Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/09/2011
Συνέντευξη στον Ανάργυρο Σεβαστό
* Η εξωτερική πολιτική και η πολιτική άμυνας της κυβέρνησης, λέτε στην επίκαιρη επερώτηση που κατέθεσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, «εμπλέκει την Ελλάδα σε διενέξεις και θέτει την ειρήνη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και την ασφάλεια του ελληνικού λαού σε κίνδυνο». Δεν είναι πολύ σκληρός αυτός ο ισχυρισμός;
Η επίκαιρη επερώτηση, που προγραμματίσθηκε ήδη να συζητηθεί στη Βουλή την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου, έγινε με αφορμή την πρόσφατη υπογραφή ελληνοϊσραηλινού Μνημονίου στρατιωτικής συνεργασίας στο Τελ Αβίβ, είναι όμως προϊόν μακρόχρονης πολιτικής δουλειάς της Κοινοβουλευτικής Ομάδας για τα ζητήματα της άμυνας, με πολλές παρεμβάσεις στη Βουλή, ερωτήσεις, επίκαιρες ερωτήσεις, ομιλίες κ.λπ., αλλά και συμμετοχής των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ σε πρωτοβουλίες και κινήματα που ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα. Από όλη αυτή τη δουλειά έχουν βγει συμπεράσματα και το σημαντικότερο είναι ότι η διαρκής προσαρμογή της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής σε ό,τι ζητούν ή θεωρείται πως θα ζητήσουν οι ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ είναι επικίνδυνη και χωρίς κανένα όφελος.
Ειδικά τώρα, η ανακήρυξη των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων σε «στρατηγικές σχέσεις», όπως είπε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, πρέπει να δημιουργήσει ανησυχία. Και δεν μπορεί βέβαια κανείς να επικαλεστεί απέναντί μας το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ ή τα διάφορα επιχειρήματα περί αντισημιτισμού. Έχουμε και είχαμε πολύ σαφή θέση τόσο για τα εγκλήματα του ναζισμού και ειδικά τη γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης, αλλά και για το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Είναι τόσο σαφής η θέση μας και η ιστορία μας που δεν επιτρέπει καμία αμφισβήτηση των προθέσεών μας όταν χαρακτηρίζουμε το Ισραήλ κράτος ταραξία.
Για ποιον λόγο υπήρξε αυτή η αναβάθμιση των σχέσεων με το Ισραήλ, και μάλιστα των στρατιωτικών σχέσεων, όχι των πολιτιστικών ανταλλαγών, όχι του εμπορίου ειρηνικών αγαθών, αλλά του εμπορίου όπλων. Τι σημαίνει όταν λέει ο Υπουργός Άμυνας ότι η Ελλάδα αξιοποιεί τον εναέριο χώρο και τη στρατηγική της θέση «προκειμένου να συμβάλλουμε στην ενίσχυση της επιχειρησιακής ικανότητας της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας»; Τι συμφέρον έχει η Ελλάδα από αυτή την ενίσχυση; Τι εννοεί ο κ. Μπεγλίτης όταν μιλάει για την Ελλάδα και το Ισραήλ ως «πυλώνες σταθερότητας» στην περιοχή;
* Όμως στην τωρινή συγκυρία με τις έρευνες για υδρογονάνθρακες ανοιχτά της Κύπρου, με τις απειλές της Τουρκίας, με το ζήτημα των ΑΟΖ ανοιχτό, δεν χρειάζεται αναζήτηση συμμάχων;
Η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ένταση στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις είναι άσχετη με την αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών. Από ελληνικής πλευράς ίσως είναι έτσι - κάτι άλλο θα ήταν εξαιρετικά επιπόλαιο. Το Ισραήλ όμως χρειάζεται το Αιγαίο για να αναπληρώσει τον χώρο που του προσέφερε παλιότερα η Τουρκία ως χώρο άσκησης, αλλά και εφόρμησης της πολεμικής του αεροπορίας. Η άσκηση «Ένδοξος Σπαρτιάτης» του 2008 στο Αιγαίο, την Κρήτη και τη Θεσσαλία ήταν προετοιμασία για επίθεση εναντίον του Ιράν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ελληνική πλευρά παίζει έναν άχαρο ρόλο, εκείνον του σάκου του μποξ, για να ασκείται η αεροπορία του Ισραήλ. Ρόλο άχαρο, αλλά και επικίνδυνο, γιατί εμπλέκει τη χώρα μας, χωρίς λόγο, σε διενέξεις που μπορεί να εξελιχθούν σε συγκρούσεις, οι οποίες διεξάγονται κιόλας με ασύμμετρα μέσα και πέρα από σύνορα.
Ειδικά όσον αφορά το ζήτημα των ΑΟΖ, αυτές καθορίζονται με διαπραγματεύσεις και συναίνεση. Εάν η Ελλάδα συμμετάσχει σε μονομερή καθορισμό τους ή υποστηρίξει μονομερή καθορισμό τους, που μάλιστα, όπως φαίνεται, προσβάλλει δικαιώματα τρίτων, του Λιβάνου και της Παλαιστίνης (γιατί ΑΟΖ δικαιούται και η Γάζα), τότε πιθανότατα θα αποκτήσει συμμάχους εν αδίκω, κι αυτό θα το βρει μπροστά της όταν θα διαπραγματεύεται για τη δική της ΑΟΖ στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Το γεγονός ότι πράγματι υπάρχει, εκ της γεωγραφίας, επικάλυψη συμφερόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Ισραήλ για την αναζήτηση και εκμετάλλευση υποθαλάσσιου πλούτου δεν σημαίνει ότι αυτή η αναζήτηση και εκμετάλλευση μπορεί να γίνει με πολιτική ή και στρατιωτική κιόλας συμμαχία με ένα κράτος ταραξία. Μάλιστα η Κυπριακή Δημοκρατία, αν και άμεσα ενδιαφερόμενη, είναι πολύ προσεκτικότερη από την Ελλάδα, κι αυτό ας μας διδάξει κάτι.
* Αυτά όμως αφορούν μόνο τις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις. Στην επερώτηση μιλάτε για όλο το φάσμα της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας, αναφέρεστε μάλιστα και στο ΝΑΤΟ και το νέο δόγμα του.
Μα δεν είναι ανεξάρτητα όλα αυτά. Η αξίωση του ΝΑΤΟ να έχει την ευθύνη όλου του πλανήτη όσον αφορά την ασφάλεια ξαναβάζει όλα τα πράγματα στο τραπέζι. Παντού θα υπάρξουν συμμαχίες, ανταγωνιζόμενα περιφερειακά κέντρα ισχύος. Μόνο αυτό μπορεί να σημαίνει η φράση «πυλώνες σταθερότητας» που χρησιμοποίησε ο κ. Μπεγλίτης. Και η Ελλάδα φαίνεται ότι θέλει να συμμετάσχει σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Γι’ αυτό άλλωστε εκπαιδεύεται και εξοπλίζεται η 71η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία, εκπαιδεύεται ακόμα και για την αντιμετώπιση πολιτών που διαμαρτύρονται. Εμείς θεωρούμε αυτή την εξέλιξη αρνητική, πρώτα από όλα γιατί στρατιωτικοποιεί τις διεθνείς σχέσεις και ενισχύει την κυριαρχία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το ΝΑΤΟ έχει σαφείς, ισχυρές και αυστηρές στρατιωτικές δομές και ξέρει να αντιδρά μόνο στρατιωτικά. Συζητιέται ακόμα και η ένταξη του Ισραήλ στο ΝΑΤΟ, αφενός για να υπάρξει εγγύηση ασφαλείας, προφανώς εναντίον των Παλαιστινίων, αλλά και για να συμμετάσχει με τις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις του σε νατοϊκές αποστολές.
Σε αυτό το φόντο, η ελληνική κυβέρνηση διάλεξε τον χειρότερο σύμμαχο και εταίρο. Ένα κράτος κατακτητή, με διακηρυγμένη επεκτατική πολιτική, με πυρηνικά όπλα με τα οποία απειλεί τους γείτονές του και εκβιάζει τη διεθνή κοινότητα, και που έτσι μπορεί να πυροδοτήσει πυρηνικό ανταγωνισμό στην περιοχή, ένα κράτος που το υποστηρίζουν μεν οι ΗΠΑ, αλλά είναι απομονωμένο τόσο στην περιοχή όσο και διεθνώς και κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Σκεφτείτε την πιθανότητα να θελήσει η αεροπορία του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει το Αιγαίο για να πλήξει ή έστω να απειλήσει την Τουρκία ή το Ιράν. Το σπουδαιότερο στη σημερινή συγκυρία είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση διάλεξε να τοποθετηθεί με το συντηρητικό, για να μην πούμε το αντιδραστικό τόξο της περιοχής, που το απαρτίζουν χώρες σαν το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, ενώ γύρω έχει ξεσπάσει η αναγεννησιακή εξέγερση των αραβικών λαών που θέτουν υπό αμφισβήτηση τα πάντα.
* Δεν είναι όμως ξεκάθαρος ο προσανατολισμός αυτών των εξεγέρσεων…
Μα περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Εκεί δρουν δυνάμεις κάθε προσανατολισμού και με κάθε λογής αναφορές. Προοδευτικές, συντηρητικές, ακόμα και αντιδραστικές, που όλες όμως πρέπει να αναμετρηθούν με το λαϊκό αίτημα για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και για τερματισμό του καθεστώτος κατοχής στην Παλαιστίνη. Γι’ αυτούς τους λόγους τα αυταρχικά καθεστώτα σε διάφορες αραβικές χώρες, αλλά και η συμμαχία των εθνικιστών που κυβερνά το Ισραήλ, τρέμουν. Επομένως, η καλλιέργεια των «παραδοσιακών», όπως τις λέει η κυβέρνηση, σχέσεων με τις αραβικές χώρες περνάει σήμερα από την ισχυρή υποστήριξη των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, από την υποστήριξη του αιτήματος για απόσυρση του Ισραήλ από όλα τα κατεχόμενα εδάφη. Αυτό δεν μπορεί βέβαια να γίνει σε στρατιωτική συμμαχία με αυτό το κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου