Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι έγκλημα διαρκείας

Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/05/2011 ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ


Το κυβερνητικό και τροϊκανό πακέτο ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015 δεν έχει ανάλογο προηγούμενο. Ισοδυναμεί με πολιτικό πραξικόπημα και συνιστά το μεγαλύτερο οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό και περιβαλλοντικό έγκλημα στην ιστορία της χώρας.

Είναι οικονομικό έγκλημα, γιατί το Δημόσιο θα πάρει εφ’ άπαξ από την πώληση των ΔΕΚΟ ένα ποσό αρκετά υποτιμημένο, λόγω της πολύ χαμηλής τιμής των μετοχών τους αυτή την περίοδο στο χρηματιστήριο (π.χ. η μετοχή της ΔΕΗ πριν από 2,5 χρόνια ήταν στα 38 ευρώ και σήμερα κινείται στα 10-11 ευρώ). Θα χάσει όμως μεσοπρόθεσμα σε μόνιμη βάση πολύ περισσότερα έσοδα από τα μερίσματα των μετοχών τους που σήμερα ανήκουν σ’ αυτό.

Όποιος υπουργός υπογράψει τέτοιες συμβάσεις εκποίησης δημόσιας περιουσίας, ακόμα κι εάν αυτές κατοχυρωθούν με νόμο, σίγουρα θα κατηγορηθεί για απιστία και για άλλα ποινικά αδικήματα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος;

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι επίσης οικονομικό έγκλημα, γιατί η χώρα θα στερηθεί από επιχειρήσεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μοχλοί ανάπτυξης, επενδύσεων, αναβάθμισης της έρευνας, εισαγωγής σχεδιασμού και διάχυσης των νέων τεχνολογιών. Εκχωρείται σε ιδιωτικά συμφέροντα το μέλλον της χώρας μας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι κοινωνικό έγκλημα, γιατί οι ιδιώτες - μέτοχοι, για να έχουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, θα αυξήσουν τα τιμολόγιά τους. Στον ΟΤΕ μετά την ιδιωτικοποίησή του διπλασιάστηκαν το μηνιαίο πάγιο της σταθερής τηλεφωνικής σύνδεσης και η αστική μονάδα. Στον ΟΣΕ, εν όψει της ιδιωτικοποίησης των φιλέτων του, αυξήθηκαν από 1.1.2011 τα εισιτήριά του κατά 100%, ενώ περικόπηκαν πολλά δρομολόγιά του με σοβαρές περιφερειακές, κοινωνικές και αναπτυξιακές επιπτώσεις. Στη ΔΕΗ επίσης αυξήθηκαν από 1.1.2011 τα τιμολόγια του οικιακού ηλεκτρικού ρεύματος κατά 30%.

Σε όποια χώρα της Ευρώπης άνοιξε η αγορά ηλεκτρισμού και εισήλθαν μαζικά ιδιώτες (Αγγλία, Νορβηγία, Δανία) τα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος αυξήθηκαν σε μία δεκαετία (2000 - 2009) από 24% έως 90%. Το 20% των νοικοκυριών δυσκολεύεται σήμερα να πληρώσει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μετά την ιδιωτικοποίησή της αυτά τα νοικοκυριά θα αποκλειστούν από κοινωνικά αγαθά, αφού δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο προστασίας τους.

Η διεθνής εμπειρία (ατυχήματα στους ιδιωτικοποιημένους σιδηρόδρομους ή συχνά μπλακ άουτ του ηλεκτρικού ρεύματος) αποδεικνύει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις οδηγούν σε χειροτέρευση της ποιότητας των υπηρεσιών. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι έγκλημα σε βάρος της εργασίας και της δημοκρατίας, γιατί με κριτήριο την αύξηση των κερδών των μετόχων οι εργασιακές σχέσεις καταστρέφονται, οι θέσεις εργασίας μειώνονται και εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα εξαερώνονται.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. από το 1998 μέχρι σήμερα επέβαλαν στις υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ με διάφορους νόμους τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και των μισθών των εργαζομένων μονομερώς από την εκάστοτε κυβέρνηση υπονομεύοντας τον θεσμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τη διαπραγματευτική ισχύ των συνδικάτων.

Μετά το 2005, με πιλότο την ντροπιαστική συμφωνία της πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) της ΟΜΕ - ΟΤΕ με τη διοίκηση του ΟΤΕ, καταργήθηκαν για τους νεοπροσλαμβανομένους σ’ όλες τις ΔΕΚΟ τα δικαιώματα των παλαιότερων εργαζομένων. Έτσι διευκολύνθηκαν οι εξαγγελθείσες ιδιωτικοποιήσεις με διασφάλιση στους αγοραστές μειωμένων μισθών, ελαστικών εργασιακών σχέσεων και υποταγής των εργαζομένων.

Σήμερα, ως συνέπεια του Μνημονίου, έχουμε στις υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ μειώσεις μισθών 30%-40%, ενώ στις ιδιωτικοποιημένες ασκείται μεγάλη πίεση από τις διοικήσεις τους για νέες περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων (ΟΤΕ, ΕΛΠΕ κ.λπ.).

Όσα αφαιρούνται από τους εργαζόμενους των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ δεν δίνονται στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Γίνονται κέρδη των μετόχων τους και ακολουθούν αντίστοιχες περικοπές και στον ιδιωτικό τομέα. Συνδικαλιστικές οργανώσεις στις ΔΕΚΟ, τράπεζες και Δημόσιο με μεγάλη συνδικαλιστική πυκνότητα και αγωνιστικές παραδόσεις αποδυναμώνονται με τις καταργήσεις, συγχωνεύσεις φορέων, τις υποχρεωτικές μετατάξεις, την ιδιωτικοποίηση και τις ριζικές περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων.

Με την αποδυνάμωσή τους και την πλημμελή παρουσία των συνδικάτων στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει κίνδυνος για στρατηγική ήττα και για την ίδια την ύπαρξή τους.

Από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα είχαμε για τους εργαζόμενους των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ τις εξής επιπρόσθετες επιπτώσεις:

Καταργήθηκε σ’ αυτές ο κοινωνικός έλεγχος που ασκούνταν μέσω της αντιπροσωπευτικής συνέλευσης Κοινωνικού Ελέγχου) και η εκπροσώπηση των εργαζομένων στα Διοικητικά Συμβούλιά τους.

Τροποποιήθηκαν οι Εσωτερικοί Κανονισμοί Εργασίας με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και ενίσχυση του διευθυντικού - εργοδοτικού δικαιώματος.

Μειώθηκαν δραστικά οι θέσεις εργασίας με παραιτήσεις, πριμοδοτούμενες εθελούσιες εξόδους ή με διάφορους άλλους τρόπους, ώστε οι ιδιώτες - μέτοχοι να έχουν μειωμένο κόστος εργασίας και μεγαλύτερα κέρδη. Οι επιχειρήσεις, οι οποίες δημιουργούνται με την απελευθέρωση των αγορών, δεν χρειάζονται να αναπτύξουν τις μεγάλες υποδομές, που ανέπτυξαν ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ κ.λπ., και γι’ αυτό δημιουργούν πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας από αυτές που χάθηκαν.

Οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν ριζικά. Δημιουργήθηκε ένας μικρός πυρήνας με εργαζόμενους πλήρους και σταθερής απασχόλησης και μια μεγάλη στεφάνη γύρω του με εργαζόμενους προσωρινής, μερικής, ενοικιαζόμενης, ανασφάλιστης εργασίας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι εθνικό έγκλημα, γιατί μέσω αυτών εκχωρούνται τμήματα της εθνικής κυριαρχίας και περιβαλλοντικό έγκλημα, γιατί εκποιούνται ΔΕΚΟ που θα μπορούσαν σχεδιασμένα να προστατεύουν και να αναβαθμίζουν το περιβάλλον και εκχωρούνται σε ιδιώτες περιοχές της χώρας όπου πια θα κυριαρχεί στο όνομα του κέρδους το τσιμέντο και η μόλυνση γης, αέρα και θάλασσας.

Υπάρχουν όμως και οι κερδισμένοι των ιδιωτικοποιήσεων, όπως οι νέοι ιδιώτες - μέτοχοι των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων λόγω της διανομής σ’ αυτούς αυξημένων κερδών και μερισμάτων καθώς και τα στελέχη των διοικήσεων των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων με εκρηκτική αύξηση στις αμοιβές και στα μπόνους.

Επίσης οι ιδιωτικοποιήσεις συνοδεύονται από μεγάλες ροές χρημάτων των φορολογουμένων σε χρηματιστήρια, εταιρείες αξιολόγησης, συμβούλους διαχείρισης, τράπεζες, χρηματιστηριακές, νομικές και λογιστικές εταιρείες, συμβούλους δημοσίων σχέσεων κ.ά. δημιουργώντας «παράπλευρα» εισοδήματα.

Ταυτόχρονα πολλά κυβερνητικά στελέχη εισπράττουν τεράστια ποσά για μίζες από τους ιδιώτες - αγοραστές της δημόσιας περιουσίας. Το συμφέρον των ιδιωτών είναι να συμμετέχουν στα κέρδη και, εάν τα κέρδη σταματήσουν, να πληρώνουν τις ζημιές του δημοσίου τομέα οι φορολογούμενοι. Η ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κοινωνικοποίηση των ζημιών είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων.

Τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ σ’ αυτή τη δύσκολη μάχη θα πρέπει να συντονιστούν μεταξύ τους και με άλλα κοινωνικά κινήματα. Να επιλέγουν αιτήματα, επιχειρήματα και μορφές πάλης που να διευκολύνουν τις συμμαχίες τους με τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα και τα άλλα λαϊκά στρώματα.