Ανεργία - «Δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» - Εκποίηση δημόσιας περιουσίας

Γράφει ο Νίκος Τσιαντός

Δεν πρέπει να έχουμε το παραμικρό παράπονο, ούτε η προηγούμενη εβδομάδα μας δημιούργησε πλήξη, απεναντίας μάλιστα! Όλα όσα όμως διαδραματίστηκαν στις μέρες της, συσσώρευσαν όχι μόνο περισσότερη θλίψη, αλλά και φόβο και ανασφάλεια για το αύριο.
Πρώτο θέμα η δραματική αύξηση των ανέργων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, η ανεργία σκαρφάλωσε στο 14% από 10% πέρυσι, και ο αριθμός των ανέργων έφτασε στις 700 χιλιάδες περίπου. Όλοι εκτιμούν ότι ανεπίσημα αυτή μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερη και ότι μέχρι τέλος του 2011 θα αγγίξει το 20%.
Και όλα αυτά παρά τις διαβεβαιώσεις της αρμόδιας Υπουργού για θεσμοθέτηση προγραμμάτων Απασχόλησης, αφού από την άλλη μεριά το κουτσούρεμα μισθών και συντάξεων, η περικοπή επιδομάτων και η παράλληλη στενότητα χορήγησης δανείων από τις τράπεζες, οδηγούν μοιραία στην μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, στο κλείσιμο πολλών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, στην πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας, και σε μύρια άλλα οδυνηρά αποτελέσματα που αυξάνουν τον κατάλογο των ανέργων.
Το Μνημόνιο, γίνεται πλέον κατανοητό από όλο και περισσότερους, ότι μας οδηγεί στο αδιέξοδο και στην καταστροφή. Είναι πλέον καιρός οι κυβερνώντες να αφουγκραστούν τις κραυγές της κοινής γνώμης και να αρχίσουν τις διαδικασίες απεμπλοκής από αυτό. Οι πολίτες έχουν τη δύναμη στα χέρια τους και μπορούν να πιέσουν και να ανατρέψουν αυτές τις καταστροφικές πολιτικές. Η ανεργία, αυτός ο εφιάλτης για τους νέους και όχι μόνο, δεν μπορεί να αποτελέσει το πεπρωμένο μας.
Εναλλακτικές και βιώσιμες προτάσεις για την ανάπτυξη, την απασχόληση και τη σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους υπάρχουν και έχουν διατυπωθεί πολλάκις. Προέχει όμως για την υλοποίησή τους η πολιτική βούληση, η σύγκρουση, αλλά και η δημιουργία μετώπων και συμμαχιών στα πλαίσια των οργάνων της Ε.Ε.
Η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, ο απευθείας δανεισμός απ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με χαμηλό επιτόκιο, η περίοδος χάριτος στην εξυπηρέτηση του υπόλοιπου χρέους, η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ο δημόσιος τραπεζικός πυλώνας με την πλήρη εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας, της Αγροτικής και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου για χορήγηση χαμηλότοκων δανείων στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις αλλά και στεγαστικά δάνεια στους εργαζόμενους, είναι μερικές από τις εναλλακτικές προτάσεις που δίνουν διέξοδο στην αντιμετώπιση της κρίσης και της ανεργίας.
Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα που κυριάρχησε ήταν αυτό της αντιμετώπισης, από την πλευρά της κυβέρνησης, του κινήματος «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» με την προσπάθεια ποινικοποίησής του, πράγμα που από μόνο του υποδηλώνει ότι δύσκολα θα μπορέσουν να το τιθασεύσουν.
Το κίνημα αυτό γιγαντώθηκε κυρίως από την απαράδεκτη αύξηση του αριθμού των σταθμών διοδίων στους εθνικούς μας δρόμους (δρόμους που τους έχουμε πληρώσει πολλαπλά τόσα χρόνια μέσω της εφορίας, των τελών κυκλοφορίας και των φόρων στα καύσιμα και για τους οποίους δεν πληρούνται ούτε καν τα προβλεπόμενα στις αποικιακού τύπου συμβάσεις παραχώρησης εκμετάλλευσής τους από τις ιδιωτικές πολυεθνικές –οι οποίες υπογράφτηκαν το 2007 στη βουλή επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και με τη σύμφωνη γνώμη ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ- όπως ολοκληρωμένο δίκτυο ασφαλών παράδρομων, χιλιομετρική χρέωση, φωτισμός, ηχοπετάσματα, τουαλέτες κλπ.), τις υπέρογκες αυξήσεις στις τιμές τους, αλλά και τις αυθαίρετες αυξήσεις (χαράτσι) κατά 40% στις τιμές των εισιτηρίων στα μέσα συγκοινωνίας.
Το κίνημα αυτό είναι αυθόρμητο, πανελλαδικό, και προπάντων αυτόνομο. Η Κυβέρνηση και το αρμόδιο Υπουργείο ισχυρίζονται ότι όλοι όσοι δεν πληρώνουν είναι παράνομοι. Οι συμμετέχοντες πολίτες όμως που καθημερινά πολλαπλασιάζονται, απαντούν ότι κανένας δεν είναι δυνατόν να λογισθεί παράνομος όταν αντιστέκεται στην παρανομία.
Τέλος, το τρίτο μεγάλο ζήτημα που προέκυψε κατά το κλείσιμο της εβδομάδας, ήταν αυτό με τις συστάσεις των ΤΡΟΪΚΑΝΩΝ και φυσικά τα όσα αποφασίστηκαν και έχουν σχέση με την εκποίηση, βλέπε ξεπούλημα, δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ, για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Οι ΤΡΟΪΚΑΝΟΙ λοιπόν βγήκαν οι ίδιοι και ανακοίνωσαν τις αποκρατικοποιήσεις, ή αλλιώς ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά και το ξεπούλημα της περιουσίας του δημοσίου, βλέπε πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, παραλιών κλπ, και μάλιστα χωρίς να το γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση όπως η ίδια ισχυρίστηκε δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου στις 2:00 τα ξημερώματα! (μόνο πολεμικά ανακοινωθέντα βγαίνουν τόσο προχωρημένες ώρες!).
Η κυβέρνηση διαφάνηκε ότι ενοχλήθηκε από το ύφος της συνέντευξης των ΤΡΟΪΚΑΝΩΝ και βγήκε στα κεραμίδια διαμαρτυρόμενη στους Ευρωπαίους. Ουδόλως όμως μίλησε για την «ταμπακέρα» δηλαδή τα συμφωνηθέντα, και ότι έχει σχέση με την εκποίηση όλων των εναπομεινάντων δημοσίων επιχειρήσεων (ΔΕΗ, λιμάνια, ΕΥΔΑΠ κλπ) για την εξοικονόμηση 50 δις ευρώ μέχρι το 2015.
Η εξέλιξη αυτή δυστυχώς δικαιώνει όλους όσους από την αρχή διαλαλούσαν ότι το Μνημόνιο και η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στη χώρα μας. Η εκποίηση και η ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων του δημοσίου, αφενός μεν δεν θα λύσει την εξυπηρέτηση του χρέους (καθώς δεν φτάνει), αφετέρου θα δημιουργήσει μια κοινωνία - ζούγκλα. Για φανταστείτε που θα πάει η τιμή της κιλοβατώρας της ΔΕΗ, του νερού, του εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες, του προαστιακού κλπ.
Ο δημόσιος τομέας της οικονομίας είναι γεγονός ότι με ευθύνη των κυβερνήσεων του δικομματισμού λειτουργεί με αδιαφάνεια, αναξιοκρατία, ρεμούλα κλπ, και ως εκ τούτου δικαιολογημένα η κοινή γνώμη έχει σχηματίσει αρνητική εικόνα γι’ αυτόν. Ο δημόσιος τομέας όμως μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει χωρίς τα κακώς κείμενα και τις πελατειακές λογικές. Παράλληλα η παιδεία, η υγεία, οι συγκοινωνίες, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η ασφάλιση κλπ είναι τομείς της οικονομίας που πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο και να είναι κοινής ωφέλειας, δηλ. κοινωνικά αγαθά. Αν τελικά παραχωρήσουμε αυτές τις επιχειρήσεις στους ιδιώτες, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να αυξήσουν οι τελευταίοι τις καταθέσεις τους στις Ελβετικές τράπεζες.
Η απεργιακή Πανελλαδική κινητοποίηση της Τετάρτης 23 Φεβρουαρίου, θα είναι καθοριστική για τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις. Αν οι πολίτες εκφράσουν την αντίθεσή τους στις εφαρμοζόμενες αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές με τη μαζική συμμετοχή τους στη συγκέντρωση της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, τότε θα έχουμε είτε αναδίπλωση και διορθωτικές κινήσεις κοινωνικού χαρακτήρα ως προς τις ασκούμενες πολιτικές, ή ακόμα και πλήρη ανατροπή τους και προσφυγή στις κάλπες, για να τεθούν πλέον υπό την έγκριση ή μη των πολιτών, όλα αυτά που ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς και που τώρα πλέον έχουν ξεκάθαρα αποκαλυφθεί μπροστά μας.