ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ

Γράφει ο Νίκος Τσιαντός
Βρισκόμαστε ίσως στην αρχή της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης. Μιας κρίσης όλου του καπιταλιστικού συστήματος, που όμως στις περιφερειακές χώρες, όπως είναι και η πατρίδα μας, είναι πιο έντονη και γι’ αυτό πιο επώδυνη και βίαιη. Στη δυσμενή αυτή για τη χώρα μας εξέλιξη βέβαια, είναι πλέον κατανοητό από όλους, ότι έχουν συμβάλλει τα μέγιστα οι διαχειριστικές πολιτικές των δύο λεγομένων μεγάλων κομμάτων εξουσίας, αφού τα κόμματα αυτά, άσχετα από τις όποιες επιμέρους μικροδιαφορές τους ήταν και είναι οργανικά «όντα» του ίδιου ακριβώς σάπιου συστήματος.
Κάθε μέρα που περνάει οι κίνδυνοι και τα αδιέξοδα για τους εργαζόμενος, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες και τους νέους, πολλαπλασιάζονται. Ιστορικά, οι επόμενες γενιές ζούσαν πολύ καλύτερα από τις προηγούμενες. Τώρα όμως είναι φανερό ότι αυτή η φυσιολογική εξέλιξη διακόπτεται και οι ελπίδες των νέων ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή, για πρόοδο και ευημερία ολοένα και λιγοστεύουν.
Οι θέσεις εργασίας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής περικόπτονται. Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα, στο όνομα τάχα της μείωσης των δαπανών και του μονόδρομου των περικοπών, «έβαλαν χέρι» και στο χώρο της παιδείας. Το όνειρο πολλών οικογενειών να μορφώσουν τα παιδιά τους σε σχολεία με λιγότερους μαθητές ανά τάξη και γενικότερα για δωρεάν και καλύτερης ποιότητας δημόσια παιδεία, μένει απραγματοποίητο και παραπέμπεται στις καλένδες. Κι όλα αυτά γιατί αξιολογούν την εκπαίδευση μόνο ως οικονομικό μέγεθος και όχι ως γνώση και επένδυση για το μέλλον.
Η συγχώνευση χιλίων και πλέον σχολείων καθώς και η μείωση τριάντα πέντε χιλιάδων εκπαιδευτικών (δασκάλων και καθηγητών) θα υποβαθμίσει την εκπαίδευση των νέων και γενικότερα το μορφωτικό επίπεδο του λαού μας, πολλαπλασιάζοντας ακόμη περισσότερο τους κινδύνους για το σύνολο της κοινωνίας, εφόσον την υλική εξαθλίωση της με τη μείωση μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων ακολουθεί τώρα και η πνευματική φτώχεια.
Το επόμενο διάστημα διαμηνύουν ότι έρχεται η σειρά των συγχωνεύσεων στο χώρο της υγείας. Το κλείσιμο πολλών νοσοκομείων και η μείωση του αριθμού των γιατρών στο εθνικό σύστημα υγείας θα αποτελέσει την ταφόπλακα για τις μεγαλύτερες ηλικίες, τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, τους ασθενείς με χρόνιες παθήσεις και την αντιμετώπιση των επειγόντων περιστατικών.
Η φυσική καταστροφή στη μακρινή Ιαπωνία με το μεγάλο σεισμό των 9 ρίχτερ που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες κατοίκους της χώρας αυτής, αν και δεν είχε άμεσες επιπτώσεις για τη χώρα μας, πολλαπλασίασε όμως τον φόβο από τον κίνδυνο έκρηξης των πυρηνικών αντιδραστήρων, καθώς η σεισμογενής αυτή χώρα διαθέτει πενήντα πέντε τέτοιους αντιδραστήρες και ο πρόσφατος σεισμός δημιούργησε ρήγματα στους τέσσερις από αυτούς.
Ο μεγάλος κίνδυνος από την ανάπτυξη τέτοιων εγκαταστάσεων στον πλανήτη μας, επανήλθε δυστυχώς για ακόμα μία φορά και επιβεβαίωσε όλους εκείνους (ανάμεσά τους και τον ΣΥΝ) που επιμένουν να εναντιώνονται στην εγκατάσταση τέτοιων εργοστασίων, καθώς αυτά είναι όχι μόνο επικίνδυνα αλλά και μη ελέγξιμα. Διέψευσε παράλληλα και πρώην υπουργούς (βλέπε Γ.Σουφλιά) αλλά και πολιτικούς χώρους (βλέπε κόμμα Καρατζαφέρη), που υποστήριζαν την εγκατάσταση πυρηνικών αντιδραστήρων για την λύση του ενεργειακού προβλήματος στη χώρα μας.
Αλλά ακόμα και σε τοπικό επίπεδο η νέα Δημοτική Αρχή φροντίζει να συντηρεί αν όχι να πολλαπλασιάζει τους κινδύνους. Η επέκταση των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου στη Ρεβυθούσα κατά 50% με την ίδρυση νέων δεξαμενών, αυξάνει το βαθμό επικινδυνότητας για τους κατοίκους της περιοχής μας. Όταν, πριν από 25 χρόνια περίπου, επέλεξαν τη Ρεβυθούσα για την εγκατάσταση του τερματικού σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου, οι πολίτες και οι φορείς της πόλης μας είχαν εναντιωθεί αποδεικνύοντας παράλληλα με επιστημονικές μελέτες την επικινδυνότητα της εγκατάστασης αυτής, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιπτώσεις φυσικής καταστροφής (σεισμός, τυχαίο ατύχημα, έκρηξη κλπ).
Τώρα που αυτές οι εγκαταστάσεις επεκτείνονται δεν καθίστανται ακόμα πιο επικίνδυνες; Τι περιμένουμε και δεν αντιδρούμε; Στο όνομα τάχα της διεκδίκησης κάποιων αντισταθμιστικών θα υποθηκεύσουμε το μέλλον της περιοχής, το μέλλον των παιδιών μας; Η επέκταση των δεξαμενών και η αποθήκευση μεγαλύτερης ποσότητας φυσικού αερίου, δε συνδέεται άραγε και με την απειλή εγκατάστασης εργοστασίου ηλεκτροπαραγωγής στην περιοχή μας; Πότε θα αντισταθούμε επιτέλους σε αυτά τα κατάπτυστα σχέδια υποβάθμισης του τόπου μας;
Αυτά είναι μερικά μόνο βασικά και καίρια ερωτήματα που χρήζουν υπεύθυνες απαντήσεις και φυσικά άμεση αντιμετώπιση πριν είναι πολύ αργά.
Παρ’ όλα τα προαναφερόμενα όμως, πιστεύουμε ότι μπροστά στη συσσώρευση των κινδύνων για τη ζωή μας, το κουτσούρεμα των ελπίδων μας και τη διεύρυνση των απειλών για τον τόπο μας, πάντα υπάρχουν περιθώρια για να βάλουμε «φρένο» και να οδηγήσουμε τις εξελίξεις στην κατεύθυνση της προόδου και της ανάπτυξης.
Σε πρώτη φάση χρειάζεται σήμερα, νηφάλια, χωρίς προκαταλήψεις και με ομαδικό πνεύμα, να συνειδητοποιήσουμε αρχικά την ουσία και την έκταση των προβλημάτων, και να αντιδράσουμε και να δράσουμε συλλογικά. Χρειάζεται να αμφισβητήσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι τις όποιες παγιωμένες αντιλήψεις μας και να αποσυνδεθούμε από τις όποιες παραδοσιακές οπισθοδρομικές επιλογές μας.
Σε δεύτερη φάση επιβάλλεται να υιοθετήσουμε εναλλακτικές προτάσεις, (πολλές από τις οποίες έχουν παρουσιαστεί και από τη στήλη μας αυτή), όπως η αναδιανομή του πλούτου, η αναδιαπραγμάτευση του χρέους και η διαγραφή μέρους του ως παράνομου αξιοποιώντας και το Διεθνές δίκαιο. Επιβάλλεται να επαναδιαπραγματευθούμε, συμμαχώντας με τις χώρες του νότου στα πλαίσια της Ε.Ε., πιο σκληρά και απειλητικά, για την αύξηση των δαπανών για δημόσιες επενδύσεις και την απεμπλοκή μας από αυτό το αδιέξοδο Μνημόνιο.
Χρειάζεται τέλος, να αναζητήσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, των νέων, και πάνω από όλα να διατηρήσουμε την κοινωνική και εθνική μας συνοχή αλλά και την ελπίδα μας για αλλαγή των συσχετισμών μέσα από τη δημιουργία ικανών προϋποθέσεων για προοδευτική λύση, μακριά και έξω από τα πλαίσια της λογικής της απλής εναλλαγής των δύο «γνωστών» κομμάτων στην εξουσία.