Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Εμείς. Εδώ. Τώρα.




Ημερομηνία δημοσίευσης: 08/06/2011

ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΚΑΡΙΤΖΗ

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι σε εξέλιξη και δεν μπορεί να ανασχεθεί. Δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να επιστρέψουν οι λαοί των αναπτυγμένων χωρών σε μια κατάσταση όπου το όποιο κοινωνικό συμβόλαιο και συμβιβασμός επέτρεπε στοιχειώδη δικαιώματα και κάποιου τύπου αξιοπρεπή διαβίωση για τμήματα του πληθυσμού (όχι όλους). Η καπιταλιστική κρίση οδηγεί στην κατάρρευση των κοινωνιών και καμιά αστική πολιτική τάξη δεν μπορεί να την αναχαιτίσει· αντίθετα, η ασκούμενη πολιτική οξύνει το αδιέξοδο.

Η καπιταλιστική κρίση υπερβαίνεται μέσα από την ολική καταστροφή των κοινωνιών (βλ. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος). Αν λάβουμε υπόψη την τρομακτική εμβάθυνση και επέκταση της λογικής του κέρδους σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, τη διατροφική, οικολογική και ενεργειακή διάσταση της κρίσης, αλλά και τον σύγχρονο τρόπο επιτήρησης και ελέγχου των πληθυσμών, καταλαβαίνουμε ότι ο 20ός αιώνας με όλη του τη φρίκη θα φαντάζει παιδική χαρά μπροστά στον 21ο αιώνα. Άρα, λοιπόν, δεν υπάρχει γυρισμός! Καλωσήρθατε στον τελευταίο γύρο, ο οποίος θα είναι ο τελικός, είτε έτσι είτε αλλιώς: Ή η ανθρωπότητα θα ξεπεράσει τον καρκίνο του κέρδους ή θα βιώσει ανείπωτη βαρβαρότητα.

Το γεγονός ότι στην κρεατομηχανή που διαλύει τον πλανήτη ρίχνονται απότομα οι ευρωπαϊκοί λαοί συνιστά έναν εξαιρετικής σημασίας κόμβο για το μέλλον της ανθρωπότητας. Και τούτο διότι η μετατροπή του Βερολίνου, της Κοπεγχάγης, της Μαδρίτης και της Αθήνας σε μεγαλουπόλεις που περιστοιχίζονται από γκέτο και φαβέλες, όπου η δημοκρατία και η αξιοπρέπεια θα είναι άγνωστες λέξεις, δεν είναι μια απλή υπόθεση. Όχι γιατί οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι «καλομαθημένοι», αλλά επειδή διαθέτουν μια επαναστατική παράδοση: από την ανατροπή του παλιού κόσμου και την εγκαθίδρυση των νεωτερικών εθνών-κρατών μέχρι τον γιγαντιαίο αντιφασιστικό αγώνα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τα λαογενή εργατικά κινήματα που συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου. Αυτό σημαίνει ότι θα νικήσουμε; Κάθε άλλο. Απλά, εδώ (στο κέντρο του ανεπτυγμένου κόσμου), τώρα (στη δίνη της κρίσης), εμείς (οι ευρωπαϊκοί λαοί) είμαστε ό,τι καλύτερο διαθέτει το ανθρώπινο είδος για να σταματήσει τον όλεθρο.

Και ακόμη πιο συγκεκριμένα: εδώ, στην Ελλάδα, τον Ιούνιο του 2011 μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται ο παραλογισμός. Εδώ, τώρα, σε εμάς τίθεται το καθήκον να ανατρέψουμε μια κατάσταση που μας θέλει απόβλητους (από την εργασία, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, την αξιοπρέπεια κ.ο.κ.) για να σωθούν οι τράπεζες και οι πλούσιοι. Εδώ, τώρα, εμείς καλούμαστε να ανοίξουμε τον χορό των νικών που μπορεί να οδηγήσει σε ντόμινο εξελίξεων όλη την Ευρώπη και γιατί όχι ακόμη παραπέρα.

Είμαστε οι χαμένες γενιές. Εμείς και τα παιδιά μας είμαστε «άχρηστοι» για ένα σύστημα που καταρρέει πάνω στις δικές μας ζωές για να αναγεννηθεί από τις στάχτες μας. Δεν υπάρχουν πλέον προσδοκίες ή αυταπάτες. Δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε από το να αγωνιστούμε. Και μπορούμε να πάμε και ακόμη παραπέρα, να πάρουμε πάνω μας την οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνικής ζωής. Άλλωστε οι λαοί δεν επαναστατούν (όταν το κάνουν...) επειδή είναι ορθολογικά ή ηθικά σωστό, αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς...

Αυτή τη στιγμή δεν χρειάζονται μεγαλεπήβολοι στόχοι ή εξειδικευμένες προτάσεις για το χρέος. Ένα είναι το αίτημα: να μην ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, να ρίξουμε την κυβέρνηση τώρα. Σε αυτό συμπυκνώνονται όλα, περιέχονται όλα και, αν επιτευχθεί, παραμένουν ζωντανά όλα. Και για πρώτη φορά, στη δική μου τουλάχιστον ζωή, υπάρχει ένα κοινωνικό μέτωπο -αντιφατικό, ασταθές και κάθε στιγμή παιζόμενο όπως η ίδια η ζωή- που μπορεί πράγματι να ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική.

Τα τύμπανα του πολέμου έχουν ήδη σημάνει. Και θα κρατήσουν για πάρα πολύ. Η αριστερά δεν ξεκινά και από την καλύτερη θέση. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συμβάλουμε σε μια νίκη μπαίνοντας στην αρένα του 21ου αιώνα. Να βγούμε στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, να σπάσουμε τον φόβο, στις πλατείες να μιλήσουμε για τη δημοκρατία, την πολιτική και την ταξική εκμετάλλευση με απλά λόγια. Να είμαστε στην πρώτη γραμμή. Για τα παιδιά μας, δηλαδή για όλη την ανθρωπότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου