Για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία

Γράφει ο Νίκος Τσιαντός

Το φόβητρο της λογικής του «μαστιγίου και του καρότου» καλά κρατεί! Μετά τη δήθεν ανάσα της προηγούμενης εβδομάδας από τη μικρή επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και την επίσης μικρή μείωση του επιτοκίου, τώρα με την έναρξη της νέας εβδομάδας παίρνουν πλέον στα χέρια το «μαστίγιο»! Κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, μας βομβαρδίζουν συνεχώς ότι οι δείκτες που έθεσε το καταστροφικό Μνημόνιο για την οικονομία δεν επιτεύχθηκαν και γι’ αυτό χρειάζεται να επιβληθούν νέα μέτρα προκειμένου να εισπραχθούν 3 δις ευρώ μέσα στο 2011. Παράλληλα μας προετοιμάζουν και για τα άλλα 25 δις έως το 2015, καθώς και για να αποδεχτούμε (γιατί αλλιώς τάχα δε σωζόμαστε) το πακέτο ξεπουλήματος της δημοσίας περιουσία ύψους 50 δις.
Κάθε που ξημερώνει καινούργια ημέρα, όλοι μας, μισθωτοί, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, ζούμε έναν εφιάλτη μη τυχόν έρθουν νέες περικοπές, απολύσεις ,νέοι περιορισμοί, επιπλέον πτώση του τζίρου, νέες αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης κλπ. Έχουμε φτάσει μάλιστα σε τέτοιο σημείο, που αν αυτά δεν γίνουν τη μια ημέρα, να νιώθουμε μέσα μας μια πρόσκαιρη χαρά και ανακούφιση σκεπτόμενοι πως «ευτυχώς για σήμερα τη γλιτώσαμε!».
Η ζοφερή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε δεν έχει προηγούμενο. Το μέλλον για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας είναι αβέβαιο. Ιδιαίτερα για τους νέους και τις νέες, πτυχιούχους και μη, η κατάσταση αυτή τους συνθλίβει ηθικά και ψυχολογικά, ειδικά όταν αναλογίζονται ότι δεν υπάρχει αλλά και δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα καμία προοπτική. Κάθε καλόπιστος όμως(και όχι κατ’ ανάγκη αισιόδοξος), αντικρούοντας αυτήν την πραγματικότητα, αναλογίζεται, πως δεν μπορεί, θα πρέπει να υπάρχει κάποια λύση, κάποια ελπίδα για διέξοδο από την κρίση.
Κυβερνώντες, με σύμμαχους τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης, έχουν σκοπίμως καλλιεργήσει τη λογική του μονόδρομου και σε μεγάλη μερίδα των πολιτών έχουν φυτρώσει υποσυνείδητα την έννοια της συνενοχής, ότι δηλαδή για τα προβλήματα της οικονομίας λίγο-πολύ φταίμε όλοι. Οι απόψεις αυτές αποτυπώνονται σχεδόν σε όλες τις δημοσιοποιήσεις, γι’ αυτό κι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης καταγράφεται δυστυχώς προς το άκυρο, το λευκό και την αποχή.
Η καταγραφή όμως αυτή υποβοηθά στην ουσία τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας, δηλαδή το δικομματισμό, καθώς ενώ και τα δύο μαζί αποδοκιμάζονται συγκεντρώνοντας πολύ μικρό ποσοστό (και τα δύο μαζί συνολικά 43%), περισώζονται από την υψηλή αποχή, το λευκό και το άκυρο που ως γνωστόν δεν προσμετρούνται στο συνολικό ποσοστιαίο αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, τα υπεύθυνα για αυτή την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Χώρα μας μεγάλα κόμματα εξουσίας που κυβερνούν τη χώρα εδώ και δεκαετίες, με αυτά τα μικρά ποσοστά δύνανται να εξακολουθούν να μας κυβερνούν και πάλι.
Σε αυτή λοιπόν την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε είναι ανάγκη να υπάρξει μεγαλύτερη ενημέρωση στον κόσμο, για να κατανοήσουμε ότι υπάρχει και άλλη, εναλλακτική, βιώσιμη και ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση. Η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά σε αυτή τη δύσκολη για το λαό κατάσταση, πρέπει να αναλάβει σημαντικές πρωτοβουλίες για την πληρέστερη δυνατή ενημέρωσή του δίνοντας την πολυπόθητη ελπίδα προοπτικής για τον τόπο.
Το υπέρογκο χρέος ως πρόβλημα για τη χώρα μας, θα το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας και εκτός από τροχοπέδη για κάθε αναπτυξιακό πρόγραμμα θα χρησιμοποιείται και ως δικαιολογία για την επιβολή νέων ολοένα πιο επώδυνων μέτρων, τόσο στα μισθολογικά όσο και στα εργασιακά δικαιώματα. Το «Σύμφωνο για το Ευρώ» ή αλλιώς το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», που προωθούν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και που αποδέχτηκε πλήρως η δική μας κυβέρνηση, θα αποτελέσει ένα νέο ευρωπαϊκό μνημόνιο, που προστιθέμενο στο δικό μας, θα συντείνει στη διαιώνιση της λιτότητας, της φτώχειας και στην απόλυτη εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους του λαού μας.
Εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο υπάρχουν. Όταν όμως διατυπώνονται η Κυβέρνηση τις παρουσιάζει ως ανέφικτες και ανεδαφικές. Ισχυρίζεται ότι το Μνημόνιο ήταν αναγκαίο, γιατί χωρίς την υπογραφή του, δεν θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Ο ισχυρισμός όμως αυτός, σύμφωνα με τη γνώμη πολλών έγκριτων οικονομολόγων, καταρρίπτεται, καθώς οι τελευταίοι αναφέρουν ότι το δάνειο των 110 δις ευρώ το συνάψαμε γα την πληρωμή μόνο και μόνο των προηγούμενων δανείων, αντιπαραθέτοντας επιπρόσθετα ότι οι μισθοί και οι συντάξεις θα μπορούσαν να πληρωθούν από τον ήδη παραγόμενο πλούτο της χώρας μας, που δεν είναι αμελητέος παρότι μειωμένος. (Το ΑΕΠ ανέρχεται σε 230 δις ευρώ με την πληρωμή των μισθών και συντάξεων να ανέρχεται στα 26 δις ευρώ ετησίως).
Στη διαδικασία διακυβέρνησης μιας χώρας δεν υπάρχει μονόδρομος, ούτε αδιέξοδα. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και μάλιστα πολλές, απλά για να υιοθετηθούν χρειάζεται ανατροπή και αλλαγή συσχετισμών. Χρειάζεται επίσης η απενεχοποίηση των πολιτών. Δεν μπορεί να νιώθει το ίδιο ένοχος ένας άνεργος που διορίστηκε στο δημόσιο, ή ένας άστεγος που με χαμηλότοκο στεγαστικό απέκτησε σπίτι, με αυτούς που πλούτισαν από κομπίνες και μίζες και έχουν τώρα τα κλεμμένα στις ελβετικές τράπεζες (Οι καταθέσεις Ελλήνων σε Ελβετικές τράπεζες ανέρχονται σε 600 δις ευρώ!).
Σύμφωνα με όλες τις καταμετρήσεις, ο δικομματισμός δηλαδή η εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία διαφαίνεται ότι καταρρέει. Για να ολοκληρωθεί όμως αυτή η κατάρρευση και να μην αποδειχθεί Λερναία Ύδρα, πρέπει τώρα να συνειδητοποιηθεί ότι χρειάζεται να διαμορφωθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία από δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου, του χώρου της οικολογίας, τις δυνάμεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς και τις δυνάμεις των ανένταχτων προοδευτικών πολιτών που αποχωρίζονται από το δικομματισμό, στηριγμένη και στα κινήματα και τις κοινωνικές ομάδες.
Όλοι αυτοί μαζί επιβάλλεται τώρα να συζητήσουν και να στηρίξουν ένα νέο προοδευτικό πρόγραμμα εναλλακτικών λύσεων που θα περιέχει τους ακόλουθους άξονες: Απεμπλοκή από το Μνημόνιο της χρεωκοπίας, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με όρους ευνοϊκούς για τη χώρα μας και τους εργαζόμενους και διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του ως μη νόμιμου, διεκδίκηση σε κοινό μέτωπο με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου απευθείας δανειοδότηση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 1%, αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, καθιέρωση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, κατάργηση των προκλητικών φοροαπαλλαγών για τους έχοντες και κατέχοντες, διαφάνεια στην κατασκευή μεγάλων έργων κλπ. Χρειάζεται επίσης να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα της Χώρας και τέλος να καταρτιστεί ένα γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που θα συμβάλει στην ανάπτυξη και την απασχόληση.
Η δημιουργία μιας νέας κοινωνικής πολιτικής προοδευτικής πλειοψηφίας με μαγιά το ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ένας μεγάλος συνασπισμός εναλλακτικής εξουσίας, αποτελεί σε αυτή τη φάση την αναγκαία προϋπόθεση για τη σωτηρία της Πατρίδας μας και γι’ αυτό είναι απολύτως αναγκαίο και επιτακτικό να το τολμήσουμε!