Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ
Σε ολοσέλιδο αφιέρωμα η εφημερίδα «Τα Νέα» (29-30/1/11), μας πληροφορεί ότι «Αυτός ο Γερμανός είναι φίλος μας».! Πρόκειται για τον Κλάους Ρέγκλινγ, επικεφαλής του Μηχανισμού Σταθερότητας, ο οποίος σύμφωνα με «Τα Νέα», έχει ετοιμάσει «σχέδιο σωτηρίας του ευρώ και της Ελλάδας.....Με τις νέες ιδέες διαχείρισης του χρέους θέλει να επαναλάβει στην Ελλάδα την επιτυχημένη συνταγή που είχε εφαρμόσει ως εντεταλμένος του ΔΝΤ στις Φιλιππίνες». Νομίζουμε ότι η περίοδος που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη και θα άξιζε τον κόπο να δούμε ποιος είναι ο κ.Ρέγκλινγ, ποιο σχέδιο προωθεί και για ποιο λόγο η «αντικειμενική» εφημερίδα τον λιβανίζει.!
Περιστρεφόμενες πόρτες
Ο επικεφαλής σήμερα του «ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» (EFSF) που δημιούργησε η ευρωζώνη για αντιμετώπιση της κρίσης, ανήκει στην κατηγορία των στελεχών της ιθύνουσας ελίτ των Βρυξελλών, που από θέσεις ευθύνης (μέσα από «περιστρεφόμενες πόρτες») υποστηρίζει με συνέπεια τα συμφέροντα της διεθνούς χρηματιστικής ελίτ σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Ειδικότερα ο Κλάους Ρέγκλινγ ξεκίνησε ως στέλεχος του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον (1975-80), σε συνέχεια στο υπουργείο Οικονομικών Γερμανίας (1981-85), μετά υπεύθυνος του γραφείου του ΔΝΤ στην Ινδονησία και Φιλιππίνες (1985-91) και μετέπειτα ανώτερο στέλεχος του υπ. Οικονομικών Γερμανίας στα χρηματοπιστωτικά θέματα (1991-98). Στο διάστημα 1999-2001 βρίσκεται στη θέση του γενικού διευθυντή του «Hedge Fund Moore Capital Strategy Group» με έδρα το Λονδίνο (ενός κατ' εξοχήν κερδοσκοπικού οίκου ανάλογου με αυτόν του Τζ.Σόρος), ενώ στο διάστημα 2001-10 γενικός διευθυντής οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να τεθεί πρόσφατα επικεφαλής του «EFSF». Αυτός ο άνθρωπος προβάλλεται από «Τα Νέα» και ως νέος «σωτήρας» της Ελλάδας.! Δεν μας πληροφορεί μόνο αν είναι και «σοσιαλιστής».....τύπου Στρος Καν και Γ.Α.Παπανδρέου.!
Υπέρ των πιστωτών
Ο Κ.Ρέγκλινγ πιστός υπερασπιστής των συμφερόντων τραπεζιτών και θεσμικών επενδυτών (κερδοσκόπων), θεωρεί κατ' αρχήν ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται αναδιάρθρωση χρέους, μια θέση που εξυπηρετεί πρώτα απ' όλα τα συμφέροντα των τραπεζιτών, οι οποίοι δεν θέλουν να ακούσουν λέξη περί «κουρέματος» χρέους. Ταυτόχρονα προτείνει την αγορά κρατικών ομολόγων από την δευτερογενή αγορά, όπου η τιμή τους είναι μειωμένη (γύρω στο 20%) σε σχέση με την επίσημη μετά την αξιολόγηση τους ως «junk» (περίπου σκουπίδια), θεωρώντας ότι αυτό αποτελεί λύση του προβλήματος. Στην πραγματικότητα η προτεινόμενη «επίλυση» χρέους αποτελεί μια από τις χειρότερες επιλογές για τον ελληνικό λαό και τη χώρα, την οποία η «έγκυρη» εφημερίδα κρύβει από τον ελληνικό λαό, εξωραΐζοντας το νέο «σωτήρα».
Ειδικότερα η ιδέα αγοράς ομολόγων σε χαμηλότερη τιμή από τη δευτερογενή αγορά δεν είναι καινούργια. Ωστόσο η πραγματοποίηση της απαιτεί αποσαφήνιση κρίσιμων πτυχών με δυσμενή αποτελέσματα.
Α) Η αγορά ομολόγων σε μικρότερη τιμή αγγίζει μικρό μέρος του χρέους διότι σύντομα οι πιστωτές θα ανεβάσουν την τιμή αν υπάρξει ζήτηση
Β) Πέρα από αυτό, το σημαντικότερο είναι η εξεύρεση χρημάτων για αγορά υποτιμημένων ομολόγων. Εδώ προβάλλεται το σενάριο δανεισμού της Ελλάδας από το «ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» (EFSF). Ακόμα κι αν υπάρξει αυτή η δυνατότητα, υπάρχει το ερώτημα σε ποιο επιτόκιο και ποιο χρονικό ορίζοντα αποπληρωμής;
Γ) Επίσης με βάση δημοσιεύματα, θα υπάρξουν πρόσθετες δεσμεύσεις για χορήγηση δανείου από EFSF, όπως μακρόχρονη εφαρμογή «Μνημονίου» τουλάχιστον για δεκαετία, λεηλασία δημόσιας περιουσίας, κά, καθώς και δέσμευση τροποποίησης του Συντάγματος ώστε να υπάρχει αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία (με ποινές, κυρώσεις κά), στα πλαίσια του Συμφώνου Σταθερότητας (ελλείμματα, χρέος).
Δ) Η επαναγορά χρέους μέσω δανεισμού από το EFSF, σημαίνει μετατροπή δημόσιου χρέους προς ιδιώτες (τράπεζες, κά) σε διακρατικό χρέος (υπερεθνικά όργανα) που τελικά είναι σε όφελος των πιστωτών, γιατί από τη μια διασφαλίζουν τα χρήματά τους, ενώ από την άλλη η χώρα χάνει το βασικό πλεονέκτημα (άρνηση πληρωμής) για άσκηση πίεσης επαναδιαπραγμάτευσης χρέους με φιλολαϊκούς όρους.
Ε) Τέλος, ο δανεισμός για εξόφληση παλαιών δανείων, δεν λύνει αλλά διαιωνίζει το πρόβλημα της υπερχρέωσης, επιβάλλοντας διαχρονική τοκογλυφία σε βάρος γενεών και καθηλώνοντας τη χώρα σε χρόνιο παραγωγικό μαρασμό, φτώχεια και κοινωνική περιθωριοποίηση. Γιαυτό το συγκεκριμένο σχέδιο είναι σχέδιο «σωτηρίας» των τραπεζιτών (ευρωπαίων και ελλήνων) και νέος «βρόγχος» στο λαιμό του ελληνικού λαού. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο συγκεκριμένο σχέδιο που βρίσκεται σε τελική φάση, προβάλλουν σοβαρές αντιρρήσεις οι ελληνικές τράπεζες που δεν θέλουν ούτε ελάχιστο «κούρεμα» ομολόγων. Γιαυτό και ο Γ.Α.Παπανδρέου φρόντισε από το Νταβός να τις καθησυχάσει, δηλώνοντας ότι θα χρειαστεί νέο πακέτο στήριξης τους.!!
Υπάρχει εναλλακτική λύση
Ωστόσο υπάρχει εναλλακτική λύση, που ξεκινάει από την αμφισβήτηση πληρωμής μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους και δη του «επαχθούς χρέους», καθώς και επαναδιαπραγμάτευση των όρων εξόφλησης του υπόλοιπου, σε όφελος του ελληνικού λαού και συνολικά της χώρας. Η αμφισβήτηση πληρωμής του «επαχθούς χρέους» αφορά όλα εκείνα τα δάνεια που δεν ήταν σε όφελος του ελληνικού λαού, έγιναν χωρίς ουσιαστική ενημέρωση και έγκριση του και ήταν προϊόν επαχθών συμβάσεων, τοκογλυφικών πρακτικών, διαφθοράς και παρασιτικών κυκλωμάτων σε βάρος του δημοσίου, εξοπλιστικών προγραμμάτων που δεν αφορούν την εθνική άμυνα, κά. Ο γνήσιος λαϊκός λογιστικός έλεγχος του χρέους με «άνοιγμα των βιβλίων» θα έφερνε στην επιφάνεια τις αληθινές διαστάσεις του «επαχθούς χρέους».
Ωστόσο η συγκεκριμένη διαδικασία δεν είναι «λογιστική», αλλά πρώτα απ' όλα πολιτική επιλογή, με την έννοια ότι προϋποθέτει μια ριζοσπαστική-αριστερή κυβέρνηση για πραγματοποίηση της. Η μαζική αντίσταση του λαού στο «Μνημόνιο» και τις πολιτικές της «τρόϊκας», αποτελούν το πρώτο μεγάλο βήμα για τη δημιουργία των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων μιας τέτοιας κυβέρνησης, ενώ η εξασφάλιση της κοινής δράσης των δυνάμεων της αριστεράς, θα έδινε μεγάλη ώθηση και ανάλογο πολιτικό βάθος, ώστε η άρνηση πληρωμής του «επαχθούς χρέους» να αποτελεί την αφετηρία βαθύτερων κοινωνικών αλλαγών με προοπτική το σοσιαλισμό. Χρέος όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, είναι να συμβάλουν προς μια τέτοια κατεύθυνση διεξόδου της ελληνικής οικονομίας από την κρίση και σε αυτό το πεδίο πρώτα απ' όλα θα δικαιώσουν την πολιτική τους φερεγγυότητα.
Υπάρχουν ωστόσο πραγματικοί... γερμανοί φίλοι!
Σε αυτόν αγώνα ο ελληνικός λαός δεν είναι μόνος. Υπάρχουν εκατομμύρια εργαζόμενοι στην ΕΕ, τόσο στις περιφερειακές όσο και στις χώρες του «κέντρου» μαζί και στη Γερμανία, που σκέπτονται και δρουν με ανάλογο ή παρόμοιο τρόπο. Ο συντονισμός της δράσης μπορεί να διευκολύνει ριζοσπαστικές αλλαγές, κατ' αρχήν σε μια ή περισσότερες χώρες, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του νεοφιλελεύθερους οικοδομήματος της ΟΝΕ και του ευρώ, προς μια άλλη πορεία των ευρωπαϊκών λαών και προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
31.1.2011
*Ο Γιάννης Τόλιος είναι μέλος της Ε.Γ. του ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου