Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν χρειάζεται παιδεία



Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/09/2011 ΑΥΓΗ

ΤΗΣ ΗΡΟΥΣ ΔΙΩΤΗ*



Δεν θα ανακαλύπταμε τον τροχό αν λέγαμε πως η παιδεία σε μια κοινωνία αντικατοπτρίζει την κατάσταση στην κοινωνία αυτήν ή, για να το πούμε αλλιώς, και η παιδεία προσδιορίζεται από το κοινωνικό και παραγωγικό πλέγμα. Αν θέλουμε φτηνό και μαζικό εργατικό δυναμικό, τι να την κάνουμε την παιδεία μιας άλλης κατεύθυνσης και τι να τις κάνουμε, για παράδειγμα, τις ανθρωπιστικές σπουδές ή τη φιλοσοφία; Έτσι, φαντάζομαι σκέφτεται αυτή η εξουσία που μας κυβερνά και θέλει να επιβεβαιώσει τον εαυτό της. Όπως και οι συνοδοιπόροι της.

Στην περίπτωση του νέου νόμου - πλαίσιο για τα πανεπιστήμια συμβαίνει ακριβώς αυτό, αλλά και κάτι ακόμα, που πολύ επιτυχημένα το περιέγραψε ο Θοδωρής Δρίτσας στη συζήτηση στη Βουλή. Ότι δηλαδή η μάχη που δίνεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι η διεθνής μάχη που δίνεται σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου και σε όλες τις χώρες του κόσμου, από τη Μ. Βρετανία ως τη Χιλή, είτε για ένα δημοκρατικό, κοινωνικό, προοδευτικό είτε για ένα επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Είναι δηλαδή μια ιδεολογική μάχη. Το νεοφιλελεύθερο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο συγκρούεται με τις μεγάλες παραδόσεις και τους αγώνες για δημοκρατική, γενικευμένη και ανοιχτή παιδεία.

Αν κανείς παρακολουθούσε τη συζήτηση στη Βουλή, θα αντιλαμβανόταν αμέσως την αγωνία των κομμάτων που ψήφισαν το νομοσχέδιο να νικήσουν επιτέλους αυτό τον αντίπαλο. Την εκπαίδευση. Τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς και φοιτητές/τριες, τη μαχόμενη γνώση και την αξιοπρέπεια της αντίστασης. Διότι η πανεπιστημιακή κοινότητα ήταν πολλές φορές ανάχωμα σε νεοφιλελεύθερες επιταγές ή καταλύτης εξελίξεων, όπως, για παράδειγμα, με τους αγώνες της για το άρθρο 16.

Τώρα επιδιώκουν να την απογυμνώσουν από κάθε τι που θυμίζει παιδεία και πολιτισμό και να την βάλουν στην υπηρεσία των επιχειρήσεων και της αγοράς. Όπως είπε και η κυρία Διαμαντοπούλου, «γιατί το πανεπιστήμιο του Πειραιά να μην έχει στην διοίκησή του και έναν εφοπλιστή;». Έτσι εννοεί το πανεπιστήμιο η υπουργός Παιδείας και δεν το κρύβει.

Παράλληλα, για το νομοσχέδιο αυτό πανηγυρίζει και η ακροδεξιά πτέρυγα της Βουλής και μιλά για ανομία και βία!!! (sic!) στα πανεπιστήμια η οποία πρέπει να παταχθεί. Και βουλευτές του ΛΑΟΣ απειλούν στην τηλεόραση ότι θα καταργήσουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών τώρα που δεν υπάρχει άσυλο (αναφορά του Άδωνι Γεωργιάδη για το indymedia). Δικαίως πανηγυρίζει η ακροδεξιά. Πανηγυρίζει για την επικράτηση των απόψεών της, που πέρα από την εργαλειακή αντίληψη για τον επιστήμονα - υπηρέτη της αγοράς, που πλαισιώνει ως ιδεώδης υποτακτικός κάθε σημαία, εγγράφει και μια νίκη καθαρά ιδεολογική ως προς το άσυλο. Διότι το άσυλο καταργήθηκε πλήρως. Όπως είπε και ο γραμματέας της ΠΑΣΠ Νομικής, “Αν και συχνά λέγεται πως η χώρα μας κυβερνάται απ’ την γενιά του... Πολυτεχνείου, ωστόσο αυτό που αποδεικνύεται απ' τον πολιτικό προσανατολισμό που αποπνέει το νομοσχέδιο - Διαμαντοπούλου είναι η διάθεση της ιστορικής δικαίωσης της 'γενιάς των τανκς'”. Η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ μάλλον θα περιοριστούν σε καμιά αιχμηρή ανακοίνωση και σε καμιά εσωτερική διαμαρτυρία για τη χαμένη «συνδιοίκηση», το θέμα είναι η αριστερά πώς απαντάει σε αυτή την προσπάθεια διάλυσης της δημόσιας παιδείας και της δημοκρατίας στα πανεπιστήμια. Και φυσικά όλα αυτά τα ιδεολογικά ζητήματα συνοδεύονται την κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και μπαίνουν, σε αυτό τον νόμο - πλαίσιο, οι βάσεις για το πανεπιστήμιο της αγοράς και της υποτέλειάς του σ’ αυτήν.

Σε όλα αυτά κατά τη γνώμη μου, είναι απογοητευτική η στάση μεγάλου κομματιού αυτών που αποκαλούμε “διανόηση”. Από την οποία όλοι και όλες θα περιμέναμε και θα προσδοκούσαμε να φωτίσουν τα σκοτάδια, αλλά, όπως είπε και ο ποιητής σε άλλες εποχές, «...κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας το χαμό, κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια, με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια...».

Εν κατακλείδι, δεν πρέπει να μας διαφύγει ένα μεγάλο ζήτημα, που ξεδιπλώθηκε σε όλο του το μεγαλείο σε αυτό το νομοσχέδιο. Αυτό της συναίνεσης. Χτίζεται σιγά - σιγά η διάδοχη κατάσταση, που είναι: συναίνεση στα κορυφαία ζητήματα και σε λίγο και στη διακυβέρνηση προκειμένου να υλοποιηθούν τα σχέδια του Μνημονίου, αλλά και τα δικά τους για το ξεπούλημα της χώρας και την πτώχευση της κοινωνίας. Η συναίνεση αυτή, και φάνηκε και στο νομοσχέδιο για την παιδεία, θα σημάνει ακόμα περισσότερο αυταρχισμό και προσπάθεια απονομιμοποίησης κάθε αντίστασης.

Η αριστερά και το φοιτητικό κίνημα στην προκειμένη περίπτωση οφείλει να απαντήσει σε όλη αυτήν την προπαγάνδα των ημερών σχετικά με την παιδεία. Οφείλει να απαντήσει με αγώνες για την ανατροπή του νόμου και να πει σε όλους τους τόνους στην ελληνική κοινωνία ότι ένα ακόμα δημόσιο αγαθό, η παιδεία, το πιο σημαντικό απ’ όλα, διαλύεται ως τέτοιο. Η διάλυση αυτή δεν είναι μόνο ταξικό ζήτημα, είναι χτύπημα σε ολόκληρη την κοινωνία, διότι επιχειρείται να φτιαχτεί άλλου τύπου σπουδάζουσα νεολαία. Υποταγμένη και με πτυχία χωρίς αντίκρισμα, όχι μόνο στην αγορά εργασίας, αλλά χωρίς αντίκρισμα σε μόρφωση. Μόνο εξειδικευμένοι φτηνοί «επιστήμονες» τους χρειάζονται και φυσικά όχι μάχιμοι και μορφωμένοι φοιτητές και φοιτήτριες, δάσκαλοι και δασκάλες.

Υπάρχει, όπως είπε και ο Χ. Σεμπρούν, ένα πιο ανησυχητικό ερώτημα από το τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Αυτό του σε τι είδους παιδιά θα τον παραδώσουμε.



* Η Ηρώ Διώτη είναι βουλευτής Λάρισας ΣΥΡΙΖΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου