Βήμα - βήμα χτίζεται το μέτωπο της αντίστασης…

Γράφει ο Νίκος Τσιαντός

Μετά την αναμενόμενη επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ και τη μικρή μείωση του επιτοκίου του (που ουσιαστικά παραχωρήθηκαν στη χώρα μας κατά τη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυρίως για να μας διευκολύνουν να αποπληρώσουμε τα υπέρογκα χορηγηθέντα δάνειά τους), έρχεται τώρα η ψυχρολουσία της επιβολής και άλλων μέτρων. Η υστέρηση των εσόδων κατά το α’ δίμηνο του 2011 αλλά και η δέσμευση από την πλευρά της χώρας μας για εξοικονόμηση 50 δις ευρώ από την «αξιοποίηση» (βλέπε εκποίηση) της δημόσιας περιουσίας, ως αντιστάθμισμα της επιμήκυνσης και της μείωσης του επιτοκίου κατά 1%, θα έχουν ως αποτέλεσμα την επιβολή νέων δυσβάσταχτων μέτρων που θα αφορούν και σε περαιτέρω περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων αλλά και στη θεσμοθέτηση πρόσθετων φόρων.
Μπροστά σε αυτή την επιδεινούμενη κατάσταση, οι κυβερνώντες και τα «παπαγαλάκια» τους (δηλ. τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ως βασικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης), προσπαθούν να μας πείσουν ότι τάχα με πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις εξασφαλίσαμε αυτή τη μεγάλη ανάσα, ενώ διαβεβαιώνουν ταυτόχρονα τους δανειστές μας ότι τα ληστρικά προς τη χώρα μας χορηγηθέντα δάνειά τους θα αποπληρωθούν μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Σφυρίζουν όμως αδιάφορα μπροστά στην ολοένα διογκούμενη ανεργία (που όπως προβλέπεται στο τέλος του έτους θα φτάσει το 21%, ήτοι 1,2 εκατ. άνεργοι!), και αδιαφορούν πλήρως για τη νέα γενιά, τα αδιέξοδα και τις ζοφερές προοπτικές για το μέλλον της.
Κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Απεναντίας ενισχύονται οι τράπεζες με επιπλέον 30 δις ευρώ ως εγγυήσεις (τη στιγμή που οι τελευταίες έχουν πάρει ήδη περισσότερα από 100 δις ευρώ συνολικά σε ρευστό και εγγυήσεις), χωρίς καμία παράλληλη εξασφάλιση ότι τα χρήματα αυτά θα οδηγηθούν στην πραγματική οικονομία για χαμηλότοκες χρηματοδοτήσεις παραγωγικών επενδύσεων, την ίδια στιγμή μάλιστα που όλες-μα όλες οι τράπεζες στους ισολογισμούς τους, εν μέσω κρίσεως και περικοπών για τους εργαζόμενους, παρουσιάζουν (άκουσον-άκουσον) αξιοσημείωτα κέρδη!
Τώρα αποκαλύφθηκε καταφανέστατα γιατί ακριβώς στοχοποιήθηκε ο δημόσιος τομέας της οικονομίας ως ο αποκλειστικός «φταίχτης» για την κατάντια της χώρας μας. Γιατί πολύ απλά έτσι ελπίζουν ότι τα σχέδιά τους για ξεπούλημα των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, και όχι μόνο, θα «περάσουν» ευκολότερα και χωρίς αντιστάσεις. Ενώ δηλαδή το μεγάλο και σπάταλο κράτος ήταν από την μία στην ημερήσια διάταξη της προπαγανδιστικής τους τακτικής, απέφευγαν επιμελώς από την άλλη να μας πουν πως το κράτος αυτό με όλα τα «κακώς κείμενα», το αντιπαραγωγικό, το σπάταλο, το πελατειακό, της ρεμούλας και της κονόμας, ήταν ένα ολόδικό τους δημιούργημα. Ένα αποκλειστικό κατασκεύασμα των κυβερνήσεων του δικομματισμού. Θεωρούν λοιπόν ότι τώρα το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα επέλθει ως φυσικό επακόλουθο, ως «αναγκαίο κακό», αφού ένας τέτοιος δημόσιος τομέας δεν μπορεί παρά να πρέπει να πάψει να υπάρχει και προβάλλουν ως μοναδικό φάρμακο - αντίδοτο το πέρασμά του στα χέρια των ιδιωτών. Αυτών δηλαδή που ως γνωστόν έχουν μοναδικό στόχο τα υπερκέρδη τους αδιαφορώντας για το συμφέρον της κοινωνίας.
Η επιθετική προπαγανδιστική πολιτική της «πλύσης εγκεφάλου», φαίνεται αρχικά ότι πέτυχε το στόχο της καθώς κατάφερε να πείσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Στη συνέχεια όμως, χάρη στις αντιστάσεις των εργαζομένων και την τοποθέτηση του προβλήματος στην πραγματική του διάσταση μέσα από την παράθεση ουσιαστικής επιχειρηματολογίας, το κλίμα άλλαξε, με αποτέλεσμα τώρα το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών να έχει πειστεί ότι η λύση πλέον δεν είναι η κατάργηση του δημόσιου τομέα και το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας (συγκοινωνίες, λιμάνια, νερό, ενέργεια κλπ) με το πέρασμά τους στους αδυσώπητους ιδιώτες, αλλά η εξυγίανση και η επανασύσταση ενός δημόσιου τομέα διαφάνειας και οικονομίας, παραγωγικού, αξιοκρατικού, εκσυγχρονισμένου, που δεν δημιουργεί χρέη και που παράλληλα διασφαλίζεται από αξιόπιστους μηχανισμούς διαρκούς έλεγχου. Έναν δημόσιο τομέα στην υπηρεσία του πολίτη με επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας με όλη ακριβώς τη σημασία της λέξεως.
Το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης, απορρίπτει τώρα πλέον τη λογική του «πονάει δόντι-βγάζει δόντι», «πονάει κεφάλι-κόβει κεφάλι», γιατί στο ψευτοδίλημμα σημερινός δημόσιος τομέας ή ιδιωτικός, υπάρχει και τρίτη απάντηση και αυτή δεν είναι άλλη από έναν δημόσιο τομέα όπως τον περιγράψαμε παραπάνω.
Συνειδητοποιείται πλέον ότι η λογική του μονόδρομου στη διακυβέρνηση της χώρας μας από τα δύο λεγόμενα μεγάλα κόμματα είναι πράγματι αδιέξοδη και καταστροφική, ενώ ο δικομματισμός καθημερινά καταρρέει.
Κατανοείται από όλο και περισσότερους πια ότι η κρίση χρέους που υπήρξε αφορμή των δεινών για τον τόπο μας, μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με την επιθετική και δίκαιη επαναδιαπραγμάτευσή του. Η χώρα μας, μαζί με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία αλλά και όποιες άλλες χώρες στην Ε.Ε. έχουν παρόμοιο πρόβλημα χρέους, πρέπει, και σε κοινό μέτωπο, να απαιτήσουν αποφασιστικά από το κυρίαρχο κέντρο Μέρκελ - Σαρκοζί την εδώ και τώρα επαναδιαπραγμάτευσή του και τη διαγραφή μέρους τους ως επαχθούς και παράνομου. Σύμφωνα με όλους σχεδόν τους οικονομικούς αναλυτές (από όλους τους πολιτικούς χώρους), η πατρίδα μας είναι πρακτικά αδύνατο να καταφέρει να αποπληρώσει αυτό το τόσο μεγάλο χρέος της και γι’ αυτό η επαναδιαπραγμάτευσή του καθίσταται τόσο ρεαλιστική όσο και αναπόφευκτη. Αυτονόητο είναι βέβαια ότι οι δανειστές μας από την άλλη, ζητούν η διαπραγμάτευση αυτή να πάει σε βάθος χρόνων ώστε να προλάβουν να μας υφαρπάξουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Για τον ελληνικό λαό όμως, για τους Έλληνες εργαζόμενους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους, ανέργους, νέες και νέους αυτό που συμφέρει είναι να γίνει τώρα, προτού υπογραφεί και άλλο μνημόνιο που θα μας καταστήσει αναμφισβήτητα ακόμα περισσότερο φτωχούς και εξαθλιωμένους.
Βήμα-βήμα κατανοείται πλέον από όλο και περισσότερους αυτή η εναλλακτική θέση, ενώ παράλληλα χτίζεται μέρα με τη μέρα και ένα λαϊκό μέτωπο αντίστασης στις άδικες και αντικοινωνικές εφαρμοζόμενες («σοσιαλιστικές» όμως κατά τα άλλα) πολιτικές. Ήδη σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες οι αντιστάσεις κλιμακώνονται. Στην Πορτογαλία ήδη την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε τον ξεσηκωμό 500 χιλιάδων ανέργων, στο Λονδίνο μεγάλες διαδηλώσεις, στις Βρυξέλλες τις ημέρες της Συνόδου Κορυφής το ίδιο, ενώ στη χώρα μας παρατηρούμε μέρα με τη μέρα να γιγαντώνεται ένα αυθόρμητο πανελλαδικό μέτωπο αντίστασης και αγώνα. Η ανυπακοή, οι αποδοκιμασίες, και τα κινήματα πολιτών ξεπροβάλλουν όλο και περισσότερο έντονα. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι το 2011 εκτός από πολύ δύσκολο, ίσως και να αποτελέσει τελικά το έτος των μεγάλων ανατροπών...