Για να αλλάξουμε το τοπίο

Του Δημήτρη Παπαδημούλη


Όλοι συνειδητοποιούν ότι λειτουργούμε με τεχνητή υποστήριξη και υπό σκληρή κηδεμονία, γεγονός που μαρτυρά και τη χρεωκοπία ενός ολόκληρου πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης που εφαρμόστηκε για δεκαετίες και αφορά κυρίως τα δύο κόμματα εξουσίας. Πηγή των προβλημάτων που επιδεινώνονται είναι η αποδεδειγμένη αποτυχημένη συνταγή του Μνημονίου με ευθύνη και της τρόικας και της κυβέρνησης, αλλά και ο «μάγειρας» που ετοιμάζει αυτή τη συνταγή, δηλαδή η κυβέρνηση, που επιδεικνύει μια εξαιρετική διαχειριστική ανικανότητα. Έτσι εξηγείται η απόλυτη και γρήγορη πτώση του ΠΑΣΟΚ, όπως αποδεικνύεται και από τις δημοσκοπήσεις.



Βρισκόμαστε σε τέλος εποχής. Η διάδοχη κατάσταση δεν έχει διαμορφωθεί. Η αδιευκρίνιστη ψήφος εκφράζει ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα ανασφάλειας, δυσπιστίας, αβεβαιότητας για το αύριο. Το ζητούμενο είναι πώς θα εξασφαλιστεί μια νέα διέξοδος, διότι με την παρούσα κρίση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κόσμος θα κινηθεί προς τα αριστερά. Μετά το κραχ το ’29, στην Αμερική ήρθε ο Ρούσβελτ και το New Deal, που ήταν η αμερικανική «σοσιαλδημοκρατία», αλλά στη Γερμανία ήρθε ο Χίτλερ, στην Ισπανία ο εμφύλιος και μετά ο Φράνκο και στην Ιταλία ο Μουσολίνι.



Το χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, με δεδομένη την αποτυχία των μονοκομματικών κυβερνήσεων, πρέπει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο και να φέρει την απλή αναλογική με πλήρη αντιστοιχία ψήφων και εδρών. Αυτό μπορεί να ισχύσει στις επόμενες εκλογές εάν Παπανδρέου και Σαμαράς συμφωνήσουν, αν και αρκεί και μόνο ο Παπανδρέου με τη συμφωνία της ελάσσονος αντιπολίτευσης που είναι υπέρ της απλής αναλογικής.

Αυτό θα υποχρεώσει τους πάντες να αποκτήσουν κουλτούρα συνεργασίας με βάση συγκεκριμένο πρόγραμμα, κάτι που γίνεται στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες και θα δώσει τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό να υποδείξει αυτός την κατεύθυνση των συνεργασιών με την ψήφο του.



Ορισμένοι λανσάρουν με πολύ έντονο τρόπο τα σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ως λύση στο πρόβλημα. Πώς αθροίζοντας δύο αποτυχίες θα δημιουργήσουν μια θριαμβευτική επιτυχία; Αν αυτό θεωρούν ως λύση, πρέπει να το πουν και στον ελληνικό λαό ζητώντας την έγκρισή του με εκλογές. Η κοροϊδία και η εξαπάτηση έχει και όρια. Οτιδήποτε άλλο είναι αλλοίωση της λαϊκής ετυμηγορίας.

Για τον ΣΥΝ και την πολιτική συμμαχία μας, τον ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς και δεν μπορούμε να νιώθουμε ικανοποίηση με το 5-6% που μας δίνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για ποσοστό χαμηλότερο απ' αυτό που μπορούμε και που θα περίμενε κανείς ειδικά σ’ αυτήν τη χρονική συγκυρία.

Ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι υπάρχει μια πολυδιάσπαση της αριστεράς και μια παρατεινόμενη αδυναμία της να ενωθεί γύρω από συγκεκριμένους και εφικτούς στόχους προβάλλοντας απέναντι στη συστηματική αποτυχία του δικομματισμού, μια προοδευτική εναλλακτική λύση, ικανή να διεκδικήσει έναν ισχυρότερο ρόλο στα πράγματα. Αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση. Μια αριστερά που προτείνει, που διεκδικεί, που επιβάλλει και που κερδίζει.



Χρειάζεται μια κοινή πλατφόρμα και μια πλατιά, δημοκρατική, αντι-νεοφιλελεύθερη συμμαχία με όπλα ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις που δίνουν λύσεις στα προβλήματα της κρίσης. Μια τέτοια συμμαχία θα μπορούσε να περιλαμβάνει: Οικολόγους Πράσινους, Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα Δημαρά, τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ αλλά και μικρότερες δυνάμεις. Η αυτοεξαίρεση του ΚΚΕ δεν θα πρέπει να εμποδίσει και τους υπολοίπους να συγκροτήσουν ένα τέτοιο πλατύ μέτωπο.

Αφού χάσαμε μαζί με χιλιάδες άλλους τη μάχη να μην διασπαστεί ο ΣΥΝ, γιατί σήμερα ο ενωμένος ΣΥΝ θα έπαιρνε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά επιμένουμε στην δημιουργία μιας πλατιάς αντι-νεοφιλελεύθερης πολιτικής συμμαχίας. Ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του το Σάββατο στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε υπέρ αυτής της ιδέας. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί ο καλός μου σύντροφος και φίλος Φώτης Κουβέλης βρίσκει ότι μπορεί να συζητάει εκλογική συνεργασία με τον κ. Δημαρά και όχι με τον ΣΥΝ. Το κόμμα που συνίδρυσε και υπήρξε εξέχον στέλεχός του για 20 και πλέον χρόνια.



Ο κόσμος της αριστεράς μάς «τραβάει από το μανίκι» να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ αριστερά και λένε: «Τι περιμένετε; Ενωθείτε γύρω από πέντε συγκεκριμένα πράγματα και προσφέρετε λύσεις», για να βρούμε κι εμείς διέξοδο.