Γράφει ο Νίκος Τσιαντός
Το φρούδο επιχείρημα ότι η υπογραφή και μόνο του Μνημονίου θα μας έβγαζε από τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης και έτσι η χώρα θα εισέρχονταν σε τροχιά ανάπτυξης μετά το 2013, κατέρρευσε πλέον ολοκληρωτικά.
Ακόμα και οι ίδιοι οι ένθερμοι υποστηρικτές του παραδέχονται τώρα ότι τα περιοριστικά μέτρα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, όπως οι μειώσεις συντάξεων, η περικοπή επιδομάτων και όλα τα άλλα επαχθή μέτρα που λήφθηκαν, δεν είναι τελικά ικανά να μας βγάλουν από το αδιέξοδο καθώς στο τέλος του 2013 ούτε το έλλειμμα θα πέσει στο 30% ούτε το χρέος θα μειωθεί, αντίθετα θα διογκωθεί.
Μετά λοιπόν από όλα αυτά τα αυτονόητα που όπως προείπαμε παραδέχονται ακόμα και οι ίδιοι, μας αποκάλυψαν τις τελευταίες ημέρες και το συμπληρωματικό τους σχέδιο για αξιοποίηση (βλέπε: εκποίηση-ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ, ισχυριζόμενοι και αυτή τη φορά ότι αποτελεί πανάκεια καθώς είναι τάχα το μόνο φάρμακο που θα περισώσει την παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων και θα οδηγήσει την οικονομία μας σε τροχιά ανάπτυξης. Αλήθεια ποιος άραγε τους πιστεύει;
Μετά όμως τις εκπλήξεις και των τελευταίων εβδομάδων φαίνεται ότι το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Η χρεοκοπία του Μνημονίου είναι καταφανής και το επιχείρημα ότι αποτελούσε μονόδρομο πραγματικά κατέρρευσε. Η Τρόικα τώρα ανησυχεί αλλά και οι πολιτικοί αναλυτές φοβούνται για απρόβλεπτες εξελίξεις, αφού τα ολοένα αυξανόμενα κινήματα ανυπακοής και οι συνεχιζόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις μπορεί να οδηγήσουν τους κυβερνώντες στις -ανεπιθύμητες για την Τρόικα- εκλογές. Εκλογές απρόβλεπτες ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα που μπορεί να επιφέρουν εξελίξεις οι οποίες να ακυρώσουν τις δεσμεύσεις του Μνημονίου, και γι’ αυτό οι «δανειστές» μας να υποχρεωθούν να χάσουν τελικά μέρος από τα χρυσοπληρωμένα από τη χώρα μας ληστρικά «δανεικά» τους.
Παράλληλα με αυτό το ενδεχόμενο, στην πολιτική σκηνή τα δεδομένα αλλάζουν και από την αναγγελθείσα «επανεκκίνηση» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ένα πολιτικό γεγονός που αποκρύφτηκε μεν από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά που για πολλούς πολιτικούς παρατηρητές είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς μόνο η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά φαίνεται ότι, σε αυτή την περίοδο κρίσης με τις προτάσεις που έχει διατυπώσει για την διέξοδο από αυτή, αποτελεί την τελευταία ελπίδα ακόμη και για τους πολίτες που δεν την ψηφίζουν.
Ως γνωστόν ο χώρος αυτός της Αριστεράς υπήρξε (με αποκορύφωμα τις τελευταίες Αυτοδιοικητικές εκλογές) φανερά διασπασμένος. Αυτή η κατάσταση ήταν φυσικό να αποτελέσει εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος. Η πολυπόθητη ενότητα, που τώρα πλέον είναι επιτακτική και απαραίτητη φαίνεται ότι προκύπτει επιτέλους μετά και τις τελευταίες εσωτερικές διεργασίες στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Η ενότητα αυτή θα αναπτερώσει τις ελπίδες των εργαζομένων, καθώς ο εν λόγω χώρος έχει αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει τα αιτήματά τους χωρίς να παρεμβαίνει στη λήψη των συλλογικών τους αποφάσεων, σεβόμενος απόλυτα την αυτονομία των οργάνων τους.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για τη χώρας μας, για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τους νέους, η ενότητα όλης της Αριστεράς είναι η μόνη ελπίδα διεξόδου, η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Η επανεκκίνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα δυναμώσει την πραγματική αντιπολίτευση που έχει ανάγκη η χώρα μας στα πλαίσια της Ε.Ε. Θα θεμελιώσει τα αιτήματα των εργαζομένων σε πολιτική βάση, μιας και οι προτάσεις της ανανεωμένης και ριζοσπαστικής Αριστεράς για διέξοδο από την κρίση, ταυτίζονται στις περισσότερες των περιπτώσεων με τα αιτήματα των κινημάτων. Θα δώσει τη δυνατότητα να αναδειχτεί η εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση αναχαιτίζοντας το ψέμα του μονόδρομου που επικαλούνται παραπλανητικά οι κυβερνώντες.
Αλλά ακόμη και εάν δεν υφίσταντο οι σημερινές συνθήκες, το ενωτικό σχήμα της Αριστεράς θα έπρεπε να επιδιωχθεί. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α παρόλη τη μικρή εκλογική του δύναμη ενοχοποιήθηκε και ενοχοποιείται τόσο πολύ γιατί προφανώς ενοχλεί και θεωρείται απρόβλεπτος πολιτικός χώρος. Δεν φτάνει όμως από μόνος του να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις για την εναλλακτική πολιτική προοπτική της χώρας μας. Τώρα πλέον απαιτείται η ενότητα όλης της Αριστεράς, της ριζοσπαστική, της ανανεωτικής, της οικολογίας, αλλά και των δυνάμεων του σοσιαλιστικού χώρου. Οι πολίτες που στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση στήριξαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ, τώρα πλέον διαβλέπουν ότι ο δήθεν σοσιαλισμός του κυβερνώντος κόμματος «ξεθώριασε».
Η ελπίδα πλέον είναι η ενότητα όλων των παραπάνω συνιστωσών σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο. Σήμερα πάνω από όλα προέχει η πολιτική ενότητα παρακάμπτοντας τις όποιες επιμέρους διαφορές. Ας συμφωνήσουμε επιτέλους, λέμε τώρα εμείς οι Αριστεροί σε ένα ενιαίο μέτωπο, πάνω σε όλα εκείνα που μας ενώνουν και που είναι πραγματικά τα περισσότερα. Μόνο έτσι θα αναπτερώσουμε τις ελπίδες όχι μόνο των αριστερών αλλά και όλου του ελληνικού λαού.
Η ανάγκη αυτή γίνεται μέρα με τη μέρα κατανοητή από όλο και περισσότερους πολίτες και θα γίνει και στην πορεία περισσότερο αντιληπτή μέσα από την αριθμητική ενίσχυση στις σφυγμομετρήσεις. Και μόνο το γεγονός αυτό θα δυναμώσει την αποτελεσματικότητα των αγώνων φρενάροντας επιπρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα και δημιουργώντας συγχρόνως τις προϋποθέσεις για προοδευτικές πολιτικές, αντίθετες από τις μέχρι τώρα εφαρμοσμένες από τα δύο κόμματα που κυβερνούν για δεκαετίες τη χώρα τα οποία και ευθύνονται αποκλειστικά και από κοινού για το ότι την οδήγησαν στο χείλος της χρεοκοπίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου