Γράφει ο Νίκος Τσιαντός
Ο Καλλικράτης αναφέρεται ως ένας από τους πιο αξιόλογους Αθηναίους αρχιτέκτονες της εποχής του Χρυσού αιώνα του Περικλή (5ος αιώνας π.Χ.). Συνέδεσε το όνομά του με ένα πράγματι πολύ αξιόλογο και αξιοθαύμαστο έργο, καθώς μαζί με τον Ικτίνο οικοδόμησαν τον Παρθενώνα, σχεδίασε και έχτισε τα Μακρά Τείχη για την προστασία της Πόλης, έχτισε το Ναό της Απτέρου Νίκης στα Προπύλαια στην Ακρόπολη κ.α.
Στις μέρες μας όμως, το θετικό εκείνο μήνυμα που από την αρχαιότητα εξέπεμπε το όνομά του, δηλαδή την ανέγερση σπουδαίων έργων, την ανάπτυξη και δημιουργία, διαστρεβλώθηκε και παραποιήθηκε, με αποτέλεσμα να είναι τώρα συνώνυμο με την κατεδάφιση, τη συγχώνευση, τις περιστολές, τις περικοπές και ότι άλλο συνδέεται με αντιαναπτυξιακά αποτελέσματα. Στον Καλλικράτη λοιπόν έμελλε να υπηρετήσει τις επιταγές του Μνημονίου της ΤΡΟΪΚΑΣ για τη σωτηρία τάχα της πατρίδας.
Ο «Καλλικράτης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση παρουσιάστηκε δήθεν ως συνέχεια του «Καποδίστρια» για την καλύτερη οργάνωση και διοίκηση της Χώρας. Οι δήμοι-μαμούθ όμως που προέκυψαν από τις συγχωνεύσεις με κομματικά κριτήρια και σκοπιμότητες, οι περικοπές των πόρων προς αυτούς και οι μειώσεις στο προσωπικό τους, όχι μόνο δεν δικαιολογούν ένα σχέδιο για καλύτερη λειτουργία του κράτους που θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της περιφέρειας, αλλά επιφέρουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται ότι η εφαρμογή του « Καλλικράτη» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι στην κυριολεξία καταστροφική, διότι θα ερημώσει την περιφέρεια και θα αφαιρέσει ακόμη και εκείνα τα μικρά έργα που ο κάθε μικρός δήμος εκτελούσε και τα οποία συνέβαλαν στην ανάπτυξή του. Είναι γεγονός ότι οι πιο μικροί δήμοι που συγχωνεύτηκαν χάνουν την αυτοτέλειά τους και τη δυνατότητα προγραμματισμού για το μέλλον.
Οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τους δήμους διαμέσου των ΚΑΠ (κεντρικοί αυτοτελείς πόροι) μειώνονται κατά το ήμισυ, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι δήμοι να μην δύνανται πλέον να καλύψουν ούτε καν τα λειτουργικά τους έξοδα. Πολλές υπηρεσίες των δήμων υποβαθμίζονται όχι μόνο από την έλλειψη χρημάτων αλλά και από την έλλειψη προσωπικού, καθώς οι απολύσεις έχουν ήδη αρχίσει. Η περιστολή της σπατάλης και το τάχα νοικοκύρεμα στο «διεφθαρμένο» χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, φέρνει τελικά περικοπές και περιστολή των χρήσιμων και αναγκαίων υπηρεσιών των δήμων προς τους πολίτες, όπως των υπηρεσιών πρόνοιας, πολιτισμού, αθλητισμού κλπ.
Ο «Καλλικράτης» όμως παράλληλα βάζει χέρι και στο χώρο της Παιδείας. Οι μικρής έκτασης συγχωνεύσεις σχολείων, που έτσι κι αλλιώς πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στη χώρα μας λόγω της μικρής μείωσης των μαθητών εξαιτίας της υπογεννητικότητας, έμελε να πάρουν τελικά διαστάσεις αθρόας έκτασης συγχωνεύσεων, συμβάλλοντας έτσι στην περαιτέρω υποβάθμιση της ήδη ταλαίπωρης και πολύπαθης παιδείας μας.
Στο όνομα τάχα της εξοικονόμησης πόρων, υπακούοντας και πάλι σε ότι επιτάσσει το καταστροφικό Μνημόνιο, δημιουργούνται πολυθέσια σχολεία τύπου Γκράβας και αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η εκπαίδευση τους αλλά και να μειώνεται η ψυχική επαφή δασκάλου-μαθητή, εξέλιξη που αυξάνει τα όποια ψυχολογικά και όχι μόνο προβλήματα των παιδιών.
Όλα αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για το Μνημόνιο, αφού κατ’ αυτό προέχει πάνω απ’ όλα η μείωση των εκπαιδευτικών κατά 35.000 μέχρι το 2015, εφόσον έτσι μόνο θα εξοικονομηθούν χρήματα. Η δωρεάν και καλύτερης ποιότητας εκπαίδευση για τα Ελληνόπουλα «πάει πλέον περίπατο», καθώς δυστυχώς στη Χώρα μας τις καταστροφικές πολιτικές των κυβερνόντων τις πληρώνουν πάντα οι «συνήθεις ύποπτοι».
Ο «Καλλικράτης» όμως δε σταματά ούτε στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης, ούτε στο χώρο της παιδείας, αλλά προγραμματίζεται ήδη να εφαρμοστεί και στον πολύ ευαίσθητο χώρο της Υγείας. Τις σπατάλες των εκάστοτε διορισμένων διοικήσεων των νοσοκομείων, όσον αφορά στις προμήθειες ιατρικών υλικών, μηχανημάτων, φαρμάκων κλπ, που έτσι όπως αδιαφανώς και χωρίς κανένα έλεγχο συνάπτονταν καταλήστευαν τις κρατικές επιχορηγήσεις στα νοσηλευτικά ιδρύματα, έρχονται τώρα να τις πληρώσουν οι εργαζόμενοι στο χώρο των νοσοκομείων (γιατροί, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό) και φυσικά οι φτωχοί πολίτες που προσφεύγουν σε αυτά για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους.
Οι συγχωνεύσεις νοσοκομειακών μονάδων, οι μειώσεις σε γιατρούς και εφημερίες, σε νοσηλευτές κλπ, αλλά και η πληρωμή ενός αντιτίμου για κάθε εισαγωγή είναι πλέον γεγονός, ενώ παράλληλα σχεδιάζεται και η υποχρέωση πληρωμής και της κάθε επιμέρους εξέτασης που μπορεί να χρειαστεί ο ασθενής. Κι όλα αυτά γίνονται ενώ αυξάνεται ολοένα ο αριθμός των ασθενών στα δημόσια νοσοκομεία, γιατί όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που θα μπορούν να πηγαίνουν στις ιδιωτικές κλινικές, αφού οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η ανεργία, και η ανέχεια, δεν επιτρέπουν πλέον «πολυτέλειες».
Γίνεται επομένως φανερό ότι μπροστά μας έχουμε την πλήρη υποβάθμιση της υγειονομικής περίθαλψης του λαού μας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι περισσότεροι θα τρέμουμε στην ιδέα μην τυχόν αρρωστήσουμε, γιατί τώρα πια ούτε ράντζα δεν θα βρίσκουμε.
Η επιδεινούμενη τραγική πλέον κατάσταση στην περιφέρεια και στους Δήμους, η πνευματική φτώχεια και η εξάλειψη κάθε μικρής κυψέλης γνώσης και πολιτισμού με τη μείωση των εκπαιδευτικών και των σχολείων, αλλά και οι επικίνδυνες εξελίξεις στο χώρο της υγείας, που θα επιτείνουν τα προβλήματα του λαού, είναι ανάγκη να σταματήσουν.
Το Μνημόνιο και οι καταστροφικές πολιτικές που απορρέουν από αυτό, δύναται να αντιμετωπιστούν μόνο αν ο λαός μπει στο προσκήνιο και απαιτήσει μαζικά αλλά και αγωνιστικά την απεμπλοκή μας απ΄αυτό. Απεμπλοκή η οποία μπορεί να συντελεστεί μόνο μέσω της αλλαγής των συσχετισμών και της εφαρμογής εναλλακτικών προτάσεων ώστε να πληρώσουν επιτέλους την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν.
Η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οδηγεί την κοινωνία μας να λειτουργεί με τη λογική της «ζούγκλας». Ο έχων εργασία θα θεωρείται προνομιούχος και θα τον εχθρεύεται ο άνεργος. Ο φτωχός και ο εξαθλιωμένος θα απαιτεί από τον λιγότερο φτωχό την εξασφάλιση λίγης τροφής για να ζήσει.
Η κοινωνία μας δεν μπορεί να αντέξει άλλο να ζει κάτω από την απειλή του επαχθούς Μνημονίου. Το χρέος ως αιτία κάθε κακού δεν μπορεί να καθορίζει τις ζωές και το μέλλον μας. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν και άλλες βιώσιμες λύσεις για τη διαχείρισή του. Το τμήμα εκείνο του χρέους που είναι παράνομο θα πρέπει να διαγραφεί. Η διαχείριση του υπολοίπου μπορεί και πρέπει να γίνει με ευνοϊκούς για τη χώρα μας όρους, αξιοποιώντας ως όπλο το Διεθνές Δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου