Η μάχη δεν θα κριθεί στις λεπτομέρειες…

15 Απριλίου 2012 ΕΠΟΧΗ

Του

Θοδωρή Δρίτσα


Η μεγάλη νίκη δεν ήρθε ακόμα. Θέλει κι άλλη δουλειά. Κι η εκλογική επιτυχία που προσδοκούμε με βάσιμη αισιοδοξία ούτε κι αυτή θα είναι η πιο μεγάλη νίκη. Όλα είναι μπροστά, όλα είναι δρόμος…
Όμως οι εκλογές είναι νίκη. Νίκη της κοινωνίας που αγωνίστηκε σκληρά δυόμιση χρόνια τώρα. Δεν θα τις έκαναν αν μπορούσαν. Δεν μπόρεσαν γιατί ο λαός έγινε εχθρός τους και τους απομόνωσε. Αποδόμησε τους μηχανισμούς τους. Τους μηχανισμούς αναπαραγωγής της εξουσίας τους. Τους έκανε να μη μπορούν να κυβερνήσουν παρά με ολοένα και πιο αυταρχικό, σχεδόν δικτατορικό τρόπο. Γι’ αυτό κλονίσθηκε συθέμελα δύο φορές η κυβέρνηση Παπανδρέου και τελικά έπεσε. Γι’ αυτό συνεταιρίστηκαν τα τρία (συν ένα της Μπακογιάννη) κόμματα της «εθνικής σωτηρίας» με τον Παπαδήμο, γι’ αυτό και γρήγορα και τα τέσσερα αποδομήθηκαν συμπαρασυρόμενα στην απαξίωση, γεννώντας ταυτόχρονα απ’ τις γραμμές τους νέα – χωρίς αρχές – μορφώματα ευκαιρίας και πανικού.
Οι εκλογές είναι και νίκη δική μας, του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτοστατήσαμε από πολύ νωρίς στη διεκδίκησή τους. Όταν ακόμα κανείς δεν τις ζητούσε, εκτός από τον Σαμαρά, αλλά μόνο για λόγους εσωτερικής συσπείρωσης. Όταν ακόμα και στις δημοσκοπήσεις δεν ήταν το πιο δημοφιλές αίτημα. Όταν από πολλές αριστερές πλευρές ακούγαμε ότι αυτό είναι….«δεξιά και αποπροσανατολιστική γραμμή».

Κλείνουν οι εκκρεμότητες

Κι όμως ενώ η ημερομηνία εκλογών για τις 6 Μαΐου είχε αποφασιστεί από καιρό, μόλις την Τετάρτη επισημοποιήθηκε από τον Παπαδήμο, αφού προηγήθηκε ένα όργιο τροπολογιών και νομοθετικού έργου, όπου το κοινοβούλιο δίκην σκούπας νομοθέτησε για να κλείσει εκκρεμότητες του συστήματος, που όλες είχαν ένα κοινό ιδεολογικό πρόσημο, την περιφρόνηση της δημοκρατίας, του κοινωνικού διαλόγου, του σεβασμού του Συντάγματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν ήταν μόνο για να αξιοποιήσουν προεκλογικά ό,τι μπορούσαν, όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών του Χρυσοχοΐδη και τις μολυσματικές ασθένειες του Λοβέρδου, που μολύνει καθημερινά με τα μέτρα του το σύστημα υγείας, ούτε ήταν το μόνο – που ήταν και αυτό – για να μοιράσουν πλούτο σε νέους και παλιούς πελάτες του συστήματος, αλλά εξέφραζαν και ένα φόβο για τις μετεκλογικές εξελίξεις.

Κανείς δεν μπορεί να αγνοεί τη λαϊκή θέληση

Είναι πια κοινό μυστικό ότι η αυτοδυναμία δεν παίζει και η κυβέρνηση συνεργασίας, με πρωθυπουργό Σαμαρά δεν έχει τύχη. Κατά συνέπεια όλα τα σενάρια μένουν ανοιχτά.
Τα μέτρα του Ιούνη 13,5 δισ. και βάλε, που έχουν γι’ αυτά δεσμευτεί και τα δυο κόμματα, διαμορφώνουν από τη μια ένα ασφυκτικό πλαίσιο συνεργασιών και απ’ την άλλη, το εκλογικό αποτέλεσμα θα διαμορφώσει μια άλλη δυναμική στην κοινωνία.
Τα μηνύματα θα έχουν παραλήπτες με ονοματεπώνυμο.
Κανένας δεν θα μπορεί να ερμηνεύει τη λαϊκή θέληση κατά το δοκούν. Και κυρίως δεν θα μπορεί να την αγνοεί.
Ο μπαμπούλας της χρεοκοπίας δεν θα μπορεί να είναι και πάλι πειστικός σε μια κοινωνία πλήρως χρεοκοπημένη.
Το εργατικό κόστος δεν μπορεί και πάλι να είναι υπεύθυνο για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας και για τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όταν ο κάθε μικρός και μεγάλος εργοδότης εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να μην πληρώνει μισθούς, ασφάλεια και δώρα, για χάρη της…ανάπτυξης.
Κι όποιος αντιμιλά, να τον περιμένει η απόλυση. Κι όποιος αγωνίζεται η συκοφαντία και ο διασυρμός.
Η απεργία των ναυτικών και των οδηγών των ΚΤΕΛ, έδειξε πώς θα αντιμετωπίζονται οι αγώνες των εργαζόμενων. Και μετά η επιστράτευση!

Δεν έχουν τίποτα καλό να υποσχεθούν

Ακριβώς επειδή δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτε άλλο, παρά μόνο φτώχεια, λουκέτα, ανεργία, απόγνωση και αυτοκτονίες και μέχρι να φτάσουν στην κατρακύλα της απόλυτης εκτροπής, δοκιμάζουν χωρίς ντροπή τον εκβιασμό της ενοχοποίησης και του φόβου. Ενοχοποίηση….«για να μην πάνε χαμένες (!) οι θυσίες». Φόβος για την εγκληματικότητα και τους μετανάστες, για την «ανομία», για τα…«χειρότερα».
Εκτός όμως από την ενοχοποίηση και τον εκφοβισμό, κάνουν το παν για να μην συγκροτηθεί συλλογική συνείδηση της κοινωνίας.
Γι’ αυτό αυτή η έστω θολή συλλογική συγκρότηση ενάντια στο μνημόνιο χλευάζεται, γίνονται ανεπίτρεπτες ταυτίσεις, όπως έγινε και με το «όχι» της Γαλλικής κοινωνίας στο Ευρωσύνταγμα. Αυτές οι δήθεν καθαρές ελίτ που πάντα προσκυνούν το σύστημα συντρέχουν το σύστημα για να απογοητεύσουν την κοινωνία. Το μεγαλειώδες «όχι» της λαϊκής αντίστασης επιχειρείται να εμφανιστεί ως «μηδενισμός» ή ως…«ανεπαρκές» ή ως…«αδιέξοδο». Όταν αυτό το «όχι» συγκροτεί την πιο περήφανη και την πιο θετική και ελπιδοφόρα στάση. Δεν είναι το πιο σημαντικό, αλλά αξίζει νομίζω να το πούμε ότι σε αυτό ακριβώς συγκροτείται δυστυχώς ο ιδεολογικός πυρήνας της ΔΗΜΑΡ.

Η τιμωρία και η προσδοκία

Σ’ αυτή την ιστορική και πιο δύσκολη απ’ όλες εκλογική-πολιτική μάχη, τίποτα δε θα κριθεί στις…λεπτομέρειες. Αντίθετα η νίκη και της αγωνιζόμενης κοινωνίας και του ΣΥΡΙΖΑ/Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, θα έρθει αν καταφέρουμε να πείσουμε πως το ενωτικό-ριζοσπαστικό μήνυμά μας απαντά συνδυασμένα και ισόρροπα, τόσο στο αίτημα για τιμωρία, όσο και στο αίτημα για προσδοκία. Σε μία ενιαία ενότητα, όπου το ένα είναι, σχεδόν με όρους απολυτότητας, άρρηκτη και αναπόδραστη προϋπόθεση του άλλου. Χωρίς φάσεις, στάδια, μονομέρειες ή κατασκευασμένες και επικίνδυνες φανατικές και βολονταριστικές «προτεραιότητες», αλλά και χωρίς μεταθέσεις στην αρμοδιότητα της…Ιστορίας. Πρόκειται για ζωή. Και η ζωή είναι εδώ, σήμερα.
Σε αυτό ακριβώς – χωρίς «κομματικό πατριωτισμό» - θαρρώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ πλεονεκτεί σε ωριμότητα σύνθεσης, αντίθετα με τη ΔΗΜΑΡ, το Κ.Κ.Ε., την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο ή και τα νεοπαγή ελπιδοφόρα (περισσότερο ή λιγότερο θα το δείξει το άμεσο μέλλον) σχήματα που προέκυψαν είτε από τη μήτρα του ΠΑΣΟΚ, είτε από αυτή της ανένταχτης Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων ανυπακοής και αναζήτησης.
Δεν μας ταιριάζει η υπεροψία και πολύ περισσότερο η απαξίωση άλλων δυνάμεων της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Άλλωστε τα δικά μας τα «κουσούρια» είναι πολλά και φαίνονται. Έχουμε όμως υποχρέωση να υπερασπιστούμε και να διαφυλάξουμε όσα με πολύ βασανιστικό τρόπο συγκροτήσαμε και συνθέσαμε, έστω και με κενά ή ανισομέρειες.

Το συγκριτικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ

Το συγκριτικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός ή και χάρις στο ριζοσπαστισμό με ιστορικότητα και εκτός ή και χάρις στην ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα ως διακήρυξη, στόχο, αλλά και πράξη, είναι κυρίως η – έστω ατελής – πολιτική εκπροσώπηση των πολλαπλών υποκειμένων της κοινωνικής σύγκρουσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύτηκε με τους κοινωνικούς αγώνες, δεσμεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από το δυναμισμό τους και τους έφερε στο θεσμικό προσκήνιο. Γι’ αυτό ενόχλησε και γι’ αυτό στοχοποιήθηκε. Θα ήταν υπερφίαλο να πω ότι είμαστε η θεσμική έκφραση των κοινωνικών αγώνων, αλλά συγκριτικά δεν νομίζω να υπάρχει άλλος πολιτικός οργανισμός που να επιχειρεί να παίξει αυτό το ρόλο, με αντινομίες βέβαια και πισωγυρίσματα και σε σημαντικό βαθμό να το πετυχαίνει. Είναι γι’ αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ, σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, διαθέτει τις προϋποθέσεις για να αναδειχθεί σε μέρος της λύσης του προβλήματος και μάλιστα με αναβαθμισμένο ρόλο.
Αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα μπορεί και πρέπει να επιβεβαιωθεί στις εκλογές και μετά απ’ αυτές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ/Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο στηριχτεί με αυτοπεποίθηση σε αυτό το πλεονέκτημα, τότε είναι βέβαιο πώς και το εκλογικό και το πολιτικό βόλι θα είναι πολύ καλό. Μαζί με την κοινωνία και τους αγώνες της η νίκη θα είναι πραγματική. Χωρίς αυτήν, θα είναι απλώς αύξηση ψήφων και εδρών χωρίς πραγματική αλλαγή κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Εδώ θα κριθούμε και θα εμπνεύσουμε εμπιστοσύνη ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Μετά από πολλές δεκαετίες το όνειρο συναντιέται με το λογισμό. Ας τα ταιριάξουμε... Το χρωστάμε και στον Γιάννη. Γι’ αυτό δεν πάλεψε σε όλη του τη ζωή;
•