Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Επιμένουν...... για τη "σωτηρία"μας



γράφει ο Νίκος Τσιαντός


Σε πείσμα εκατοντάδων αγανακτισμένων πολιτών στις πλατείες, αλλά και της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να μην ψηφιστεί το "μεσοπρόθεσμο" και να διαπραγματευτούμε με τους Ευρωπαίους ευνοϊκή ρύθμιση του Δημόσιου χρέους, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, η κυβερνητική πλειοψηφία με μια μόνο διαρροή ενέκρινε τελικά το καταστροφικό μεσοπρόθεσμο. Κι ενώ εκατοντάδες πολιτών έξω απ΄τη βουλή ζούσε μέσα σ΄ένα θάλαμο αερίων απ΄την αλόγιστη ρήψη χημικών της αστυνομίας που οδήγησε δεκάδες για πρώτες βοήθειες στα νοσοκομεία, οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος πανηγύριζαν, οι δε ευρωπαίοι ηγέτες "άνοιγαν σαμπάνιες", επιμένοντας όλοι τους στη "σωτηρία" μας, που μόνο αυτοί "θέλουν", ενώ οι πολίτες την αρνούνται. Η ιστορία είναι γνωστή. Για να φτάσουμε στην ψήφιση του "μεσοπρόθεσμου" προηγήθηκε ένας άνευ προηγουμένου εκβιασμός από τους κυβερνώντες αλλά και τους Ευρωπαίους για δήθεν πτώχευση της χώρας μας, επιστροφή στη δραχμή και όλα τα συνακόλουθα. Επειδή όμως όλα αυτά τα εβιαστικά διλήμματα η κοινή γνώμη και οι πολίτες τα αγνόησαν και βγήκαν στις πλατείες να διαμαρτυρηθούν, τότε επιστρατεύτηκε ο αυταρχισμός και η καταστολή εκ μέρους των κέντρων εξουσίας, με τα γνωστά αποτελέσματα στο κέντρο της πρωτεύουσας. Το "κίνημα στις πλατείες", παρά τις συντονισμένες και λυσαλέες προσπάθειες των δυνάμεων καταστολής να διαλυθεί, τώρα πιο πολιτικοποιημένο και συγκροτημένο, επανέρχεται και υιοθετώντας το σύνθημα "ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ" είναι πανέτοιμο να ορθώσει εμπόδια στην υλοποίηση του "μεσοπρόθεσμου". Ο λαϊκός παράγων σ΄αυτές τις δύσκολες στιγμές είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει φραγμό στο ξεπούλημα της πατρίδας μας. Το "μεσοπρόθεσμο" και ο εφαρμοστικός νόμος, που τα μισά περίπου άρθρα του ψηφίστηκαν και απ΄ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που περιορίζουν κατά 30-35% το εισόδημα των εργαζομένων, αυξάνουν τα λουκέτα και την ανεργία και ξεπουλούν τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και τη δημόσια περιουσία, οδηγεί την πλειοψηφία των πολιτών στα επίπεδα κάτω του ορίου της φτώχειας και σε πολλές περιπτώσεις στην εξαθλίωση, αλλά και την απόγνωση. Το δίλημμα που προεκλογικά τέθηκε απ΄την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" επιβεβαιώνεται ως προς το δεύτερο σκέλος. Η κακοποίηση της λέξης "σοσιαλισμός" απ΄ένα κόμμα που στον τίτλο του τον εμπεριέχει, είναι πασιφανής. Η βαρβαρότητα, μετά τη φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας των πολίτών και τη μεγάλη μείωση εισοδημάτων καθώς και τη συμπίεση των μεσαίων στρωμάτων προς τα κάτω, επιβεβαιώνονται. Η διάψευση των ελπίδων για εκατομμύρια πολίτες που στηρίχτηκαν στο κόμμα που ακόμα θέλει να λέγεται "σοσιαλιστικό", δυστυχώς επιβεβαιώθηκε μέσα σε είκοσι μήνες. Η διάψευση όμως των ελπίδων για όλους τους πολίτες της χώρας έρχεται και για την Ευρώπη. Δυστυχώς το όραμα της Ευρώπης των λαών, της Δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, διαψεύδεται. Η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε Ευρώπη των αγόρων, των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Το κοινό νόμισμα "ευρώ" δεν το ακολούθησε μια κοινή οικονομική πολιτική, μ' ένα κοινό προϋπολογισμό αρκετά μεγάλο, για ενίσχυση των αδύνατων οικονομικά χωρών κ.τ.λ. Αντ΄αυτού οι πλούσιες χώρες, έχουν καταστεί δυνάστες των φτωχών. Περιορίζουν την ανάπτυξή των, μεγαλώνουν τα ελλείμματά των, με αποτέλεσμα τα ελλείματα των υπό ανάπτυξη χωρών να γίνονται πλεόνασμα των πλουσίων. Στην περίπτωση της χώρας μας ακόμη και η παραδοσιακή αγροτική παραγωγή περιορίστηκε, με αποτέλεσμα να αγοράζουμε αγροτικά προϊόντα από ξένες χώρες. Διαμορφώνεται μια Ευρώπη δυο ταχυτήτων και ως εκ τούτου η εξέλιξη αυτή, αυξάνει τη δυσπιστία για το ευρωπαϊκό όραμα, το Ευρωσκεπτικιστικό κίνημα ενδυναμώνει και οι φωνές για έξοδο απ' αυτήν πληθαίνουν. Παρ' όλα αυτά, είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι και μέσα σ' αυτά τα ασφυκτικά Ευρωπαϊκά πλαίσια, μια χώρα αποφασισμένη και πάντα στηριγμένη στους αγώνες του λαού της, δύναται να διεκδικήσει ευνοϊκούς όρους για τη λύση των προβλημάτων της, αν όχι εναλλακτικών, τουλάχιστον των άμεσων (ευνοϊκή διευθέτηση χρέους). Το πιο εύκολο είναι να συμβιβαστείς και να υποκύψεις στις απαιτήσεις των. Με σκληρές διαπραγματεύσεις η χώρα μας μπορεί και πρέπει άμεσα να απαιτήσει διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους ως παράνομου και δυσβάσταχτου, ακόμη και με την απειλή στάσης πληρωμών και φυσικά χρηματοδότηση με χαμηλά επιτόκια (1% από Ε.Κ.Τ.) για την ανάπτυξή της. Γιατί στο κάτω-κάτω από κάπου πρέπει να αρχίσουν οι διαδικασίες και πιέσεις για την Ευρώπη των λαών και της Αλληλεγγύης. Σε διαφορετική περίπτωση ας ακολουθήσει κάθε χώρα το δικό της δρόμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου