Τα 37 χρόνια που μεσολάβησαν από την μεταπολίτευση του 1974 ήταν ‘γεμάτα’ από αυτοδύναμες Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.
Ο χρόνος κύλισε ανάμεσα σε θριάμβους του ενός, όταν το άλλο κόμμα ‘ξέπεφτε’ στα μάτια της κοινωνίας και τούμπαλιν.
Αυτές οι εναλλαγές Κυβερνήσεων και όχι πολιτικών, συντελούνταν παρά τις προειδοποιήσεις της Αριστεράς πως ο δικομματισμός δεν είχε επί της ουσίας διαφωνίες.
Τελικά η χώρα κινούμενη στον αστερισμό του δικομματισμού έχει φτάσει σε πραγματικό αδιέξοδο, η όπως λέει το σύνθημα των αγανακτισμένων: ‘με τούτα, με τούτα και με τα αλλά κάνατε μπ……ο την Ελλάδα’.
Παρόλα αυτά, αντί το ΠΑΣΟΚ και η Δεξιά να κρυφτούν, παριστάνοντας μάλιστα τον δάσκαλο, επιμένουν ακόμα και σήμερα να μας ‘διδάσκουν’ από τις τηλεοράσεις πως θα βγούμε από την κρίση !
Μα εάν είχαν πολιτικές διεξόδου και όχι εισόδου στην κρίση - όπως είναι λογικό - θα ‘έσωζαν’ απ’ ευθείας την χώρα, αντί να την οδηγήσουν πρώτα στη χρεοκοπία …..
Προφανώς λοιπόν, ο μοναδικός λόγος που επιμένουν είναι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής με διαφορετικό τρόπο, διότι βλέπουν πως τα ποσοστά που λαμβάνουν στις δημοσκοπήσεις τα κατατάσσουν από μεγάλα, και αυτά πλέον στα μικρά κόμματα.
Αφού λοιπόν αδυνατούν να Κυβερνήσουν αυτοδύναμοι ψάχνουν τρόπους συγκυβέρνησης.
Η πρώτη απόπειρα έγινε τον Ιούνιο όταν ο κ. Παπανδρέου κάλεσε, πριν από την βάρβαρη επίθεση της αστυνομίες στο Σύνταγμα, τον κ. Σαμαρά να συγκυβερνήσουν.
Τότε λοιπόν, παρά τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτό δεν έγινε δυνατό, ασφαλώς όχι γιατί διαφώνησαν στις πολιτικές.
Άφησαν όμως τον δρόμο ανοιχτό προκειμένου να τα βρουν σε όλα.
Από τα αξιώματα, μέχρι τον πιο κρίσιμο παράγοντα που είναι η ‘ζύμωση’ της ιδέας περί συγκυβέρνησης, στους μαθημένους επί 37 ολόκληρα χρόνια, διαφορετικά, ψηφοφόρους και των δυο αυτών κομμάτων.
Αφού λοιπόν απέτυχε σε αυτή την πρώτη προσπάθεια, ο κ. Παπανδρέου έδωσε την σκυτάλη στον ‘κουβεντομάστορα’ κ. Βενιζέλο, παραχωρώντας σε αυτόν - εξ’ ανάγκης - και σημαντικότατη κομμάτι της εξουσίας του.
Αυτός είναι ο λόγος που με κάθε ευκαιρία ο κ. Βενιζέλος μας λέει τα περί εθνικής συνεννόησης η εθνικής στρατηγικής κοκ, προετοιμάζοντας το κατάλληλο έδαφος για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας.
Η ‘επίσημη πρώτη’ αυτής της προοπτικής έγινε με την υπερψήφιση του νόμου για την παιδεία και την κατάργηση του ασύλου από το ΠΑΣΟΚ, την Νέα Δημοκρατία, το ΛΑ.ΟΣ και την κ. Μπακογιάννη.
Πρόκειται περί της νέας μνημονιακής συμμαχίας που πολύ σύντομα θα δούμε, το πιθανότερο μετεκλογικά, να ζητά ψήφο εμπιστοσύνης.
Ο συγκεκριμένος λοιπόν ‘κύβος έχει ριφθεί’.
Απέναντι σε αυτή την προοπτική ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας και του Λαού υπάρχει μια μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική λύση, όπως έχει προταθεί από τον ΣΥ. ΡΙΖ. Α και τον Αλέξη Τσίπρα.
Η συγκέντρωση όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων που συγκροτώντας μια συμμαχία θα διεκδικήσουν την Κυβερνητική εξουσία.
Οι δυνάμεις αυτές σε κοινωνικό επίπεδο υπάρχουν.
Ξεκινούν από τον κόσμο που διαφοροποιείται από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και φτάνει μέχρι την αριστερά της αριστεράς.
Σε προγραμματικό επίπεδο δε έχει πλήθος εναλλακτικών πολιτικών στη φαρέτρα της, ικανών, αρχικά να ισορροπήσουν και βραχυπρόθεσμα να αλλάξουν θετικά την προοπτική της χώρας.
Η πρόταση όμως αυτή πάσχει από ευρεία πολιτική στήριξη που είναι και η ουσία του προβλήματος, δεδομένης της αρνητικής στάσης που κρατά μέχρι σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ.
Η λύση όμως αυτού του προβλήματος δεν είναι άγνωστη.
Ο ίδιος κόσμος που επί 37 χρόνια ψήφιζε τον δικομματισμό, μπορεί να αντιληφθεί την ανάγκη ουσιαστικής ενίσχυσης της Αριστεράς.
Κόβοντας έτσι, αφ’ ενός τους δρόμους συγκυβέρνησης που οδηγούν στην βαρβαρότητα και αφ’ ετέρου, ανοίγοντας τον δρόμο για την χώρα και τον Λαό μας του σοσιαλισμού με Δημοκρατία και ελευθέρια.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ
Μέλος Ν. Ε. Δυτ. Αττικής του ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου