Πλήρης κοινωνική κατεδάφιση

γράφει ο Νίκος Τσιαντός



Όλα άρχισαν πολύ μεθοδικά και η υλοποίηση του σχεδίου τους , με το ξέσπασμα της κρίσης, γινόταν πολύ πιο εύκολα και προπάντων με αντιδράσεις ελεγχόμενες. Καλλιέργησαν πολύ έντεχνα στην κοινή γνώμη ότι για τη διόγκωση του Δημοσίου χρέους, φταίνε το μεγάλο και σπάταλο κράτος και οι υπεράριθμοι Δημόσιοι υπάλληλοι. Έτσι η κύρια αιτία των ελλειμάτων που με τη σειρά τους διεύρυναν το Δημόσιο χρέος, ήταν οι Δημόσιες Επιχειρήσεις κοινής οφέλειας (Δ.Ε.Κ.Ο.) και οι πολλοί Δημόσιοι υπάλληλοι και όχι η τεράστια φοροδιαφυγή, οι φοροαπαλλαγές των μεγάλων επιχειρηματιών, η άνιση κατανομή των φόρων, οι υπέρογκοι τόκοι δανεισμού, τα υπερκοστολογημένα εξοπλιστικά προγράμματα και Δημόσια έργα, τα έργα των Όλυμπιακων αγώνων, οι μίζες κ.τ.λ. Ενίσχυσαν επίσης τη δυσφήμιση τους ενάντια στο Δημόσιο και τους "κακούς" και καλοπληρωμένους συνδικαλιστές.Είναι γεγονός πως ο ευρύτερος Δημόσιος Τομέας της Οικονομίας και εν προκειμένω οι Δ.Ε.Κ.Ο., δε λειτουργούσαν ειδυλιακά. Τα προβλήματα όμως στη λειτουργία των τα δημιούργησαν αυτοί που τώρα τις ξεπουλούν. Το πλεονάζον προσωπικό, αλλά και τα όποια προνόμια σε συνδικαλιστές και διευθυντικά στελέχη τα δυο κόμματα που μας κυβέρνησαν, τα καθιέρωσαν. Και οι δυο τους, λοιπόν, παρακάπτοντας τις κύριες αιτίες της διόγκωσης του Δημόσιου χρέους, που αναφέρθηκαν πιο πάνω, προφανώς εξυπηρετώντας συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, συμφωνούν στην εκποίηση (ξεπούλημα) των Δημοσίων Επιχειρήσεων και της Δημόσιας περιουσίας και καταφεύγουν στη λογική "πονάει δόντι, βγάζει δόντι". Το "μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα" που ήδη είναι έτοιμο να κατατεθεί στη βουλή προς ψήφιση, κατεδαφίζει όλες τις Δημόσιες επιχειρήσεις και παραδίδει στους ιδιώτες προς αξιοποίηση τάχα, ολόκληρο, το δημόσιο χώρο. Προβλέπεται μετά την υλοποίηση του να καταστούμε ως η πρώτη χώρα στον κόσμο, που δεν θα έχει υπό κρατικό έλεγχο καμία επιχείρηση. Η αξιωματική αντιπολίτευση, που ουσιαστικά συμφωνεί με τις ιδιωτικοποιήσεις, άσχετα αν δε θα ψηφίσει το "μεσοπρόθεσμο" δικαιολογημένα θάλεγε κανείς ως φιλελεύθερο κόμμα, υπερασπίζεται αυτές τις πολιτικές. Το κυβερνών κόμμα, που στον τίτλο του, εμπεριέχει τη λέξη "σοσιαλιστικό" πως άραγε ερμηνεύει η ηγεσία του το σοσιαλισμό, έτσι χωρίς δημόσιο τομέα; Τώρα πλέον καθημερινά, όλο και περισσότεροι πολίτες που στήριζαν το κυβερνών κόμμα στις τελευταίες εκλογές, αντιλαμβάνονται τη μετάλαξη αυτού του κόμματος και υιοθετούν απόψεις εναλλακτικές, σε ότι έχει σχέση με τη λειτουργία του Δημόσιου τομέα. Οι στρατηγικής σημασίας Δημόσιες επιχειρήσεις (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, συγκοινωνία, τραπεζικός πυλώνας, ορυκτός πλούτος, λιμάνια κ.α.), μπορεί και πρέπει να μείνουν υπό δημόσιο έλεγχο, αλλάζοντας φυσικά τον τρόπο λειτουργίας των. Αν σ' αυτές τις επιχειρήσεις επικρατήσει η αξιοκρατία, η διαφάνεια, ο κοινωνικός έλεγχος, χωρίς πλεονάζων προσωπικό κ.α., τότε θα μπορούν να δικαιολογήσουν την ονομασία τους, δηλαδή Δημόσιες επιχειρήσεις Κοινής Οφέλειας. Ένα άλλος ευρύτερος Δημόσιος τομέας στην υπηρεσία της κοινωνίας, είναι εφικτός. Το ξεπούλημα του, αντί πινακίου φακής, στους ιδιώτες (ντόπιους και ξένους) που προωθείται, το μόνο που θα καταφέρει είναι να αυξήσει τα κέρδη τους. Το "σαφάρι" των φοροεισπρακτικών μέτρων και των περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα που επιβάλλει το δεύτερο μνημόνιο, του "μεσοπρόθεσμου", θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο το εισόδημα των πολιτών και με την αύξηση των τιμολογίων της Δ.Ε.Η., νερού, εισιτηρίων κ.τ.λ., αφού οι επιχειρήσεις που προσφέρουν αυτές τις υπηρεσίες θα ιδιωτικοποιηθούν. Η πλήρης κοινωνική κατεδάφιση είναι ήδη στην ημερήσια διάταξη. Τα τελευταία στατιστικά στοιχεία για την ανεργεία, που καταδείχνουν ότι οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τις 800 χιλιάδες, με αυξητική τάση, προσθετικά με τα παραπάνω, διαμορφώνουν μια εκρηκτική κατάσταση. Το "κίνημα των αγανακτισμένων", διογκώνεται. Το πολιτικό δικομματικό κατεστημένο, προσπάθησε να το χειραγωγήσει, αλλά κάθε μερα που περνά αυτή η εκδοχή απομακρύνεται. Οι τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης, αποδεικνύουν ότι το "κίνημα" αυτό πολιτικοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται. Η στρογγυλοποίηση που κυριάρχησε τις πρώτες μέρες ότι φταίνε όλοι, δηλαδή όλα τα κόμματα, δεν υφίσταται. Για τα ελλείμματα και το Δημόσιο χρέος, αίτια για τα μνημόνια που υφιστάμεθα, όλοι τώρα αποφαίνονται ότι υπαίτια είναι τα δυο μεγάλα κόμματα που άσκησαν εξουσία, γι' αυτό και στις μετρήσεις η συνολική δύναμή τους μειώνεται. Η ενοχοποίση και της Αριστεράς για την οικονομική κρίση, όσοι απολογητικά την επικαλούνται, είναι άδικη και αδιανόητη. Η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ) όχι μόνο δε συνέβαλλε στη διόγκωση του χρέους, αλλά ήταν αυτή που με στεντόρεια φωνή κραύγαζε για τη φοροδιαφυγή, τις φοροαπαλλαγές, ποτέ δεν ψήφισε τις υπερκοστολογημένες αμυντικές δαπάνες, εναντιώθηκε στη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, κατήγγειλε τα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα και τέλος παλαιότερα μίλησε πρώτη για τη μη αξιοποίηση, σε παραγωγικούς και αναπτυξιακούς τομείς, τα Μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα, το πακέτο ΝΤΕΛΟΡ καθώς και άλλες χρηματοδοτήσεις από την Ε.Ε.

Υ.Γ Την περασμένη Κυριακή στη γειτονική μας Ιταλία διεξήχθη δημοψήφισμα και σε ένα από τα ερωτήματα που τέθηκαν ήταν αν οι Ιταλοί πολίτες επιθυμούν την ιδιωτικοποίηση των δικτύων ίδρευσης. Το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικά αρνητικό (97% όχι). Εμείς γιατί άραγε να μην καταφύγουμε σε ένα δημοψήφισμα για να αποφασίσουμε αν θέλουμε ή όχι το μνημόνιο και τις ιδιωτικοποιήσεις;