Στην ….«εντατική», χωρίς ημερομηνία λήξης και χωρίς αποτέλεσμα…

Γράφει ο Νίκος Τσιαντός

Αφού έχουν ήδη δρομολογήσει τη μεγάλη μείωση σε θαλάμους εντατικής θεραπείας στα δημόσια νοσοκομεία, λόγω της κατάργησης αρκετών αλλά και της υποχρηματοδότησης των όσων εναπομεινάντων, αποφάσισαν τώρα να μετατρέψουν και τις κατοικίες των χαμηλών και μικρομεσαίων οικονομικά στρωμάτων της κοινωνίας μας, σε πολυάριθμους θαλάμους εντατικής θεραπείας, με πρόσχημα ότι φροντίζουν τάχα «για το καλό μας»…, προκειμένου να μας «σώσουν»…
Προηγουμένως όμως είχαν φροντίσει να μας καταρρακώσουν με τις συνεχείς και πρωτοφανής έκτασης άδικες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, τόσο που η έξοδός μας από την εντατική να φαντάζει επικίνδυνα αβέβαιη όχι μόνο ως προς το χρόνο εξόδου μας από αυτήν αλλά κυρίως ως προς την αποτελεσματικότητά της θεραπείας μας. Γιατί όταν έχεις φτάσει στο σημείο να μπεις στην εντατική η έξοδός σου δεν είναι ούτε προκαθορισμένη, αλλά ούτε και σίγουρη.
Η αποτυχία του πρώτου Μνημονίου που συνάφθηκε πριν ακριβώς από ένα χρόνο, οδήγησε τους ιθύνοντες στην εξαγγελία εφαρμογής ενός πρόσθετου και από ότι φαίνεται πιο σκληρού νέου Μνημονίου. Οι περισσότεροι συμπολίτες μας, μετά και από τα όσα πρόσφατα νέα σκληρά μέτρα αποφασίστηκαν, θα εξέλθουν πλέον από την εντατική αποκαμωμένοι, εξαθλιωμένοι και χρεοκοπημένοι.
Μου θυμίζει ένα ανέκδοτο που λέγαμε μικροί με έναν ασθενή που πήγε στο γιατρό του με πόνο στη μέση και ο γιατρός του χορήγησε ένα χάπι για το συκώτι. Ο αρχικός πόνος του αντί να απαλυνθεί δυνάμωσε, ενώ τώρα άρχισε να νιώθει και πόνο στο συκώτι. Πήγε πάλι στο γιατρό κι εκείνος του έδωσε τώρα δύο χάπια, πάλι ακατάλληλα όμως και πάει λέγοντας... Ο ασθενής έπειτα από αλλεπάλληλες επισκέψεις, λάθος διαγνώσεις και μη ενδεδειγμένες αγωγές είχε καταλήξει πλέον ένα πραγματικό ράκος όταν επέστρεψε εκνευρισμένος στο ιατρείο κατηγορώντας πλέον το γιατρό του για την άσχημη κατάσταση στην οποία περιήλθε. Ο γιατρός όμως του απάντησε διαμαρτυρόμενος πως με τόσες ασθένειες που είχε (που στην ουσία όμως του τις είχε δημιουργήσει ο ίδιος) του ήταν αδύνατο να τον σώσει!!!
Αφού λοιπόν απέτυχαν να σώσουν τη χώρας μας με το αρχικό Μνημόνιο που υπέγραψαν τον περασμένο Μάιο, έρχονται τώρα να πάρουν και νέα, ακόμα πιο σκληρά μέτρα προσαρμοσμένα όμως πάλι στην ίδια τραγική λογική του αρχικού Μνημονίου. Και αναρωτιέται κάθε καλοπροαίρετος, πως άραγε θα σωθούμε αυτή τη φορά; Γιατί και πάλι να τους πιστέψουμε;
Μήπως όντως δεν αντιλαμβάνονται ότι ο μονόδρομος που επικαλούνται πως είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν είναι καταστροφικός για τον τόπο ή μήπως (σύμφωνα και με πολλούς υποψιασμένους) τους υποδεικνύεται να τον ακολουθήσουν από μεγάλα κέντρα συμφερόντων που θέλουν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε «κινεζοποίηση» και χρησιμοποιούν τη χώρα μας ως πειραματόζωο για τα κακόβουλα σχέδιά τους;
Με τα νέα σκληρά μέτρα που ήδη εξαγγέλθηκαν και θα εξειδικευθούν στις αρχές Μαΐου, προβλέπεται να εξοικονομηθούν τα υπολειπόμενα του προηγούμενου Μνημονίου 3 δις ευρώ μέσα στο 2011, άλλα 23 δις ευρώ από περικοπές και φόρους και 50 δις ευρώ από το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας μέχρι το 2015. Από ότι φαίνεται λοιπόν μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου περαιτέρω λεηλασία στα εισοδήματα της πλειοψηφίας των πολιτών.
Αν φανταστούμε ότι στον ένα χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου είχαμε 20-25% μείωση των εισοδημάτων μας, την ανεργία από το 9% στο 15% και την ύφεση στο 4,5% εύκολα καταλαβαίνουμε που θα έχουμε φτάσει μέχρι το 2015, όταν αυτή τη φορά προγραμματίζουν να εξοικονομήσουν τριπλάσιο ποσό από αυτό του πρώτου Μνημονίου έχοντας προηγουμένως στραγγίξει ήδη τα χαμηλά και μικρομεσαία νοικοκυριά.
