη, ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και σε ομάδες με κουκούλες, αποδεικνύει ότι υπάρχει μια δραστηριότητα που αντικειμενικά λειτουργεί προβοκατόρικα, ανεξάρτητα προθέσεων. Γιατί εγώ δεν μπαίνω στη λογική που λέει ότι όσοι φοράνε κουκούλες και πετάνε είναι προβοκάτορες. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι αρκετοί από αυτούς είναι. Και έχει αποδειχθεί. Από τότε που τον Ιούνη πιάστηκαν αστυνομικοί με κουκούλες να κουβαλάνε ρόπαλα στην πλατεία Συντάγματος. Τότε, ο κ. Παπουτσής δεν έδωσε καμία απάντηση. Και επίσης, όταν κάποιοι κουκουλοφόροι “έσπαγαν” τον κλοιό των ΜΑΤ και έμπαιναν μέσα για να ξαποστάσουν. Και ήταν χρυσαυγίτες. Πέρα, όμως, από αυτό, το οποίο το ξέρουμε, το έχουμε καταδικάσει και επαναλαμβάνω ότι δεν αφορά το σύνολο, βγαίνει και ένα δεύτερο συμπέρασμα. Ότι η περιφρούρηση σε τόσο μεγάλες και ογκώδεις διαδηλώσεις είναι μύθος. Δεν μπορεί να υπάρξει περιφρούρηση ενός μόνο μπλοκ όταν η διαδήλωση είναι παλλαϊκή. Όταν έχεις 500.000 κόσμο, όταν όλες οι σημαίες κυματίζουν στο Σύνταγμα, γιατί αυτό έγινε, και του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τόσες άλλες, δεν μπορείς να λειτουργείς με περιχαρακώσεις. Ή θα μπεις σε συνεννόηση για κοινή περιφρούρηση όλου του κόσμου ή αλλιώς δεν μπορείς, είναι μύθος.

Υπήρξε, από την πλευρά του ΚΚΕ έντονη αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τα γεγονότα...

Κάπως άτσαλα η Αλέκα Παπαρήγα έκανε μια αναφορά στο ραδιοσταθμό “κόκκινο”. Νομίζω, όμως, ότι η τοποθέτησή της στη Βουλή -και προς τιμή της- αποκαθιστούσε αυτό το στραβοπάτημα που έκανε. Διότι τούτη την ώρα είναι στραβοπάτημα και ατόπημα να βάζουμε διαχωριστικές γραμμές εντός του λαϊκού κινήματος. Τούτη είναι η ώρα της συσπείρωσης, του κοινού αγώνα και του κοινού μετώπου απέναντι στον κοινό εχθρό, που είναι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης.

Σε αμηχανία το ΚΚΕ

Ναι, αλλά το πρωί της Παρασκευής ο κ. Μεντρέκας από το ΚΚΕ αντέκρουσε το συγκεκριμένο επιχείρημα. Είπε ότι δεν είμαστε ένα πράγμα. Είμαστε πολλά και μάλιστα σε αντιπαράθεση. Το επόμενο διάστημα θα έχουμε από τη μία πλευρά την επανάληψη της λέξης ενότητα και από την άλλη αντιπαράθεση και όχι με τον... κομψότερο τρόπο;
Έχω την αίσθηση ότι το τελευταίο διάστημα η ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται σε αμηχανία. Η αμηχανία έγκειται, όχι τόσο γιατί η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για ενότητα προκειμένου να ανατραπεί αυτή η πολιτική είναι τόσο καταλυτική στην κοινωνία, όσο γιατί είναι καταλυτική στον κόσμο του, στα μέλη του. Τι λένε; Ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα μέσα από τον δημοκρατικό δρόμο. Φέρνουν, μάλιστα και παραδείγματα, που καθιστούν εντελώς έωλο το επιχείρημα αυτό. Κανείς δεν υποστηρίζει, βέβαια, ότι αυτές τις πολύ μεγάλες αλλαγές μπορείς να τις κάνεις μόνο μέσα από τις εκλογές. Αλλά ο δημοκρατικός δρόμος είναι και ρήξεις, ανατροπές, ανυπακοή, είναι μια σύνθετη διαδικασία. Χρειάζεται ισχυρό κίνημα, αλλαγή συσχετισμών, συνειδήσεων... Το να φτάνεις στο σημείο να λες ότι η αριστερά πουθενά στην Ευρώπη δεν έχει καταφέρει τίποτα, αυτοακυρώνεις την παρουσία σου. Γιατί τότε το ΚΚΕ κατεβαίνει στις εκλογές; Εάν είναι συνεπές σε αυτό που λέει θα έπρεπε να αποσυρθεί από την εκλογική διαδικασία και να περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες για την κοινωνική σύγκρουση. Εάν είναι έτσι τα πράγματα θα έπρεπε να διακόψει τις σχέσεις του με το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Και νομίζω ότι δημιουργείται και ένα κενό με τη λενινιστική θεωρία. Διότι την πάλη μέσα και έξω από τους θεσμούς δεν την πρωτοείπε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι στοιχείο της λενινιστικής σκέψης και της παράδοσης του κομμουνιστικού κινήματος.
Όλες οι δημοσκοπήσεις λένε ότι αν η αριστερά ήταν σήμερα ενωμένη και κατέβαινε στην εκλογική μάχη από κοινού θα είχε κοντά στο 30%. Αυτό μπορεί να μην είναι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό, αλλά είναι ο δρόμος για να σταματήσει αυτή η αντεργατική λαίλαπα, η εξαθλίωση των ανθρώπων. Είναι ο δρόμος για να σταματήσει η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε τρίτους και η άρση της λαϊκής κυριαρχίας. Είναι ο δρόμος για να υπάρξει μια πρώτη μεγάλη ήττα σε ευρωπαϊκό επίπεδο του αστισμού και του μεγάλου κεφαλαίου από τον πόλεμο και μετά. Και είναι ο δρόμος για να υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή που θα ταρακουνήσει τις κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα ανοίξει μια άλλη προοπτική όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Διότι η Ελλάδα είναι το μέτωπο του πολέμου. Η έκβαση αυτής της μάχης αφορά όλους τους ευρωπαίους και όχι μόνο τους έλληνες και τις ελληνίδες.





Αριστερό στίγμα, σαφή κατεύθυνση

Είναι γνωστή η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία ενός νέου μπλοκ εξουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Έχουν μάλιστα αρχίσει και οι διμερείς επαφές με άλλες δυνάμεις. Τι προκύπτει από τις μέχρι τώρα συζητήσεις;

Και μόνο το γεγονός ότι καθόμαστε μαζί, συζητάμε, εντοπίζουμε τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας και ανανεώνουμε το ραντεβού μας είναι θετικό βήμα. Και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με τους Οικολόγους Πράσινους και με τις άλλες δυνάμεις που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Από εκεί και πέρα μόλις ολοκληρωθούν αυτές οι συναντήσεις θα εκτιμήσουμε στα συλλογικά μας όργανα τα αποτελέσματα αυτών των συναντήσεων.

Ποια είναι η κόκκινη γραμμή για τις επαφές αυτές; Είναι το μνημόνιο; Είναι οι δυνάμεις που έχουν αντιταχθεί με συνέπεια στο μνημόνιο; Για παράδειγμα θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία με κάποιος που εκ των υστέρων αντιτάσσονται στα μέτρα της κυβέρνησης;

Είναι το μνημόνιο, η συνέπεια της αντιμνημονιακής κριτικής και βεβαίως από ποια πλευρά ασκούν αυτή την κριτική. Στη ρητορική και ο Σαμαράς μπορεί να είναι αντιμνημονιακός. Η πρωτοβουλία μας έχει σαφές αριστερό στίγμα, σαφή κατεύθυνση, η οποία, στην πραγματικότητα, είναι βαθειά συγκρουσιακή και αντισυστημική.

Για να έχει δυναμική αυτό το μέτωπο δεν προϋποθέτει και τη συμμετοχή του ΚΚΕ;

Σωστά, αλλά αν μείνουμε σε αυτό δεν κάνουμε κάτι. Θα περιμένουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο ΚΚΕ. Και μέχρι τότε; Δεν σταματάει η ιστορία επειδή το ΚΚΕ έχει μια ηγεσία που δεν κατανοεί την ευθύνη της ιστορικής στιγμής. Το ΚΚΕ θα αναγκαστεί να αλλάξει γνώμη από την ίδια τη ζωή, από τις εξελίξεις. Γιατί αυτή η γραμμή όσο φέρνει αποτελέσματα θα παραμένει. Αν στην επόμενη εκλογική μάχη αποτύχει, θα δείτε πόσο γρήγορα θα αλλάξει.

Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί ενώ το ΚΚΕ διατηρεί αυτή την ανθενωτική πολιτική, την πολιτική που λέει ότι τα προβλήματα του λαού θα αντιμετωπιστούν στο μέλλον κ.λ.π., καταφέρνει να έχει μια μικρή, αλλά σταθερά ανοδική πορεία;

Για πολλούς λόγους, αλλά θα σας πω το βασικότερο. Το ΚΚΕ αν και δεν έχει ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία, ενώ έλειπε από τις πλατείες και από διάφορα κινήματα, έχει μερικά στοιχεία που εκπέμπουν σιγουριά και ασφάλεια. Έχει την οργανωτική δυνατότητα σε επίπεδο βάσης να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο, με τα λαϊκά στρώματα. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι εδώ και είκοσι χρόνια είναι αμετακίνητο. Ξέρετε τι αίσθηση ασφάλειας δίνει αυτό στον κόσμο, που βλέπει τα πάντα να γκρεμίζονται; Όλες οι σταθερές διαλύονται, αλλά το ΚΚΕ μένει σταθερό για χρόνια. Εμείς είχαμε προβλήματα. Οι εξετάσεις που δώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια δεν ήταν θετικές.

Και εδώ ερχόμαστε στην επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ...
Γι αυτό και κερδίζουμε πόντους. Γι αυτό και ήταν εξαιρετικά θετική η γραμμή της επανεκκίνησης, η γραμμή και η κατεύθυνση της ενότητας, γι αυτό και επιμείναμε, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ο καταλύτης της ενότητας. Γι αυτό, λοιπόν, φαίνεται ότι το τελευταίο διάστημα ανακτούμε το χαμένο έδαφος.

Μπορείς να απαντήσεις σε ένα κόσμο της ριζοσπαστικής αριστεράς, που έχει αμφιβολίες για την επανεκκίνηση, αλλά θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτό το βήμα είναι απολύτως σταθερό;Είναι ένα βήμα σταθερό και θα γίνει ένα βήμα ακόμα σταθερότερο στο βαθμό που στηριχθεί στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και στις δημοκρατικές του διαδικασίες. Ξεκινήσαμε την επανεκκίνηση με δυσκολίες. Προχωρήσαμε, όμως, σε πολύ σημαντικά βήματα. Κάναμε μια πανελλαδική συνδιάσκεψη. Αυτή η πανελλαδική συνδιάσκεψη εισήγαγε δύο σημαντικές τομές. Τη συγκρότηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής και της υιοθέτησης από όλους ενός μοντέλου υπέρβασης των διαφορών. Είπαμε ότι όταν υπάρχουν κρίσιμα ζητήματα και δεν υπάρχει σύνθεση των απόψεων, θα παίρνουμε αποφάσεις με αυξημένες πλειοψηφίες ή θα απευθυνόμαστε στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρετε τι σημαντικό είναι αυτό; Και επιπλέον αποφασίσαμε μια γραμμή όλοι μας, συλλογικά εκφρασμένη, για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας για να σταματήσουμε τη μνημονιακή λαίλαπα. Συνεπώς, αυτές τις αποφάσεις και τις πολιτικές και αυτές που αφορούν το οργανωτικό μοντέλο, πρέπει να τις υλοποιήσουμε, βάζοντας τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι αυτής της προσπάθειας.