Το μεσοπρόθεσμο «πρόγραμμα αφαίμαξης» του ελληνικού λαού που εξήγγειλαν πρόσφατα οι κυβερνώντες, συνολικού ύψους 76 δις ευρώ μέχρι το 2015, ξεπερνά τα όρια της θητείας αυτής της κυβέρνησης (που λήγει το 2013). Βάσει όμως της απλής λογικής, αυτή η κυβέρνηση δεν δικαιοδοτείται να αποφασίσει και για μετά το πέρας της θητείας της. Ως η λύση αυτή τη στιγμή, και πριν την εφαρμογή των νέων μέτρων, θα έπρεπε να ήταν οι εκλογές. Εκλογές που θα έπρεπε να γίνουν και για τον πρόσθετο λόγο ότι η κυβέρνηση αυτή εξελέγει με ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα από αυτό που εφαρμόζει!!!
Η ηγεσία όμως του κυβερνώντος κόμματος αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν τις επιζητούν, καθώς διαφαίνεται ότι αυτή τη φορά δεν θα έχουμε μία προβλέψιμη φυσιολογική εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία ή έστω κάποια συναινετική κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ τους, αλλά μπορεί ενδεχομένως να προκύψει από τις κάλπες κάτι ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο για τους κυρίαρχους κύκλους του δικομματισμού.
Η συνέχεια του Μνημονίου, η εφαρμογή των νέων εξαγγελλόμενων ακόμη πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων και η ένταξη της χώρας μας σε ένα μόνιμο μηχανισμό στήριξης που εγκατέστησαν οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης (για να τα εφαρμόσει πιστά κάποιο από τα δύο λεγόμενα κόμματα εξουσίας, με ή χωρίς παραλλαγές), διαφαίνεται τώρα ότι υπάρχει κίνδυνος να διασαλευτούν. Γι’ αυτό και οι εκλογές τους είναι ανεπιθύμητες.
Η πιθανολογούμενη αναδιάρθρωση του χρέους, μπορεί και πρέπει να γίνει προς προοδευτικές κατευθύνσεις και αυτή την εξέλιξη δεν μπορούν να την επιδιώξουν τα δύο κόμματα που μέχρι τώρα μας κυβερνούσαν. Οι «θύτες» δεν μπορούν να γίνουν ξαφνικά «σωτήρες» μας! Αυτό έχει ευτυχώς κατανοηθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και γι’ αυτό όλες οι σφυγμομετρήσεις καταδεικνύουν ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αναζητά μια άλλη πολιτική σε διαφορετική εναλλακτική κατεύθυνση.
Κατά τη γνώμη μας, σε αυτή τη φάση ο ρόλος της Αριστεράς πρέπει να είναι καθοριστικός και καταλυτικός. Ένας νέος «συνασπισμός εξουσίας» που θα ξεκινά από τα αριστερά της Αριστεράς και θα φτάνει ως τα αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας, είναι σήμερα κάτι παραπάνω από απαραίτητος. Σε αυτές τις δύσκολες και εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές για το μέλλον του τόπου μας επιβάλλεται η Αριστερά να αναλάβει τις ευθύνες της και «να βγάλει και πάλι το φίδι από την τρύπα».
Αν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς ριζοσπαστικοποιήσουν τις προτάσεις τους πάνω σε μια κοινή βάση και ξεπεράσουν τις εμφυλιοπολεμικές λογικές και τα κατάλοιπα του παρελθόντος, η ενότητα και η δημιουργία ενός νέου εναλλακτικού πατριωτικού συνασπισμού εξουσίας δεν θα αργήσει να φανεί. Ήδη η Πορτογαλία, μια χώρα της Ε.Ε. που βιώνει τα ίδια προβλήματα με την πατρίδα μας, έδειξε το δρόμο. Όλα θα εξαρτηθούν από τον απλό κόσμο της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς αλλά και τους ανένταχτους προοδευτικούς πολίτες που απεγκλωβίστηκαν από τον καταστροφικό για τον τόπο μας δικομματισμό.
Σήμερα λοιπόν προέχει και είναι εφικτό, να αφήσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς αυτά τα λίγα που τους χωρίζουν και να βρουν «κοινό βηματισμό» σε όλα αυτά τα πολλά και τα επείγοντα που ενώνουν όχι μόνο την Αριστερά αλλά και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και είναι:
η άμεση απεμπλοκή μας από το Μνημόνιο, η αναδιανομή του πλούτου με την θεσμοθέτηση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τη διαγραφή του παράνομου μέρους του, η επιμήκυνση αποπληρωμής του υπολοίπου με ευνοϊκότερους όρους, ο απευθείας δανεισμός της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η «κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος», η εφαρμογή ενός γενναίου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων με χρηματοδότηση από τα κεφάλαια που θα εξασφαλιστούν από τη μείωση του χρέους και των επιτοκίων δανεισμού, προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη και να λειτουργήσει επιτέλους η «πραγματική οικονομία».
Όλες οι δυνάμεις του νέου «συνασπισμού εξουσίας» μπορούν και πρέπει να συμφωνήσουν σε ένα «πρόγραμμα σωτηρίας» της πατρίδας βασισμένο στους παραπάνω άξονες και όσους άλλους προκύψουν μέσα από ένα δημοκρατικό και ειλικρινή διάλογο, γιατί έτσι και μόνο έτσι ο λαός και η πατρίδα ολόκληρη θα αποφύγει τις τραγικές συνέπειες του νέου Μνημονίου και φυσικά την εισαγωγή της σε μία «διαρκή εντατική», χωρίς ημερομηνία λήξης και χωρίς αποτέλεσμα…